Nie damy rady? My?!

Był so­bie pe­wien pan,
na twa­rzy kwa­śny i wklę­sły,
miał por­tek z pięt­na­ście par
(a może szes­na­ście)
i wszyst­kie mu się trzę­sły;

wło­ży sza­re: jak w fe­brze;
wło­ży gra­na­to­we: też;
od ślu­bu: jesz­cze lep­sze!
ma­ren­go: wzdłuż i wszerz.

Krót­ko mó­wiąc, w któ­re­kol­wiek por­t­ki
koń­czy­ny dol­ne wty­kał,
to trzę­sły mu się one
jak nie przy­mie­rza­jąc osi­ka.

W ten spo­sób, przez trzę­sie­nie,
pan ży­wot miał bar­dzo li­chy,
bo wszę­dzie, gdzie wszedł, zdzi­wie­nie,
a po­tem śmi­chy i chi­chy.

W koń­cu bab­cia czy cio­cia,
już nie pa­mię­tam kto,
po­wie­dzia­ła do tego pana:
„Chłop­cze, ty uschniesz, bo

nad por­tek spra­wą prze­dziw­ną
wy­la­łeś trzy mo­rza łez,
a zno­wu nie jest tak zim­no,
więc spró­buj cho­dzić bez

Konstanty Ildefons Gałczyński 1953

Jedni uwielbiają straszyć, a drudzy kochają się bać. Dlatego dzisiaj zdecydowana większość plotek nie jest jak zwykle: - kto kogo i kto z kim, tylko jak już, już będzie strasznie. Jak ruskie nie zabiją nas atomówkami, których przecie mają setki i tysiące; i są one skierowane nawet na takie miasteczka jak Pcim Dolny, to Morawiecki, albo Sasin, zagłodzą nas dokumentnie i wepchną w nędzę, jakiej jeszcze nie znamy. A proszę pani, dobrze to u nas będą mieli tylko Ukraińcy. Tak, tak.

No dobrze... zastanówmy się, kim są ci, co straszą, a ci co kochają się bać, to widomo – niemal wszyscy pozostali, czyli ci co uwielbiają horrory, ci co nieustannie marudzą, bo taka ich natura, że jest fatalnie, a będzie jeszcze gorzej; oraz dosyć młoda grupa, choć nie tylko, która uzależniła się od codziennej porcji adrenaliny, i którzy z lubością otrą się świadomie o każdą ryzykowną sytuację, jak choćby jazda z dużą szybkością 50 centymetrów za znacznie większym autem, mruganie światłami, a nawet trąbienie, nie biorąc pod uwagę, że mogą tym właśnie obudzić siedzącego za kierownicą seniora i ten instynktownie da po hamulcach.

Zaraz dojdę do tego, kim są ci, co straszą, lecz najpierw wytłumaczę się z tytułu.

Nie damy rady? My?!

No właśnie. Skąd ta moja pewność. To proste – urodziłem się tuż po wojnie, czyli, jak teraz lubi się nazywać – jestem bumersem, od słowa boom, czyli produktem największego szczytu demograficznego. To typowe: - wojna się skończyła, więc hop do łóżka. Te moje bardzo dawne urodziny dzisiaj powodują, że napatrzyłem się na polskie dzieje najnowsze i mogę z pełnym przekonaniem potwierdzić – zawsze damy sobie radę.

Polski kryzys, taki jak dzisiaj nas straszą, trwał nieustannie od wybuchu wojny w 1939, aż do roku 2015, kiedy to prawica wygrała. Uczciwie mówiąc, w tym 15 roku nowego millenium, nie skończyliśmy z kryzysem, lecz, jak to dla wszystkich odczuwalne, zaczęliśmy z niego mozolne wyłazić.

Ten polski kryzys w historii najnowszej nie był jednopoziomowy. Raz było troszkę lepiej, innym razem gorzej. Lecz kryzys był. Lecz nie straszny Polakom.

Gdy bolszewicy wymienili niemiecką okupację Polski na swoją, dobrze wiedzieli, że tu nie będzie łatwo. Nie da się krnąbrnej i buntowniczej Polski tak wziąć za pysk, jak można było we wschodnich Niemczech (DDR albo NRD), czy w Czechosłowacji.

Ciągle był problem z żołnierzami niezłomnymi, powszechnie wspieranymi przez naród; sowieci nie próbowali nawet odebrać Polakom religii. To było aż zanadto ryzykowne. Nie próbowano zrobić, jak to nazywano – kułaków, czyli rolników, radzieckimi kołchoźnikami. Wprawdzie powstały PGRy, ale to była patologia.

