Świat już nie stoi na głowie

Świat znów stoi na nogach. Silnych, zda się - mocno obutych, kroczących coraz bardziej miarowo.

Jakoś się stało, że rozmaici bandyci weszli już na stałe w naszą przestrzeń życiową i dręczą nas na co dzień.

Ot, weźmy program studiów jednej z instytucji na Uniwersytecie Warszawskim: studia licencjackie - "Warsztaty z pisania" (http://www.cesla.uw.edu.pl/cesla/images/stories/studia/LICENCJACKIE/lic_i_zima_13-14.pdf). No cóż, wiemy, jak jest, minister magister Szumilas dba o to, by edukować młodzież co najwyżej do poziomu pisania esemesów i zakładania twarzoksiążek, a w zakresie czytania - jeszcze chwila, a w programie będą jedynie "kublikacje". Kiedy więc już się akademicka młodzież pisać nauczy i posiądzie tytuły licencjata, może, wciąż w tej samej instytucji,podjąć studia magisterskie. Tam zaś znajdzie interesujące wykłady, jak np.: "Ruch LGBT w krajach AŁ" (http://www.cesla.uw.edu.pl/cesla/images/stories/studia/magisterskie/plany_zajec/md_I_lato_12-13-1.pdf). Program wygląda następująco:
"1.Wprowadzenie do zajęć. Co to jest LGBTQ?
2.„Nuestro Mundo” i pierwsze organizacje LGBT w krajach latynoamerykańskich w kontekście wydarzeń w Stonewall.
3.Nie chcemy przywilejów, domagamy się praw! Prawa czy przywileje? Sytuacja prawna osób LGBT w krajach Ameryki Łacińskiej.
4.„Dziewczyny, wyjdźcie z szafy” czyli o podwójnym wykluczeniu lesbijek (nie tylko) latynoamerykańskich.
5.Alternatywna seksualność w literaturze kontynentu (wybór).
6./7. “Rzeczywistość jest w ostatecznym rozrachunku kinem w naturze”- rzeczywistość LGBTQ w filmach latynoamerykańskich.
8. Gra planszowa „Gra w życie” (przygotowana przez KPH i portal Multi-Kulti”)"
(https://usosweb.uw.edu.pl/kontroler.php?_action=actionx:katalog2/przedmioty/pokazPrzedmiot%28prz_kod:4206-FS134%29)

Na tym nie koniec. Instytucja ta zadba bowiem o edukację następnych pokoleń. Na tychże studiach: "Projekt kulturowy: Warsztaty - Ameryka Łacińska dla najmłodszych". Program: "Projekt ma na celu przygotowanie spotkania dla dzieci w wieku szkolnym, przybliżającego wybrane elementy kultury Ameryki Łacińskiej. Studenci wybierają temat, opracowują scenariusz, przygotowują prezentacje, wyszukują informacje, przygotowują zaproszenia, organizują spotkanie z dziećmi i wykonują prezentację, połączona z zajęciami warsztatowymi." (https://usosweb.uw.edu.pl/kontroler.php?_action=actionx:katalog2/przedmioty/pokazPrzedmiot%28prz_kod:4206-PK-1%29)

Pomijam ocenę jakości naukowej tych propozycji, która - jako jedynie domyślna - może być dla ich autorów krzywdząca. Idzie mi o sam fakt zaistnienia takich zajęć w przestrzeni akademickiej - na równi z solidną edukacją, np. w zakresie medycyny. Czy chcielibyśmy być operowani przez chirurga, który kształcony jest w np. psychologii homoseksualizmu i zbiera punkty na studiach, przygotowując czytanki dla dzieci?

