Czego bronić należy, a czego koniecznie trzeba.

Istnieją wartości wymierne i stanowiące ważny dorobek Narodu i tych bronić należy, ale są też wartości bez których Naród traci grunt pod nogami i o te trzeba walczyć za wszelką cenę.

Obrona niezależnego systemu sprawiedliwości przeciwko wyczynom Bodnara to najistotniejsza z punktu widzenia funkcjonowania Kraju konieczność. Sięga ona daleko. Sędzia Piotr Łukasz Andrzejewski, wiceprzewodniczący Trybunału Stanu, członek założyciel Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, w 1980 roku autor wniosku o rejestrację NSZZ Solidarność, obrońca w procesach politycznych, stwierdza, iż „gdyby Trybunał mieli zaatakować „silni ludzie” (przestępcy), na podstawie uchwał nieumocowanych ustawowo, należy użyć odpowiedzi adekwatnej do zastosowanej przemocy. Gdyby mieli użyć siły, należy przeciwstawić się siłą. Gdyby mieli użyć broni, w obronie należy użyć broni”. Sędzia Andrzejewski sugeruje też, iż "Prezydent w obliczu istniejącego zagrożenia powinien powołać straż ochrony Prezydenta, jego Kancelarii, jak i Trybunału Konstytucyjnego. Zwraca uwagę na ataki na Pałac Prezydencki i pozycję Prezydenta jako naczelnego zwierzchnika Sił Zbrojnych, co może uprawniać go do działań obronnych w wyjątkowych sytuacjach”.

Ocena poziomu merytorycznego obecnego rządu nie nastręcza zbytnich trudności. Tusk musiał się wypłacić tak licznym koalicjantom, że nawet Hołownia na czele sejmu nie jest wielką sensacją. O wielu ministrach nawet nie wspominając. Ale wiele do powiedzenia ma też vox populi. Otóż, Centrum Badania Opinii Społecznej (CBOS) w ramach najnowszego badania, zapytało Polaków o emocje związane z bieżącą sytuacją w naszym kraju. Ankietowani mieli do wyboru 15 uczuć z listy. Wnioski, jakie płyną z tegoż badania, nie są dla rządzących dobrą wiadomością. Ale czy skłonią do autorefleksji...? A więc jakie to emocje targają dziś Polakami? Ponoć złość i strach. A konkretnie "zdenerwowanie, irytacja i zniecierpliwienie" (42 proc.); "strach, niepokój, obawy i lęk" (40 proc.);"wstyd i zażenowanie" (36 proc.) Aż 31 proc. ankietowanych wskazało "bezradność i bezsilność", natomiast "złość, wściekłość, gniew" – 26 proc.

Duża część respondentów, bo aż 22 proc. wybrała również "przygnębienie, smutek, żal" oraz "znużenie" (21 proc.). I co niepokojące – dopiero na ósmym miejscu zestawienia uplasowało się odczucie, które można określić mianem "neutralnego". Precyzując – jest to "zdziwienie", które wybrało 25 proc. respondentów. Radość i szczęście odczuwa zaledwie 18 proc. respondentów, zaś ulgę i odprężenie – 16 proc. Wreszcie odrazę – 15 proc. i upokorzenie – 9 proc

Wydaje się być czymś normalnym aż tak wielki rozsiew reakcji społecznej na obecną rzeczywistość. Powodem jest brak podstawowej wiedzy na temat istoty chaotycznie sprawowanych rządów bez oglądania się na praworządność. Jednak gdyby uważniej śledzić wypowiedzi tzw. polityków, to zauważmy co powiedział polityk Lewicy, minister nauki Dariusz Wieczorek pytany o to, co przecież obiecano Polakom przed wyborami? Chodzi o te "100 konkretów na 100 dni", flagowe hasło Tuska w kampanii wyborczej. Wieczorek tak to skomentował: "Ja to traktuję jako taką przenośnię". Obietnice składane społeczeństwu przed wyborami, a po nich traktowane jako przenośnie, to przecież nic dziwnego, gdy chodzi o propagandę Tuska. Miałby on do spełnienia sporo niespełnionych obietnic z poprzedniej kampanii wyborczej, ale całe powodzenie Tuska zależało zawsze tylko od tego ilu łatwowiernych znalazł on dla swoich kłamliwych obietnic.

