Papież i nocny stróż

Obrazek użytkownika coryllus
Świat

Konklawe roku 1978 śledziłem bardzo uważnie, miałem silne przeczucie sukcesu i czekałem na coś co po prostu musiało nastąpić. Nie było w tym żadnych kalkulacji ani opartych na racjonalnych przesłankach wniosków, miałem dziewięć lat i nie rozumiałem ani polityki, ani w ogóle niczego. Nie rozumiałem nawet wszystkich filmów o psie Huckelberry. Miałem po prostu przeczucie.
Każdego ranka budził mnie i siostrę głos płynący ze starego lampowego radia. Ojciec, który budził się najwcześniej, wchodził do naszego pokoju i włączał odbiornik, który od razu rozjarzał się ciemnopomarańczowym blaskiem i rozpoczynał swoje monotonne monologi. Właśnie to stare lampowe radio powiedziało mi tamtego ranka, że Polak został papieżem. Była to dla mnie wiadomość silnie ekscytująca. Tak się jednak składało, że w mojej rodzinie tylko ja jeden potrafiłem docenić wagę tego wydarzenia. Reszta rodziny miała do decyzji kardynałów stosunek obojętny, mama była zapracowana, ojciec zbyt mocno doświadczony przez wojnę i komunę, żeby wierzyć w jakiekolwiek zmiany, a siostra miała to po prostu w nosie.
Kiedy tylko usłyszałem, że Karol Wojtyła został papieżem podbiegłem do jej łóżka złapałem ją za wystającą spod kołdry piętę i zacząłem wrzeszczeć – Polak został papieżem, Polak został papieżem!
- Zamknij się i daj mi spać – powiedziała i nakryła głowę kołdrą. Nie dane jej było jednak pospać tamtego ranka. Musiała wstać tak samo jak wszyscy i iść do szkoły. Ja wychodziłem wcześniej wraz z rodzicami, a ona siedziała w domu nieco dłużej. Zazdrościłem jej bo mogła posłuchać o tym papieżu i o tym co tam było dalej kiedy go już wybrali. Tak mi się wydawało, bo wierzyłem w to, że radio i telewizja są u nas takie jak wszędzie to znaczy, że podają informacje w sposób prosty i prawdziwy. Nie miałem pojęcia, że zdjęcie nowego papieża umieszczone będzie w dziennikach gdzieś w prawym dolnym rogu poniżej reportażu z kampanii buraczanej. A nawet gdybym umiał fakt ów ocenić właściwie nie miałoby to dla mnie znaczenia. Czułem się tamtego dnia tak jakby drużyna polska w piłce nożnej zdobyła mistrzostwo świata. Moja radość została jednak z miejsca prawie przykryta marazmem dorosłych i tym idiotycznym, a tak przewidywalnym od dziesiątków już lat wolnomyślicielstwem dla ubogich w duchu.
Pewnie jeszcze tego samego dnia ruszyła machina propagandowa mająca przekonać wszystkich, że ten wybór to jakaś pomyłka, że religia to opium dla mas, a papież Polak tylko skomplikuje nasze stosunki międzynarodowe. Nie wiem czy tak było, ale wiem, że następnego roku na bazarach i odpustach zaczęto sprzedawać zdjęcia z wizerunkiem Ojca Świętego. Ja także sobie takie kupiłem i powiesiłem je nad drzwiami do naszego pokoju. Wisiało tam chyba do zeszłego roku, mama zdjęła je dopiero wtedy kiedy nie sposób już było rozpoznać kto lub co jest na tym małym obrazku. Nie mogę dokładnie przypomnieć sobie tego religijnego uniesienia w jakie wpadłem w roku 1979, ale chyba nie było ono zbyt silne. Prócz papieża kupiłem sobie wtedy jeszcze obrazek z błogosławionym – było to przed kanonizacją – Maksymilianem Kolbe. Powiesiłem go nad drzwiami do pokoju rodziców. I na tym chyba zakończyło się moje dziecięce zaangażowanie w duchowość chrześcijańską, jeśli nie liczyć oczywiście sakramentów, do których przystępowałem.
Nie byłem na żadnym spotkaniu z Ojcem Świętym, nigdy. Na początku nawet chciałem gdzieś się wybrać, do Lublina czy Warszawy, ale byłem za mały i rodzice nie chcieli ze mną jechać, a sami chyba nie mieli odwagi, a może po prostu ich wiara nie była zbyt mocna. Potem zaś zaczął się piłkarski festiwal roku 1982 i sprawy religii zeszły w moim życiu na plan dalszy. A potem moja droga i ścieżki Ojca Świętego oddaliły się od siebie tak, że nawet gdybyśmy odbywaj weszli na rosnące przy nich najwyższe drzewa jeden nie zobaczyłby drugiego.
