Był Gdańsk i Korytarz, jest Berlin-Bruksela i Tusk. Wtedy i teraz Polska się nie podda

Na portalu społecznościowym X europoseł AfD (Alternative für Deutschland) Max Krah (ur.1977) oświadczył: „Nasi przodkowie nie byli zbrodniarzami. Niemcy mają podstawy do dumy”. A więc zbrodnią według Kraha nie było zastrzelenie z zimną krwią kobiety ciężarnej i jej siedmioro małych dzieci. O milionach pomordowanych w obozach koncentracyjnych nawet nie wspominając. Dla Kraha i wielu mu podobnych jest to podstawa do dumy. Można by to uznać jako wybryk człowieka młodego, w dodatku wychowanego w NRD, gdzie niechęć do Polski była znacznie większa niż w RFN. O pół wieku bez mała od niego starszy, kiedyś generał Bundeswehry, Gerd Schulze-Rhonhof napisał książkę p. t. 1939 - Der Krieg, der viele Väter hatte. Der lange Anlauf zum Zweiten Weltkrieg. (1939. (Wojna, która miała wielu ojców. Długi rozbieg ku II wojnie światowej). O Polsce pisze tam: "Także państwo polskie po I wojnie światowej z jego żądaniami terytorialnymi, groźbami wojennymi i wszczynaniem wojen przeciwko Związkowi Sowieckiemu, Litwie, Czechosłowacji i Niemcom niemało się przyczyniło do wybuchu II wojny światowej”. Książka ma kilkanaście wydań i stale jest wznawiana. Bo autor trafia dokładnie w tok myśli bardzo wielu Niemców. Wielokrotnie słyszałem w Niemczech, że Hitler nie miał wyjścia, bo czuł zagrożenie ze strony Rosji sowieckiej, a nawet Polski. Łączność Rzeszy z Prusami Zachodnimi była koniecznością strategiczną. Podobnie mówiono o Poznańskim i Pomorzu jako prastarych ziemiach niemieckich. Krah sławi Niemcy jako Kulturträgerów „Niemieckie pieśni, niemiecka jakość, niemiecka poezja, niemiecka myśl – to wciąż ma cudowne brzmienie na świecie. Wszędzie też Niemcy są bardziej lubiani, niż przez swoich własnych polityków, nauczycieli i profesorów”. Duma Niemców ma mieć źródło w ich korzeniach, rzekomo niczym nie zarażonych: „Kiedy na nowo odkryjesz, czego dokonali twoi przodkowie, również ty będziesz mógł się wyprostować i nie musiał już bać. (…) Dowiedz się zatem, co robili dziadkowie i babcie, prababcia i pradziadek, skąd przybyli, jak walczyli i cierpieli”. Co z tego, że Federalny Urząd Ochrony Konstytucji uznał jego wypowiedzi za nacjonalistyczne, islamofobiczne, ksenofobiczne i antykonstytucyjne. To nie wystarcza, gdyż wypowiedzi Kraha wykrzywiają świadomość, zwłaszcza młodych Niemców, fałszując historię, przez nielicznych już, ale jednak przeżytą. I ci ludzie doskonale wiedzą co robili dziadkowie Kraha. To nie byli tylko naziści, ale zwykli Niemcy. Ludzie, którzy lekceważą wypowiedzi, jak te Kraha, nieważne, Niemcy czy Polacy czy ktokolwiek, godzą się na odżycie mitu Niemiec ponad wszystko władających światem. Niech to będzie tymczasem Europa, ale nie można zapominać, że Grössenwahn – mania wielkości – prowadziła do zbrodni, których Krah, a z nim wielu Niemców nie uznaje za zbrodnie, czyli przygotowują się jak gdyby na dalszy ciąg.

