Prawda i tak wyjdzie na wierzch - nawet po latach

Wieczorem 19 września, w jeden dzień po ujawnieniu współpracy znanego astronoma prof. Aleksandra Wolszczana z tajnymi służbami PRL sprawdziłem w wyszukiwarce Google dwa słowa: „Wolszczan” i „SB”. Odnalazłem ponad 120 publikacji, co przeczy ulubionej tezie „Gazety Wyborczej”, że lustracja dzisiaj nikogo już nie interesuje.

Zresztą sama „Gazeta Wyborcza” pośrednio przyznała niedawno, że współpraca z SB jest okolicznością, która kompromituje człowieka nawet po 30 latach. O czym bowiem świadczy zwolnienie w 2008 roku z pracy Leszka Maleszki – człowieka, którego redakcja GW daremnie chroniła przez tyle lat? Okazało się, że jego obecność na Czerskiej jest ciężarem, którego nie uniesie nawet antylustracyjny pancernik dowodzony przez Adama Michnika.

Tuż po kompromitującym przypadku prof. Wolszczana (hańba ludzi sławnych liczy się podwójnie!) media doniosły o kolejnej głośnej aferze mającej w podtekście lustrację. Okazało się że 23 osoby ze Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa utraciły swoje stanowiska, ponieważ nie złożyły wymaganych przez prawo oświadczeń lustracyjnych.

Dla potomności przytaczam spis nazwisk osób, które nie odważyły się podpisać pod wymaganym przez ustawę stwierdzeniem: „nie współpracowałem”. Są to w porządku alfabetycznym: Arendarski Andrzej, Dunikowski Marek, Görlich Krzysztof, Gil Mieczysław, Hennelowa Józefa, Kaszyński Stanisław, Kornowski Wojciech, Kydryńska Aleksandra, Lassota Józef, Małkiewicz Adam, Meysztowicz Jerzy, Ochman Wiesław, Pacuk Stanisław, Pieronek Tadeusz, Popiela Tadeusz, Radwański Kazimierz, Russek Joachim, Rybarska Maria, Skoczek Tadeusz, Szklarczyk Bogusław, Terentiew Nina, Woźniakowski Jacek, Zachwatowicz Krystyna. Listę tę cytuję za autorem z Salonu 24: http://brat-olin.salon24.pl/93780,index.html

Oczywiście „Gazeta Wyborcza” uznała wyliczone wyżej osoby za ludzi skrzywdzonych przez Prezydenta RP. Rozumowanie GW wydaje mi się dość karkołomne, bo to przecież nie prezydent Kaczyński uchwalił ustawę nakładającą obowiązek składania oświadczeń lustracyjnych, ale Sejm RP, w którym zasiadali także przedstawiciele rządzącej dziś partii - Platformy Obywatelskiej. Ale u Gazety Wyborczej opór przed wszelkimi formami lustracji, nawet tak niewinnymi jak podpisanie wymaganego przez ustawę oświadczenia, jest już odruchem warunkowym. Dokładnie takim samym jak u biednych psów Pawłowa. Słowo „lustracja” powoduje u ludzi z Czerskiej obfite wydzielanie śliny, która pojawia się na ustach dyżurnych dziennikarzy w postaci piany.

Być może przeszedłbym do porządku dziennego nad listą 23 osób, które odmówiły podpisu, bo motywy odmowy mogły być różne, gdyby nie pewna okoliczność sięgająca w nie tak odległą przeszłość. Tak się złożyło, że jedna z tych osób ćwierć wieku temu współpracowała ze mną w solidarnościowym podziemiu i nie mogę wykluczyć, że była agentem. Nie podaję jej nazwiska, uważam jednak, że rozmiar możliwych szkód był tak znaczny, że w tym wypadku muszę zwrócić się do IPN o ustalenie winy bądź niewinności tego człowieka. Nie są to puste słowa – skoro otrzymałem status pokrzywdzonego, mam prawo dochodzić, kto konkretnie działał już nie tylko na moją szkodę, ale i na szkodę wolnej Polski, za którą ludzie siedzieli w więzieniach lub ginęli tak jak ks. J. Popiełuszko czy G. Przemyk, by wymienić przykłady nie budzące żadnych wątpliwości.

Żeby wszystko było jasne – nie chodzi mi tu wcale o prywatną zemstę. Udało mi się uniknąć karzącej ręki wymiaru sprawiedliwości PRL. Dożyłem podeszłego wieku i na nic się nie skarżę. Żyję w wolnej Polsce i żadna cenzura nie zabroni mi publikacji tego tekstu.
Pragnę tylko elementarnego ładu moralnego. Nie chcę, by kiedyś, po latach, historycy wymieniali moje nazwisko obok nazwiska agenta (jeśli owa osoba jest rzeczywiście agentem, ale to właśnie wymaga sprawdzenia).

Sprawy Wolszczana, Maleszki, Macieja Damięckiego, ks. Michała Czaykowskiego i Lecha Wałęsy pokazują, że haniebne postępki komunistycznych agentów mimo upływu lat nie idą w zapomnienie. Dzień po ujawnieniu przypadku prof. Wolszczana mamy ponad 120 (tak, ponad sto dwadzieścia publikacji). W parę tygodni po opublikowaniu książki Cenckiewicza i Gontarskiego, którzy dowiedli, że Wałęsa donosił na swoich kolegów i brał za to pieniądze, mamy kilka tysięcy publikacji. Część autorów broni TW Bolka, ale osąd opinii publicznej jest dla Wałęsy mocno kłopotliwy. Widać to wyraźnie po jego nerwowych reakcjach i niepoważnych próbach zaprzeczania faktom i świadkom.

Prawda zawsze wypływa na wierzch – nawet po dwu wiekach. Przekonuje o tym np. książka Jarosława M. Rymkiewicza „Wieszanie”, która właśnie dlatego tak rozwścieczyła b. agentów, że dowiodła niemożności ukrycia się zdrajców pod grubą warstwą popiołów ze spalonych dokumentów. Nie pamiętam, kto napisał, że papierów nie da się spalić. To bardzo mądre spostrzeżenie.

Jacek Maziarski