Gdy wyrok dla Ciebie brzmi: zostało Ci pół roku życia. A masz lat 47.

Witaj,
dzięki za ten wpis, ma on dla mnie istotne znaczenie
osobiste.

Pozdrawiam

jwp

Hr. Skrzyński - Panie Marszałku, a jaki program tej partii ?
Marszałek Piłsudski - Najprostszy z możliwych. Bić kurwy i złodziei, mości hrabio.

[quote]Na tym forum zawzięcie dyskutujemy o wielu sprawach. Ale czy zawsze o sprawach naprawdę najważniejszych?[/quote]

Czytając wypowiedzi czytelników odnoszę wrażenie, że często dyskusje dotyczą spraw naprawdę najważniejszych. Spraw, które osobiście nazywam honorem, szacunkiem, poszanowaniem prawdy. Spraw, które determinują dla jakiejś części społeczeństwa życie oraz stosunek do ludzi i świata. Na pewno zdarzają się dyskusje bardziej, że tak się wyrażę, przyziemne. Nie sposób ich uniknąć, jak mi się zdaje.

Co stanowi jednak o sile tego forum wymiany myśli to właśnie te dyskusje wywodzące się z kwestii zasadniczych, wymienionych przeze mnie powyżej. Mam też wrażenie, że wiele z tych dyskusji wywodzi się dokładnie z refleksji nad swoim życiem, która zawiera się w następujących słowach: czyń tak abyś bez obaw mógł rano spojrzeć na siebie w lustrze. Dlatego też osobiście jestem spokojny o istotność toczonych tu dyskusji oraz z radością je śledzę myśląc, że jeszcze Polska nie zginęła.

W wieku 46 lat, po trzydziestu latach palenia gówna pod tytułem Extra Mocne, odczułem wreszcie dyskomfort. Coś się pieprzyło, ale nie wiedziałem dokładnie co. Coś tam zawadzało pod lewą pachą, rozpierało klatkę i utrudniało pełny, głęboki wdech. Żona lekarka zresztą, zmusiła mnie do małego obrazka. Może gruźlica?, trzeba sprawdzić zdecydowała. Obrazek zrobiłem i po dobrych trzech miesiącach, dostaję wezwanie do ZOZ-u. Pani doktor od płuc, bez wstępów zawyrokowała, rakulec i to paskudnych rozmiarów. Praktycznie cały lewy płat. Nie operacyjny!. Ale musi pan, się nauczyć z tym żyć!. Ciekawostka żyć?, chyba umierać?. Wyszedłem nieprzytomny, z gonitwą paskudnych myśli. To były pierwsze dni września, 1995 roku. Mój Syn miał się urodzić w końcu listopada. Zrobiłem jedyną rzecz, na którą wtedy mogłem się zdobyć. Przeczytałem grubą książkę biograficzną, o Ojcu Pio. Kiedy przeczytałem o cudownych uzdrowieniach, codziennie bardzo żarliwie zacząłem błogosławionego zamęczać modlitwą. Codziennie wieczorem leżąc w łóżku, błagałem  Go o zdrowie i życie. No i gimnastyka oddechowa, wdechy do bólu, do rozerwania płuc. I równie bolesne, długie powolne wydechy. Po dwóch miesiącach, kolejne rutynowe zdjęcie dużego formatu i szok. Pani doktor powiedziała, że to nie wyjaśniony naukowo przypadek reemisji. Że ktoś tam pewnie na górze, modlił się za mnie żarliwie. Powiedziała to z kpiną. Pomyślałem, kretynko, nie znasz nawet siły modlitwy. Minęło piętnaście lat i sprawa została zamknięta. Ojciec Pio, stał się dla mnie kimś najważniejszym. W codziennej modlitwie i postrzeganiu bezinteresownej miłości. Jeśli ktoś ma ten kłopot, polecam Świętego od cudów. Zdrowia!. Ja już wiem co znaczy zobaczyć śmierć, nie będąc na nią gotowym.