Gdzie jest pies pogrzebany, który dziś tak mocno szarpie Polskę?

Wokół ustawy obecnie czekającej na podpis prezydenta, a uzupełniającej zapis dotychczas obowiązującej ustawy o IPN rozpoczął się i trwa rzęsisty harmider już nie tylko o wymiarze europejskim., ale wręcz światowym. Zdumiewające jest oświadczenie Sekretariatu Stanu USA:

"Jesteśmy zaniepokojeni reperkusjami, jakie ten projekt legislacyjny, gdyby został uchwalony, mógłby mieć, jeśli chodzi o strategiczne interesy i relacje Polski - w tym ze Stanami Zjednoczonymi i Izraelem. Powstałe podziały, które mogą powstać między naszymi sojusznikami, przynoszą korzyści tylko naszym rywalom" – napisał Departament Stanu USA w oświadczeniu, odnosząc się do ustawy o IPN.

Historia Holocaustu jest bolesna i złożona. Rozumiemy, że takie zwroty jak "polskie obozy śmierci" są niedokładne, mylące i krzywdzące.

Obawiamy się jednak, że uchwalony projekt może osłabić swobodę wypowiedzi i dyskurs akademicki. Wszyscy musimy uważać, aby nie zablokować dyskusji i komentarzy na temat Holokaustu. Uważamy, że otwarta debata, nauka i edukacja są najlepszym sposobem przeciwdziałania niedokładnym i krzywdzącym stwierdzeniom”.

Dlaczego nas to oświadczenie zdumiewa? Dlatego, że takie, a nie inne mamy doświadczenia historyczne. W 1939 r. także miano nam za złe, ze nie zgadzaliśmy się na autostradę eksterytorialną do Prus Wschodnich i na włączenie Gdańska do III Rzeszy. I dotąd nie brak Niemców, którzy nam przypisują winę za wybuch wojny. A teraz oskarża się nas, że nasze postanowienie, by bronić nasze dobre imię i prawdę może sprawić, że „powstałe podziały, które mogą powstać między naszymi sojusznikami, przynoszą korzyści tylko naszym rywalom". Jest w tym zakamuflowany szantaż; Nie brakowało go także w 1939 roku.

Zdumiewa też inne zdanie w tymże oświadczeniu Sekretariatu Stanu USA zawarte: „Obawiamy się jednak, że uchwalony projekt może osłabić swobodę wypowiedzi i dyskurs akademicki”.

Okazuje się, że nie tylko sfora rozmaitego rodzaju pismaków i wielu ludzi ze świata dyplomacji nie zna dokładnie treści dokumentu o którym mówi i pisze, zatem przypomnijmy jego pełną treść:

„Po art. 55 dodaje się art. 55a i art. 55b w brzmieniu: „Art. 55a. 1. Kto publicznie i wbrew faktom przypisuje Narodowi Polskiemu lub Państwu Polskiemu odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za popełnione przez III Rzeszę Niemiecką zbrodnie nazistowskie określone w art. 6 Karty Międzynarodowego Trybunału Wojskowego załączonej do Porozumienia międzynarodowego w przedmiocie ścigania i karania głównych przestępców wojennych Osi Europejskiej, podpisanego w Londynie dnia 8 sierpnia 1945 r. (Dz. U. z 1947 r. poz. 367), lub za inne przestępstwa stanowiące zbrodnie przeciwko pokojowi, ludzkości lub zbrodnie wojenne lub w inny sposób rażąco pomniejsza odpowiedzialność rzeczywistych sprawców tych zbrodni, podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyrok jest podawany do publicznej wiadomości. 3 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie lub karze ograniczenia wolności. 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w ust. 1 i 2, jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej lub naukowej”.

Punkt 3 art. 55a brzmi: „Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego określonego w ust. 1 i 2, jeżeli dopuścił się tego czynu w ramach działalności artystycznej lub naukowej”.

A więc istotny zarzut w oświadczeniu Sekretariatu Stanu USA jest bezprzedmiotowy. A zatem zasadne byłoby pytanie, co skłania tak przecież odpowiedzialną Administrację do tak pochopnych napomnień?