Zatrzymując się tylko na obronie koniecznej, wymienić trzeba iście bolszewickie poczynania ministra kultury, który wziął na ambit pokazanie wcale nie nowej przecież koncepcji kultury, czyli takiej jaką tworzyły system partyjny i samodzierżawie odziedziczone po „przyjaźni” polsko-radzieckiej i nadal kultywowane. Bodnar i Sienkiewicz to zatem groźni przeciwnicy Polski, i to tej, do jakiej po trochu już przywykliśmy, a którą oni wymazują per fas et nefas.

Polska wprawdzie doznawała wiele innych dotkliwych strat, ale nie tak istotnych, jak wymienione. Jest jeszcze jedno, najgroźniejsze niebezpieczeństwo, któremu jeśli nie stawimy czoła, to zagrożone jest nie to co Naród posiada, ale sam Naród. To niebezpieczeństwo zawisło dziś nad pokoleniem, które jest przyszłością Narodu, nad dzieckiem, nad młodzieżą. Kierownictwo resortu oświaty oddane w ręce trzech kobiet, których przekonania i ideologia nikomu nie są tajne, podobnie jak kompetencje ich w tej dziedzinie, to jest coś najgorszego co mogło spotkać oświatę, czyli konkretnie dzieci i młodzież. Manipulacje na tym polu znane są nie do dziś. Od lat czterdziestych XX wieku, kiedy szkołę podporządkowano wzorcom sowieckim, zaczęła się powolna, ale stała jej degradacja, tak podstawowej jak i średniej. Kolejne „reformy” proces ten przyspieszały. Skutek jest taki, że obecnemu magistrowi często daleko do maturzysty lat pięćdziesiątych. Ten problem partackich programów nauczania i jeszcze gorszej metody ich przyswajania uczniom, zasługuje na głębszą analizę, która być może przekonałaby niektóre osoby odpowiedzialne za dydaktykę, choć z pewnością nie te z obecnej ekipy. Jak niebezpieczny jest dziś kolejny eksperyment szkolny, niech świadczy dokument rozsyłany rzekomo do konsultacji przez MEN, gdzie „z podstaw programowych dla dzieci i młodzieży mają zniknąć m.in. Witold Pilecki, Rodzina Ulmów, ludobójstwo na Wołyniu, powstanie wielkopolskie czy Eugeniusz Kwiatkowski”. Nie trudno się domyślić w czyją stronę jest to ukłon. Podobnie jak wymazywanie z programów szkolnych najnowszej historii, to zacieranie fundamentów Polski atakowanych dziś przez reżim lewacko-autorytarny. W sumie chodzi o to, by Polak przyszłości by dostatecznie głupi, by kupował każdą głupotę wtłaczaną mu do mózgu i na tyle indyferentny moralnie, by nie czuć swego upośledzenia. Deprawacja seksualna jest tu środkiem niezawodnym.

Obecnie palącą kwestią jest zagrażająca szkole deprawacja. Wystarczy przyjrzeć się seksualizacji dzieci od lat najmłodszych. Program w tej dziedzinie jest spójny z ideologią LGBT. W sumie docelowo chodzi o depopulację. o co wołają światowe środowiska neomaltuzjańskie, którym już nie wystarczy mord na nienarodzonych, ale chodzi o wyrobienie w dzieciach nawyku seksu zboczonego, oderwanego od prokreacji i niewrażliwego na żadne normy moralne. System ten konsekwentnie realizowany w programach szkolnych – nie tylko w Polsce – musi doprowadzić do skarłowacenia moralnego i osobowościowego nadchodzących pokoleń. To jedyna strata, której nie da się niczym zrekompensować. Jeśli społeczeństwo ten problem prześpi, to obudzi się z ręką w nocniku, bynajmniej nie pustym.

Przed tym koniecznie trzeba się obronić, ale by tak się stało, trzeba rozumieć tę groźbę, ją dostrzec i właściwie ocenić.