Jak dobrze z dzieciństwa pamiętam, może trochę oczami dziecka wyidealizowane, ale obywatele w większości nie byli smutni, ani ponurzy, tacy przegrani bez nadziei. Wprost przeciwnie – cieszyli się z życia. Byli uśmiechnięci i radośni.

A co najważniejsze – jak w przyrodzie dosyć popularne zjawisko, jakim jest mimikra, potrafili się przystosować do otoczenia i sytuacji, nauczyli się "kombinować", "załatwiać", "dawać radę".

I nie musieli, jak we wspomnianym NRDówku, czy Czechosłowacji, prawdę szeptać na ucho wyłącznie najbardziej zaufanym. Nie – Polacy nawet bez tradycyjnego "pół litra" przy stole, czy to na weselu, chrzcinach, czy imieninach, rozmawiali swobodnie i bez fałszu, nawet jeżeli dobrze wiedzieli, że między nimi siedzi także ubek.

Po prawdzie całe miasteczko wiedziało, kto jest ubekiem. A ci z kolei też musieli jakoś żyć i "kombinować", by na ciemnej ulicy nie zarobić butelką w głowę, lub kosą pod żebra.

Dawaliśmy sobie radę. Żyliśmy oczywiście w obniżonych standardach. Z zazdrością pewną patrzyliśmy na Niemcy Zachodnie – najbliższy nam obszar kapitalizmu – lecz patrzyliśmy z pewną pogardą, bo wiedzieliśmy, że połowa ich dobrobytu, to wszystko co nakradli wszędzie tam, gdzie stanęli w czasie II WŚ.

My swój honor mieliśmy. I mimo pewnej tęsknoty za lepszym życiem, wiedzieliśmy, że w dłuższym okresie "kradzione nie tuczy".

A gdy peerelowska bolszewia starała się narodowi przykręcać śrubę, to wychodziliśmy tłumnie na ulice i głośno wołaliśmy – "suche bułki za Gomułki!"

Stawiali naprzeciwko milicję, czy nawet wojsko, ale się bali.

Co parę lat uderzaliśmy w komunistów strajkiem, bo tego bali się najbardziej.

Było cienko i siermiężnie za Bieruta i Gomułki. Czy nas to gniotło? Zginaliśmy plecy w ukłonie, ściskając czapkę w garści? Rzucili naród na kolana? O! Takiego wała!

Gierek, gdy nastał, nieco pofolgował. Można było nawet zjeść schaboszczaka, bo mięsa i wędliny były wreszcie, nie, żeby bez przerwy, u tak zwanego "rzeźnika".

Cieszyliśmy się z tego. Domów też nabudowano i spółdzielczych mieszkań oddano w takiej ilości, , że jeszcze dzisiaj nie możemy dogonić.

Oczywiście bardziej pamiętamy i celebrujemy, takie momenty w historii, jak rok 1956, czy potem równie tragiczny rok 1970.

Lecz między jedną a drugą rewolucją, te 14 lat trzeba było jakoś żyć. Pamiętać, modlić się za tych, co oddali życie, lecz każdego roku organizować Boże Narodzenie i Wielkanoc i przez wiele dni polować, by stół był suto zastawiony, dzieliliśmy się opłatkiem, życząc zawsze lepszego jutra i radośnie celebrować Narodziny Pana.

Ja sam, z moich dziecięcych piosenek, najwięcej pamiętam właśnie kolęd.

Potem bandzior w ciemnych okularach, zafundował wszystkim Polakom, najbardziej podłe i restrykcyjne doznania. Obawiając się siły narodu, tenże generał ze swoją juntą i nadzorem Kremla, wprowadził stan wojenny. Z wszystkimi atrakcjami: godzina policyjna, telefony na podsłuchach, żywność racjonowana, jak to wtedy nazywano – na kartki.

Było ciężko i ostro. Po parudniowym szoku, zaczęliśmy się adaptować do nowej sytuacji. Było prawie tak, jak za Niemca, lecz my już mieliśmy więcej odporności, nawet wobec takiego bolszewickiego kryzysu.

Jednak największe draństwo, potwornie uderzające w cały naród, wymyślił wicepremier i minister finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego – Leszek Balcerowicz. Nauczyliśmy się wtedy jednego: jeżeli premierem jest łajza, a ministrem od finansów fanatyk, dający sie jeszcze podpuścić "większemu geniuszowi", amerykańskiemu żydowi Jeffreowi Sachsowi, to mieliśmy hiperinflację, rozlewającą jak plama ropy na wodzie nędzę i pierwsze miliony młodych i wykształconych Polaków uciekających na tak zwany "Zachód". A stopa bezrobocia osiągnęła rekordowe 16,4%. Wtedy też w naszym dosyć spokojnym kraju, zaczęły powstawać krwawe gangi i mafijne struktury. Często zasilane funkcjonariuszami komunistycznej agentury, którzy szukali sobie miejsca w kapitalizmie.