Pamiętam za to dokładnie kilka wypadków, które nie pozwoliły mi nigdy zapomnieć o papieżu, ani o religii, ani o tym że to właśnie ja wtedy w październiku jako jedyny w całym domu cieszyłem się, że Polak został papieżem.
Pierwszym ważnym dla mojego serca wydarzeniem był oczywiście zamach. Nigdy bym go nie zapamiętał tak silnie i w sposób tak osobisty, gdyby nie dyrektor naszej szkoły. Pan Stanisław był starszym już człowiekiem, harcerzem i byłym żołnierzem Armii Krajowej. Na uroczystościach szkolnych prócz garnituru i krawata miał zawsze na szyi zawiązaną harcerską chustę. Przemawiał bardzo pięknie i dzieci go lubiły. Był także przywiązany do Polski i tradycji w sposób w naszym mieście pełnym wojska i milicji, raczej niespotykany. Kiedy na przykład szliśmy na pochód pierwszomajowy, co było rytuałem powszechnie znienawidzonym i wyszydzanym o wiele mocniej niż udział w rekolekcjach wielkopostnych, wręczano nam szturmówki – flagi na kijach od szczotek, którymi mieliśmy powiewać w radosnym uniesieniu. Wielu z nas wyrzucało te szturmówki do przydrożnych rowów lub w jakieś krzaki. I to nie tylko te czerwone – komunistyczne, ale także biało-czerwone, nasze, polskie. Pan dyrektor Stanisław bardzo się tym smucił. To właśnie był smutek, nie irytacja, nie wściekłość, okazywana przez niektóre panie nauczycielki, ale smutek. Chodził za nami, zbierał te szturmówki i wręczał je nam ponownie. My zaś ponownie je wyrzucaliśmy, kiedy tylko się od nas oddalił.
Tamtego majowego dnia, nazajutrz po zamachu, z rana w korytarzach szkolnych rozległ się mocny dźwięk trzech dzwonków. Oznaczało to, że za chwilę na korytarzu odbędzie się jakiś specjalny apel. Nie mieliśmy pojęcia dlaczego, nie wiedzieliśmy, że ktoś może odważyć się tak po prostu zebrać uczniów w szkole i powiedzieć im jak ważna, bolesna i niespotykana rzecz wydarzyła się wczoraj. Każdy mniej więcej orientował się w sytuacji, chociaż większości z nas rodzice o niczym nie informowali. Każdy także bał się, że może zostać zakapowany gdzieś do jakiegoś urzędu lub mieć nieprzyjemności w pracy z powodu zbyt gwałtownie okazywanej żałoby lub po porostu wściekłości jaką w wielu ludziach wywołał ten zamach. Dlatego wszyscy milczeli, a o tym by dokonać jakiejś publicznej manifestacji patriotycznej nawet nikt nie śnił.
A nasz dyrektor zorganizował taką manifestację. W szkole podstawowej nr 3, im. Marii Curie Skłodowskiej mieszczącej się przy ulicy Tysiąclecia Państwa Polskiego w mieście Dęblinie. I to tym macie głąby z Rycic, Michalinowa, osiedla Wiślana i Mierzwiączki pamiętać zawsze, do końca waszego nędznego życia. No.
Aż do chwili gdy rozpoczął swoje przemówienie nie wierzyłem w to, że może nasz dyrektor zrobić taką rzecz. Nie wierzyłem w to, że wyjdzie po prostu przed szereg uczniów i swoim giełkoczącym nieco głosem powie – dzieci, wydarzyła się wczoraj straszna rzecz. Dokonano zamachu na Ojca Świętego.
Nauczyciele stali i patrzyli przed siebie niewidzącymi oczyma, a my otworzyliśmy nasze małe dzióbki i przyglądaliśmy się panu dyrektorowi jakby był świętym Jerzym, który właśnie rozprawia się ze smokiem na korytarzu naszej szkoły.
Apel był krótki, a potem wszyscy rozeszliśmy się do klas i nikt już nie mówił o papieżu i zamachu. Władza bowiem robiła wszystko by ludzie nie myśleli o tych sprawach, żeby myśleli o mistrzostwach świata w piłce nożnej lub o trzechsetleciu odsieczy wiedeńskiej. Po wakacjach tamtego pamiętnego roku okazało się, że pan Stanisław nie będzie już dyrektorem naszej szkoły. Nie wiem czy został wyrzucony czy po prostu zaproponowano mu wcześniejszą emeryturę. Nie jest to istotne. Ważne, że nie zważając na okoliczności poinformował nas, dzieci, o tym jak ważne jest to w naszej współczesności, że Polak jest papieżem, jak źle się stało, że dokonano nań zamachu i jak ważna jest nadzieja, że wszystko będzie dobrze, a potem zapłacił za to stanowiskiem.
