My dziennikarze nie mamy lekko

Nienawidzi nas władza (szczególnie wtedy, gdy piszemy prawdę) od samorządowej po tę - najwyższego szczebla. Od lewicy do prawicy. Tymczasem przedstawiciele władzy (przede wszystkim demokratycznej!), powinni nam za wszelkie uwagi podziękować. Przecież jesteśmy ludźmi i obywatelami, głosem społeczeństwa.

Gdy piszę jakikolwiek tekst, chętnie daję go komuś do przejrzenia. Na pewno są w nim błędy! Ale władza tego nie lubi, prawda? Nie lubi, gdy patrzy się jej na ręce. Małostkowość.

To przykre, że zawód dziennikarza obecnie  jest kojarzony z zawodem panny lekkich obyczajów. Niestety, często słusznie! I dotyczy to mediów od lewa do prawa. Media nie mają kreować rzeczywistości, ale ją opisywać i komentować. Tymczasem dobrze wiemy jak jest.

Najgorsza jest sytuacja mediów lokalnych, zazwyczaj wyjątkowo lizusowskich wobec władzy. Media mają zaglądać jej na ręce, ale jak to robić, gdy dostaje się od niej pieniądze.

Uzależnienie mediów zauważył już w 1880 roku szkocko-amerykański dziennikarz i wydawca John Swinton (1829-1901), gdy na pewnym bankiecie, podczas toastu za wolność prasy powiedział:

„Każdy z obecnych tutaj wie, że niezależna prasa nie istnieje. Wy to wiecie i ja to wiem: żaden z was nie ośmieliłby się ogłosić na łamach gazety własnych opinii; a gdyby nawet się ośmielił, zdajecie sobie sprawę z tego, że nie zostałyby one nigdy wydrukowane. Dostaję ileś dolarów tygodniowo za to, żebym powstrzymywał się od wyrażania własnych poglądów i opinii w gazecie, w której pracuję. Wielu tu obecnych otrzymuje podobną zapłatę na identycznych zasadach. Gdyby ktoś z was był na tyle szalony, by uczciwie opisać sprawy, znalazłby się natychmiast na bruku. Gdybym dopuścił, by moje prawdziwe opinie zostały opublikowane w którymkolwiek numerze gazety, straciłbym pracę w niecałe 24 godziny. Praca dziennikarza polega na niszczeniu prawdy, łganiu na potęgę, deprawowaniu, zohydzaniu, czołganiu się u stóp mamony, sprzedawaniu siebie, sprzedawaniu swojego kraju i swojego narodu w zamian za chleb swój powszedni, czy też – co się sprowadza do tego samego – za swoją pensję. Wiecie to wy i wiem to ja. Cóż to więc za szaleństwo wznosić toast za niezależną prasę! My, dziennikarze, jesteśmy wasalami, instrumentami w rękach bogaczy, którzy potajemnie spiskują i kierują wszystkim zza kulis! My jesteśmy ich marionetkami! To oni pociągają za sznurki, a my tańczymy! Nasz czas, nasz potencjał i nasze talenty są w rękach tych ludzi. Jesteśmy intelektualnymi prostytutkami!”.

Dlatego powstał portal Superklaster.pl - wielu cieszyło się, że znalazłem się poza portalem, który sam założyłem. Wielu rzucało mi kłody pod nogi. Wielu cieszyło się, i to ci, którym powinno na tym zależeć, że za obronę gminy usunięto mnie z pewnej agencji prasowej. 

Muszę Was zmartwić. Stałem się dzięki temu jeszcze silniejszy. Wielu ludzi mi ufa, dzięki czemu moja wiedza o Was może Was przerazić. Zapraszam do współpracy wszystkich, którym zależy na tworzeniu mediów nowej jakości. Warunkiem jest publikowanie pod własnym nazwiskiem. Nie oferuję pieniędzy. Oferuję moc zmiany rzeczywistości.

Zachęcam też ludzi, niepogodzonych z rzeczywistością, którzy chcą publikować, do sięgnięcia po władzę. Odbierzcie ją ludziom nieuczciwym, oszustom i szubrawcom.

Na zdjęciu: Romuald Kałwa i mierząca do niego z „pepeszy”.

superkalster@wp.pl