Odpowiedź jest wprawdzie suponowana, ale wcale nie tak trudna. Są to naciski pewnych kół politycznych Izraela. Podkreślam: pewnych kół politycznych, a już znacznie ostrożniejszym należałoby być, gdyby użyć słowa: żydowskich. Tutaj podziały są znacznie głębsze. Także w zależności od miejsca zamieszkania Żydów. Najbardziej wrodzy Polsce i skorzy do oskarżeń są Żydzi amerykańscy, być może w poczuciu winy, bo w czasie holocaustu okazali się wprost niemiłosiernie obojętni wobec tego, co robili z ich ziomkami Niemcy. W Izraelu na sprawie tej ustawy gra przede wszystkim rząd, który ma, jak zwykle, swoje cele, o czym jeszcze będzie mowa. Bardzo wielu Żydów, właśnie owych survivers okazuje zażenowanie atakiem na Polskę, bo oni wiedzą jak było. Wiedzą też, że w Polsce nie ma antysemityzmu, a jeśli w jakichś grupkach on drzemie, to są ułamki procenta po kilku zerach.

Zatem cały rejwach wokół art. 55a syci się, dla przykładu, takimi wypowiedziami, jak polityka izraelskiego, członka Knesetu Ja’ira Lapida, który na Twitterze napisał: „Całkowicie potępiam nowe polskie prawo, które próbuje zaprzeczyć polskiemu współudziałowi w Holokauście. Został wymyślony w Niemczech, ale setki tysięcy Żydów zostało zamordowanych bez spotkania z niemieckim żołnierzem. Były polskie obozy śmierci i żadne prawo nie może tego zmienić”.

Oczywiście pan Lapid podlegałby postanowieniom karnym rzeczonej ustawy, tak jak każdy, kto popełnia tzw. kłamstwo oświęcimskie lub zaprzecza istnieniu holocaustu. W Izraelu wszakże żadne prawo Lapida nie potępi, a być może zostanie on nawet premierem Izraela.

A co pisze Judy Maltz w Haaretz 28 I 2018 r. omaszczając swój artykuł fotografią, na której widnieją dwaj Niemcy i kilku granatowych policjantów, co w pojęciu autorki ma oznaczać udział Polaków w holocauście. A przecież w publikacjach aż się roi od innych zdjęć, mianowicie przedstawiających równie zadowolonych z siebie esesmanów, co żydowskich policjantów, gdyż to oni wywlekali swych rodaków na Umschlagplatz do transportów jadących do Treblinki. Oni, nie granatowi policjanci. Taka to jest rzetelność pani Maltz, a jej artykuł nosi tytuł: Death Camps Weren’t 'Polish' - but Poles Were Bad Enough to Jews Without Them, Holocaust Historian Says. (Obozy Śmierci nie były polskie – ale Polacy byli dostatecznie źli dla Żydów nawet bez nich, stwierdza historyk holocaustu). I dalej pani ta pisze: New bill ‘is creating an atmosphere of fear in Poland to talk about these issues’ and will make work of those who research Poland during the Holocaust difficult, if not impossible (nowe prawo stwarza atmosferę strachu w Polsce wokół mówienia o tych sprawach i sprawi, że prace tych, którzy podejmą badania na temat Polski w czasie holocaustu staną się trudne o ile wręcz nie niemożliwe).

Znowu zachodzi przypadek szczególnie utrudniający badania, ale występuje on nie z racji jakiegoś polskiego prawa, ale właśnie wskutek wynurzeń pani Judy Maltz, która pisze nie przeczytawszy ustawy. Jednak w sążnistym artykule ma na ten temat wiele do powiedzenia.

A tak przy okazji oto, co się wie o gazecie Haaretz: „Udziałowcem liberalnego izraelskiego dziennika "Haaretz", który słynie z zajadłych ataków na Polskę, jest niemieckie wydawnictwo M. DuMont Schauberg. W trakcie II wojny światowej Kurt Neven DuMont, ówczesny właściciel firmy, był oficerem nazistowskim, a jego wydawnictwo jawnie popierało III Rzeszę i Adolfa Hitlera. W III Rzeszy Kurt Neven DuMont był nazistowskim oficerem, a jego dom wydawniczy otwarcie popierał Adolfa Hitlera i jego zbrodniczą politykę. Jak w 2006 r. pisał izraelski portal ynetnews.com, Kurt Neven DuMont był członkiem NSDAP od 1937 r., a w 1944 r. otrzymał prestiżowe odznaczenie od władz III Rzeszy za kontynuowanie działalności wydawniczej mimo ciężkich alianckich nalotów. Znany jest nawet numer jego legitymacji partyjnej: 5619443”

Oczywiście jest to informacja marginalna, jako że za holocaust winni są przecież nie dobrzy Niemcy, ale źli Polscy. I tak w Izraelu wolno pisać, drukować, rozpowszechniać. Biada jednak Polakom, którzy chcą się bronić!