Kiedy okazało się, że papież jednak nie umrze, władza zaczęła nieco się mitygować, przynajmniej oficjalnie. W telewizji zaczęto mówić o tym, że Karol Wojtyła był niegdyś aktorem, że pisał sztuki teatralne i różne takie informacje. Pokazywano również transmisje z wizyt Ojca Świętego w kraju. W radio pojawiła się msza święta, której maniakalnie słuchał mój dziadek i inni dziadkowie jak kraj długi i szeroki.
Na odpustach pojawiły się jednocześnie zdjęcia i breloczki z wizerunkiem papieża z jednej strony i wypinającą cycki Samantą Fox z drugiej. Dało to oczywiście powód do wielogodzinnych, wolnomyślicielskich dyskusji nad istotą polskiego katolicyzmu, który jest tak prymitywny, że łączy papieża z gołą babą dla zysku, a także produkuje butelki na wodę święconą w kształcie figury Matki Boże z Lourdes. Na dyskusjach tych wychowało się wielu młodych kontestatorów opresyjnej rzeczywistości, którzy siedzą dziś na zmywaku w Londynie lub robią jakieś kariery korporacyjne. Wielu ludzi do dziś potrafi dyskutować tylko według tamtego, wymyślonego gdzieś w zaciszu milicyjnych gabinetów, schematu. Nie należy się temu dziwić, bo jest on obecny stale w naszym życiu w formie mocno co prawda udoskonalonej, ale w istocie swej nie różniącej się wiele od tego co było na odpustach w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych. Wiodące dzienniki, szkoły PR, pan Mistewicz i inni sławni dziennikarze ogrywają ten schemat bezwstydnie nie licząc się z tym, że w Polsce ironia i szyderstwo i brak zaufania do obcych to są cechy przyrodzone i trzeba chyba z dziesięciu pokoleń nieustającej indoktrynacji od rana do nocy, żeby ludzie uwierzyli w te brednie. No, ale każdy może próbować. Szczególnie jeśli jest dobrze wynagradzany.
Zanim przyszedł rok 1989 i na każdym płocie w naszym mieście powieszono plakat z papieżem i Wałęsą, jeszcze raz musiałem stawić czoła ludzkiej ignorancji wobec misji, życia i twórczości Jana Pawła II. Zrobiłem to w dodatku będą w całkowitej niezgodzie z kościołem, w rozbracie poważnym w jaki tylko osiemnastoletni, sfrustrowani młodzieńcy potrafią się osunąć na skutek burz hormonalnych i innych niespełnień.
Mieszkałem wtedy w internacie. Pisałem już o tym kilka razy. Była tam świetlica, a w niej telewizor. Toczyliśmy zawzięte boje o to, by pozwolono nam oglądać w tym telewizorze program zwany „Kino Nocne”, gdzie pokazywano filmy z niekompletnie ubranymi kobietami, oraz jakieś akcje mające markować współżycie płciowe. Oczywiście nauczyciele nie zgadzali się na to i szydzili z nas nieludzko kiedy domagaliśmy się tego przywileju. Czasami jednak udawało się nam te nocne filmy obejrzeć. Było to zwykle w tych dniach, kiedy miast nauczyciela nocny dyżur miał stróż.
Był to prosty chłopina w berecie, który łaził po budynku i terenie wokół niego z łańcuchem przewieszonym przez ramię. Brzęczał tym łańcuchem jak potępieniec i czasem przemawiał do nas z wyżyn swego autorytetu. Podejrzewał nas o same najgorsze rzeczy, o chęć upicia się do nieprzytomności przy każdej możliwej okazji oraz gapienia się na nieprzyzwoite sceny, kiedy to tylko było możliwe. Uważał, że jesteśmy bandą degeneratów i przeważnie na wszystko nam pozwalał. Nie donosił i nie sadził się na szefa kompanii, może też trochę przez to, że bał się nas. Był przecież sam, dookoła noc, a nas w internacie spało przecież trzystu. Mogliśmy go związać i rzucić gdzieś w piwnicy, żeby nie przeszkadzał. Mogliśmy także zrobić jakieś gorsze rzeczy. Życie ze stróżem układało się więc poprawnie, bo zarówno on jak i my przepełnieni byliśmy wzajemnym szacunkiem. Stróż oglądał czasami filmy i nam także pozwalał je oglądać. Kiedy na ekranie pojawiała się jakaś goła baba, albo dochodziło do scen gorszących stróż klepał się po udach i wołał; O ja cieeeee! Albo zaczynał opowiadać jakieś historię ze swojej przeszłości pijacko-erotycznej. Były to chyba narracje mocno nie przekonujące, bo jakoś żadnej nie udało mi się zapamiętać.
