Moje dziesięć tez dla Europy

Polityka europejska musi być realistyczna, a nie opierać się na mrzonkach i pobożnych życzeniach. Realizm zaś mówi, że jedynym rzeczywistym podmiotem politycznym w Europie są narodowe państwa demokratyczne – to one gwarantują obywatelom prawa polityczne, spójność społeczną, tradycje i kulturę, a Europie dają różnorodność i bogactwo. Wszelkie projekty post-narodowej i ponad-państwowej Unii jako federacji czy super-państwa są niedorzeczne i niebezpieczne politycznie gdyż opierają się na fikcji.

W Unii Europejskiej nie może być równych i równiejszych – każde państwo ma takie same prawa i obowiązki.

Naczelnym zadaniem polityki europejskiej powinno być wspieranie wolności – gospodarczej, politycznej, społecznej. Sensem Unii nie powinna być regulacja, standaryzacja i ograniczanie możliwości, lecz odwrotnie – czas na przełom kopernikański w logice integracji – każdy nowy przepis i nowa polityka powinna być poddawana „testowi wolności”, jeżeli go obleje – co oznacza, że nie powiększa sfery wolności w Europie nie powinna nigdy wejść w życie.

Należy pilnie zainicjować polityki unijne, które odwróciłyby negatywne tendencje społeczne w Europie poprzez szereg konkretnych rozwiązań na rzecz lepszego społeczeństwa, a jednocześnie zmieniłyby ideologię działania Unii. Na przykład wsparcie rodzin wielopokoleniowych, pomoc w integracji ludzi bezradnych i przez to wykluczonych społecznie (nie tylko imigrantów czyli mniejszości, ale przede wszystkim ludzi z obszarów biedy i tych, którzy nie nadążają za zmianami świata), pomoc dla starszych, wsparcie zakorzenienia, a nie mobilności ludzi. Europa może być ludzka, według tego jak żyją ludzie, a nie wedle pomysłów inżynierii społecznej – że niby wszyscy są mobilni, młodzi, zaradni i multi-kulti.

Unia powinna chronić tradycje jako swoje bogactwo, a nie jako folklor na marginesie wielkiego projektu konstruktywizmu społecznego.

Każde państwo, każdy człowiek powinien mieć prawo do rozwoju na miarę swoich obecnych potrzeb, a nie wedle jednego wzorca jak np. Strategia Lizbońska. Unia nie powinna stwarzać barier dla gospodarki ani harmonizować podatków.

Unia nie powinna jednocześnie zapominać, że sensem słowa „wspólnota” jest solidarność, czyli poczucie odpowiedzialności za siebie nawzajem, w imię solidarności Unia powinna wspierać biedniejsze państwa w swoim gronie oraz udzielać pomocy rozwojowej na świecie.

Unia Europejska nigdy nie może się stać ekskluzywnym, zamkniętym gronem starzejących się, sytych i egoistycznych społeczeństw. Musi zawsze być otwarta na każdego, kto podejmie wysiłek przyłączenia się do naszego grona. Europa otwarta oznacza także, że powinniśmy czuć współodpowiedzialność za naszych sąsiadów i wspierać ich gospodarczo i politycznie.

Bezpieczeństwo europejskie należy rozumieć zarówno pod względem militarnym, społecznym, jak i m.in. energetycznym czy środowiskowym – nie powinno być w Unii miejsca na eksperymenty genetyczne, zależność energetyczną, słabość wojskową.

Europa musi pamiętać, że rozciąga się po dwóch stronach Atlantyku, a więzy te są elementem gwarantującym jej podmiotowość.