65. rocznica wyzwolenia obozu Auschwitz

„Pożegnali...” Pożegnali swoje miasto marszem do komór gazowych... Pożegnali swoje życie z dymem krematoryjnych kominów... Pożegnali nas.... Na chwilę..... 28-07-2009 Mirosława Stojak Ochotnik Oswiecimski Rotmistrz Pilecki: "Oświęcim 1987" i nikt nie krzyczy: halt! nie strzela nikt a w uszach jeszcze brzmi niezrozumiała cisza i nikt nie bije na oślep między oczy pejczem przez plecy pochylone i nikt nie płacze nieba nie rozdziera krzyk choć dojeżdżamy do stacji o dźwięcznej nazwie Oświęcim... Oświęcim, luty 1987..Adam Zych "Oświęcim - Wycieczka" Wśród wygiętych żeber Oświęcimia W których pluskał jak krew wieczór Pętaliśmy się my – dziennikarze Do czarnych otworów krematorium Do wnętrz baraków Zaglądaliśmy jak do groty Łokietka KOLEGO DLACZEGO NIE MA NA ŚCIANACH NAPISÓW? Słusznie... napisy Żywa kronika Matko! Albo: Polsko! Albo: Walczmy dalej! Nie ma... Zamalowali Skrzypiąc wiosennym obuwiem Szeleszcząc płaszczami Szliśmy po ziemi Na której kiedyś każdy krok parzył Patrzyliśmy przez oczko obiektywu Świętokradczo obiektywni Zastygaliśmy w pozach I nie rozumieliśmy nic Ludzie odlegli o miliard epok świetlnych O dziesięć lat świetlnych socjalizmu Od prochu ojców naszych rówieśników 1955..Andrzej Bursa "Olbrzymi, kwadratowy komin z czerwonych cegieł, zwężający się ku górze. Zdziwiły mnie wielkie jęzory ognia strzelające w niebo spomiędzy odgromników... Zastanawiałem się jaka piekielna kuchnia potrzebuje takiego ognia... Łagodny wiatr zwiewał dym w moim kierunku. Mój nos, a później gardło, wypełnił obrzydliwy swąd palonego ciała i włosów" - napisał po latach Miklos Nyiszli, węgierski Żyd pełniący funkcję patologa pod nadzorem Josefa Mengele. "Nigdy nie biorę udziału w obchodach. Nie pojadę do Oświęcimia. Byłem tam po wyjściu z obozu jeden, jedyny raz. Więcej nie byłbym w stanie. Są ludzie, którzy potrafią po obozie chodzić i pokazywać – to mój barak, tędy mnie pędzono, tam odbywały się egzekucje. Ja nie potrafię. Nie chcę oglądać tych miejsc, bo w mojej wyobraźni one się natychmiast zaludniają. W czasie, gdy byłem w obozie, musiałem obserwować dziesięć egzekucji. Nie chcę już do tego wracać. To zbyt bolesne. Ale ludzie, którzy obozy znają tylko z książek powinni je zobaczyć, żeby pamiętać, że wszystko to zostało stworzone przez człowieka. O tym, że niemal z każdego, oczywiście w pewnych warunkach, można przez wychowanie i propagandę wydobyć bestię. Przecież ci, którzy wstępowali do SS to byli zwyczajni ludzie – ojcowie, synowie, sąsiedzi. A jednak masowa zagłada stała się faktem. Nigdy nie wiadomo, kiedy obudzą się demony. Ale gdy to się stanie – mogą dziać się rzeczy straszne. Stwierdzenie, że w kraju, w którym pali się książki będzie paliło się ludzi ziściło się w faszystowskich Niemczech. Myślę, że można traktować je jak prawdę uniwersalną. " Zdzisław Beryt, były więzień obozu w Oświęcimiu, dziennikarz "Gazety Poznańskiej". Gazeta Poznańska, wydanie z dnia 27 Styczeń 2005 W dniu 27 stycznia 1945 r. wojska radzieckie wchodzące w skład 60 Armii I Frontu Ukraińskiego oswobodziły Oświęcim. Otworzyły się wtedy bramy obozu koncentracyjnego, a także przerwana została ostatecznie dotychczasowa działalność zakładów chemicznych w Dworach k. Oświęcimia, występujących w tym czasie pod oficjalną nazwą: Interessen Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft Werk Auschwitz Ober Schlesien (Wspólnota Interesów Przemysłu Farb Spółka Akcyjna Zakład Oświęcim Górny Śląsk). W obozie zastano 4800 ciężko chorych więźniów z 18 różnych narodowości. Część więźniów resztkami sił sama wyszła z obozu na wieść o opuszczeniu przez Niemców Oświęcimia. Wielu z więźniów przyszło do klasztoru sióstr Serafitek, by znaleźć w nim chwilową pomoc i opiekę. Nigdy więcej!!!!!!!!!!!!!!!!!