OBY BÓG ZNÓW NIE PRZYSZEDŁ NA GRZYWIE PŁOMIENIA

BĘDZIEMY ROZWIĄZYWAĆ

KRWAWYMI RĘKAMI…

i znów przyjdzie groźne stado barbarzyńców

w szumie skrzydeł i huku aniołów ze stali

ludzkie zwierzę usiądzie w atomowym schronie

śmiercią będzie perfidnie szafować z oddali

zamroczone pychą zapomni o Bogu

póki świat mu się z trzaskiem nie zwali na głowę

i kamień krwią nasiąkły nie zadrży od lęku

i odzyska zapomnianą ludzką kiedyś mowę

będziemy rozwiązywać krwawymi rękami

ciasny węzeł nieszczęścia zaciśnięty w gniewie

a w popiele co sypnie prawdą w nasze oczy

Bóg nie będzie już bramą w krzyża świętym drzewie

STOS 

a kiedy znowu krzyże połamią ramiona

a tchórz w nas będzie siedział bez cienia odwagi

to wtedy oni przyjdą z zaciśniętą pięścią

i wywloką nas z historii bezbronnych i nagich

i popędzą tak jak kiedyś na plac Europy

precyzyjnie posortują tych co są w potrzebie

i otworzą nam na oścież w górze wielką bramę

by pokazać że porządek ma być nawet w niebie

stos zapłonie tak jak kiedyś - żelazo zadzwoni

wielka łuna będzie drżała kirem i purpurą

dym się będzie wlókł po ziemi z niechcianej ofiary

i przesłoni nasze niebo czarną groźną chmurą...

CIĄGLE DRŻĘ

wśród ochłapów rzucanych hojnie obcą ręką

każdy szuka dla siebie usprawiedliwienia

winy co w nas zalega kłamstwem i trucizną

w brudnym szambie naszego polskiego sumienia

ciężkie koło historii ciągle się obraca

nie łudź się że nie wróci gniotącym ciężarem

w r ó c i ! jak już wracało grobami pokoleń

rozrzuconych po drogach krzyżami za wiarę

cięgle z lękiem spoglądam w syberyjskie dale

świat nieludzki znaczony nędzą i podłością

ciągle drżę gdy na niebie dym otwiera pamięć....

o dwóch bestiach warczących ponad polską kością...

ALE JESZCZE

oni też się wpatrują w krzyżyk celownika

nie zostaną nam dłużni ani jedną kulą

a gdy czas się przepali jak zagasła świeca

czarne cienie zwęglone - Tu i Tam się skulą

bo ziemia spokorniała do ziarenka piasku

nie ocali żadnego z naszych wielkich snów

a z diamentu co świecił pośród gwiazdozbiorów

nawet pył już nie zostanie wśród spalonych słów

ale ciągle się jeszcze do siebie śmiejemy

niszcząc drzewo mądrości wśród Bożego Sadu

gdzie głowę wąż podnosi  a  wśród liści świeci

ząb - po którym ścieka śmiertelna gorzka kropla jadu !

OBY BÓG

ZNÓW NIE PRZYSZEDŁ NA

GRZYWIE PŁOMIENIA

oby Bóg znów nie stanął w gniewny w naszym domu

i nie spytał milczeniem umęczonej ziemi

gruzami nad którymi rozpłakane niebo

gdzie my wśród ciszy lękiem oślepli i niemi

oby Bóg znów nie przyszedł na grzywie płomienia

w szumie żelaznych skrzydeł wśród bólu i płaczu

gdy się gwiazda ostatnia w naszej krwi utopi

gdzie nienawiść i rozpacz miejsce nam wyznaczy

obu Bóg znów nie stanął w milczeniu surowym

w progu naszego domu ponad progiem czarnym

i oby nie nastała ta straszliwa chwila

że wzgardzi obojętny - Synem Marnotrawnym...