Nie pamiętam również by ktokolwiek poza mną chciał oglądać cokolwiek w nocy, poza filmami gdzie pokazywali gołe baby. Ja – o czym piszę z dumą i bez fałszywego wstydu i możecie mi kochani koledzy za przeproszeniem skoczyć – miałem swoje narowy i kaprysy. Potrafiłem na przykład iść do stróża i powiedzieć mu, że o dwunastej w nocy pokazywać będą sztukę Ojca Świętego pod tytułem „Promieniowanie ojcostwa”.
- O ja cieeeee – rzekł na to stróż – taki teatr papieża będzie?
Potwierdziłem
-Dobra, przyjdź – stróż na to – ja też se to obejrzę.
O dwunastej w nocy, w godzinie duchów ja i stróż nocny naszego internatu zasiedliśmy przed czarnobiałym telewizorem marki „Beryl”. Było zupełnie ciemno, a nasze postaci oświetlał jedynie błękitny blask rozjarzonego kineskopu. Siedzieliśmy i czekaliśmy w napięciu na sztukę, którą dawno temu napisał papież Polak.
Było to przedstawienie raczej awangardowe, a ja w owym czasie nie byłem na to zupełnie przygotowany. Stróż zaś nie miał w ogóle zielonego pojęcia, że takie rzeczy można pokazywać publicznie. Sztuka składała się bowiem z monologów. Aktorzy wygłaszali je siedząc w niedbałych pozach wśród dekoracji i trzeba było się maksymalnie skupić by nie stracić wątku i zrozumieć co Karol Wojtyła chciał przekazać publiczności.
Od czasu do czasu popatrywałem na stróża i kiedy tylko zauważyłem, że się poci z wysiłku postanowiłem siedzieć na tym przedstawieniu do samego końca. Byłem bowiem chłopcem zawziętym i niewrażliwym na cierpienia bliźnich. Stróż gdyby oglądał sztukę sam, pewnie wyłączyłby telewizor po pięciu minutach i zakląwszy pod nosem poszedł na obchód. Siedział tam jednak ze mną, a sztukę napisał Jan Paweł II i jego ambicja – co dobrze o nim świadczy – nie pozwoliła mu wstać z miejsca i przyznać się do tego, że nie rozumie tego przedstawienia, że uważa je za słabe i nie chce go oglądać. Mogłem skrócić jego męki, bo ja także nie rozumiałem tej sztuki, a forma monologów była chyba pomyłką i nie bardzo nadawała się do teatru telewizji. Nie pomogłem mu jednak. Postanowiłem, że obejrzymy to przedstawienie do końca. Milczeliśmy więc i siedzieliśmy wpatrzeni w ekran.
Po godzinie stróż zaczął zdradzać objawy krańcowej desperacji. Jego twarz świeciła się od potu, a beret zwyczajem żołnierskim przesunął w tył głowy. – O ja cieeee – szeptał co chwila i wiercił się na krześle próbując wymyślić dobry powód do tego by wyjść i nie oglądać sztuki pod tytułem „Promieniowanie ojcostwa”.
- Synu – zapytał w końcu – naprawdę to papież napisał? Ten nasz, Wojtyła?
-No przecież umie pan czytać – rzekłem – na początku pokazywali nazwisko autora – Karol Wojtyła. Nie widział pan?
- O ja cieee – stróż na to, a głos miał przy tym tak zbolały, jakby groził mu wyrok bez zawieszenia za jakieś ponure zbrodnie.
Potem już milczał. Ja również milczałem i tak doczekaliśmy szczęśliwie do końca przedstawienia. Kiedy wychodziliśmy ze świetlicy, stróż słaniał się na nogach. Od razu skierował się do wyjścia, chciał widocznie ochłonąć na powietrzu po takiej porcji artystycznych przeżyć. Powiedziałem mu - dobranoc – i poszedłem do siebie.
- Jak tam przedstawienie – zapytał mnie kolega z sąsiedniego łóżka, który miał zwyczaj budzenia się w nocy.
- Rewelacja – ja na to – a najlepsze, że sztuka była bardzo nowoczesna, a mimo to podobała się nawet naszemu stróżowi.
- O ja cię, naprawdę – aż uniósł się na łóżku
- Pewnie, było super. „Promieniowanie ojcostwa” nazywa się ta sztuka, obejrzyj jak będziesz miał okazję. Po tych słowach, całkiem uspokojony i szczęśliwy, zasnąłem.