Bandyctwu nie wystarczy codzienność. Wtargnęło w przestrzeń sacrum. Spójrzmy, co się stało po 11 listopada. Nasze refleksje, które powinny być skoncentrowane wokół idei i istoty święta, zdominowane zostały problemami, które same w sobie są bez znaczenia. Ale nadano im rangę maskującą. Choćby przykłady:
1. ruska budka: problem międzynarodowy z udziałem płaszczącego się mieszkańca Budy Ruskiej;
2. tęcza: pseudoartystyczne wydarzenie międzynarodowe z udziałem dyplomaty ze Szwecji, wzniecone dyskusje o przyszłości uwłaczającego Miejscu gniota, którego w ogóle nie powinno być tam, gdzie pozostał jego szkielet;
3. Teatr Stary w Krakowie...
4. Centrum Sztuki Współczesnej...
5. i następne - dodajcie sami...
Chwała panu Tomaszowi Pisuli, który w dzisiejszej "wPolityce" przypomniał "uczczenie" przez Niemców 11 listopada 1939 roku mordem 14 tysięcy mieszkańców Pomorza. To był mord rytualny - zaplanowany, przygotowany, rejestrowany fotograficznie (przed, w trakcie i po nim), rozciągnięty w czasie (czasie sakralnym dla ofiar), zrealizowany przemyślnie, z wyrafinowaniem okrucieństwa (http://wpolityce.pl/artykuly/67196-1111-pierwsze-masowe-ludobojstwo-drugiej-wojny-swiatowej-niemcy-wykazali-sie-nieznanym-wczesniej-w-nowozytnej-historii-bestialstwem).
I jeszcze jedno dzisiejsze przypomnienie "wPolityce": o kilkudziesięciu tysiącach Polaków skrzywdzonych ponownie i Potomków pokrzywdzonych, którzy po 6, 8 lat czekają na repatriację, a inni nawet nie składają dokumentów, bo ambasada - polska ambasada - ich nie przyjmuje...

11 listopada, zwłaszcza święto tegoroczne i jego - excusez le mot - pokłosie, zmusza do zastanowienia, do czegoś w rodzaju rachunku sumienia. Jak to się stało, że daliśmy się wciągnąć, że toczy się dyskusja nad tym, czy metalowy pałąk na Placu Zbawiciela ma być tęczowy czy polsko-węgierski? Dlaczego pozwalamy, by w ogóle był w naszej myśli i w naszej rzeczywistości. A może to miejsce i czas dla tysięcy fotografii - twarzy ludzi uśmiechniętych, poważnych, młodych i starych, niemowląt, których szczątki zostały na drzewach w Piaśnicy czy spopielone zostały na Woli. Niechby uczestniczyli w naszym życiu, w naszym radosnym święcie 11 listopada.
Nie proponuję pomnika. Zastanawiam się tylko, czy - dla pamięci tych, którzy po wielekroć odzyskiwali naszą wolność i tych, którzy niewinnie oddali Życie za to, że byli Polakami - nie powinniśmy przytomniej nieco i z większą stanowczością i zdecydowaniem reagować na sprawy wokół nas. Nie ma bowiem Państwa, nie ma instytucji niby pomniejszych, ale jakże ważnych społecznie, jak Szkoły (przez wielkie S). Kościół umyka, daje się zapędzić w publiczne, a bezprzedmiotowe dyskusje nad drobiazgami.

Nie piszę, by ubolewać. Wojna się zaczęła, nie ma odwrotu. Wielu już o tym grzmi, ale chyba jeszcze nie wszyscy zrozumieliśmy, że nie wystarczy jedynie zdawać sobie z tego sprawę, blogować i pokątnie, we własnym gronie popiskiwać. Przychodzi czas wybierać autorytety. Przyglądać się ludziom, zwłaszcza tym którzy mają siłę. Rozważać - kto jest kim. Za chwilę, ani się obejrzymy, a przyjdzie nam decydować. Nie o tym, co i czy w ogóle napiszemy na blogu, czy skomentujemy czyjeś przemyślenia, czy też damy sobie spokój... Staniemy za chwilę wobec wyboru: czynię to albo to. Tertium non datur.
Najbliższa próba - święta Bożego Narodzenia, politycznie poprawne, tzn. bez Dzieciątka. A potem Smoleńsk - po raz czwarty, wciąż bez pamięci, bez pomnika...
Nadzieja, że będziemy chociaż my.