Ponowoczesny politruk - POLECAM! - ONWK ( publikacja z dnia 29 kwietnia 2007 roku)

Po niemal roku kręcenia profesor Zygmunt Bauman (już wcześniej znany z działalności w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego) potwierdził w wywiadzie dla „Guardiana” zarzucany mu przez IPN fakt współpracy z Informacją Wojskową (streszczenie wywiadu po polsku). Dla niezorientowanych w historii najnowszej: utworzony w 1945 Korpus był (i nie jest to tylko zdanie „Gazety Wyborczej”)
zbrojnym ramieniem NKWD w Polsce, zajmującym się przede wszystkim
wyłapywaniem i mordowaniem akowców. Z kolei Informację Wojskową
stworzono w 1944 roku jako polityczne narzędzie kontroli żołnierzy i
oficerów (przede wszystkim Armii Ludowej, ale również KBW). Jej
funkcjonariusze, wraz z braćmi z cywila, czyli z Ministerstwa
Bezpieczeństwa Publicznego, robili, co mogli, by Polacy jak najszybciej
zaczęli wspominać z nostalgią SS i gestapo. Gdyby Stalin pożył trochę
dłużej, pewnie by im się udało.

Sprawa aktywności Baumana w stalinowskich organach represji nie jest żadnym novum, sam pisałem o niej w sierpniu zeszłego roku przy okazji analizy pewnego wywiadu,
jakiego „wielki” filozof udzielił Wyborczej. Ujawnienie nieznanych
wcześniej fragmentów biografii było zresztą głównym powodem, dla którego
Uniwersytet Warszawski w grudniu 2006 odmówił twórcy pojęcia globalizacji odnowienia doktoratu. Rzecz bez precedensu, zważywszy na rangę uczonego, niemniej w głównych mediach przeszła bez echa.

Zacznijmy jednak od początku, czyli od pracy, którą na temat
działalności Baumana w tworzących się strukturach komunistycznego
aparatu represji opublikował w czerwcu 2006 w Biuletynie IPN-u Piotr
Gontarczyk (ze stron IPN-u można ściągnąć cały numer;
artykuł o Baumanie na str. 76). Zachowane w archiwach dokumenty okazują
się jednoznaczne: słynny filozof był jedną z głównych szyszek pionu
polityczno-propagandowego Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Nietrudno
zgadnąć, czym się zajmował – jak wyjaśnia historyk: tu, w pionie
politycznym, KBW za pomocą totalitarnej indoktrynacji miał zmieniać
żołnierzy-poborowych w sprawne narzędzie zbrodniczego systemu.

Zestawiona przez Gontarczyka lista funkcji sprawowanych przez Baumana
w KBW jest na tyle interesująca, że nie mogę się powstrzymać przed ich
wymienieniem. Przy okazji trzeba przyznać, że karierę robił szybko:

1. Zastępca Dowódcy 5 Samodzielnego Baonu ochrony do spraw polityczno-wychowawczych KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 1. 6 VI 45 r.

2. Starszy instruktor polityczno-wychowawczy Wojsk
Bezpieczeństwa Wewnętrznego Bydgoszcz KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 58.
miesiąc XII 45 r.

3. Starszy wykładowca polityczno-wychowawczy Samodzielnego Pułku Szkolnego KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 117. 6 VII 46.

4. Rezerwa oficerska Oddziału Personalnego KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 81. 17 VI 47.

5. Starszy instruktor wyszkolenia
polityczno-wychowawczego Wydziału Wyszkolenia Politycznego Zarządu
Polityczno-Wychowawczego KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 111. 7 VII 48.

6. Szef Wydziału I Oddziału Wyszkolenia Politycznej Propagandy
Zarządu Polityczno-Wychowawczego KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 17. 10 II
48.

7. Szef I-go Wydziału jednocześnie Zastępca Szefa II Oddziału Zarządu
Polityczno-Wychowawczego KBW. [Nr oraz data rozkazu:] 129. 20 XII 48.

