Sitwy Niemieckie Cz. 4. Dokonania mniejszości niemieckiej podczas inwazji 1939 r.

1 września 1939, zorganizowane konspiracyjnie w ramach Selbstschutzu mniejszości niemieckie w Polsce rozpoczęły działania dywersyjne przeciw polskim siłom zbrojnym, mające na celu wspomożenie niemieckiej inwazji, jednocześnie podjęły działania ekstermiancyjne przeciwko ludności polskiej. W zajętych już  przez Whermacht miejscowościach na bazie tych folksdojczów powstawały paramilitarne formacje zbrojne. Przyjmowały one różne nazwy – np. Hilfspolizei, Heimwehr w Gdańsku (szturmująca Pocztę Polską)  , Bürgerwehr (pol. „policja pomocnicza”, „straż krajowa”, „straż obywatelska”),czy  Freikorpusy (na Górnym Śląsku) tworzone z inicjatywy Rudolfa Wiesnera[1], z których najbardziej znany był Freikorps Ebbinghaus[2]. Tego typu formacje zorganizowano w 24 godziny po rozpoczęciu okupacji danego miasta. Na bazie tych dywersyjnych formacji  organizowano lokalne struktury Selbstschutz które były proceduralnie włączane  w skład Algemeine SS [3]

Od pierwszego dnia  wojny  Selbstschutz uczestniczył w działaniach eksterminacyjnych wymierzonych w polską inteligencję  polskich patriotów i urzędników , a brutalność i samowola jego członków nie ustępowała grupom pacyfikacyjnym Einsatzguppen SS niemieckiego naboru. Podawana liczba zamordowanych Polaków do  końca i zaraz po inwacji 1939 roku z rąk folksdojczów formacji   Selbstschutzu pozostaje znacząco zaniżona wskutek celowego utajnienia dokumentacji tych  zbrodni przez sowieckiego nadania komunistycznych aparatczyków, także tych  będących na etatach naukowych reżimu PRL i postPRLu 3-ciej RP.[4]

Jednak sam tylko przykład najbardziej udokumentowanej spośród pozostałych na kresach Zachodnich RP , skali ludobójstwa dokonanego na Polakach na obszarze Pomorza przez dotychczasową mniejszość niemiecką pomaga unaocznić i oszacować faktyczny rozmiar tych masowych  zbrodni etnicznego ludobójstwa  tylko w okresie wrzesień –październik 1939 roku, dokonanych przez dotychczasową mniejszość niemiecką,

Skala zbrodni totalniaków Selbstschutzu na przykładzie eksterminacji Polaków na Pomorzu IX –X 1939 r.

Od początku września 1939 roku bojówki Selbstschutzu udzielały aktywnego wsparcia formacjom SS, policji niemieckiej i Wehrmachtu; prowadzącym działania represyjne w okupowanej Polsce – zwłaszcza na ziemiach wcielanych do Rzeszy. Kluczowy był zwłaszcza ich udział w eksterminacji tzw. „polskiej warstwy przywódczej” Członkowie tej organizacji byli dla Polaków szczególnie niebezpieczni ze względu na doskonałą znajomość lokalnych stosunków i uwarunkowań społecznych. Ponadto działając w szeregach formacji Selbstschutzu mogli oni uregulować wiele zadawnionych sąsiedzkich sporów i porachunków, jak również zagarnąć mienie należące do aresztowanych i mordowanych Polaków. Z tego względu w gronie ofiar Selbstschutzu znalazło się szczególnie wielu kupców, rzemieślników i rolników. Prywatne porachunki i samowolę ułatwiał fakt, że do zatrzymania i zamordowania bez sądu „wrogo nastawionego” Polaka wystarczało zwykle świadectwo 2-3 kumpli volksdeutschów.

Jeżeli na terenie danego powiatu struktury Selbstschutzu miały charakter scentralizowany oraz pozostawały pod nadzorem przybyłych z Rzeszy funkcjonariuszy niemieckich służb bezpieczeństwa SD , to masowych morderstw dokonywano w sposób „planowy” – zwykle wg berlińskiej  Imiennej Księgi Śmierci (Sonderfahndungsbuch Polen ) w jednym lub dwóch specjalnie wyznaczonych w tym celu miejscach. W przypadku rozproszenia organizacyjnego i względnej samodzielności lokalnych bojówek, miejsc egzekucji było zazwyczaj kilkanaście lub kilkadziesiąt. To wówczas na szeroką skalę dochodziło do załatwiania przez volksdeutschów osobistych porachunków z Polakami. W efekcie podobno sami Niemcy określali niektóre spośród przeprowadzanych przez Selbstschutz egzekucji mianem „nielegalnych rozstrzeliwań”. Największymi zbrodniami dokonanymi przez Selbstschutz samodzielnie lub przy współpracy z formacjami SD i policji niemieckiej –w 1939 roku na samym Pomorzu były:

• masowe egzekucje w Piaśnicy k. Wejherowa (12 000 – 14 000 ofiar);
• masowe egzekucje w Mniszku-Grupie k. Świecia (według niektórych źródeł do 10 000 ofiar);
• masowe egzekucje w LesieSzpęgawskim k. Starogardu Gdańskiego (5000 – 7000 ofiar) ;
• udział w masowych represjach wobec ludności Bydgoszczy, a w szczególności w zbiorowych egzekucjach przeprowadzanych w Tryszczynie i „Dolinie Śmierci” pod Fordonem (łącznie nawet do 5000 ofiar);
• egzekucje w lesie Rybieniec pod wsią Klamry w powiecie chełmińskim (ok. 2000 ofiar);
• egzekucje w Łopatkach koło Wąbrzeźna (od 1000 do 2000 ofiar);
• egzekucje na terenie „Domu Kaźni” w Rypinie oraz w pobliskich lasach skrwileńskich i rusinowskich (nawet do 2000 ofiar);
• egzekucje w lesie Barbarka pod Toruniem (od 600 do 1200 ofiar);
• egzekucje w kopalni piasku pod wsią Małe Czyste w powiecie chełmińskim (od 400 do 800 ofiar);
• masowe egzekucje w lasach pod Skarszewami oraz innych miejscowościach powiatu kościerskiego (ok. 600 ofiar);
• egzekucje w „Dolinie Śmierci” pod Chojnicami (ok. 500 ofiar);
• egzekucje w lesie Birkenek pod Brodnicą (ok. 400–500 ofiar);
• zbrodnia w Rudzkim Moście pod Tucholą (335 ofiar);
• udział w masowych represjach wobec ludności Grudziądza (co najmniej 300 ofiar);
• egzekucje w Paterku k. Nakła (ok. 200 ofiar);
• egzekucje w Białochowie w powiecie grudziądzkim (ok. 200 ofiar);
• egzekucje w parowie pod wsią Płutowo w powiecie chełmińskim (ok. 200 ofiar).[5]

To łącznie co najmniej 45 tyś osób zamordowanych i wyłacznie przez sam Selbstschutz (tj. tylko odnalezionych w rowach śmierci ofiar podczas ekshumacji po wojnie- jaki faktyczny procent miejsc zbrodni „niemieckich tubylców” zidentyfikowano –nikt tego dotąd badał i nie wie ), tylko na Pomorzu we wrześniu 1939 .Poza rozstrzeliwaniami, okrutnie zbrodnie miały miejsce w organizowanych przez Selbstschutz aresztach i prowizorycznych obozach koncentracyjnych. Na okupowanym Pomorzu istniało ich 19. Znajdowały się one w następujących miejscowościach: Bydgoszcz, Brodnica, Chełmno, Dorposz Szlachecki, Kamień Krajeński, Karolewo, Lipno, Łobżenica, Nakło nad Notecią, Nowy Wiec k. Skarszew, Nowe nad Wisłą, Piastoszyn, Płutowo, Sępólno Krajeńskie, Solec Kujawski, Tuchola, Wąbrzeźno, Wolental k. Skórcza, Wyrzysk.

A przecież do obszaru tych masowych zbrodni ludobójstwa dokonywanymi rękami „polskich” folksdojczy poza obszarem  Pomorza dochodzą pozostałe obszary wcielone do Rzeszy jak tzw. Kraj Warty, czyli województwa:  Wielkopolskie, częściowo Warszawskie oraz Łódzkie, jak Górny Śląsk, obszar wolnego miasta Gdańska i wreszcie pozostałe obszary Polski, które znalazły  na zachód  od linii Ribentrop-Mołotow,  jako Generalna Gubernia. Stąd pomnożenie wyników zbrodni ludobójstwa na Pomorzu  przez  pięciokrotnie większy obszar ogółu terenów wcielonych do Niemiec, gdzie stosowano te same paktyki czyli x 5  daje szacunkową liczbę ponad 200 000 przedstawicieli polskich elit i ich rodzin wymordowanych tylko we wrześniu i październiku 1939 r. wyłącznie przez przedwojenną mniejszość niemiecką na zajętym przez Whermacht  obszarze Polski ! Co też istotne podana szacunkowa liczba eksterminowanej ludności Polskiej nie obejmuje zbrodni dokonaych przez Whermacht i Einsatzgrupen SS.

Wszędzie tam, gdzie przez dany teren przeszły już  oddziały Whermachtu doraźne mordy, grabież i ludobójstwo dokonywane wobec ludności etnicznie polskiej przez tychże renegatów pochodzących z mniejszości niemieckiej o polskim obywatelstwie,  miały masowo organizowany charakter tak, jak było na Pomorzu od 1 września i przez cały październik, praktycznie bez jakichkolwiek formalnych  ograniczeń. Już wtedy te pierwsze pokolenie „polskich” Niemców, gdy w ramach doktryny „Drang nach Osten” czyszcząc przedpole dla Festung Europa, zasłużyło sobie trwale  na miano antypolskiej „totalnej opozycji”!