Obozy koncentracyjne pomysłu pana Rz. jako sposób na "bezwzględną walkę z hejtem

Wywiad Andrzeja Rzeplińskiego przeprowadzony przez dziennikarkę „Gazety Wyborczej” Dorotę Wysocką-Schnepf, żonę byłem ambasadora Polski w USA przynosi prawdziwe rewelacje. Właściwie jeśli się nie wie: who is who i what is what? Czyli: kto jest kim i co jest czym, to można, czytając newsy (po polsku: doniesienia, wiadomości bieżące) wcale nie wiedzieć kto, kiedy i o czym mówi.

Przykład aż kłujący w oczy, to właśnie fragment owego wywiadu. Oto on:

„Dzisiaj słyszałem, jak publicyści mówili, że trzeba zacząć bezwzględną walkę z hejtem. I co? Zrobimy kilka obozów koncentracyjnych, każdy na trzydzieści tysięcy ludzi? Bo taka masa jest tych najbardziej zajadłych. Czy powinien powstać jakiś narodowy program? Czy to będzie tak, kiedy dochodzi do obalenia systemu autorytarnego czy totalitarnego? Potem prawnicy i politolodzy mówią o „de”. Denazyfikacji, dekomunizacji, już nie chcę powiedzieć o „depisyzacji”.

Ale rzecz w tym, że to powiedział, a jeszcze dokładniej, tylko o to „de” mu chodziło. I unika słowa: mowa nienawiści, a używa dziś modnego w półświatku, a ochoczo adoptowanego przez wielu polityków i dziennikarzy kolokwializmu: hejt. Już nie chodzi o zaśmiecanie języka polskiego, bo to dziś istna plaga, ale o to, by dać listek figowy innej pladze. A jest nią sięganie po inwektywę i nienawistny charkot, kiedy braknie już jakiegokolwiek argumentu mającego za sobą jakiś zrozumiały konkret. Właśnie wtedy w sukurs przychodzi ów hejt. Bo nic nie znaczy, a jednak jest jedną z wielu inwektyw, jakimi posługuje się publicznie „totalna”, rzekomo walcząca z językiem nienawiści, co także czyni, oczywiście rzekomo, pan b. prezes TK. Dziennikarka przeprowadzająca wywiad jest tu jak ulał.

Pan Rzepliński w tej dziedzinie doszedł do mistrzostwa. Te procedury, jakie wymienia a rozpoczynające się na „de” dla kamuflażu przesłania pojęciami dekomunizacji, denazyfikacji. Ani jedno ani drugie nigdy nie nastąpiło, i gdyby pan b. prezes TK trochę lepiej znał historię i potrafił myśleć kategoriami faktu, a nie wydumanej przez siebie rzeczywistości, to nie posługiwałby się takimi terminami, sprytnie wkładając je w usta prawników i politologów. Wiadomo, że w Niemczech denazyfikacja nigdy do końca nie nastąpiła, a dekomunizacja w Polsce? Przede wszystkim nie dokonała się wobec kasty, do której on sam należy i jestem przekonany, że gdyby ją oczyszczono z kanalii, nie byłoby tej napakowanej nienawiścią, jak granat środkami wybuchowymi, agresji libertyńskiej lewicy, która opanowała i niszczy Unię Europejską i wszystko, co temu Orwellowskiemu planowi się sprzeciwia.

Słowo „depisacja” – ku niemu kluczył przez całe czas pan były prezes, umyślnie wplatając je w chybioną i rzekomą czystkę po nazizmie i komunizmie – jest haniebnym, tu użyję tego paskudnego neologizmu – hejtem, przed którym cofnąć powinien się każdy przyzwoity człowiek. A to o obozach koncentracyjnych w powszechnym odczuciu kwalifikuje się do kryminału. Oczywiście pan b. prezes tego nie wie, bo przywykł do immunitetu, podobnie, jak wielu, dla których prawo było niczym więcej, jak tylko drabiną prowadzącą do przywilejów, bezkarności i kolosalnych fortun.

A więc, panie b. prezesie, nie depisacja, ale spóźniona, bo spóźniona, lecz konieczna weryfikacja pańskiej kasty, to już teraz jedyny warunek pozbycia się nawisu spuścizny peerelowskiej i antypolskiej machinacji pańskich kumpli z Brukseli i Strasburga, marzących stale jeszcze o Polsce kolonialnej wyzbytej swej tożsamości. Tej samej, jaka nie pozwoliła jej zginąć w czasie zaborów, okupacji niemieckiej i sowieckiej.

Wierzymy że Opatrzność Boska stanie i tym razem po naszej stronie i obroni nas przez takimi patriotami, jak pan i przed pańskimi obozami koncentracyjnymi.