8. Szef Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Politycznego. [Nr oraz data rozkazu:] 82. 10 VII 49.

Dla sceptyków (bo Gontarczyk prawicowiec i w „Ozonie” publikował był) milusie zdjątko:

oraz co bardziej smakowite fragmenty wniosku do Ministra
Bezpieczeństwa Publicznego o zatwierdzenie Baumana na stanowisku Szefa
Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Politycznego KBW:

W Związku Radzieckim kończy 10-latkę jako wyróżniający się uczeń, przyjęty do Komsomołu [...]. W roku 1944 zmobilizowany [...] do Milicji Obywatelskiej [...] Moskwy, gdzie pracuje jako inspektor. W 1944 r. wstępuje do 4 DP, z którą przechodzi szlak bojowy. [...] Zostaje oficerem politycznym. W okresie powojennym cały czas służy w politycznym aparacie szkoleniowym KBW. Jako Szef Wydziału Pol[ityczno]-Wych[owawczego] operacji bierze udział w walce z bandami [czytaj: niedobitkami AK]. Przez 20 dni dowodził grupą, która wyróżniła się schwytaniem wielkiej ilości bandytów. Odznaczony „Krzyżem Walecznych”.

Od 1947 r. pracuje na kolejnych szczeblach aparatu propagandy Zarządu
Politycznego KBW. W ciągu tego czasu ukończył bez przerwy Akademię Nauk
Politycznych jako jeden z przodujących absolwentów i obecnie studiuje
jako wolny słuchacz na Szkole Partyjnej przy KC. Do PPR przyjęty w
styczniu 1946 r.17, PZPR od dnia zjednoczenia.

Wyróżnia się nieprzeciętnymi zdolnościami zarówno w przyswajaniu
sobie wiedzy, jak i w umiejętnościach propagandowych i agitacyjnych [przydało się potem w karierze naukowej, oj, przydało]. W
zagadnieniach politycznych zajmuje bardzo prawidłowe stanowisko. Bardzo
wnikliwy i spostrzegawczy w analizie politycznej, szczególnie czujny na
błędy ideologiczne. [...]

Wbrew woli ojca i z własnej inicjatywy wystąpił o przekazanie Partii
sumy powstałej z praw rodziców do spadku rodzinnego w postaci części
domu. [...] Potępia sjonistyczne poglądy ojca i odwiódł go od zamiaru emigracji. (Matka jest członkiem PZPR, aktywistką, pracuje w WSS ["Społem"] jako inspektor. Również w ZSRR byłą aktywistką). [...]

Na stanowisko Szefa Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Politycznego nadaje się w zupełności.

Jeszcze przed wejściem do ścisłego kierownictwa zaliczył nasz bohater
inną, nie mniej ciekawą przygodę. Ponieważ kraj był zrujnowany i nawet w
KBW na niższych stanowiskach nie płacono za wiele (a z czegoś trzeba
było żyć, gdy się kapitalistyczny dorobek rodziny przekazało
socjalistycznej ojczyźnie), dość prędko musiał poczuć potrzebę
dorobienia sobie na boku i zacząć się rozglądać za drugą fuchą. Jego
wybór padł na Informację Wojskową. Współpracę (pod pseudonimem „Semjon”)
podjął w 1945 – co ciekawe, przed tym rokiem sowieckie gestapo ze
względów bezpieczeństwa w ogóle nie rekrutowało Polaków, miał więc
przyszły as europejskiej socjologii szansę i na tym polu być pionierem. Donosił najprawdopodobniej przede wszystkim na innych oficerów i żołnierzy KBW,
jego zdaniem niewystarczająco lewomyślnych. Pytany przez „Guardiana”,
czy te donosy mogły mieć dla kogoś negatywne konsekwencje, wzdycha dziś:
Cokolwiek by się robiło, to zawsze ma swoje konsekwencje.

Po awansach (i idących za nimi podwyżkach) z 1948 Bauman doszedł
najwyraźniej do wniosku, że gra na dwa fronty nie jest już warta
świeczki i postanowił zakończyć współpracę z Informacją Wojskową. 6
sierpnia funkcjonariusze kontrwywiadu w obecności samego
zainteresowanego niszczą sporządzone przez niego w 1945 zobowiązanie do
współpracy. Reszta materiałów wędruje do archiwum, gdzie przetrwają
czasy PRL-u i III RP.

15 marca 1953, 10 dni po śmierci Józefa Stalina, Zygmunt Bauman żegna
się z aparatem represji (u Łukasza Medekszy znalazłem informację, iż wyrzucenie zawdzięczał ojcu,
który, nie bacząc na perspektywy syna, próbował wyemigrować z
komunistycznego raju do Izraela). Trafia na Uniwersytet, gdzie staje
przed nim otworem zupełnie inna kariera…

CV tow. Baumana.

KORPUS BEZPIECZEŃSTWA WEWNĘTRZNEGO
Warszawa dnia listopada 1950 r.

MINISTER BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO
W n i o s e k

Wnoszę o zatwierdzenie mjr. BAUMAN ZYGMUNTA s. Maurycego – na stanowisko Szefa Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Polit[ycznego] KBW.
Mjr. BAUMAN urodził się w 1925 r. w Poznaniu jako syn kupca, posiadającego swój własny sklep włó-kienniczy. Uczęszczał do szkoły w Poznaniu do 1939 r., kiedy to uciekł przed Niemcami wraz z rodzicami do ZSRR. W Związku Radzieckim kończy 10-latkę jako wyróżniający się uczeń, przyjęty do Komsomołu i udaje się do m[iasta] Gorki na studia. Po dwóch latach studiów zostaje w roku 1944 zmobilizowany przez Rejwojenkomat do Milicji Obywatelskiej m[iasta] Moskwy, gdzie pracuje jako inspektor. W 1944 r. wstę-puje do 4 DP. Z którą przechodzi szlak bojowy. Pod Kołobrzegiem ranny. Po krótkim przeszkoleniu oficer-skim zostaje oficerem politycznym.
W okresie powojennym cały czas służy w politycznym aparacie szkoleniowym KBW. Jako Szef Wydziału Pol[ityczno]-Wych[owawczego] operacji bierze udział w walce z bandami. Przez 20 dni dowodził grupą, która wyróżniła się schwytaniem wielkiej ilości bandytów. Odznaczony „Krzyżem Walecznych”.
Od 1947 r. pracuje na kolejnych szczeblach aparatu propagandy Zarządu Politycznego KBW. W ciągu tego czasu ukończył bez przerwy Akademię Nauk Politycznych jako jeden z przodujących absolwentów i obec-nie studiuje jako wolny słuchacz na Szkole Partyjnej przy KC. Do PPR przyjęty w styczniu 1946 r., PZPR od dnia zjednoczenia.
Wyróżnia się nieprzeciętnymi zdolnościami zarówno w przyswajaniu sobie wiedzy, jak i w umiejętno-ściach propagandowych i agitacyjnych. W zagadnieniach politycznych zajmuje bardzo prawidłowe stano-wisko. Bardzo wnikliwy i spostrzegawczy w analizie politycznej, szczególnie czujny na błędy ideologicz-ne. W pracy wykazuje duży talent organizatorski, bardzo szeroką inicjatywę, rozmach w realizacji i samo-dzielność. Umie wyciągać niewykorzystanych ludzi na poważną pracę. Ofiarny i bezinteresowny.
Biorąc pod uwagę jego pracę, postępowanie i fakt, że większość swego życia spędził w ZSRR i szeregach naszego wojska18 należy sądzić, że wpływy jego pochodzenia [klasowego] zostały przełamane.
Wbrew woli ojca i z własnej inicjatywy wystąpił o przekazanie Partii sumy powstałej z praw rodziców do spadku rodzinnego w postaci części domu. Mimo opinii KC, iż sprawy tej nie warto podnosić wobec sto-sunkowo niewielkiej sumy (500 000 zł w starym pieniądzu) pozostał przy swym zdaniu i w dalszym ciągu mimo trudności czyni starania o przekazanie tych praw Państwu. Potępia sjonistyczne poglądy ojca i od-wiódł go od zamiaru emigracji. (Matka jest członkiem PZPR, aktywistką, pracuje w WSS jako inspektor. Również w ZSRR byłą aktywistką).
Zdrowo przyjmuje krytykę. W samokrytyce i czujności- nieco przesadny, w czym niewątpliwie wyraża się poczucie ciężaru swego pochodzenia klasowego.
Mimo nieodpowiedzialnej i nieprzemyślanej tendencji ze strony szeregu towarzyszy przedstawienia go ze względu na pochodzenie jako wroga klasowego zdobył sobie poważny autorytet.
W stosunkach z ludźmi niekiedy ujawniają się resztki przezwyciężonego w zasadzie zarozumialstwa i oschłości.
Mjr BAUMAN ma przed sobą poważną perspektywę naukową. Zamiłowany jednak do służby nie chce opuszczać szeregów wojska.
Na stanowisko Szefa Oddziału Propagandy i Agitacji Zarządu Politycznego nadaje się w zupełności.

SZEF ZARZĄDU POLITYCZNEGO płk BIBROWSKI

DOWÓDCA KORPUSU BEZP. WEWN. gen. bryg. HÜBNER

Źródło: AIPN, teczka osobowa Zygmunta Baumana, część III, karta 7-7v.

Źródło: http://tomasz.lysakowski.eu/?s=Bauman&x=0&y=0