“Był naprzeciw,tuż przede mną, widziałam wyraznie. Szpilman w czapce policjanta.
Ten sam Szpilman, pianista. Nie mogę tego zapomnieć. Wywlekał za włosy kobiety.
Chronił dłonie. Ręce pianisty wymagały specjalnej opieki. Nigdy o tym nie mowiłam, nie chciałam
mu szkodzić. Teraz chcę, żeby wiedział, że ja wiem. Daleka jestem od wydawania wyroków.
Ale to musi zostać, to jest historia i to musi zostać...
