Wybory wygrane, a co z Polską?

Powoli opadają emocje wywołane wyborami parlamentarnymi 2019 r. Wygrała tzw. zjednoczona prawica. Pomijam nieścisłość tego terminu, bo pojęcie: prawica, podobnie, jak lewica, niewiele mówi. Kto więc w końcu wygrał? Myślę, że ogólnie rzecz biorąc Polacy, tzn. ci, którym na sercu leży dobro kraju, w którym żyją, a nie dorwanie się do władzy, która pozwala na korzystanie ze sposobności do zdobywania dóbr, jakie ona oferuje. A, śledząc, na ile to możliwe, zasobność prominentów, zwłaszcza walczących dziś o powrót na lukratywne pozycje, są to profity warte zachodu. Dla nich bez żalu warto poświęcić wartości, o ile się je w ogóle posiada, dobro Ojczyzny i takie drobiazgi, jak osobista przyzwoitość, honor i sumienie.

Trzeba to mocno powiedzieć. Współodpowiedzialność za populistyczny reżim ponoszą wyborcy, którzy oddali głos na @pisorgpl. Kantor mówił, że do teatru nie wchodzi się bezkarnie. Podobnie trzeba ponosić odpowiedzialność za wspieranie antydemkoratycznego państwa PiS. A przecież pan Mieszkowski, który to powiedział, do teatru wszedł bezkarnie w 2006 r. Widocznie do kierowania teatrem nie potrzeba ukończonych studiów. Oczywiście Tadeusz Fijewski też ich nie miał, ale miał dar Boży, czego zapewne panu M. brakuje, zapewne nawet na własne jego życzenie. Jeśli jednak PiS jest antydemokratyczny, a troska o obywateli populizmem, to powstaje pytanie, co robią w sejmie osoby, które tak pojmują demokrację i politykę socjalną rządu, tak jak to czyni pan Mieszkowski?

Ciekaw byłem komentarzy pod tą jego wypowiedzią. Jeden brzmi: „Gdyby był reżim w Polsce nie zostałbyś posłem, przygłupie!!!”. Ktoś inny napisał: To jaką karę pan proponujesz dla tych co głosowali na PiS: wywózki, obozy koncentracyjne, a może od razu strzał w tył głowy?

Niezbyt to eleganckie, ale cóż innego można powiedzieć na tak „światłe” i „demokratyczne” diagnozy i wyroki, jak pana Mieszkowskiego. Przecież nie jest on odosobniony w towarzystwie, do niedawna zjednoczonej, lewicy i Klubu Obywatelskiego.

Wszystko to jednak są michałki, choć dla rządu to zapowiedź kontynuowania walki z destrukcją, gdyż opozycja, nawet jeśli już przestała się nazywać „totalną” – widocznie ktoś wreszcie pojął, jak głupia i szkodliwa dla nie samej jest to kategoria – to jednak swą rolę widzieć będzie nadal w postaci totalnej negacji wobec każdej inicjatywy rządu. I tu właśnie tkwi zagadka motywacji tej części społeczeństwa, która do wyborów poszła. Wiadomo, że uprawnionych było 30 111 291 Polaków. Udział w wyborach wzięło 18 678 457. Euforia z powodu tego, ze „aż” 61,74 % poszło do urn jest co najmniej dziwna, a nawet powiedziałbym że wręcz wysoce niefrasobliwa. Najpierw trzeba sobie uświadomić, że aż 11 432 824 osób to ludzie obojętni na los kraju. Nieistotne, jakimi kierowali się racjami, zostając w domu. Na tych ludzi liczyć nie można. PiS uzyskał 8 051 935 głosów. W stosunku do osiągnięć tej formacji mających przełożenie na dobro doznane przez obywateli i stan kraju jest to wynik wysoce niezadowalający. Z kolei na Koalicję Obywatelską (PO, Nowoczesna, Zieloni, Stowarzyszenie Inicjatywa Polska) głosowało 5 060 355 osób. Na Sojusz Lewicy Demokratycznej 2 319 946. PSL uzyskało 1 578 523 głosów. Wreszcie Komitet Wyborczy Konfederacja Wolność i Niepodległość otrzymał 1 256 953 głosów. Łącznie opozycja uzyskała 10 215 777 głosów.

Zważywszy na to, że jedynie PiS, czyli zjednoczona prawica, przedstawiła program transparentny i mający za sobą czteroletnie rządy spełnionych obietnic i znaczone dostrzegalnym, także za granicą, rozwojem kraju, a ugrupowania opozycyjne w większości jako program wywieszały hasło: „PiS musi odejść”, nasuwa się wniosek tyleż zaskakujący, co niepokojący: żaden rząd nie jest w stanie zapewnić Polsce bezpieczeństwa i niczym nie zagrożonej stabilności, jeśli dysponuje społeczeństwem, którego ponad 11 milionów nie interesuje się losami kraju, a ponad 10 milionów, to ludzie popierający każdą inicjatywę godzącą w dobro tego kraju, nie wahający się w tym celu szukać wsparcia sił wrogich Polsce za granicą.