Swoją drogą, wcale takie stanowisko nie powinno dziwić. Donald Tusk podaje się za Polaka, a oto, co spłodził na Twitterze:. „Kto rozpowszechnia kłamliwe sformułowanie o „polskich obozach”, szkodzi dobremu imieniu i interesom Polski. Autorzy ustawy wypromowali to podłe oszczerstwo na cały świat, skutecznie jak nikt dotąd”. Jak zawsze u tego pana jest zręcznie, bo jest jak gdyby był za, ale zarazem przeciw.

Na szczęście mamy też inne wypowiedzi, jak ta pana Setha Frantzman, w “Jerusalem Post”, będąca rzadkim przypadkiem pozytywnie o Polsce publikującego dziennikarza izraelskiego, który jest zszokowany nienawiścią wobec Polski, jaką obserwuje w Izraelu. A oto jego wypowiedź w artykule: Setting History Straight – Poland Resisted Nazis:

“Poland is right to be angry when it is made to appear that Poles were somehow responsible for the Shoah. Unlike most other countries occupied by Germany during the war, Poland did not provide a ready recruitment base for Nazi collaboration. For instance, the Waffen-SS recruited local units in Albania, Belgium, Estonia, Finland, France, Hungary, Latvia, Norway, Romania, Sweden and other countries. It didn’t find recruits among Poles. According to a 1993 letter from the War Crimes Office in Ludwigsburg, an office that had collected material relating to Nazi war crimes in West Germany, “There was no Waffen-SS unit similar to the Latvian, Lithuanian, Ukrainian, etc. divisions that would have consisted solely of Polish volunteers.” This account is published in Tadeusz Piotrowski’s Poland’s Holocaust: Ethnic Strife, Collaboration with Occupying Forces and Genocide in the Second Republic, 1918-1947.

(krótko streszczając powyższe: Polska ma prawo gniewać się, kiedy twierdzi się że Polacy są odpowiedzialni z holocaust. Polacy nie mieli żadnej jednostki wojskowej, policyjnej pod niemiecką komendą, natomiast inne kraje okupowane takowe posiadały, nawet Belgia, Francja, Norwegia, a niektóre jak Łotwa, Ukraina, Litwa nawet dywizje i brygady SS).

+++++

Wypada więc, stawiając kropkę nad „i”, zapytać co stoi za tak wściekłym atakiem Izraela na Polskę wspieranym przez rodzimych naszych renegatów? Odpowiedzi szukamy w analizie zatytułowanej: What is behind a violent reaction of Israel to the Polish IPN law?, a więc niemal dosłownie tak, jak brzmi moje pytanie. (Por. „Poland Current Events. A Digeset of Political Economic,Cultural and Historical News from Poland. Be not afraid – John Paul II)

Oto, co tam czytamy (w dowolnym przekładzie): Zastanowienie budzi, co spowodowało tak brutalny atak Izraela na Polskę:

Próba odpowiedzi:

Wewnętrzne problemy rządu Netanyahu i chęć odwrócenia od nich uwagi,

Przygotowywanie w Polsce ustawy reprywatyzacyjnej i w związku z tym naciski na Polskę, żeby ustawa odpowiadała żądaniom Izraela.

Izrael zauważa, że polska pasywność w stosunku do własnej polityki historycznej, trwająca od lat, się kończy i Polska zaczyna mówić własnym głosem i przypominać zapomnianą prawdę o polskich ofiarach II wojny światowej. Postawa izraelskiego ministerstwa spraw zagranicznych świadczy o tym, że takie postępowanie Polski jest dla Izraela niewygodne.

Takie nastawienie strony polskiej może mieć wpływ na reparacje Niemiec dla Polski, a to może umniejszyć zastrzyk finansowy RFN dla Izraela. Postawienie Polski jako perpetrator – sprawcę holocaustu może takie rozwiązanie udaremnić.

Słowem chodzi o to, by “to stop Poland’s ability to fight for historical truth and to influence the reprivatisation law”. (zahamować zdolność Polski do walki o prawdę historyczną i o zdobycie wpływu na postać ustawy reprywatyzacyjnej)

A więc słowem, kiedy nie wiadomo o co chodzi, chodzi zawsze o pieniądze. A komu o nie chodzi, temu nie może chodzić o żadną uczciwość, ani w interesach, ani w walce o jakąkolwiek prawdę, historycznej nie wykluczając. Tylko czy Holocaust – wprost niewyobrażalna tragedia rodzaju ludzkiego nadaje się do pichcenia takich interesów? To zależy od tego, jak się siebie i innych ceni.

Polska nie może zrezygnować z prawodawstwa broniącego jej dobrego imienia. Nie może pójść w tym względzie na kompromis, jak nie poszła w 1939 r. podejmując samotną walkę z dwoma najeźdźcami.

Zygmunt Zieliński