Moralność myślenia i wartości — a głupota i zło

Moralność myślenia i wartości — a głupota i zło

Każde dobro i zło rodzi się z myśli. To myśl zmienia świat z moralnie neutralnego w przeniknięty wartościami.

— ks. prof. Michał Heller

W swoich rozważaniach “Moralność myślenia”1 ks. prof. Michał Heller dowodzi, że w życiu warto kierować się rozumem, czyli myśleć racjonalnie. Uważa, że myśl jest czynem człowieka, czyli podstawowym ogniwem wszystkich działań oraz wynikających z tych działań skutków za jakie ponosimy odpowiedzialność.

Dlatego, dla ks. Hellera myślenie racjonalne powinno być wyborem — bo właśnie od naszego myślenia zależy to czy uczynimy świat trochę mądrzejszym, czy trochę głupszym. Jednak warto zauważyć, że z tego stwierdzenia wynika, iż każdy człowiek musi mieć świadomość tego, że uczynienie świata nawet trochę głupszym jest złem...

W przedmowie do wydania z 2015 roku ks. prof. Heller przywołuje za ks. Tischnerem powiedzenie górala, że “największą głupotą jest zmęczyć się myśleniem”, bowiem myślenie stworzyło człowieka z całą jego kulturą i cywilizacją. A ponieważ do myślenia należy wolność, czyli możliwość kierowania własnymi myślami - dlatego myślenie jest ściśle związane z moralnością.

Dlatego ks. Heller pisze, iż: “Dobre lub złe są nasze czyny, ale należą one do świata i, w jakimś sensie, nasycają go dobrem lub złem.” Oraz stwierdza, że: “To jest zadziwiające! Myśl ludzka ma w sobie coś ze stwórczej mocy Boga”. Tak więc “dobrem myśli jest mądrość, a złem myśli jest głupota”.

Od komunistycznego przewrotu dokonanego w Rosji, komunistyczni zbrodniarze w każdym kraju posługiwali się najpierw masowymi mordami swoich rzeczywistych czy też wyimaginowanych przeciwników. A po ustabilizowaniu swojej władzy używali strachu do terroryzowania, fragmentacji, atomizacji oraz narzucania społeczeństwom posłuszeństwa wobec swojej totalitarnej władzy, która dążyła do kontroli każdej organizacji społecznej. Dlatego prezydent USA Ronald Reagan, któremu komuniści z Hollywood w połowie lat 40. XX wieku grozili zamachem, nazwał zbrodniczy Związek Sowiecki “imperium zła”.

Problem afirmacji komunistycznego zła przez postbolszewickie elity po 1989 roku jednoznacznie osądza pisarz i publicysta B. Wildstein pisząc: “Odmowa rozpoznania, nazwania i napiętnowania zła, a więc i zdrady, uniemożliwia rozpoznanie i afirmację dobra. Wskazanie i potępienie zła nie tylko nie przeszkadza wybaczeniu, ono je dopiero umożliwia. Nienazwane zło wprowadza nas w grzęzawisko relatywizmu.”2

Dlatego Wildstein pisze, iż: “Odmowa wskazania zła nie ma nic wspólnego z prawdziwym wybaczeniem, nie odpuszczamy wówczas, ale anulujemy moralne sądy. Zachowujemy się tchórzliwie i niemoralnie. (...) Jeśli nie tylko nie osądzamy, ale nawet nie nazywamy podstawowego zła, które wyrządzone było wspólnocie narodowej, a więc wszystkim tworzącym ją jednostkom, to jakim cudem możemy obronić porządek moralny.”3

Zaprowadzane przez dwa totalitaryzmy: komunistyczno-sowiecki i niemiecki nazizm nowe łady społeczne połączone z próbami tworzenia przez te reżimy nowego - całkowicie im podporządkowanego - człowieka nie przyniósł rezultatów. Bowiem, w obu tych systemach ich ideologie były wrogie wolności oraz sprzeczne z naturą człowieka. Zamiast wolności, każdy człowiek musiał swoje działania całkowicie podporządkować wymaganiom tych totalitarnych systemów. Jednocześnie te totalitaryzmy starały się o zniszczenie wszystkich podstawowych wartości i norm chroniących porządek moralny w społeczeństwach.

W postkomunistycznej postnowoczesności, ideologia postkomunistów, lewactwa oraz liberałów także sprowadzała się do fragmentacji społeczeństwa. Podobnie działała postbolszewicka ideologia michnikowszczyzny. Bowiem nowa “liberalna” lewica stworzyła swoją nową “ideologię końca ideologii”, ideologię egoistyczną i antywspólnotową, bo zastepującą dobro wspólne dobrem indywidualnym. Zamiast komunistycznego czy nazistowskiego systemu nadzoru i kontroli postnowoczesność narzuca ludziom wyścig do posiadania rzeczy coraz nowszych, większych i nowocześniejszych.