Ponieważ wszyscy dziś robią za proroków nowego ładu w Kościele ja postanowiłem przypomnieć stare dobre czasy, kiedy oglądaliśmy w telewizorach przedstawienia według tekstów Karola Wojtyły. Powyższe opowiadanie jest fragmentem "Dzieci peerelu", które na nowo są dostępne na stronie www.coryllus.pl
Wszystkich oczywiście zapraszam na stronę www.coryllus.pl oraz do księgarni www.multibook.pl, http://www.ksiazkiprzyherbacie.otwarte24.pl/ do księgarni wojskowej w Łodzi przy Tuwima 34, do księgarni Wolne Słowo W Lublinie przy ul. 3 maja, do księgarni „Ukryte miasto” w Warszawie przy Noakowskiego 16, W księgarni Tarabuk przy Browarnej 6 w Warszawie, oraz do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy w Warszawie.

Brak głosów

Komentarze

Ponieważ napisałeś:

"Każdego ranka budził mnie i siostrę głos płynący ze starego lampowego radia. Ojciec, który budził się najwcześniej, wchodził do naszego pokoju i włączał odbiornik, który od razu rozjarzał się ciemnopomarańczowym blaskiem i rozpoczynał swoje monotonne monologi. Właśnie to stare lampowe radio powiedziało mi tamtego ranka, że Polak został papieżem."

to rozumiem, że o wyborze kardynała Karola Wojtyły na urząd papieski dowiedziałeś się dopiero 17 października?

Vote up!
0
Vote down!
0
#343263

małe dzieci wcześnie chodziły spać. Taki był porządek.
--------------------------
Reszta nie jest milczeniem.

Vote up!
0
Vote down!
-1

----------------------------------------------
*Reszta nie jest milczeniem, ale należy do mnie.*
*Ale miejcie nadzieję; bo nadzieja przejdzie z was do przyszłych pokoleń i ożywi je; ale jeśli w was umrze, to przyszłe pokolenia będą z ludzi martwych.*

#343265

Ach, teraz rozumiem! Mały Coryllus położył się spać rano, a obudził po południu! Bardzo przepraszam, nie wziąłem pod uwagę takiej ewentualności.

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343268

podał wieczorny dziennik wieczorny 16 października.
Utkwiło mi to w pamieci, bo ojciec - z nasłuchu "Wolnej Europy" - wiedział o tym kilka godzin wczesniej i zastanawiał się, czy tę informację wyemitują.

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343266

pewnie rodzice nie rwali snu dzieciątkom z powodu jakiegoś wydarzenia hen, hen daleko...
--------------------------
Reszta nie jest milczeniem.

Vote up!
1
Vote down!
0

----------------------------------------------
*Reszta nie jest milczeniem, ale należy do mnie.*
*Ale miejcie nadzieję; bo nadzieja przejdzie z was do przyszłych pokoleń i ożywi je; ale jeśli w was umrze, to przyszłe pokolenia będą z ludzi martwych.*

#343276

No comment ;-)!

Vote up!
0
Vote down!
0
#343277

16 października biały dym pokazał się o 18.18.

Na kwadrans przed godziną 19.00 ogłoszono imię nowego papieża.

Radio podało, ludzie dzwonili do siebie, wiadomość się niosła. Rzeczywiście, jeżeli ktoś się tym nie interesował, nie śledził i nie miał w otoczeniu zainteresowanych tematem katolików, mógł na początku przegapić.  

Vote up!
0
Vote down!
0
#343275

..kazdy polak zamieszkujacy tę kraine o tym ,ze wybrano wroga ludu Wojtyle na papieza dowiedzial sie natychmiast...nawet ja najebany ostro na super balandze... i nie bredz o tych radiach lampowych i cyckach sabriny...ty sie dowiedzales rano jak tate z egzekutywy wrocil...

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343310

Ja nie miałem telefonu w domu partyjna świnio.

Vote up!
0
Vote down!
0

coryllus

#343361

A do ciebie z komórki zadzwonili zaraz po 17.15 jak kardynałowie podjęli decyzję. Ale miałeś szczęście. U mnie nawet 2 programu telewizji wtedy nie było. Powiedz mi, czy wy jesteście szkoleni, czy się tacy bezmyślni rodzicie?

Vote up!
0
Vote down!
-1

coryllus

#343360

Nie, koleś. Nie dzwonili do mnie. A ty radio podobno miałeś, nie?

Prawdopodobieństwo, że dziewięciolatek z uwagą śledził konklawe jest równe prawdopodobieństwu, że dziewięciolatek poszedł spać przed "Dobranocką".

Jesteś chamskim iagresywnym mitomanem.

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343362

Media poinformowały o tym dopiero w nocy. Czy to cię uspokaja palancie?

