Mieszane uczucia

"Przyłączymy Lwów do Polski!" "Odbierzemy co nasze!" "Dosyć tej ukraińskiej administracji na naszych ziemiach!" "Jest okazja!"

Wiedziałam, że wcześniej czy później pojawią się takie głosy. Nie spodziewałam się jednak, że nastąpi to tak szybko, zanim jeszcze „majdanowa rewolucja” obejmie całą Ukrainę.

Kiedyś natknęłam się w sieci na dwa amatorskie filmiki, które pokazywały fikcyjne zdarzenia, jakiś rodzaj zawieruchy w sąsiadujących z Polską krajach. Chodziło o Litwę, Białoruś i Ukrainę. W wyobraźni autorów sytuacja ta dała pretekst Polsce do interwencji w obronie polskich mniejszości tam zamieszkujących, co w rezultacie przyniosło powrót naszych utraconych niegdyś ziem do Macierzy.
Odpowiednio dobrana wzniosła muzyka i entuzjastyczne hasła, niby to w nagłówkach krajowych gazet, dopełniały wizji, która przyświecała twórcom tych krótkich filmów.

Na Ukrainie rozgrywa się dzisiaj trudna walka. Nikt nie zna jej finału, nikt nie może przewidzieć w jakim kierunku potoczy się rozwój wypadków.

Wiemy, że mnożą się rozmaite prowokacje o które podejrzewa się wszystkie strony konfliktu.

Na dachu Ukraińskiego Domu znaleziono łuski po śmiercionośnych pociskach. Wiele wskazuje na to, że stanowiska w tym miejscu mieli snajperzy - sprawcy zranień i śmierci kilkorga demonstrantów z Majdanu.

Dzisiaj odbył się pogrzeb jednej z tych ofiar. To był Białorusin o polskich korzeniach.
Polskie korzenie. Znamienny jest to fakt. Pełen symboliki i wymowy. Każdy, kto chce i potrafi patrzeć poprzez takie kryteria, ujrzy wiele. I nieważne, czy spogląda Polak, Białorusin, czy Ukrainiec. Zwłaszcza Ukrainiec.

Prowokacje Tituszek, snajperów i Berkutu, zastraszenia, pobicia, mordy a także kuszące propozycje z kręgów rządowych, na niewiele się zdały. Majdan niezłomnie trwa i poszerza pole swojego działania. Ukraina podnosi się w oporze przeciw Janukowyczowi wolno ale zdecydowanie i stanowczo. Coraz bardziej radykalnie. Wojna domowa wisi na włosku.

Przeglądając internet, natknęłam się dzisiaj na artykuł zamieszczony na stronach jednego z narodowych portali. Jego treść przeraziła mnie, choć nie wierzę, by informacje były prawdziwe.

Już sam tytuł jest bardzo wymowny: „Rumunia i Węgry szykują się do rozbioru Ukrainy”.
http://narodowcy.net/europa-i-swiat/8870-rumunia-i-wegry-szykuja-sie-do-rozbioru-ukrainy

Tekst oparto o doniesienia z Rosji.

Prowokacja, którą przygotowano, ma za zadanie zjednoczyć Ukraińców przeciw wspólnemu wrogowi i nie ma to być wróg z Moskwy! O nie! Sprytni „inżynierowie” znowu w akcji.

Ich genialny plan ma wszelkie szanse powodzenia, bo skoro zawiodły wszystkie inne sposoby a sąsiadujące z Ukrainą kraje zdają się wspierać ukraińskich rewolucjonistów, nic ich nie powstrzyma tak gwałtownie i zdecydowanie, jak nagła zmiana frontu.

Jak świat światem, zawsze, kiedy pojawiał się wróg zewnętrzny, społeczeństwo zagrożonego kraju jednoczyło się i scalało. Ustawały wszelkie wewnętrzne konflikty i priorytetem stawała się wspólna walka o przetrwanie.

Znamienne, że w artykule nie wspomniano ani słowem o Białorusi, która podzieliła się Polesiem z Ukrainą i według wskazanych prawideł, powinna i ona wyciągnąć rękę po „swoje”.

Zwrócenie uwagi na zapędy roszczeniowe sąsiadów zapewne wywołają spodziewane reakcje.

Pod wspomnianym tekstem rozpętała się burza. I chociaż autor nawet nie zająknął się na temat ewentualnych polskich działań, to i tak komentatorzy poprowadzili dyskusję w tym kierunku.

Jak łatwo przewidzieć, większość uczestników wyraziła swoje zdanie w takim w stylu i formie, że odpowiedź drugiej strony mogła być tylko jedna:

<< Fiodor Pożarski • Grodno University, Belarus
...Chuj wam a nie Lviv...lachy jebane...zawsze sie korzystacie z cudzej biedy...Слава Украіне!!!...Жыве Беларусь!!! >>

Lwów, Wilno, Grodno... te miasta były, są i będą polskie. Wiemy to my i wiedzą oni .Chociaż wprowadzają tam swoje zmiany i przeobrażają wizerunek jak tylko mogą, to jednak nie są w stanie tego zmienić. Polskość wyziera z każdego zaułka, z każdego kawałka muru i bruku.

Sentyment do tamtych miejsc mamy wszyscy.

Jednak: Czy chcemy powrotu naszych starych Kresów? Czy rzeczywiście tego chcemy?

I jeszcze jedno. Współczuję Ukraińcom i podzielam ich obawy.

Mam do nich takie oto przesłanie: nigdy nie pozbędziecie się strachu i obawy o swoje państwo, bo nie zbuduje się szczęścia na cudzej krzywdzie. Dopóki nie zdacie sobie z tego sprawy i nie potępicie czynów morderców , o których teraz śpiewacie pieśni gloryfikując ich i sławiąc, dotąd będziecie drżeć w lęku i niepokoju.
Tak to już jest.