W rezultacie, postnowoczesność generuje natłok nowych problemów z jakimi umysł zaczyna sobie nie radzić oraz powoduje rozbudzenie i rozchwianie emocji, niepokojów, lęków czy strachów. Czyli, jeżeli w imię ideologii - pod hasłem nowego wspaniałego świata - obalany jest wszelki porządek, uwalnia to spod samokontroli ludzkie słabości. Wzrasta pycha, chciwość, zazdrość i brak umiaru. Upowszechnia się postawa zwalniająca od odpowiedzialności o przyszłość narodu. A naturalną potrzebę wolności zastępuje samowola.

Z tego wynika, że: “Niepewność, lęk, frustracja, nieustanna rywalizacja i bicie własnych rekordów, idąca za tym izolacja, a następnie depresje, nerwice, poczucie bezradnościsą permanentną kondycją współczesnego pracownika. Nikt mu nie pomoże, gdy odpadnie z rywalizacji - bo przecież kłóci się to z wolnością daną człowiekowi.4 W ten sposób powstaje uciekający od wolności “człowiek-nikt”.

O tych totalitarnych cechach polskiej liberalnej demokracji pisze P. Paliwoda: “w świecie liberalnym, gdzie jednostka jest ‘zdekonstruowana’ i wcielona do jednej z wielu - często antagonistycznych - mniejszości, albo zaprojektowana tak indywidualistycznie, że utraciła jakąkolwiek narodową tożsamość, łatwo jest manipulować masami grupie samoświadomej swojej tożsamości i celów.” Jest to chór internacjonalistyczny, tak jak i Unia Europejska. A członkom tego chóru wolno więcej.5

Wynika to z tego, pisze P. Paliwoda, że grupa ta uważa się za nadludzką bohemę intelektualno-artystyczną. A tę cechuje - jak napisała Agnieszka Kołakowska - ‘bolszewickie poczucie wyższości moralnej”.6

W dzisiejszym liberalnym świecie nie liczy się pojedyńczy człowiek, zwłaszcza taki, który gorzej sobie radzi z samym sobą, a tym samym i w społeczeństwie. Dla liberałów taki człowiek “wypada z gry”. W rezultacie “Żaden gorset mechanicznych zachowań (w relacjach) nie pomaga kiedy ludzie tracą ze sobą kontakt, nie rozumieją samych siebie, nie rozumują i tracą kontakt z własnymi emocjami. Gubią fundamentalną ludzką więź, poczucie bycia razem z innymi nie nadążają za procesem wyznaczonym przez silniejszych. I wtedy zaczynają się czuć osamotnieni, pozostawieni samym sobie. W takiej sytuacji jako ludzie przestajemy znacząco różnić się od zwierząt.”7

Takie osamotnie człowieka w społecznej zbiorowości pozwala na dominację w społeczeństwie tej grupy, która mając bolszewickie poczucie wyższości moralnej — realizuje wyłącznie swoje własne interesy. A jak pisze Anna Pawełczyńska: “każda władza stawiająca interesy wąskiej grupy ponad dobro wspólnoty ma ułatwione zadanie, jeżeli uda się przekształcić tę wspólnotę w zbiorowość ludzi pokornych. Najlepszym zaś sposobem uczynienia ludzkiej wspólnoty bezbronną i posłuszną jest ‘odebranie ludziom rozumu, zdezorganizowanie łączących ich więzi społecznych opartych na moralnych zasadach, nakazujących im wzajemną pomoc i opiekę nad najsłabszymi’”.8

Można więc stwierdzić, że zgadzanie się na antyspołeczną ideologię postnowoczesności — narzucaną społeczeństwu przez postnowoczesnych liberałów uważających się za nadludzką bohemę intelektualno-artystyczną, lecz odrzucających wszystkie moralne zasady regulujące stosunki społeczne — jest afirmacją zła.

Jednak, naszym obowiązkiem i zasadniczym zadaniem jest przecież czynienie świata choć trochę lepszym...

_______________________________________

1  Michał Heller “Moralność myślenia”, Copernicus Center Press, wyd. V, 2015, s.

2  Bronisław Wildstein “Cienie moich czasów’, Zysk i Spółka, wyd. I, 2015, s. 421.

3  Bronisław Wilstein, “Cienie moich czasów’, Zysk i Spółka, wyd. I, 2015, s. 422-423.

4  Barbara Stanisławczuk “Kto się boi prawdy. Walka z cywilizacją chrześciajańską w Polsce”, Wydawca Fronda, 2015, s. 471.

5  Paweł Paliwoda, "Kambei Shimada", Teologia Polityczna, Warszawa 2015, s. 283.

6  Paweł Paliwoda, "Kambei Shimada", Teologia Polityczna, Warszawa 2015, s. 284.

7  Jadwiga Staniszkis i Artur Cieślar “Wschód i Zachód”, Wydawnictwo Literackie, s. 244.

8 Barbara Stanisławczuk “Kto się boi prawdy. Walka z cywilizacją chrześcijańską w Polsce”, Wydawca Fronda, 2015, s. 472.