Kandydat Wielomskiego - Roman Kluska

Adam Wielomski, nazywający sam siebie konserwatystą od zawsze, w sądach o przekonaniach lub poglądach innych jest bezwzględny. Od jakiegoś czasu - delikatnie mówiąc – nie pała sympatią do braci Kaczyńskich, jak i do Prawa i Sprawiedliwości, dając temu wielokrotnie wyraz w swoich publikacjach. Wypowiada opinie arbitralne i kategorycznie odmawia im kompetencji do miana polityków prawicowych i partii prawicowej.

Prawo i Sprawiedliwość oraz prezydent RP głoszą jego zdaniem porażające idee, sprowadzające się do zajadłej obrony socjalizmu. Przykładem miało być swego czasu sugerowanie referendum w sprawie prywatyzacji szpitali. Propozycja ta stanowiła dla Wielomskiego – jak sam to określił - swoisty paroksyzm socjalistycznego myślenia o świecie i była wyrazem chęci dalszej budowy socjalizmu w lecznictwie. W osądzie tego wydarzenia Wielomski całkowicie pominął kontekst aktualnych wtedy wydarzeń. Przypomnijmy – prywatyzacja szpitali w wersji proponowanej przez Platformę Obywatelską stwarzała realną możliwość grabieży mienia państwowego, nieoficjalnie przecież zapowiadaną pod hasłem „kręcenia lodów”. Referendum miało być narzędziem sprzeciwiającym się takim poczynaniom i jedynie taki miał być jego sens.

Warto zatrzymać się na chwilę nad różnicami dzielącymi prawicę i lewicę w ujęciu quasiteoretycznym i spróbować samodzielnie wyłowić z nich elementy prawicowości lub lewicowość Prawa i Sprawiedliwości oraz poglądów prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Oto najważniejsze cechy dystynkcji:
_______________________________________________________

System gospodarczy -
Prawica: Wolny rynek i wolna konkurencja, swoboda umów.
Lewica: Interwencjonizm państwowy i protekcjonizm z systemem dotacji i subwencji, prowadzącym do korupcji, nepotyzmu.

Własność –
Prawica: Własność prywatna jako podstawa systemu gospodarczego. Dbałość o własność prywatną, jako nieograniczone dobro jednostki. Prywatyzacja.
Lewica:
Najważniejsza własność państwowa, państwowe przedsiębiorstwa. Niechęć do własności prywatnej, liczne ograniczenia, konfiskaty, zakazy. Nacjonalizacja.

Biurokracja –
Prawica: Ograniczona liczba urzędów i wysoko opłacanych urzędników. Ograniczona liczba urzędów i wysoko opłacanych urzędników.
Lewica: Rozbudowana biurokracja z systemem zakazów, zezwoleń, koncesji, kontyngentów itp, prowadzącym do korupcji, nepotyzmu.

Rola państwa –
Prawica: Państwo ograniczone do minimum, zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa i przestrzeganie prawa.
Lewica: Rozbudowane państwo z systemem zabezpieczeń społecznych i redystrybucją dóbr (państwowa służba zdrowia, edukacja, pomoc społeczna, państwowy system emerytalny, dotowana kultura).

Podatki -
Prawica: Niskie, proste, nieskomplikowane podatki.
Lewica: Wysokie podatki, progresywne skale podatkowe ze skomplikowanym systemem zwolnień.

Budżet państwa –
Prawica: Mały, zrównoważony budżet, jak najmniejsza redystrybucja dochodu narodowego.
Lewica: Duży budżet, wysoka redystrybucja dochodu narodowego, deficyt budżetowy prowadzący do inflacji.

Stosunki międzynarodowe –
Prawica: Jak najszersza pokojowa współpraca międzynarodowa, bez zbędnych zakazów i ceł, wolny handel międzynarodowy, globalizacja.
Lewica: Skomplikowany system ceł, dopłat eksportowych, zakazów, kontyngentów, protekcjonizm, antyglobalizacja.

Wojsko -
Prawica: Ochotnicza armia zawodowa, składająca się z dobrze wyszkolonych i dobrze opłaconych profesjonalistów.
Lewica: Źle wyszkolona i niedofinansowana armia z powszechnego poboru.

Stosunek do tradycji –
Prawica: Kultywowanie tradycji.
Lewica: Odcinanie się od tradycji jako zbędnego balastu, polityczna poprawność.

Kościół –
Prawica: Wartości chrześcijańskie jako podstawa moralności.
Lewica: Krytyka kościoła i wartości chrześcijańskich

Stosunek do samorządu -
Prawica: Decentralizacja
Lewica: Centralizacja

Stosunek do jednostki –
Prawica: Prawica traktuje jednostki jako kogoś odpowiedzialnego za własne życie i postępowanie, które umieją same o siebie zadbać.
Lewica: Lewica wychodzi z założenia, że państwo wie lepiej, co jest dobre dla społeczeństwa.

Równość -
Prawica: Najważniejsza równość w stosunku do prawa (większość jest bogata, a ubodzy są tylko ci, którzy nie chcą pracować). Równość szans.
Lewica: Ważniejsza równość ekonomiczna niż polityczna (większość ma mało, ale tyle samo, a część bardzo bogata).

Stosunek do morderców -
Prawica: Kara śmierci
Lewica: Resocjalizacja

Wolność –
Prawica: Nieograniczona wolność jednostek polityczna i ekonomiczna.
Lewica: Ograniczanie wolności przepisami prawa, zakazami, nakazami, itp.

Rodzina -
Prawica: Podstawa społeczeństwa, którą należy wspierać.
Lewica: Krytyka rodziny, lansowanie homoseksualizmu, feminizmu, aborcji, eutanazji.

Skutki rządów –
Prawica: Rozwój gospodarczy, dobrobyt, bogacenie się całego społeczeństwa.
Lewica: Bieda, bezrobocie, brak perspektyw większości społeczeństwa.
_____________________________________________________________

Połóżmy teraz rezultaty naszych dociekań na szalę wagi i sprawdźmy, które cechy przeważą w PiS i u prezydenta.

W publikacji sprzed kilku dni Adam Wielomęski ogłosił, że Lech Kaczyński nigdy nie był, nie jest i zapewne nie będzie człowiekiem prawicy. Co więcej, w rywalizacji o prezydenturę nie ma żadnych szans w konfrontacji z Komorowskim, Sikorskim, Olechowskim czy nawet Szmajdzińskim.

W zbliżających się wyborach kandydatem Wielomskiego (w domyśle - polskiej prawicy) powinien być Roman Kluska. „Roman Kluska to spełnienie nadziei polskiej prawicy: to kandydat nie tylko konserwatywny i katolicki światopoglądowo, to także osoba mająca wielką praktykę gospodarczą, człowiek, który nie wierzy w socjalizm ani europejski, ani „chrześcijański”.

Roman Kluska dał się poznać jako zdolny biznesmen, ale bez jakiegokolwiek doświadczenia politycznego. Czy takie kwalifikacje wystarczą do sprawnego pełnienia obowiązków prezydenta dużego kraju? Wątpię bardzo.

Takich apartyjnych osób moglibyśmy wymienić wiele, ale czy oni znajdą poparcie wśród wyborców i mogą stanowić realną alternatywę dla kandydatów o znanych nazwiskach? To byłaby kolejna stracona szansa. W myśleniu potrzeba więcej realizmu. Polityka jest sztuką możliwości. Pozostańmy więc przy Lechu Kaczyńskim.