urodzony 4 lipca

                  Wszystko zaczęło się właśnie w tym dniu z 4 lipca 1991 roku. Tego roku było bardzo gorące lato i nie szło wytrzymać bez kąpieli oczywiście w basenie, jeziorze czy też rzece. Zanim podjąłem decyzję miałem do wyboru obejrzenie filmu na video wówczas vis lub iść pokąpać się nad rzeką. Oczywiście wybrałem to drugie, czyli kąpiel na rzece Bóbr. Decyzja, którą podjąłem nie do końca była przemyślana, ponieważ miałem o 16: 02 pociąg do dziewczyny. Gdy z kolegami dotarliśmy nad rzekę do owego pociągu miałem jakieś dwie godziny, kąpiel przebiegała spokojnie do momentu aż nie zaczęliśmy bawić się w ganianego.               Żeby nie było wszystko odbywało się bez alkoholu. Pomału zbliżała się godzina 15 ta i trzeba było się za chwilę szykować na pociąg, postanowiłem ostatni raz skoczyć do wody na główkę i biec na pociąg. I to, co się stało zmieniło moje życie na zawsze. cdn...

]]>]]>

Wyciąg miał kształt półokręgu i był przykręcony mi do głowy, na którym wisiały ciężarki o wadze około może 20 kg lub więcej. cdn...

           Z takim balastem zawieźli mnie na sale, na której leżał już młody człowiek, który podobnie jak ja tyle, że dwa dni wcześniej w Trzebowie skoczył na główkę i podobnie złamał kręgosłup w odcinku szyjnym. Lekarze nie dawali mi szans na przeżycie i mamie w chamski sposób powiedzieliby szykowała garnitur, bo rana nie doczekam. Ów człowiek okazał się być tym " Ala Sebastian”, bo tak miał też na imię. Leżeliśmy na przeciw siebie z głowami na wyciągach z obciążeniem. W szpitalu nie wiedzieli czy możemy jeść i dawali nam zmiksowane zupy w kubku, po którym człowiek był stale głodny. Na całe szczęście przychodziła rodzina, dziewczyna moja oraz znajomi, przynosili owoce, które po cichu podjadałem. Przynosili też soki i inne napoje, których szło bardzo dużo. Po kilku dniach dotarło do mnie, że nie czuję swego ciała od klatki piersiowej w dół i całkowicie jestem sparaliżowany. Dni mijały bardzo wolno schemat dnia był zawsze taki sam ; rano toaleta potem śniadanie wizyta, na której dowiedziałem się, że zostanę zawieziony do szpitala w Poznaniu na operację uszkodzonego odcinka kręgosłupa. cdn....

                Z przewiezieniem zwlekali około trzech tygodni, ponieważ nie mieli transportu dopiero po trzech tygodniach pojechałem na zabieg. Kiedy znalazłem się już na oddziale neurochirurgii to zostałem umieszczony na sali siedmioosobowej? Na sali leżeli ludzie w różnym wieku jednak przeważali młodzi i wszyscy po skoku do wody na główkę jak ja.  Jedni byli już po zabiegu inni łącznie ze mną czekali na swoją kolej. Pamiętam, że atmosfera była bardzo miła wręcz wszyscy mieli bardzo duże poczucie humoru a zwłaszcza leżący po środku sali pod oknami pan Janek. Każdy dzień rozpoczynał się od porannej toalety oklepywania tka zwana profilaktyka przeciwodleżynowa. Moje pierwsze dni były decydujące bałem się, że przez kolejne tygodnie nie będę mógł jeść i już na pierwszej wizycie postanowiłem zapytać się lekarza czy mogę jeść normalnie. Kiedy pielęgniarki wykonały toaletę i przyszła wizyta składająca się z profesora i dwóch lekarzy oraz magistrów rehabilitacji, gdy podeszli do mnie zadałem pytanie " czy mogę jeść, bo w Żaganiu mi nie pozwalali?” Profesor patrząc na mnie zaśmiał się i zapytał " czy masz chory żołądek?” Na co mu odparłem, że nie, odpowiedział to możesz uśmiechając się. Po wizycie chłopaki na sali śmiali się cały dzień ze mnie i z mojego pytania. Po wizycie dostałem od razu rehabilitację jeszcze przed operacji, co było dla mnie też dziwne, ale z profesorem się nie dyskutuje. Codziennie rano po toalecie i śniadaniu przychodzili rehabilitanci i ćwiczyli mnie całego. W rozmowie z nimi dowiedziałem się, iż ćwiczenia są po to by mięśnie nie zanikały i nie zastały się. Personel, który tam pracował był bardzo miły uprzejmy i z dużym poczuciem humoru. cdn.....

                     Dni mijały na opowiadaniu jak i co komu się stało i każdy miał nadzieję, że wstanie i to wszystko stanie się snem. Mieliśmy na sali byłego żołnierza, który jadąc służbowym samochodem doznał wypadku w wyniku, którego złamał kręgosłup i przerwał rdzeń kręgowy, który tak naprawdę jest swego rodzaju połączeniem, które przewodzi impulsy elektryczne do wszystkich części ciała i pozwala nam czuć ruszać rękoma, nogami, utrzymać ciało w pozycji siedzącej czy stojącej. Ja miałem uszkodzony rdzeń, o czym dowiedziałem się dopiero w Poznańskim szpitalu od profesora. Na tej sali leżąc były różne rozmyślania głównie wieczorem, ponieważ w dzień śmialiśmy się z siebie i z czego tylko się dało.                                           Natomiast, kiedy przychodził wieczór i rozmowy stawały jedni po prostu spali inni oglądali TV a jeszcze inni rozmyślali. Ja zadawałem sobie pytanie, „dlaczego Ja?” Na które była tylko jedna prosta odpowiedź, „ bo skoczyłem". Obok mojego łóżka leżał młodszy ode mnie chłopak, który miał więcej szczęścia niż ja, on ruszał nogami i rękoma w niewielkim stopniu, ale miał bardzo duże rokowania. Patrząc na niego myślałem sobie, że gdy zrobią mi operacje też będę się cieszył z tego, iż wraca mi czucie i ruchy rąk czy też nóg. Tak byłem sparaliżowany od szyi w dół nie czułem nic absolutnie nic tylko niewielki kawałek klatki piersiowej, który mi pozostał z pełnym czuciem. W końcu dotarło do mnie chłopie ty nic sam nie możesz ani wstać ani się sam napić, co gorsze nawet sam podłubać w nosie nie mogłem ani się podrapać po przysłowiowej dupie. Łzy mi się lały po policzkach nie wyobrażałem sobie dalszego życia. cdn....

                       Kolejny dzień nadszedł bardzo szybko ruch na korytarzu zaczął się bardzo wcześnie pielęgniarki ruszyły do toalet i podawania leków. Jak każdy kolejny dzień czekaliśmy na wizytę z niecierpliwością gdyż każdy był ciekaw, co dalej z nim będzie? Ja czekałem na informację, kiedy wezmą mnie na stół. Wizyta przyszła, jak co dzień tuż przed śniadaniem każdy usłyszał dobrą lub inną wiadomość i czekał na swoją kolej. Dni mijały powoli każdy czekał na odwiedziny w sobotę lub niedzielę. Rzadko, kiedy ktoś miał w tygodniu do mnie przyjeżdżała dziewczyna, z którą spotykałem się jeszcze przed wypadkiem. Była mądra, śliczna miała piękną figurę i wtedy była najważniejszą osobą w moim życiu. Kochałem ją bardzo i zastanawiałem się jak to będzie dalej z nami. Jej widok, kiedy mnie odwiedzała sprawiał, iż problemy na jakiś czas stawały się nie ważne, liczyła się tylko ta chwila, kiedy była tuż obok. Poświęcała się  nocowała u mojej mamy w domu by porannym pociągiem przyjechać do mnie. Choć kontakty moje i jej nie układały się dobrze z moją mamą mimo wszystko szła i nocowała. Dojeżdżała do mnie przez około półtora miesiąca by posiedzieć porozmawiać nakarmić i dać mi namiastkę szczęścia, które gdzieś uciekało pomału. cdn...

                       W takim stanie trwaliśmy przez około dwa tygodnie każdy dzień wyglądał tak samo z małymi wyjątkami. Któregoś dnia przywieźli na salkę pooperacyjną, która była naprzeciwko naszej pacjenta był to mężczyzna w wieku około czterdziestu lat. Pielęgniarki, które chodziły do niego i do nas mówiły, że jest w ciężkim stanie, o czym mogliśmy się przekonać już tej nocy. W nocy obudził nas krzyk jego coś bardzo go bolało krzyczał bardzo głośno obudziliśmy się wszyscy jak jeden. Z przerażeniem nasłuchiwaliśmy, co się dzieje na sali na przeciw naszej, w końcu krzyki ucichły i usnęliśmy. Rano wszyscy byliśmy trochę niewyspani, ale toalety musiały być zrobione i leki podane, więc nie mając wyjścia gdyż nigdzie się nie wybieraliśmy przyjęliśmy leki. Potem przyszła wizyta, na której profesor oznajmił mi, że w najbliższy poniedziałek będę miał operację gdyż minęły już trzy tygodnie i powinna być już dawno zrobiona a kręgosłup poskładany. cdn......

