Jak postępują piękne Matki, świadectwo Chiary Corbello...Dubienieckiemu do sztambucha...

Ja wiem, że to dla Dubienieckiego pięć minut...trochę pobłyszczy "prawnicza" gwiazda...jednak taniec "danse macabre" na trumnie małego dziecka rozpoczęty...to większa siła rażenia niż mamamadzi...a tymczasem są ludzie, którzy potrafią postępować z miłością...kiedyś już przytaczałem przykład pięknej Matki, ale na innym portalu...dziś powtarzam, bo jest to potrzebne jak nigdy, to wytłumacza sens poczęcia, sens życia, sens cierpienia, sens naturalnej śmierci...
                                                                                           ***
Miała zaledwie 28 lat, ale swoim życiem przepełnionym miłością do Boga i człowieka, bezgraniczną wiarą w wartość Krzyża i pokorą wobec zdarzeń, których wraz z mężem musieli doświadczyć, Chiara Corbella pokazuje nam wartość życia...
Chiara i Enrico poznali się na pielgrzymce do Medziugorja. Od pierwszego dnia nawiązała się między nimi nić porozumienia, zrodziła radość z życia wiarą oraz prawdziwa miłość. Zawarli związek małżeński w 2008 roku i już wkrótce, nie robiąc żadnych kalkulacji postanowili przyjąć nowe życie do swojej rodziny.
Jednakże już z pierwszych ultrasonografii okazało się, że ich pierwsza córeczka, Maria jest poważnie chora (anencefalia – deformacja mózgowia) i jeśli nawet urodzi się, będzie żyła bardzo krótko. Chiara odrzuciła jakiekolwiek sugestie dokonania aborcji. Po narodzinach Marii trzymała ją przez pół godziny w swoich ramionach, poprosiła dla niej o chrzest, a następnie pozwoliła odlecieć do nieba. Oto co powiedziała dwa lata temu o swojej córeczce:
„Kiedy zobaczyłam ją po raz pierwszy, wiedziałam że nigdy nie zapomnę tej chwili. Zrozumiałam, że jestem złączona z moim dzieckiem na zawsze. Nie myślałam wtedy o tym, że Maria będzie z nami tylko przez chwilę. Chcę powiedzieć, że te 30 min życia mojego dziecka wcale nie były dla mnie krótkie…, i że gdybym popełniła aborcję, nie mogłabym powiedzieć, że tego dnia pozbyłam się problemu. Starałabym się jedynie zapomnieć o tym dniu. Byłby on powodem wielkiego cierpienia. Tymczasem teraz dzień narodzin Marii jest dla mnie jednym z najpiękniejszych w moim życiu.” I dodała jeszcze: „Chciałabym powiedzieć wszystkim mamom, że liczy się jedynie to, że otrzymujemy w darze dziecko, a nie to ile czasu jest nam przeznaczone pozostawać z nim na ziemi.”
Po krótkim okresie oczekiwania, kolejne dziecko, tym razem chłopczyk, Dawid. Niestety także i tym razem ultrasonografie, jedna po drugiej stwierdzają najpierw brak kończyn dolnych, następnie górnych i a następnie kolejne poważne schorzenia organów wewnętrznych. Lekarze są pewni, że Dawid nie będzie długo żył. Urodził się on 24 VI 2010 i zaraz po chrzcie podążył w ślad za swoją siostrzyczką … do nieba.
Trzecie dziecko: ultrasonografie nie wydają tym razem wyroku śmierci - Franciszek jest całkowicie zdrowy. Jednakże radość ta zostaje zmącona już w 5 miesiącu, kiedy to u Chiary zostaje zdiagnozowany w jamie ustnej nowotwór złośliwy. Młoda, 28-letnia matka nie zastanawia się ani przez chwilę: „Najpierw Franciszek – potem będziemy myśleć o mnie.” Po narodzinach synka zaczyna się leczenie. Chiara poddaje się kolejnym chemioterapiom i naświetlaniom, ale okazuje się że „smok” – jak nazwała swoją chorobę posługując się określeniem zła z 12 rozdziału Apokalipsy – poczynił już spustoszenie w jej organizmie. Chiara traci wzrok w prawym oku i dowiaduje się od lekarzy o niemalże zerowych szansach na wyzdrowienie. Wie że zostało jej niewiele czasu i organizuje jeszcze jedną pielgrzymkę do Medziugorja. Wśród pielgrzymów był obecny Massimiliano Modesti, który tak wspomina te dni: „Do samego końca Chiara myślała o innych. Chciała nas przygotować na ten dzień. Nie chciała zostawiać za sobą rozpaczy i cierpienia, lecz przesłanie nadziei. W tych ostatnich dniach zadawała sobie pytanie Jak będzie wyglądał raj?” Massimiliano jest przekonany, że musiała znaleźć odpowiedź na swoje pytanie, ponieważ nie bała się niczego odchodząc z tego świata.
16 VI 2012 odbył się w rodzinnej parafii Chiary w Rzymie jej pogrzeb. Smutek rozstania, ale zarazem głęboka nadzieja i podniosła atmosfera. Ostatni sms wysłany do proboszcza: „Nasze pochodnie są zapalone. Oczekujemy na Oblubieńca.”

Amore Mio: