NeoSolidarność na miarę postpolityki

Po opublikowaniu notki pt. „Mały Traktat o Naprawie Polski” i zawartej w nim propozycji systemowej działania Polski silnej i sprawiedliwej, spotkałem się z całkiem przyzwoitym odzewem

tak na Salonie24 jak i u Niepoprawni.pl.

Zarówno jednak w komentarzach, jak i korespondencji mailowej spotkałem się z zarzutami, że projekt, choć wartościowy jest jednak od czapy, ponieważ nie ma szans na jego wdrożenie.

Czyżby?

A skąd znamy warunki po spodziewanej katastrofie narodowej, w których przyjdzie odbudowywać nasze państwo? Skąd wiemy, kto będzie to robić i czy nie będzie potrzebował sięgnąć do już istniejących wzorców?

No dobra, ale teraz żadnej katastrofy nie ma (choć ja sądzę, że już jest). W każdym razie nic jeszcze na wielką skalę nie dupnęło z wielkim hukiem, nie polała się krew lub wielkie łzy i społeczeństwo jeszcze nie wyszło na ulicę. A, że nie wiadomo do końca, czy większości Polaków Tusk nie wyrwał już jaj wraz z sercem, to także nie wiadomo, czy w ogóle wyjdzie – i to bez względu na to, co się stanie.

Podejdźmy, więc do sprawy wykorzystania mojego projektu w sposób postępowy, na miarę czasów i Misia.

Zagłębmy się gałami w ekran monitora, a potem je przymknijmy. Wyobraźmy sobie grę internetową typu Ogame lub WOW pt. „POLSKA SPRAWIEDLIWA”. Bylibyśmy w niej mieszkańcami Polski opartej na zaproponowanej przeze mnie Konstytucji (z trafnymi zmianami) oraz takimi jak trzeba (a nie takimi jak mamy na co dzień) mechanizmami. Działałoby tam wszystko: ekonomia, prawa, urzędy i była prowadzona polityka wewnętrzna (na początek międzynarodową sobie darujmy).

Czy byłoby zainteresowanie Internautów? Czy rejestrowaliby się pod zmienionymi nazwiskami, pracowali, bawili, robili biznesy i kariery, działali, toczyli spory oraz politykowali? Czy taki świat wirtualny miałby szansę się obronić?

A czy po obronieniu się projektu ci sami Internauci nie zatęskniliby do jego wdrożenia w życie rzeczywiste? Czy nie staliby się potencjalną siła optującą za prawdziwym politycznym trzęsieniem ziemi i dążeniem do zastosowania sprawdzonych wirtualnie wzorców? –Zwłaszcza przecież, że sami już się otrzaskali z tą lepszą Polską, poznali warunki, okrzepli, nauczyli się tam żyć i zobaczyli jak może być dobrze? Czy ten świat, do którego chętnie uciekają z szarej, tuszczej, rozmemłanej i niesmacznej rzeczywistości, nie miałby szans zaistnieć naprawdę?

Wszak w Polsce w Ogame gra ponad milion osób, w WOWa podobna (szacunkowo) ilość. Ilu młodych ludzi, oraz starszych marzycieli lub frustratów (takich jak ja) by grało w Polsce w dobrze przygotowaną i w kapitalnej oprawie „Polskę Sprawiedliwą”? Czy czasem nie o wiele więcej?

Ilu z nich nie wytrzymałoby w końcu konfrontacji swej odskoczni z otaczającą rzeczywistością?

Ilu z nich mogłoby potraktować grę „PS” jako wzorzec i cel, do którego należy dążyć?

Ilu z nich w końcu byłoby tak wkurwionych Polską niesprawiedliwą, że zechciałoby się im nareszcie skrzyknąć i coś zrobić by mieć SPRAWIEDLIWĄ?

I jak?

Nie za bardzo nowatorski pomysł na wdrożenie?

Czyż to nie prawdziwa NeoSolidarność?

ŁŁ