Jesteśmy podzieleni. Jak bardzo – sam widzę po sobie, gdy rzucę okiem lub wpadnie mi w ucho co ludzie piszą i mówią. Wystarczy chwila bym mógł powiedzieć: ci – nasi, a tamci – ich. Rzadko się mylę, choć przecież do nieomylnych nie należę. Ta zdolność, albo może feler, niesie konkretne skutki: ich słucham podejrzliwie, naszym ufam prawie bezgranicznie. Skąd to się bierze?
Nie siliłbym się na...
