Kto podpalił Zamek Książ?

          Dolnośląskie to istna kopalnia drugowojennych tajemnic, wśród których przeplatają się wątki ukrytych skarbów i ich niemieckich strażników, a także zagadkowych zgonów tych poszukiwaczy, którzy nieopatrznie nadepnęli komuś na wrażliwy odcisk. W środowiskach badaczy tych tematów coraz częściej mówi się o panoszących się po Dolnym Śląsku grupach niemieckich niby-turystów powiązanych z okultystycznym rdzeniem organizacji Die Schutzstaffel der NSDAP (bardziej znanej jako SS), sygnowanym znakiem Czarnego Słońca. Parę dni temu ktoś podniósł alarm, że jedna z takich grup nielegalnie opróżniła skrytkę zlokalizowaną pod dachem Zamku Książ. Przyznam szczerze, że puściłem tę informację mimo uszu: zbyt dużo bowiem wyssanych z palca sensacji pojawiło się dotąd wokół dolnośląskich tajemnic, bym każdą z nich brał za dobrą monetę. Jednak wczorajszy pożar dachu Zamku Książ zaskakująco współbrzmi z wiadomością o zagrabionym depozycie. Czyżby ktoś celowo zaprószył ogień, by zatrzeć wszelkie ślady swoich działań? A jeśli tak było, to dlaczego zwlekał z tym kilka dni? Czy wyczekiwał na rozpoczęcie prac przez robotników remontujących dach?

          Odpowiedzi na tak postawione pytania dziś nie uzyskamy. Powodów wymienić można wiele. Zasygnalizuję tylko jeden, być może niezwykle ważny. Otóż na Zamku Książ powołano kilka lat temu Centrum Europejskie, które tak naprawdę decyduje o wszystkim, co dzieje się w tym zabytkowym obiekcie. Przewodniczącą rady programowej Centrum została prof. Gesine Schwan, prominenta polityk Socjaldemokratycznej Partii Niemiec, dwukrotnie ubiegająca się o urząd prezydenta RFN, niezwykle hołubiona przez system władzy w Polsce. Wyróżniona została m.in. "Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego”, tytułem „Ambasadora Słubic” oraz „Odznaką Honorową Bene Merito” przyznawaną przez polski MSZ obywatelom państw obcych za działalność wzmacniającą pozycję Polski na arenie międzynarodowej. Temu ostatniemu uhonorowaniu nie przeszkodziła nawet oficjalna wypowiedź Gesine Schwan, która zarzuciła polskiemu rządowi nadmierne skoncentrowanie na przeszłości w relacjach polsko-niemieckich. Co ciekawe, informacje o zaangażowaniu tej pani w funkcjonowanie Zamku Książ dostępne są tylko w angielskojęzycznej wersji jego serwisu internetowego. Wersja przeznaczona dla polskich czytelników głucho o tym milczy. Niedopatrzenie to, czy coś znacznie więcej?