Wydawało się, że to już czarna rozpacz. Bolszewii się nieudało, a powalony niby kapitalista, omalże nie zniszczył polskiego społeczeństwa.

Daliśmy sobie radę. Choć niektóre statystyki pokazują wzrost depresji. Lecz tu zaskoczenie – takich psychicznych kłopotów jest mało wśród bumersów! Natomiast jest to zjawisko obejmujące już tych młodszych, wydelikaconych i wrażliwych.

Tych co nie wołają z przekonaniem: - damy radę! - tylko takich, co w kryzysie wyciągają rączki: - mamusiu!

Powoli mija trzeci rok takiego światowego kryzysu; takiego głębokiego i rozległego, że trudno przywołać z historii okres do porównania.

A co najgorsze, pewne siły na świecie, które już socjalem zmiękczyły i zdemoralizowali "obywateli zachodu", czy "cywilizację białego człowieka", działają nieustannie tak, aby chaos i zamieszanie trwały nieustannie,

I co?

„Wsi spokojna, wsi wesoła! Który głos twej chwale zdoła? Kto twe wczasy, kto pożytki może wspomnieć zaraz wszytki?”

Wielki Jan Kochanowski; przypominam XVI wiek, chyba nawet lepiej od wieszczów znał i rozumiał polski narodowy charakter.

Jeżdżąc po tak zwanej prowincji, nie widać odznak paniki, jakichś chęci do buntu. Owszem niepokój jest. Lecz czy umarła nadzieja? Że tym razem nie damy rady i polegniemy?

Tymczasem media, czy to te, nazywane "głównego nurtu", jak i te cyfrowe, wprost kipią od napięcia, proroctw najgorszego i nieuchronnie nadchodzącego Armagedonu.

RP nie wygra, gdy z jednej strony Putin, z drugiej Scholtz i Macron i już nawet Orban zdradził.

Proszę wybaczyć, lecz to tylko podnieca pętaków, infantylnych połykaczy wiadomości, podnieconych histeryków i te dziunie z magla, "co się boją myszy".

Naród spokojnie kupi sobie więcej cukru, dogada się jak zawsze ze znajomym "chłopem", co do jajek, mleka i połówki świniaka. Może zapomnieć na jakiś czas o bananach, pomarańczach, czy latte z sojowym mlekiem.

Taka medialna akcja wywoływania sztucznej paniki nazywa się buzz. Robią to zawodowcy od manipulacji i psychologii tłumu. Używają tub, które mogą wzbudzić rezonans – Tusk, Sikorski, Ochojska, Komorowski.

I co najśmieszniejsze – rzeczywiście wzbudzają rezonans. Tylko, że... wśród swoich najbardziej durnych lemingów, co to najwyżej w geście wielkiej odwagi, potrafią rzucić pomidorem, w samochód Kaczyńskiego.

To już siedem lat Zjednoczonej Prawicy u władzy. I czy ktoś zaprzeczy, że sondaże regularnie pokazują, że poparcie tylko dla samego PiSu, zmienia się niewiele, w ramach 34 – 41%. To nawet budzi międzynarodowe zdziwienie ekspertów. Taka stabilizacja, wobec potężnego kryzysu i nieustannych ataków wewnętrznych i zewnętrznych wrogów Polski i Polaków?

Lecz panika i bliskie załamanie psychiczne jest. Tylko wśród coraz bardziej zdesperowanych lewaków, co tak intensywnie zwalczali Grażyny i Januszów w białych skarpetkach na sopockiej plaży, a były nawet takie, które intensywnie czuły, "jak by im ktoś nasrał na głowę".

Nawet młodzież, te słynne Julki i chłopaki w kolejce do kastracji, już mają dosyć, już się znudziło.

Może tradycyjna cywilizacja łacińska, kiedyś szkielet potęgi Europy Zachodniej, a potem Stanów Zjednoczonych Ameryki, upadną na kolana. Lecz nie jestem przekonany, że już się nie podniosą.

Na pewno mocno się zmienią. Może nawet zaczną walczyć z wszechobecnym kłamstwem i powrócą do pewnego poziomu uczciwości.

Czy my, Rzeczpospolita i Polacy, odegramy jakąś rolę w tym światowym przepoczwarzaniu? Tak mi się wydaje. Bo właśnie lata poniewierki nas uodporniły na durne ideologie, błędy i korupcję władzy i te śmiecie, bo nigdy nie jest dostatecznie czysto, służące obcym za ten papier, który z dumą w czasie stanu wojennego, nosiliśmy w rolkach na szyi.

.