Czego nie zabrania prawo, zabrania wstyd

QCHNIA POLITYCZNA

Coraz częścej zdarza mi się doświadczać uczucia, które można określić jako zażenowanie. Nie jest to zdenerwowanie, złość, bunt, które mogą skłaniać do natychmiastowej reakcji, protestu, obalenia tezy i przedstawienia dowodów na zamierzoną lub nie manipulację, nieprawdziwość czy fałsz zachowań, wypowiedzi, postępków. Nie jest to wreszcie politowanie czy śmiech, jako naturalna reakcja na prymitywizm i glupotę, którą sam Gustaw Flaubert nazwał, że jest, w odróżnieniu od ziemi, która ma granicę - bezgraniczna. To uczucie zażenowania, konsternacji, zwane niegdyś skonfundowaniem, jest, jak każde uczucie, niezwykle subiektywnym, ale pewnie wielu czytelników wie, o czym myślę. Niejednemu pewnie zdarzyło się na przykład go doświadczyć w kontaktach z innymi ludźmi, będąc poruszonym nieodpowiednim strojem, wulgarnym dowcipem, nieadekwatnym do sytuacji zachowaniem czy złudnym przeświadczeniem rozmówcy o własnym talecie tudzież profesjonalizmie. Co uczynić w takiej sytuacji? Gdy istnieje pewność, że dyskusja nie ma sensu, bo żadne już argumenty nie działają, głupota rozmówcy i jego sądów wyklucza próby jakiejkolwiek werbalnej resocjalizacji, a wszelkie argumenty zderzają się z betonową ścianą, pojawia się zwykle bezsilność, jako uczucie towarzyszące. Skutkuje ono najczęściej zakończeniem rozmowy i postanowieniem unikania na przyszłość ludzi bezwstydnych, impregnowanych na prawdę kłamców i manipulatorów, a może zwykłych laików i ograniczonych umysłowo partaczy.

Uczucie zażenowania i konsternacji najczęściej jednak ma miejsce na skutek treści przekazywanych przez media, a szczególnie wtedy, gdy przekazują je osoby będące w naszej opinii autorytetami w danej dziedzinie, te, które znamy i cenimy. Lub, które w hierarchii politycznej, jako przedstawiciele władzy, urzędów państwa i wszystkich służb, których zadaniem jest ochrona bezpieczeństwa ludzi i porządku publicznego, pretendują z urzędu do szacunku, wypracowanego uczciwą pracą, rzetelnością wypełniania obowiązków i działaniem dla dobra kraju i Polaków. Odkładam więc na bok sympatie partyjne, bo jako Polka chciałabym mieć szacunek dla władzy i być z niej dumna. Ale obserwując władzę, która gardzi narodem, lekceważy jego potrzeby i działa nieprofesjonalnie, nie tylko w moim odczuciu, ale i wielkiej części Polaków, dla których nie zdeprecjonowała się jeszcze rola wstydu, można czuć zażenowanie. Wydawałoby się, nic łatwiejszego, jak się odciąć, wyłączyć telewizor, radio czy odłożyć gazetę. Choć w wielu wypadkach tak uczyniłam, niesmak jednak pozostał. Poza tym to rozwiązanie nic nie daje, bo np. o ile dialog pozostaje najczęściej w hermetycznej relacji dwóch osób, informacje medialne wywołują efekt przysłowiowych nożycy, które odzywają się po każdym uderzeniu w stół, miksują się ze sobą, tworząc haos informacyjny, jak echo idą dalej, czy jak wolne elektrony, które na zasadzie rekombinacji lub połączenia z innymi, tworzą cząstki tak swobodne, że zaskakujące i dalekie od prawdy.

A ja chciałabym być wreszcie wolna od tego uczucia. Móc nie wstydzić się za innych; szczególnie za tych, którzy mną rządzą i od których zależy mój codzienny byt. Chciałabym szanować prezydenta. Może być wysoki, niski, mieć wąsy lub nie, nawet tatuaże nie są żadnym problemem, nie mówiąc o braku konta czy prawa jazdy. Bolą mnie jednak jego żenujące żarty i kolejne wpadki, trudno mi cenić rząd jedynie za rozdawanie bączków w Brukseli czy cukierków i jabłek w sejmie „na osłodzenie nieobecności premiera”, który w Dolomitach ładuje akumulatory, bo zmęczył się, biedaczek, dewastacją Polski. Wstyd mi za jego kolejne exposé o własnych „sukcesach i osiągnięciach”, za obsadzanie po cichu „swoimi” wszystkich publicznych stanowisk, bez względu na kompetencje i kwalifikacje, za przymykanie oczu na kolejne afery odsłaniane w kolejnych ministerstwach i stosowanie wobec społeczeństwa coraz dotkliwszych restrykcji finansowych, doskonalenie aparatu kontroli, represji i cenzury. Zawsze, jak podkreśla, powodowany troską o bezpieczeństwo obywateli.