                         Termin operacji nadszedł z miniętym weekendem rano toalety leki i mierzenie temperatury, co okazało się przeszkodą do zabiegu gdyż miałem gorączkę. Zabieg przełożyli na koniec tygodnia pod warunkiem, że gorączka minie. Cały tydzień minął bardzo szybko odwiedziny dziewczyny na którą czekałem z utęsknieniem rodziny i po za tym rozmowy z kolegami z sali. W piątek rano zabrali mnie na blok operacyjny już po podaniu głupiego Jasia zabieg trwał kilka godzin ja obudziłem się na sali graniczącą z dyżurką pielęgniarek w środku nocy, nie mogłem mówić gdyż miałem włożoną rurę do oddychania przez gardło. Leżałem patrząc w sufit na drzwi, ramę łóżka i nagle zobaczyłem przechadzającego się po niej karalucha. Zacząłem wydawać z siebie różne dźwięki tak by usłyszały mnie pielęgniarki. Po niedługim czasie stękania w końcu weszła pielęgniarka i zapytała, „ co się stało Robert?" Ja na to wzrokiem skierowanym w stronę karalucha, który siedział w dalszym ciągu na poręczy łóżka wskazałem na niego. Pielęgniarka zaśmiała się i rozbawionym głosem zapytała " Robert karalucha się boisz?" Mi nie było do śmiechu gdyż miałem już scenariusze jak wchodzi mi przez rurę do gardła. Wzięła ręcznik trzasnęła nim karalucha a następnie zdeptała, uśmiechając się wyszła do dyżurki. Rano kiedy przyszła wizyta profesor kazał wyjąć mi rurę z gardła i zostałem jeszcze dzień na tej sali a potem przewieźli mnie na tą gdzie leżałem wcześniej.cdn......

                         Łóżkiem stałem tuż przy drzwiach, przez kolejny miesiąc było każdego dnia to samo z rano leki, toaleta i codzienne ćwiczenia, które tak naprawdę były od kolejnego dnia po moim przyjeździe do tego szpitala. Wieczorami prosiłem pielęgniarki żeby łóżkiem wywoziły mnie na środek sali tak bym mógł oglądać TV. Dni mijały jeden za drugim poczucie humoru w większości z nas osób leżących na sali w obliczu tragedii, jaka się nam wydarzyła nie opuszczało. Każdy żył nadzieją, że może akurat coś się poprawi. Po około miesiącu lekarz podczas wizyty kazał zrobić mi kontrolne zdjęcia kręgosłupa szyjnego. Zdjęcie miało pokazać czy zrobiony zabieg przyniósł oczekiwane rezultaty po wstawieniu pobranego wycinka kości  z biodra i zastąpienie nim połamanych w drobny mak kręgów szyjnych. Lekarz, kiedy zobaczył zdjęcia nie był zbytnio zadowolony a mimo to powiedział mi, że wracam za tydzień do Żagania na oddział chirurgii. Wystraszyłem się, ponieważ nie wiedziałem, co dalej będzie przecież w dalszym ciągu nic mi się nie poprawiło. Strach, jaki mi towarzyszył był nie do opisania a z drugiej strony cieszyłem się, ponieważ wiedziałem, że będę częściej widział moją dziewczynę, babcię i resztę rodziny oraz kolegów, którzy mi uratowali jak by nie patrzył życie. Tydzień miną i rano zabrali mnie da zabiegowego żeby założyć mi na kilka tygodni gorset z gipsu, który miał spełnić jeszcze jedną funkcję a mianowicie bezpiecznie przetransportować mnie z Poznania do Żagania.Cdn....

Gips sechł w miarę szybko w międzyczasie formowali go tak żebym mógł w nim bez problemu wytrzymać dziś już nie pamiętam za dokładnie, ale około ośmiu tygodni. Karetka przyjechała po mnie tego samego dnia po założeniu gipsu i wyjechałem do szpitala w swoim mieście. Kiedy mnie przywieźli na miejsce sanitariusze na noszach wnieśli mnie na oddział tam pielęgniarki wskazały im salę, na której mieli położyć mnie na łóżku? Ułożyli pod oknem tuż przy wyjściu na salę obok, przez którą przechodziło się do kaplicy. Na salę, na której leżałem przechodziło się przez toaletę, stare mury pozyskane z jakiś kaplic czy innego rodzaju budynku.

]]>]]>

                 Babcia spojrzała na mnie na ową pielęgniarkę w tym samym czasie ona wyszła co rozwiązało niezręczną sytuację dla babci. Tydzień po tym wszystkim zaczęły się przygotowania do wyjazdu na rehabilitację do Świebodzina. Kiedy mama załatwiała wyjazd i dowiedzieli się, że mam na całym ciele odleżyny wstanie gnijącego ciała powiedzieli bym je najpierw wygoił a następnie przyjechał do nich na rehabilitację. Ktoś mamie polecił szpital w Żarach i oddział neurologii. Oczywiście moja mama potrafiła załatwić wszystko i przyjęcie  na neurologię również szybko załatwiła. Nadchodziły poważne zmiany w leczeniu cieszyłem się, że wyjadę z oddziału Żagańskiego szpitala gdzie doprowadzili mnie aż jedną nogą do grobu. Ordynator wystawił zlecenie na przewóz i pięć dni później pojechałem do Żar. W Żarach po przyjęciu położyli mnie na sali tuż przy dyżurce pielęgniarek, kilka godzin potem przyszedł doktor bardzo miły i jak dało się zauważyć przejęty moim stanem powiedział, że poprosi na konsultację chirurga. Konsultacja chirurgiczna odbyła się na następny dzień w trakcie odwiedzin mamy, lekarze popatrzyli jak obszernie miałem zgnite nogi a w szczególności pięty i łydki i podjęli decyzję o wycięciu całości martwego ciała oraz zaznaczyli mówiąc albo będę jadł wszystko albo amputują mi obie nogi. cdn........