bydlęta klękają

Nim Benedykt ustąpił miejsca Franciszkowi zdążył zaniepokoić cały świat chrześcijański (ze szczególnym uwzględnieniem nadwiślańskich szopkarzy) eksmisją z betlejemskiej Stajenki bydląt kopytnych, których obecność uświęcała wielowiekowa ikonograficzna tradycja : Wołu i Osła.

Eksmisja była wyłącznie werbalna ale uzasadniona nie tylko
teologicznie, wywołała więc konsternację wśród wielu obserwatorów i realizatorów "polityki wizerunkowej" (którzy zdecydowali się ową sensację zignorować), zaś co wybitniejszych intelektualistów przełomu tysiącleci pobudziła do refleksji, czasem owocujących rozmaitymi inicjatywami praktycznymi.

Niewykluczone że jakaś potężna i postępowa organizacja międzynarodowa promować zacznie szopkę alternatywną, lepiej odzwierciedlającą realia epoki i jej wyzwania, przeto otwartą nawet dla zwierząt niekoszernych, ale nie tak znowu trefnych, żeby hamować przyrost ich pogłowia;
od przybytku głowa nie boli.

U nas na razie przybywa głównie nieświętych dzieciątek, od czasu do czasu podnoszących rączkę w zupełnie innym celu niż To, na Które czekamy z wiarą i nadzieją.

Aniołów mamy niewiele.

Wołów i osłów z tej tu szopy nikt nie ewakuuje - a świń zapraszać nie trzeba, są bowiem wszędzie, podobnie jak różnej maści owieczki, zwłaszcza takie, dla których nie było miejsca gdzie indziej.

Gość - nadchodzi.

Nie wiem jak się zachowają pasterze, ale jako jedno z szopkowych bydląt (wyboru proszę dokonać wedle własnego uznania) uklęknę, gdy przyjdzie, i ufam, że nie będę sam.