o śmieciach

Śmieci to ważny czynnik rozwoju i bliskiego zapewne upadku cywilizacji, którą tu dla prostoty wywodu nazwę "naszą", choć ostatnio czuję się w niej coraz bardziej nieswojo.

Powstają one w wyniku postępu cywilizacyjnego, który polega, jak wiadomo, na wytwarzaniu coraz większych ilości uprzednio niepotrzebnych bo nieznanych produktów - tak zwanych "dóbr", niekoniecznie materialnych.

Odpady produkcyjne, opakowania, i same produkty po użyciu (acz nie jest to warunek konieczny) nie znikają bez śladu, lecz stają się śmieciami, które w miarę jak postęp wzmaga się i przyspiesza okazują się kłopotliwym problemem, potem widocznym zagrożeniem a wreszcie czynnikiem zagłady.

Nasza cywilizacja, której dzieje znamy głównie z badań szczątków, ruin i śmietnisk, osiągnęła w nowszych czasach taki poziom wydajności i innowacyjności, że jej koniec wydaje się bliski nawet notorycznym wielbicielom postępu.

Nic dziwnego, że próbują jeszcze choć trochę zarobić na tych śmieciach, które pozostawimy po sobie w kosmosie i w atmosferze wokół naszego globu, na jego powierzchni i pod powierzchnią, w głębinach mórz i oceanów i w genetycznych kodach - jeśli będzie je na czym zapisać.

Tak czy owak, gaśnie już cywilizacja śmieci, czy śmierci (mała to różnica dla umierających na śmietniskach), nie wiadomo tylko, kto ostatecznie zgasi światło.

***

Jeśli nie udało mi się doprowadzić Szanownego Czytelnika do stanu depresji i frustracji, to trudno - starałem się, jak umiałem, a teraz będę próbował pogłębiać.

Można i wypada martwić się globalnie, ale działać lepiej lokalnie, bo temperatura powietrza w pokoju, w którym się siedzi, ma większy wpływ na funkcjonowanie organizmu niż temperatura ocieplającej się globalnej atmosfery, a smród z nieopróżnionej popielniczki czy z kuchennego kubła na odpadki zlikwidować łatwiej, niż składowisko toksycznych odpadów.

Chodzi o komfort, którego nie osiągnie się narzekaniem na smród, zwłaszcza jeśli się samemu trochę cuchnie.

Śmieci wśród których żyjemy z pewnością należy poddawać segregacji choćby po to, by je utylizować w racjonalnej kolejności, uwzględniając stopień i rozmiary zagrożenia; można przy tym kierować się węchem, mimo iż nie jest on niezawodny, a w dodatku jest własny, więc subiektywny.

Z mojego punktu obwąchiwania rzeczywistości czuję budzący najwyższą odrazę smród takich śmieci, które nie nadają się do utylizacji, są to bowiem istoty ludzkie, lecz mogą i powinny zostać izolowane w pojemnikach na tyle szczelnych, aby toksyczne wyziewy zawartości nie zanieczyszczały środowiska, w którym żyję.

Mam na myśli przede wszystkim aktywnych, profesjonalnych deprawatorów, zasmradzających język, obyczaje, kulturę, naukę i oświatę trupim odorem, ale także ich mecenasów i sutenerów, bez których nie trafialiby pod te strzechy na skołowanych łepetynach polskich dzieci i ludu, który z owych biedactw - nie bez przerażenia - wyrasta.

Część tych śmieci podmietli nam pewnie pod drzwi sąsiedzi, ale i za to przecież odpowiada gospodarz domu; w każdym razie powinien, i sądzę, że odpowie.

***

Co można zrobić z zawartością polskiej głowy przy pomocy postępowej aromaterapii zademonstrowała nam wczoraj pani Monika Olejnik na przykładzie pana artysty Olbrychskiego.

Artysta uruchomił w tym celu swój profesjonalny warsztat, doprawdy imponujący; trudno uwierzyć iżby rżnięcie głupa tego formatu stanowić mogło jego swobodną ekspresję.

Uśmiałem się do łez.

Brawo, panie Danielu !

***

Pretekstem rozmowy była afera Fibaka, o której nic nie wiem i wiedzieć nie chcę, bo bardziej mnie interesują siostry Radwańskie, ale w związku z tym, że równolegle komentowana jest inna afera, wyceniona na konkretną sumę sześciu milionów, jąłem się zastanawiać nad tym i owym.

Czy zatrudnienie leciwej ale bardzo rozrywkowej panienki, na której nie tylko nie udało się zarobić, ale trzeba było do tego interesu dopłacić, to był dobry interes ?

Kto dopłaci, wiadomo, ale kto tu właściwie był alfonsem ?

Czyżby brakowało fachowców ?

Trudno mi w to uwierzyć.

Szpot, "człowiek o moralności alfonsa" przewraca się chyba w grobie - ze śmiechu.