Prezydent Komorowski grzmi

Bardzo ładne przemówienie odczytał dzisiaj pan prezydent. Były w nim fragmenty pod którymi mógłby się bez wahania podpisać pan profesor Nałęcz, były i takie, które mógłby sygnować pan generał Koziej, ale najważniejsze wydawały się partie utrzymane w stylistyce samego pana ministra Nowaka (Sławomira Nowaka), bliskiej stylowi jego mistrza duchowego, złotoustego pana premiera Donalda Tuska; tu i ówdzie tekst inkrustowały myśli jeszcze głębsze, być może inspirowane dialogami pana prezydenta z jego osobistym przyjacielem, znanym powszechnie myślicielem z Biłgoraja, skądinąd kantystą.

Odświętna atmosfera nie pozbawiła pana prezydenta czujności, właściwej myśliwym - nawet gdy chwilowo nie polują, oraz działaczom partyjnym - nawet jeśli chwilowo nie należą.

W słowach ostrych niby myśliwski kordelas (którego posiadanie, wbrew podstępnemu posłowi PiS, niejakiemu Mularczykowi, nie będzie ustawowo zabronione) potępił głosem grzmiącym przypadki bezczeszczenia symboli narodowych, zwłaszcza sztandarów, nie omieszkał też wychłostać werbalnie tych współwyznawców, co bezczelnie zmieniają teksty świętych pieśni (telewizja nie zdążyła zmienić tła na kopułę Bazyliki San Pietro, z którą dnia poprzedniego pan prezydent pięknie się był skomponował).

Wysoki poziom patriotycznego uniesienia sprawił, że już w chwilę później pan prezydent zaśpiewał z pamięci pierwszą zwrotkę "Warszawianki", wprawiając tym w zachwyt sprawozdawcę TVP, ale gdy przyszła pora obiadu transmisję zakończono, bo do ogrodów belwederskich nie każdy może przecie zaglądać.

Może nie powinienem ujawniać mojego osobistego, zapewne chorobliwego sposobu postrzegania czynności urzędującej głowy państwa, zwłaszcza w dzień i dla mnie uroczysty, ale będzie mi go łatwiej świętować, gdy wykonam moje błazeńskie obowiązki.

Tak się składa, że pamiętam obchody Trzeciego Maja w latach przedwojennych, kiedy obecnego pana prezydenta
nie było jeszcze na świecie, a ja umiałem już zaśpiewać nie tylko "Warszawiankę", ale także "Witaj, majowa jutrzenko !" i miałem swoją własną, polską chorągiewkę, którą machałem podczas defilad do prawdziwych, tyle że odświętnie umundurowanych ułanów.

Tak się złożyło, że po okupacyjnej przerwie, kiedy to święto obchodziliśmy konspiracyjnie, uczestniczyłem w krakowskich uroczystościach z okazji Trzeciego Maja na Rynku Głównym, spacyfikowanych po krwawym incydencie pod siedzibą partyjnego komitetu, które miały być już ostatnimi w polskich dziejach "najnowszych".

Przez te dwa punkty mojej pamięci prowadzić może tylko jedna prosta - i nic na to nie poradzę, że nie trafiła ona dzisiaj w miejsce wskazane przez pana prezydenta, bo nie z mojej winy przeszła bokiem.

Kiedy słyszałem apel o szacunek dla narodowych symboli
widziałem szczątki rządowego tupolewa, puste miejsce po krzyżu, dwujęzyczną tablicę na smoleńskim głazie, krzyż z puszek po piwie "Lech" i złamaną brzozę, widziałem też twarze i słyszałem słowa, które chciałbym móc zapomnieć, więc ich nie będę cytował.

Kiedy mówił pan prezydent o równych prawach wszystkich obywateli, pomyślałem o uwięzionym dziennikarzu i jego kolegach wyrzuconych z pracy z powodów "politycznych",
o "debatach" pod laską wicemarszałka z zarządzającej Polską partii, o "procedowaniu" paru sejmowych komisji śledczych, o niektórych wyrokach sądów i trybunałów, wszczynaniu i umarzaniu postępowań prokuratorskich, ale na szczęście udało mi się bieg tych myśli zatrzymać, bo pan prezydent zalecał mi właśnie, żebym się radował tą wolnością, którą mam.

Postaram się zastosować do tej rady, gdy tylko uda mi się ustalić, na czym owa wolność polega, bo przez trzy z górą lata rządów Platformy Obywatelskiej trochę się pogubiłem - i coraz częściej mam wrażenie, że żyję w kraju niesuwerennym i niedemokratycznym, dewastowanym materialnie i moralnie przez marionetkową dyktaturę bandy cynicznych hochsztaplerów.

To był tylko taki cytat z polskiej prasy - powojennej,
ale skoro żadna wojna nam nie grozi, tedy nie żyjemy w czasach przedwojennych, nieprawdaż ?

Radujmy się. Może świat potrwa jeszcze trzy tygodnie.