Nie wierzę, że Niemcy jeszcze raz ruszą czołgami by ideę Grossdeutschland urzeczywistnić. Po prostu są inne sposoby. Polska pokonana w 1939 r. przysporzyła im zbyt wiele kłopotów, choć rabunek w niej dokonany się opłacił, zwłaszcza, że postanowiono w Berlinie nie płacić żadnego odszkodowania. Czysty zysk. Obecnie Niemcy uzyskali to czego nie udało się w latach wojny i okupacji. Znaleźli wykonawców swego Drang nach Osten w Polsce. Parawanem jest Unia Europejska, gdzie Niemcy dominują i z łatwością podporządkowują sobie państwa zachodnie. Głównie na bazie wspólnego odrzucenia tożsamości chrześcijańskiej i poddania się procesowi gnilnemu jaki toczy poważną część świata, niestety, niegdyś chrześcijańskiego. Polska stanęła okoniem, dlatego trzeba ją zagonić do tego worka, w jakim utkwiły już inne państwa słuchające Berlina. Jest to tym łatwiejsze, że obecnie Parlament Europejski opanowany jest przez zsyp rozmaitych lewacko-libertyńskich reprezentantów, a korupcja w szeregach oligarchów unijnych ułatwia podejmowanie w imię praworządności działania wybitnie niepraworządne, n. p. odmowa wypłaty Polsce należnych jej funduszów, co więcej czekanie aż Tusk, już dawno kupiony przez Niemcy, obejmie rządy w Polsce. Ciosem o najpewniejszych skutkach destrukcyjnych ma być wciśnięcie do Polski rozmaitych mętów, szukających łatwego życia. Temu ma służyć wymuszona relokacja. Oczywiście obrona przed tym jest zagrożona także karami będącymi niczym innym jak haraczem naznaczanym według swoistej praworządności europejskiej. Rzecz jasna, że zagwarantowana traktatami suwerenność Polski staje się pustym frazesem. Rzecz jednak w tym, by Polska to uznała, a mogą to zrobić tylko renegaci, którzy już dawno uczynili z Polski przedmiot przetargu w zamian za określone korzyści. Tusk dostał za to lukratywne stanowisko we władzach Unii, ale jego ciąg dalszy, to sprowadzenie Polski do wymiaru takiego swoistego landu. Tożsamość, historia, oblicze ideologiczne w tym przypadku pójść by musiały do lamusa, gdyż o strukturze tego landu decydowałby Berlin, ewentualnie z nim zgrana Bruksela.

W tym kontekście zrozumiałe jest niebezpieczeństwo manipulowania przez Berlin-Brukselę w wyborach 15 X 2023 r., by przy pomocy renegatów pod wodzą Tuska przepchnąć szajkę nieudaczników gotowych na wszystko, by tylko otrzymać z łaski Niemiec jaki taki stołek. Dlatego instancje unijne od dawna niszczą Polskę, nie dopuszczając m. in. do najbardziej koniecznych reform, choćby w wymiarze sprawiedliwości, popierając ludzi, którzy w przeszłości przyczynili się do stagnacji życia gospodarczego i społecznego w Polsce, generując jej zapyziałość w stosunku do reszty Europy. Aktem szczególnej bezczelności i nieliczenia się z rzeczywistością jest posunięcie Didier Reyndersa unijnego komisarza ds. sprawiedliwości, który podważa status Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego, która będzie decydować o ważności wyborów parlamentarnych

Serwis wpolityce.pl ujawnia treść listu Reyndersa do polskiego rządu. Reynders, ongiś minister w rządzie Guy Verhofstadta znanego ze swej agresywnie manifestowanej niechęci do Polski, krytykując Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych wpisuje się „w większą operację” opozycji i Komisji Europejskiej. Jej celem jest podważenie statusu tej izby, „a co za tym idzie, podważenie także jej przyszłej decyzji o ocenie wyborów”. Reynders niejednokrotnie podejmował działania godzące w Polskę. We wrześniu 2021 roku uzasadniał wystąpienie Komisji Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o nałożenie kar finansowych na Polskę za nieprzestrzeganie decyzji TSUE nakazującej natychmiastowe zawieszenie działalności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego. Tymczasem z dniem 15 lipca 2022 roku weszła w życie prezydencka ustawa o Sądzie Najwyższym, w wyniku której rozwiązano oficjalnie Izbę Dyscyplinarną, a w jej miejsce powołano do życia Izbę Odpowiedzialności Zawodowej. Trudno przyjąć, że władze UE nie wiedziały o pracach nad zmianami ustawy o Sądzie Najwyższym, ale utrzymywanie ludzi dawnych struktur w sądownictwie, którzy we własnym interesie zajęli postawę dyktowaną przez opozycję, a więc złamali ewidentnie prawo przez upolitycznienie swej działalności było i jest władzom Unii Europejskiej na rękę, gdyż rokuje to korzyści dla sił w Polsce pragnących utrącić władzę Zjednoczonej Prawicy i przejąć ją po to, by stopniowo wtopić Polskę w przygotowywaną Rzeszę landów rządzoną z Berlina. Każdy polityk, obojętnie jakiego kraju w UE przykładający do tego rękę jest zdrajcą. Wiemy dobrze kto nim jest w Polsce. Oczywiście wtopienie się w taki twór niemiecki wymaga oczyszczenie Niemiec z winy ludobójstwa. I tu mamy Kraha. Gdy to nastąpi, to czego nie osiągnął Hitler, może stać się teraz rzeczywistością. Czy tkwienie w takiej Unii i czekanie na upadek suwerennej, przez własnych ludzi zdradzonej Polski, nie jest tym, czego zazwyczaj Polak żałuje po szkodzie?