Vote up!
0
Vote down!
0

coryllus

#343433

Nie, durniu. Media poinformowały o tym prawie bezpośrednio po fakcie. Inaczej nie dowiedziałbym się o tym o 19.00. Radio, palancie.

Vote up!
1
Vote down!
0
#343454

[quote=coryllus] Powiedz mi, czy wy jesteście szkoleni, czy się tacy bezmyślni rodzicie?[/quote]

Przyznam się, że ja jestem szkolona. Tego dnia nawet byłam w szkole. Na drugą zmianę, bo z powodu ciasnoty mieliśmy lekcje na dwie zmiany. Ta druga zmiana kończyła koło 20.00

 Pani od chemii poinformowała wszystkich, że papieżem został Polak, kardynał Wojtyła z Krakowa. Pani chyba nie była specjalnie wierząca, ale uznała, że to ważna wiadomość. Z tej okazji nas wtedy nie odpytywała.

Po powrocie do domu chciałam objawić rewelację, ale wszyscy wiedzieli. 

                 

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343404

Wyjaśnienie tego drobiazgu by Cię zabiło ?
Zamiast tego wolisz zabawiać się w diagnostykę postnatalną ?

To nie Sralon, to Niepoprawni - tu się myśli, a nie łyka bezrefleksyjnie każdy tekst...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a magyart

Vote up!
0
Vote down!
-1

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a magyart

#343414

czytelników w krawatach. -------------------------- Reszta nie jest milczeniem.
Vote up!
1
Vote down!
0

----------------------------------------------
*Reszta nie jest milczeniem, ale należy do mnie.*
*Ale miejcie nadzieję; bo nadzieja przejdzie z was do przyszłych pokoleń i ożywi je; ale jeśli w was umrze, to przyszłe pokolenia będą z ludzi martwych.*

#343419

...ale co nieco jarzę.

Jednak wyboru Papieża nie pamiętam, miałem siedem i pół roku...
Pewnie gdybym miał dziewięć, jak gospodarz, pamiętałbym wszystko detalicznie ;)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a magyart

Vote up!
0
Vote down!
0

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a magyart

#343432

też znał wszystkich. Jednak nie wszyscy koledzy mu mu wierzyli.
Pewnego razu Icek z kolegami wybrał się na wycieczkę do Włoch i jakoś tak... zniosło ich na Plac św. Piotra.
Icek zniknął, ale... po chwili pojawił się w oknie u boku papieża.
Koledzy icka zbaranieli.
To jeszcze mało...
Nagle jakiś człowiek z tłumu zaczął pytać w wielkim podnieceniu: "Ludzie,kto to jest ten facet w białym koło Icka!???":):):)
------------------------
"Dixi et salvavi animam meam"

Vote up!
0
Vote down!
0

------------------------- "Dixi et salvavi animam meam"

#343363

Pozdrawiam

Vote up!
1
Vote down!
0
#343364

Icek to ty?

Vote up!
1
Vote down!
-1

coryllus

#343441

Coryllus ode mnie dyszka za tekst.
Jako były "pensjonariusz" bursy (4 lata liceum) z rozrzewnieniem przeczytałem Twój tekst. Dokładnie tak było jak opisujesz. Mieliśmy jedynie o tyle gorzej, że w nocy dyżurowali wychowawcy (przeważnie zindoktrynowane komusze medy) i kino nocne ( o ile nie zorganizowalismy czegoś sami z panienkami ze skrzydła A) rzadko wchodziło w grę.
Pozdrawiam
NIEPOPRAWNY INACZEJ

Vote up!
1
Vote down!
0

NIEPOPRAWNY INACZEJ

#343381

[quote]A potem moja droga i ścieżki Ojca Świętego oddaliły się od siebie tak, że nawet gdybyśmy odbywaj weszli na rosnące przy nich najwyższe drzewa jeden nie zobaczyłby drugiego.[/quote]

Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, áldd meg a magyart

Vote up!
0
Vote down!
0
#343396

"A sąd zostawię wiekom. - Bądź zdrów, wieszczu!

Tobą się kończy ta pieśń, dawny boże.

Obmyłem twój laur w słów ognistych deszczu

I pokazałem, że na twojéj korze

Pęknięcie serca znać - a w liści dreszczu

Widać, że ci coś próchno duszy porze.

Bądź zdrów! - A tak się żegnają nie wrogi,

Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi."

-------------------------
"Dixi et salvavi animam meam"

Vote up!
0
Vote down!
0

------------------------- "Dixi et salvavi animam meam"

#343463

Teraz mamy szczerego katolika od dzieciaka. Potem sie ciut omsknal, ale tym drozsza wszak zgubiona i odnaleziona owieczka, nieprawdaz. Prawdaz.
JAK sledziles konklawe w 1978 cwaniaczku? W telewizji czy w internecie? A moze radiowa transmisja byla, minuta po minucie?

