Tusk idzie na wojnę z kościołem. A katolicy wyrażają zdziwienie...

Szlag mnie trafia, kiedy słyszę lub czytam kolejne wyrazy zdziwienia i oburzenia na rząd Tuska, który podjął próbę likwidacji funduszu kościelnego. No bo ile można się dziwić? Jak długo żyć w stanie permanentnego oburzenia z którego nic nie wynika?

Czy można się dziwić, że banda zdrajców, prawdopodobnie także morderców, dąży do likwidacji polskości, zniszczenia kościoła i w dłuższej perspektywie całkowitej likwidacji państwa polskiego? Czy można się dziwić, że zdrajcy szkodzą?  

Nic nie osiągniemy i niczego nie wygramy jeśli będziemy żyli w świecie złudzeń i naszych marzeń. Miło jest pomarzyć, że nawet najgłupszy polski rząd nie będzie prowadził polityki jawnie antypolskiej i wysługiwał się obcym. Miło jest pomarzyć o porozumieniu ponad podziałami w imię spraw fundamentalnych. Tyle, że w dzisiejszych warunkach to są szkodliwe mrzonki, bo dyskusja nie toczy się o to jaka ma być przyszła Polska. Spór, a właściwie skrywana wojna, toczy się o to, czy Polska ma istnieć i czy prawo do życia mają prawdziwi Polacy.

Dziś nie ma sporu takiego jak na przykład między Piłsudskim i Dmowskim, o kształt państwa, o strategię rozwoju. Dziś i Piłsudski i Dmowski stanęliby po jednej strony barykady, solidarnie, przeciwko zaprzańcom i zdrajcom narodu. I w tej kwestii nie byłoby między nimi żadnego sporu.

A czy próba kolejnego rabunku na mieniu kościoła otworzy oczy jego hierarchom którzy do tej pory wspierali rząd zdrajców? Oczywiście, że nie. Mord smoleński nie otworzył im oczu, to akurat okradanie kościoła z należnej rekompensaty za utracone mienie, ma być impulsem do jakiejś zmiany? Niby dlaczego? Przecież tym hierarchom, którzy sprzedali swe dusze w zamian za medialny poklask i "dystrybucję szacunku" włos z głowy nie spadnie. 

Niestety Kościół Katolicki w Polsce, w dużej części sam zgotował sobie obecny los, stanął bowiem po stronie władzy przeciwko własnemu narodowi, po stronie urzędników przeciwko modlącym się pod krzyżem, po stronie satanistów przeciwko wierzącym, po stronie kłamstwa przeciwko prawdzie. I dopóki z tej drogi nie zawróci, dopóty będzie tracił w oczach wiernych.

Jedna z salonowych gazet rozpływa się z zachwytem nad projektem finansowania emerytur księży z dobrowolnych wpłat wiernych, odliczanych z podatku PIT, pisząc, że wreszcie "podatek policzy wiernych" i że "kościół będzie bardziej liczył się z opinią świeckich" To jest wersja dla lemingów, bo ludzie prawdziwie wierzący (lub przynajmniej szczerze poszukujący wiary) wiedzą, że kościół jest depozytariuszem wiary, jest od tego aby strzec prawdziwości doktryny, a nie od tego żeby zmieniać dogmaty stosownie do mody. Nigdy nie oczekiwałem od mojego proboszcza, żeby poprawiał mi samopoczucie. On jest od tego, aby pokazywać mi jedyną, niezmienną drogę zbawienia, on jest od tego aby dawać mi pewność wiary jeśli zwątpię. Tak, tak. Nie, nie. A co jest ponad to, pochodzi od złego. 

Nie ma więc miejsca na zawiłe tłumaczenie dlaczego fundusz kościelny powinien być utrzymany. Nie rozumiem ani osób duchownych, ani publicystów którzy tłumaczą tą sprawę tak, jakby fundusz kościelny był nadzwyczajnym i zupełnie niezasłużonym przywilejem kościoła, którego w zasadzie trzeba się wstydzić. I lemingów na przekonać taka "kompromisowa argumentacja"? Nie przekona, a jedynie zwiększy poczucie bezkarnej możliwości plucia na kościół i ludzi wierzących. Ci ludzie sami ustawiają się w pozycji wrogów kościoła i narodu. Nam nie pozostaje nic innego, jak uszanować ich wybór i dopełnić jego konsekwencji. Tak, tak. Nie, nie.