Blog

Miała czternaście lat, kiedy owładnięta fascynacją Harrym Potterem, zdecydowała się rozwinąć jego historię, wzbogacając ją dodatkowymi walorami.

Wybrała pisanie bloga, ponieważ forma bezpośredniego kontaktu z ewentualnymi czytelnikami jej twórczości zdawała się być najbardziej dogodna i satysfakcjonująca.

Wymyśliła dla popularnego bohatera siostrę – bliźniaczkę, z którą chyba sama mocno się utożsamiała, bo przygód w treści opowiadania było tak wiele, jak tylko temperament i wyobraźnia, tej akurat, czternastolatki wydumać pozwoliły.

Niewiele wtedy było blogów w sieci, nie istniał popularny dzisiaj facebook, więc treść zahaczająca o modną wówczas potterowską tematykę bardzo szybko przyniosła dziewczynie poczytność wśród młodszych użytkowników internetu.

Nieźle rysując, sama ilustrowała poszczególne odcinki opowieści, wzbudzając w czytelnikach dodatkowe emocje.

Czas płynął, fanów przybywało, a przygody potterowej siostry, ściśle powiązane z losami brata i osnute fascynującą mgiełką magii, zdawały się nie mieć końca.

Zdarzyło się któregoś razu, że sięgnęła do „źródeł”. Przeczytała pierwsze odcinki swojej opowieści i zamarła z przerażenia. Były beznadziejne! Głupiutkie, naiwne, dziecinne i po prostu, źle napisane. Nie tak, jak napisałaby je teraz. Bo przecież czas nie stał w miejscu, a edukowany umysł młodego człowieka rozwija się szybko, podnosząc poziom jego umiejętności i świadomości.

Co robić?

Wybrała najradykalniejszy sposób.

- Co się stało? – zapytała matka, widząc zapuchnięte od płaczu oczy córki?
- Nie, nic takiego – po prostu ona umarła. Zabiłam ją. To już koniec!

Przez kilka dni nie zaglądała na bloga, skupiając się na przygotowaniach do zbliżających się egzaminów.

Wreszcie otworzyła stronę.

- Mamo, popatrz, co się dzieje!

Ilość komentarzy była ogromna. Pisali nawet ci, którzy nigdy wcześniej nie zostawili po sobie żadnego śladu, a tylko ilość odsłon świadczyła o liczbie odwiedzających bloga osób, sugerując duże nim zainteresowanie.

„Jak mogłaś to zrobić? Nie wybaczę ci! Nie wolno ci było tego zrobić! Ożyw ją jakoś! Ona musi żyć! Usuń ten ostatni wpis, błagam! Nienawidzę cię!”.

Wróciła do pisania. Sprytnie ożywiła zmarłą bohaterkę, która najpierw w postaci ducha, a następnie już osobowo, zaistniała na stronach wirtualnej opowieści. Ku uciesze i satysfakcji czytelników.

Nie trwało to jednak długo. Wiedziała, że to mistyfikacja i wymuszone, zniewolone działanie.

Czytelników ubywało z tygodnia na tydzień.Autorka przestała być wiarygodna. Nie ufano jej.

Usunęła bloga. Definitywnie.