Jesienna porcja wzruszeń

Wzrusza mnie pan Jarosław Gowin, wielki krytyk Platformy Obywatelskiej, który krytykuje działania służb porządkowych podczas Marszu Niepodległości, tak, jakby – abstrahując od samego marszu – zobaczył je po raz pierwszy. Gdy czytałem jego wypowiedzi z poprzedniego tygodnia, zabrakło mi w nich tylko zdania „za moich czasów byłoby to niemożliwe”. Ale cóż, niepokorne i konserwatywne tygodniki dbają o to, bym miał stały kontakt z myślą i analizą Jarosława Gowina – chwała im za to.

„Nie jestem jedyną osobą, która zauważa, że policja zachowywała się tak, jakby na rękę było jej doprowadzenie do zamieszek. Wycofywała się z miejsc szczególnie zapalnych i nie wykluczam takiego scenariusza, że chodziło o to, żeby doszło do zamieszek po to, żeby obóz rządzący, PO mogła przedstawiać się jako gwarancja spokoju i bezpieczeństwa przeciwko rozszalałym watahom PiS” – no, prawdę facet mówi. Kłopot w tym, że to nic nowego. Nic, poza zdziwieniem Gowina oczywiście, który albo się nagle obudził, albo mu to wcześniej jakoś nie przeszkadzało. Zgadnijcie, ku której wersji się skłaniam. Ale żadna nie świadczy o tym krakowskim poczciwinie zbyt dobrze.

Dziś tymczasem do grona krytyków rządu dołączył, nie pierwszy raz zresztą, pan Jerzy Buzek. Buzek do tej ekipy pasuje jak mało kto, z drugiej strony też czasem pojawia się jako ewentualny wymiennik, choć czy aby nie za stary? Niemniej – profesor, w oczach przeciętnego konsumenta zrobił karierę międzynarodową, siwy, poważny. Może on wybawi naród, gdy trzeba go ratować i przed Kaczyńskim i przed Tuskiem, ale jednak trochę bardziej przed Kaczyńskim?
Swoją drogą – i to jedna z niewielu optymistycznych rzeczy – może uaktywnienie pana Jerzego w roli krytycznego recenzenta partii, która go troskliwie odkurzyła i postawiła na wysokiej półeczce tak, by każdy widział, zaowocuje jakimiś nagłymi publikacjami o przekrętach rządu Buzka. Coś tam pewnie da się znaleźć, nie na darmo przeprowadzono cztery wielkie reformy, prawda?

Tak czy inaczej – wzruszam się. Wzruszam się, gdy politycy z pierwszych lub drugich rzędów partii rządzącej nagle odzyskują wzrok, są krytyczni, grożą palcem a czasem nawet nie zostawiają suchej nitki. Na szczęście, choć mało spostrzegawczy, są gotowi wziąć kolejny raz odpowiedzialność za Polskę. Obronić nas przed Tuskiem, a jeszcze bardziej – przed Kaczyńskim. No dobra, przede wszystkim przed Kaczyńskim.