przepraszam kundle

W związku z uzasadnionym domniemaniem iż mogłem dopuścić się zniewagi kundli określając je mianem "psich chamów" spieszę przeprosić wszystkich zainteresowanych i wyjaśnić, że żywię do kundli więcej sympatii niż do ich rasowych krewniaków; gdybym nie był usunął z tekstu przymiotnika ("wyjątkowe"), byłoby jasne, że nie szło mi o rasę, ale o klasę.

***

Nie wszyscy lubią czytać uważnie, nie wszyscy rozumieją, co czytają, nawet jeśli sami to napisali, a że mamy coraz więcej wolności każdy może sobie dowolnie interpretować sens tekstu, któremu raczył poświęcić chwilę uwagi - albo i nie raczył, stosownie do obowiązującej mody.

Jako człowiek głęboko uzależniony od słowa drukowanego zdecydowałem się pisać teksty, których brakuje mi gdzie indziej, dla samego siebie - żeby móc je przeczytać ze zrozumieniem, którego trudno byłoby się spodziewać od innych czytelników.

Gdy, ku mojemu zdumieniu, okazało się, że są tacy, jąłem zamieszczać na portalu który udzielił mi gościny regularne felietoniki, unikając wymiany zdań z ich komentatorami jeśli nie domagali się wyjaśnień, i nie dziękując, jakby wypadało, za wyrazy uznania.

Gdyby ktoś koniecznie chciał wiedzieć jak pojmowałem swoją rolę, może sobie wyobrazić staruszka, wysypującego czasem na parapet okruchy dla ptaków, którym lubi się przyglądać.

Niektórym ptaszkom ta karma chyba nie wyszła na zdrowie, sądząc po śladach na parapecie, ale ja im przecie żreć jej nie kazałem, dawałem to, com miał.

Pewnie jeszcze coś sypnę, bo mróz nadal trzyma, a ja serce mam czułe na wdzięczne ćwierkanie, ale nie tylko dlatego.

Może uda mi się skutecznie zaburzyć procesy życiowe paru nieproszonych ptaszków, które moich okruchów nie trawią ?

Parapet powinien wytrzymać.