Niestety, mamy się czego wstydzić. Jako Polacy i wyborcy, którzy tak źle wybrali, dziedziczymy wbrew sobie ten wstyd, który obcy jest rządzącym, oswoiliśmy go, nauczyliśmy się żyć z dnia na dzień z kompletną żenadą, która odsłania coraz to nowe oblicza podobno bezpiecznego i dobrze zorganizowanego państwa. Wydarzenia ostatniego tygodnia: wejście CBŚ do Ministerstwa Finansów i dwa tragiczne przypadki desperatów: w Sanoku i w Warszawie dowodzą, że bałagan z ustawą hazardową jednak był, a bałagan w policji nadal jest. Ci, którzy mają bronić niewinnych ludzi przed bandytami i dewiantami, sami stają się zagrożeniem. Brak selekcji w przyjmowaniu do pracy, brak testów i profili psychologicznych skutkują tym, że opinię raz wydaną: nieudolni, niewydolni, skorumpowani, bez wewnętrznego poczucia kontroli, wielokrotnie potwierdza życie. Infomacje o łapówkach w drogówce, pijaństwie i narkotykach w komendach policji, wypadkach popełnianych przez pijanych policjantów, o zabójstwach własnych rodzin, bezkarności i demoralizacji, to swoista „kronika policyjna”. Wypowiedzi rzecznika Komendanta Głównego Policji M.Sokołowskiego i byłego antyterrorysty Jerzego Dziewulskiego o braku procedur, presji zawodu czy stresie, wywołują pusty śmiech. Jeśli policjant nie umie zapanować nad własnym stresem, może, w ramach przekwalifikowania, zostać biliotekarzem. Upatrywanie zaś stresu w niskich zarobkach policjantów, co uczynił Dziewulski, jest nieprawdziwe. Bo skąd tak wysokie emerytury?

Problem leży gdzieś indziej, ale nie mnie instruować szefa MSW, socjologa J.Cichockiego. Społeczeństwo widzi i ocenia: omyłkowe akcje z ostrzeliwaniem samochodu niewinnych, młodych ludzi, brutalne traktowanie uczestników manifestacji, pacyfikacja kupców, brawurowe wejścia w nocy do matki z dwójką dzieci, omyłkowe wtargnięcia do mieszkania i wybicie zębów kobiecie, pomyłki antyterrorystów, głównie w braku rozpoznania (jak nieudana akcja w Magdalence) oraz demoralizacja i brutalizacja zawodu. Nie bez znaczenia dla braku efektów działań policji ma też błędnie pojęta solidarność zawodowa, uwikłanie w lokalne, nie zawsze czyste, interesy biznesowe, co wiemy ze sprawy zabójstwa K.Olewnika czy komendanta policji z Białołęki, które mogło mieć również miejsce w Sanoku. Zastanawia bowiem, że syn policjanta Andrzej B., o którym rzecznik podkarpackiej policji mówi, że miał „nieciekawą przeszłość”, bogatą, kryminalną kartotekę, był niebezpieczny, nieobliczalny, zdemoralizowany, budził grozę na osiedlu, trudnił się handlem narkotykami i miał kontakty z półświatkiem, pozostawał dotychczas nietykalny. Nagła akcja policji, z ewakuacjami osiedla, helikopterem i grupą antyterrorystów z Warszawy, liczniejszą niż przy eliminacji bin Ladena, nie była w tym momencie konieczna i celowa. Spektakularna w zamyśle akcja, zakończyła się porażką policji i podobno doskonale wyszkolonych negocjatorów. Nie przydały się też na nic nowoczesne urządzenia podsłuchowe i wizyjne, bo to sąsiad zza ściany zeznał, że usłyszal dwa strzały około godziny dwudziestej. Gdy policja weszła do mieszkania o godzinie pierwszej w nocy, zastała dwoje martwych od siedmiu godzin ludzi i żywego psa rasy shar pei. Po drodze jednego psa zastrzeliła, bo był agresywny. Internet się śmieje z mało sprawnych terrorystów, ojciec dziewczyny płacze, że nie udało się jej ocalić, policjanci chwalą policję za udaną akcję. A ja kolejny raz jestem zażenowana. Mediami, rzecznikami policji i ich sprzecznymi komunikatami, wypowiedziami emerytowanych komandosów i samą policją.

TEKST OPUBLIKOWANY W NR.3/2013 WARSZAWSKIEJ GAZETY
FOTO:
http://galeriawidgeta.blogspot.com/2008/05/policja.html