Marek Jan Chodakiewicz o sporze z Izraelem: to, co się teraz dzieje, to jest rozwijanie narracji Kominternu o polskich Panach, polskich faszystach, polskich antysemitach

"(...)

Dam Panu przykład jakie są percepcje. Czytałem dziesiątki tysięcy archiwalnych – opublikowanych i nieopublikowanych - relacji żydowskich. Przywołam przykład 10 –letniej dziewczynki z Białegostoku. Cieszyła się, że była w szkole – za Polski, a potem była ona rosyjska, sowiecka i to jej nie przeszkadzało. Dzieciom polskim to przeszkadzało, a ona tego w ogóle nie zauważała. Wspominała, że później przyszli Niemcy i tatusiowi wszystko zabrali. Jej ojciec był kupcem, w związku z tym to nie oni mu najpierw własność zabrali, tyko sowieci mu wszystko najpierw zabrali, ale pozwolili mu pewnie siedzieć „u siebie” w sklepie, jako takiemu „kierownikowi”. Ta dziewczynka w ogóle tego nie rozumiała. Jak siedzieli w tym samym miejscu w domu i sowieci skonfiskowali sklep, ale ojciec mógł być w pracy, tak jak zawsze, to się wydawało, że nic się nie zmieniło. Potem przychodzą Niemcy i oczywiście wyrzucili tego człowieka z pracy i oficjalnie mu wszystko skonfiskowali ponownie. A ściślej mówiąc: przejęli własność państwa sowieckiego, które uprzednio temu kupcowi skonfiskowało sklep. Zaczęła się walka o egzystencję. W swoim zeznaniu zaraz po wojnie, ta dziewczynka zaczyna opowiadać, jakie to było strasznie, że ona nie mogła chodzić do szkoły po czerwcu 1941 r. Potem były różne zawirowania w jej rodzinie, Niemcy deportowali ojca i on zmarł. Rodzina się podzieliła, w rezultacie ona uciekła na wieś. Nie wiadomo, czy tam mieszkali katolicy, prawosławni – to byli „jacyś chłopi”. Ona chodzi od zagrody do zagrody, co jakiś czas ją jacyś ludzie przechowują i karmią i ona siedzi pod żłobem, w stodole czy w kartoflach. A potem nadchodzi strach – gdyż Niemcy karzą śmiercią za przechowywanie, dziewczynka ucieka do następnego chłopa, który robi to samo. W wielu miejscach ją wypędzają, w pewnym momencie człowiek, który ją tam trochę przechowywał – to trwa dzień, tydzień czy miesiąc – nakarmił ją, wyciągnął do lasu i od niej uciekł, żeby się zgubiła. „Jak można tak dziecku zrobić?!” – ktoś pomyśli. Ale z drugiej strony ten chłop rozumował tak: „ja mam całą chałupę dzieci, rodzinę – to, co ja będę dla obcej osoby ryzykować. Niemcy przyjdą, gospodarstwo spalą, nas zabiją”. Ta dziewczynka pobiegła za nim, dogoniła go i on wziął ją z powrotem do domu. Znowu ją nakarmił, znowu się przespała, znowu ją wyprowadził w las, tym razem szybko biegł i ją tam zostawił. I ona tak przez całą niemiecką okupację chodziła od miejsca do miejsca i starała się wynająć do pracy – umiała mówić płynnie po polsku. Mówi, że się nawet pacierza nauczyła – wiadomo, od kogoś, a nie ex nihilio. Mamy więc tragedię tego dziecka. Na koniec wracają sowieci – ona wciąż gdzieś siedzi i się ukrywa, powiedziano jej żeby się udała się do większego miasta, gdyż tam będą Żydzi. I ona na koniec swojej relacji podsumowuje, że się przede wszystkim cały czas bała Polaków.

Takie stwierdzenie boli chyba najbardziej.

To jest to, czego historycy polscy nie wytłumaczyli. Tacy jak Gross zaś opowiadają właśnie tak – antysemityzm spowodował, że nikt nie pomógł, a jak pomógł to w taki sposób, żeby wykorzystać czy to finansowo czy seksualnie, czy zmusić do pracy i w efekcie traktowało się Żydów instrumentalnie, a w końcu wydawało się ich Niemcom. Albo samemu zabijało. To jest nieprawda – ci, którzy ich ukrywali, byli bardzo rzadko aniołami i bardzo niewielu Żydów znajdowało od razu rodzinę, która by ich przechowała na stałe. Mówmy o łańcuszku ludzi, którzy pomagali, z czego niektórzy pomagali, jako ludzie dobrej woli – w sensie chrześcijańskim – a niektórzy pomagali raz i już myśleli, że „załatwili sprawę” - np. pójdę z panią na stację kolejową, kupię pani bilety i pojadę z panią do Krakowa, a potem już pani sobie pójdzie, gdzie pani chce. Jeszcze inni pomagali za pieniądze. Nie każdego tutaj należy potępiać. Na przykład, należy odróżniać tych, którzy robili to wyłącznie dla zarobku. Ale jak się pieniądze skończyły to Żydów pogonili, albo zabili. Inni jeszcze po prostu brali pieniądze bo byli biedni i dzięki tym funduszom mogli dla ukrywanych przez siebie ludzi jedzenie kupować. I znów: brak zrozumienia tych wszystkich subtelności bowiem zawiedli historycy w Polsce.

(...)"