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343410

No nie dokońca:)
Ale gdy w końcu zgodzi się na chrzest własnych dzieci, i gdy sam się nawróci, to wtedy dopiero pokaże Wam miejsce w szyku:)
Na razie to un jeno pisze, pisze, pisze...
To taki wiejski cwaniaczek, charakterologicznie przypominający Bolka Wałęsę:)
Wczoraj u tego drugiego opętańca Toyaha-Osiejuka napisał tak:

"Pan Bóg jest z nami. Nie wiem skąd wziął mi się pomysł, by napisać o Stefanie Batorym poprzez Pragę i Jezuitów z Ameryki, nie wiem skąd wziął mi się w głowie pomysł, żeby napisać o misjach w Paragwaju i Argentynie, oraz o hiszpańskiej doktrynie misyjnej, ale połowę tego już zrobiłem i to tak, że nikt tego przede mną w ten sposób nie robił. A jedna z pierwszych biografii Batorego wydrukowana została w Argentynie w roku 1598, wcześniejsze wydania to Kolonia i Bazylea. Nie ma przypadków są tylko znaki.
A w drugim tomi Baśni, przez pół książki broniłem króla Francji Franciszka I. Bingo, bingo, bingo..."

Wieszcza Maciejewskiego natchnął Duch Święty!!!
Ludzieeee!!! Nie wiedzieliście?
No to już wiecie.
:)

Vote up!
0
Vote down!
0
#343429

Kiedy skonczylem 14 lat rodzice zabrali mnie do kosciola w Rykach. Byl akurat odpust i przed kosciolem sprzedawali baloniki na druciku, koguciki na patyku, no wiecie kochani.
Blablablabla
No i wtedy jak sie nie odwroce. Jak sie nie odwine. Jak nie wykrece mlynka kogucikiem.
Wygonilem wszystkich macie pojecie kochani?

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343434

Dlaczego w Rykach? Z Dęblina do Ryk jest 15 km, u nas też był kościół. O co ci chodzi? Cierpisz na nadprodukcję jadu? Strzyknij sobie do szklanki i będziesz miała na później.

Vote up!
0
Vote down!
0

coryllus

#343439

Vote up!
1
Vote down!
-1
#343456

Masz rację nie mogłem śledzić konklawe, ale jak wiele osób bardzo się tym interesowałem i mocno to przeżywałem. Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale taka jest prawda. Twój kolega tł po linii resortowej dowiedział się, że papieżem został Polak, a ja miałem tylko projekcje, które zainspirowały mnie tak mocno, że wydawało mi się iż śledziłem konklawe. I co teraz? Napiszesz o tym tekst? Donos? Charchniesz na mnie? Czy co?

Vote up!
0
Vote down!
0

coryllus

#343436

Tu nie sralon.

http://www.youtube.com/watch?v=4btK2hGOB0E

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343446

Ten jest dobry mam nadzieje

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=iwzuu2YEzgQ

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343448

"a ja miałem tylko projekcje, które zainspirowały mnie tak mocno, że wydawało mi się iż śledziłem konklawe. I co teraz? Napiszesz o tym tekst? Donos? Charchniesz na mnie? "

No własnie. Dziś przynajmniej tym możesz się polansować, bo Ty przecież wszystko wykorzystasz aby zaistnieć.
Bogoojczyźniane teksty, walka z Szatanem, Dom - parafia - strzelnica itd. - to wszystko marketingowa strategia.

A jak jest naprawdę?
Twój nieochrzczony syn Gabriel-junior (ma chyba tyle lat co ty w '78?), a tatusiowi-bezbożnikowi zebrało się na uduchowione wspominki z dzieciństwa.
Żenada.

Vote up!
0
Vote down!
0
#343458

I tak dobrze ze po wodzie jeszcze nie chodzi...

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343460

8,5 czy 9 lat, uważnie czy mniej uważnie... oh my, mam nadzieję, że nigdy nie będę Coryllusem, bo jakby tak każdy moje słowa brał pod lupę, to chyba bym ześwirowała. ;)

Pzdr.

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343462

nie bądź :)
--------------------------
Reszta nie jest milczeniem.

Vote up!
0
Vote down!
0

----------------------------------------------
*Reszta nie jest milczeniem, ale należy do mnie.*
*Ale miejcie nadzieję; bo nadzieja przejdzie z was do przyszłych pokoleń i ożywi je; ale jeśli w was umrze, to przyszłe pokolenia będą z ludzi martwych.*

#343473

Tylko, jeśli Kościół jednak myli się co do reinkarnacji. Póki co, jestem skazana na siebie... a możesz mi wierzyć, że to nie bułka z masłem. ;-)

Pzdr.