Często zarzuca się demagogię krytykującym naszą sytuację w kraju. Tego nie należy się lękać, bo cyfry są nieubłagane i gaszą wszelki subiektywizm. Jednakże na ogół wolimy uspokajać nasze obawy wiarą w osiągnięte powodzenie. PiS takie zanotował bez wątpienia, ale dysponuje on poparciem mniejszościowym i, powiedzmy to otwarcie, środowisk patriotycznych, w Polsce nie tak licznych, jak się wydaje, a nadto przywiązanych do chrześcijaństwa i narodowej tradycji. Jeśli mówimy o obojętności lub wrogości wobec tych wartości, to nie koniecznie mamy na myśli ekscesy, jakich jesteśmy coraz częściej świadkami, choćby to, co miało miejsce w rocznicę wyboru Jana Pawła II w Krakowie przed rezydencją arcybiskupią. To są wyczyny marginesu społecznego i prymitywu będącego rezultatem wychowania bez poszanowania dla jakichkolwiek wartości. Na takie występki mogą się zdobyć ludzie nie tylko wyprani z poszanowania dla świętości, ale także z szacunku dla wartości drogich każdemu Polakowi. To jest dekadencja kultury bycia i akceptacja chamstwa jako środka wyrazu, zdaniem wielu, najskuteczniejszego.

Tu chodzi wszakże o coś znacznie więcej. Nie dostrzegamy tego, że coraz bardziej stajemy się społeczeństwem permisywnym. Wszystko jest dopuszczalne, naigrawanie się ze świętości może nie ogółowi, ale bardzo wielu Polakom drogich. Byle pacykarz, nieudany artysta może sobie na to pozwolić, bo rzekomo wymaga tego jego wątpliwy artyzm. I tak powoli toniemy, jak Titanik, przy grającej orkiestrze, pląsach wschodzących gwiazdek, chłopcach w sukienkach (oczywiście dla zabawy), edukacji seksualnej, kiedyś słusznie nazywanej deprawacją, porządku homoseksualnego, jako nowej normy życia społecznego, na benefis mniejszości broniącej się przeciwko rzekomemu uciskowi przez większość. A okazuje się, że to właśnie ta mniejszość uciska większość coraz bardziej bezradną. Toniemy w idiotyzmach, bo im głupsze (gender), im bardziej absurdalne idee zyskują sobie prawo obywatelstwa, tym bardziej słabnie głos zdrowego rozsądku.

Jedno trzeba pamiętać, że złamać wolę samoobrony społeczeństwa można wyłącznie przez jego deprawację. To dzieje się na naszych oczach, od przedszkola począwszy. Pokolenie zdeprawowane, a to nam grozi, nie zdobędzie się na jakąkolwiek samoobronę. To tak, jak oswojony wilk. Już się w kniei nie odnajdzie.

Polską o zupełnie różnych parametrach niż ta gminna są duże miasta. Wiadomo, jak wypadają tam wybory. Nie tylko te październikowe. Nie warto szukać łatwego wytłumaczenia tego zjawiska. N. p. Poznań, odkąd pamiętam, to miasto uważane było za synonim zdrowego rozsądku, a zarazem „szczycące się” szczególnym powodzeniem, gdy chodzi o te słynne parady równości. Sprzeczność wewnętrzna. Nawet dla wielu ludzi o innej orientacji są one żenujące, prostackie i po prostu głupie. Czy są charakterystyczne dla miasta jako takiego? Może opcje polityczne tegoż społeczeństwa usprawiedliwiałyby taki sąd, ale wydaje się, że coś innego gra tu rolę. W dużych miastach jest siedlisko celebrytów, ludzi wszelakiego biznesu, nowobogackich, którzy już pozamieniali wartości nie przemijające na te krótkoterminowe. Pozorowana europejskość z jednej strony, a słoma w butach z drugiej. Takiego łatwo przekonać, że pani Jachira to szczyt kultury, a Nowoczesna to rzeczywiście nowoczesność.

tego, czego obecnie doświadczamy wynika, że nie o żadne polityczne cele w tej walce chodzi. Przeciwko sobie stanęły dwa światy: ten jeden wsłuchany w słowa Chrystusa: „niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”(Łk. 21,33). Ten drugi wchłaniający natrętny zgiełk wtłaczający w człowieka jazgot mający zagłuszyć głos Boga. Niestety słyszymy ów jazgot w naszej Ojczyźnie. 13 października, jak widać, zebrał on obfity plon. Nie ulegajmy więc złudzeniu. Ono usypia. A opozycja o tyle jest uczciwa, że nie tai swej nienawiści do Kościoła katolickiego. Przynajmniej wiadomo co wybierasz, opowiadając się po jej stronie.