Chorzy na wygląd

Najczęściej pierwsze objawy dysmorfofobii pojawiają się w okresie nastoletnim (13–16 lat), ale moment podjęcia próby leczenia jest zwykle opóźniony o średnio 11 lat. BDD może się też zacząć w dzieciństwie albo w późniejszej dorosłości. Zwykle objawy narastają stopniowo, jednak u około 20% osób początek choroby jest nagły, związany z jakimś stresującym zdarzeniem czy negatywnym komentarzem na temat wyglądu. Z badań wynika, że BDD jest zaburzeniem chronicznym, nasilającym się z czasem, jeśli nie jest odpowiednio leczone, a osoby z cięższą jego postacią i z towarzyszącymi zaburzeniami osobowości mają mniejszą szansę, żeby wyzdrowieć. Szczególnie istotne więc wydaje się jak najwcześniejsze rozpoznawanie dysmorfofobii. Chorują zarówno dziewczęta i kobiety, jak i chłopcy oraz mężczyźni, co ciekawe, w równej proporcji albo z nieznacznym wskazaniem na kobiety. Obie płcie są do siebie podobne, jeśli chodzi o dane demograficzne (wiek i status zatrudnienia), nielubiane części ciała, kompulsyjne zachowania, nasilenie objawów, stopień upośledzenia funkcjonowania, liczbę prób samobójczych czy współwystępujące zaburzenia, a także poszukiwanie leczenia dermatologicznego i chirurgicznego. Jest to szczególnie interesujące, gdyż zabiegom kosmetycznym poddają się zwykle kobiety. Mężczyźni częściej przejmują się, że ich ciało jest za małe, za chude albo niewystarczająco umięśnione, podczas gdy kobiety bardziej ubolewają np. nad swoimi biodrami, myśląc że są za duże i za grube. Obie płcie przejmują się włosami, ale mężczyźni bardziej niż kobiety boją się, że wyłysieją. Dodatkowo zwykle kobiety martwią się nadmiernym owłosieniem na ciele, mężczyźni zaś wyglądem swoich genitaliów. Ponadto, więcej panów niż pań używa kapelusza do kamuflowania swoich niedoskonałości, podczas gdy panie chętniej sięgają w tym celu po kosmetyki.