Vote up!
0
Vote down!
0
#343486

Bo to hochsztapler. Tacy czesto potrafia do cna zmanipulowac glupszych od siebie. Sekty przykladem skrajnym. A ten tu ostatnio niepokojaco czesto uzywa jezyka eschatologicznego. Na szczescie trafila kosa na kamien. Dobrze, ze choc tu sie go demaskuje.

Vote up!
0
Vote down!
0

On the importance of being earnest

#343505

"Byłem bowiem chłopcem zawziętym i niewrażliwym na cierpienia bliźnich."
i to Ci chyba zostalo do dzis
- w stopniu galaktycznym....
temu maltretujesz czytelnika?

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343469

[Stróż był] przecież sam, dookoła noc, a nas w internacie spało przecież trzystu. Mogliśmy go związać i rzucić gdzieś w piwnicy, żeby nie przeszkadzał. Mogliśmy także zrobić jakieś gorsze rzeczy.”

 

I dlaczego pan się nią dzieli?  Spowiedź Wielkopostna ...

Vote up!
0
Vote down!
-1

kassandra

#343532

Dwa ostatnie cytaty z coryllusa (kassandra i Emir) kreślą część jakże bardzo (nie)ciekawego profilu psychologicznego autora notki.

Vote up!
0
Vote down!
-1
#343542

Niech kazdy pomyśli gdzie byłem, co robiłem 10.04.2010 roku, a nie 16.10.1978. To już jest przeszłość. Żyjmy teraźniejszością. Mamy sto pięćdziesiąt innych problemów, niż Sabrinę czy Samanthę wiszącą obok Papieża.

Coryllus opisał jakiś wycinek rzeczywistości tak jak ją zapamiętał i tak jak ją rozumie. Ja na przykład mając w tamtych czasach 5 lat byłem zainteresowany głównie Stanisławem Cioskiem. Najwyraźniej wyczuwałem prąd dziejowy. Ponadto twierdziłem, że feliks dzierżyński na placu bankowym w Warszawie to "Bozia", w związku z czym taksówkarz wyrzucił mnie i moją mamę z samochodu.

O jedno wszystkich proszę: nie obrażajmy się na rzeczywistość. Opisujmy ją. Świat idealny to utopia.

Martwi mnie to pohukiwanie między TŁ a Corylusem. Zupełnie niepotrzebne.

alchymista
===
Obywatel, który wybiera królów i obala tyranów
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, áldd meg a magyart

Vote up!
0
Vote down!
0
#343552

"10" za "Bozię"!
____________________________________________________
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a Magyart Ps.33,5

Vote up!
0
Vote down!
0

...............................................
Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, aldd meg a Magyart Ps.33,5

#343629

... uważają Coryllusa??? On z pewnością się uważa:):):)
-------------------------
"Dixi et salvavi animam meam"

Vote up!
0
Vote down!
-1

------------------------- "Dixi et salvavi animam meam"

#343633

Ma pan rację – „Coryllus opisał jakiś wycinek rzeczywistości tak jak ją zapamiętał i tak jak ją rozumie.” Jednakże fragmenty jego tekstu są rodzajem osobistego pamiętnika i jako taki siłą rzeczy podlegają analizie czytelników. Inaczej - mam nadzieję – sam coryllus by tych personalnych wynurzeń nie upubliczniał.

Powtórzę za kassandrą i Emirem dwa cytaty z coryllusa tekstu:
„Od czasu do czasu popatrywałem na stróża i kiedy tylko zauważyłem, że się poci z wysiłku postanowiłem siedzieć na tym przedstawieniu do samego końca. Byłem bowiem chłopcem zawziętym i niewrażliwym na cierpienia bliźnich.”
oraz
[Stróż był] przecież sam, dookoła noc, a nas w internacie spało przecież trzystu. Mogliśmy go związać i rzucić gdzieś w piwnicy, żeby nie przeszkadzał. Mogliśmy także zrobić jakieś gorsze rzeczy.”
Osoba, która wymachuje sztandarem, na którym ma wypisaną własną złośliwość wobec bliźniego i możliwość czynienia temu bliźniemu fizycznej krzywdy powinna liczyć się z ripostą czytającego. Nie pisze się dla samego siebie. A czytelnicy to nie psychoterapeuci.
PS. Pozostaje niezrozumiałym, jak tego rodzaju chorobliwe wynurzenia mogą zachęcić zdrowego umysłowo człowieka do kupna reklamowanej na końcu tekstu książki.
Vote up!
0
Vote down!
0
#343747