Chcę w swoim Kraju, być - Człowiekiem

 Jestem mieszkańcem - swego Kraju,

Lecz i wędrowcem na rozstaju.

Chciałbym w nim znaleźć "lepsze" strony,

Abym się poczuł w nich spełniony.

Bym się nie budził w środku nocy,

Że mnie coś we śnie - zauroczy

I mnie przeniesie na zła stronę,

Za świecidełka i mamonę.

Nie chcę zaglądać do iluzji,

Budować Świata na konkluzji.

Oddawać Duszę w rządzę kłamstwa,

Naginać wolę - do poddaństwa.

Chcę w swoim Kraju - być Człowiekiem,

A nie statystą, ani czekiem,

Którego w "szachu" cwańsi mają

I jeszcze szopki odgrywają.

Są w moim Kraju dyletanci,

Zachłanni władzą - obskuranci,

Dla których Człowiek? - to narzędzie,

Z przysłowiem kury, oraz grzędzie.

Bliźniego mogą - sucho golić,

Krajać po trochu, oraz solić.

Z zawiścią skakać mu po głowie

I straszyć jeszcze - że jak powie?!.

Dokąd ta droga wiedzie Panie,

Czyżbym skazany był na stanie?,

Szykanowany przez tych "ludzi",

Z nadzieją, że się ktoś - obudzi?.

Że mi oddadzą moją wolę,

Postawią dobro na mym stole,

Wyciągną rękę - witaj Bracie.

Powiedzcie Bracia - czy ich znacie?.

Czemu się Człowiek tak odmienia

I serce w kamień swe zamienia,

Kiedy mu władzę inni dają,

On brnie przed siebie - "psy szczekają"?.

Dzisiaj Niedziela - piękny dzionek,

Słyszę z Kościoła dźwięczny dzwonek.

Zmówię Zdrowaśkę za tych "ludzi",

Może? - na Ludzi - ich obudzi?.

zapraszam na - http://jankosmar.blogspot.com