Arcymit obalony

ARCYMIT OBALONY

( Marek Baterowicz o książce prof.M.J.Chodakiewicza – „Zagrabiona pamięć”)

Książka dotyczy wojny domowej w Hiszpanii, a jej tytuł nawiązuje do pamięci o niej, zagrabionej przez światową lewicę. Jeszcze w 60-tą rocznicę konfliktu lewicowa propaganda przedstawiała tę wojnę jako starcie republikanów z…faszystami! Na tym tle pojawiły się wreszcie wypowiedzi przypominające prawdziwy stan rzeczy. Oto w 1996 r. A.Beichman z Hoover Institute przypomniał, że jeszcze przed wojną domową „maleńka partia komunistyczna infiltrowała demokratyczny rząd, który został zdegradowany do roli marionetki Stalina”. Wypada skorygować, iż rząd demokratycznie wybrany szybko przestał dbać o demokrację. Zresztą już w dzień po wyborach – 17 lutego 1936 r. - rewolucjoniści zaczęli rozbijać więzienia, uwalniać współtowarzyszy. A tydzień przed wyborami w gazecie „El Socialista” głoszono: „Jesteśmy zdecydowani zrobić w Hiszpanii to, co zrobiono w Rosji”(!). Tworzono nawet komisje…cheka ( od sowieckiej Czeka). Radykałowie atakowali posiadłości ziemskie, przejmowali kontrolę nad fabrykami. Fale strajków i demonstracje ogarnęły Hiszpanie, nierzadko maszerowano z portretami Lenina i Stalina jak 1 maja 1936 r. w Madrycie. Znowu – jak w r.1931 r. - podpalano kościoły, domy zakonne i szkoły, mordowano księży, zakonnice a nawet laickie działaczki katolickie. Od lutego do lipca spalono 170 kościołów, zabito 330 osób. Republika nie była więc gwarantem demokracji, wprost przeciwnie. Urządzano zamachy na urzędników państwowych i polityków, a 13 lipca komuniści zamordowali przywódcę opozycji parlamentarnej, Jose Calvo Sotelo. W tym samym miesiącu rząd Republiki rozdał broń w ręce ludu, a 17 lipca Franco z Wysp Kanaryjskich proklamował powstanie, które wybuchło też w Afryce, a wkrótce w Andaluzji, gdzie kolumny gen.Queipo de Llano zajęły Sewillę. Powstaniem kierowało wojsko i nacjonaliści, anty-komuniści, ale nigdy faszyści. Falanga odcięła się od zagranicznych wzorów faszyzmu, Mussolini był tu luźną inspiracją.

Książka prof. Marka Jana Chodakiewicza ( wydana przez Frondę, W-wa, 1997) to obiektywny opis trzyletnich zmagania, a jej zaletą jest również historyczne tło o okresie poprzedzającym wojnę. Znam wiele opracowań o tej hiszpańskiej tragedii, ale dopiero książkę prof. Chodakiewicza mogę uznać jako dzieło odsłaniające prawdę o tamtych czasach. Autor analizuje też tak ważne sprawy jak międzynarodowe układy, poparcie intelektualistów czy udział ochotników po obu stronach konfliktu, co ukazuje niejedną rewelację. Chodakiewicz pisze też dalej o karierach „dąbrowszczaków” w epoce PRL-u ( np. Eugeniusza Szyra), także o próbie wyświetlenia na Uniwersytecie Warszawskim w r.1995 francuskiej kroniki z wejścia do Madrytu wojsk gen.Franco, co storpedowała „Gazeta Wyborcza”. Michnik wystąpił tu więc jako cenzor w formalnie wolnej Polsce, broniąc lewackiej wersji historii i zakłamania.

Od pokoleń faszerowano nas propagandą o okrucieństwach „faszystów” zupełnie pomijając ten fakt, że powstańcy wystąpili przeciwko już rozpoczętej rewolucji w stylu bolszewickim, silnie wspieranej przez Stalina. Epatowano świat rozstrzelaniem Lorki ukrywając to, że republikanie zamordowali kilkudziesięciu intelektualistów, o czym mówi publikacja „Escritores asesinados por los rojos” ( Madryt, 1953 ) J.Sanz y Diaz, ujawniona już w epoce PRL-u w pracy habilitacyjnej prof. Piotra Sawickiego pt. „Wojna domowa w hiszpańskiej prozie literackiej” ( W-wa, PWN 1985 ), a także kilkakrotnie opisana przez mnie, po raz pierwszy w „Przeglądzie Polskim” ( Nowy Jork, 29.X.1987). Niestety, prof. Chodakiewicz pominął tę hekatombę pisarzy z hiszpańskiej prawicy, wymieniając zaledwie kilka nazwisk. Pominął też rozdział z „Czarnej Księgi Komunizmu”, noszący trafny tytuł: „Cień NKWD nad Hiszpanią”, a przynosi on wiele ważnych informacji np. o metodach represji i tortur, o klasztorach zamienianych przez NKWD na sale tortur czy o roli ambasadora ZSRR Marcela Rosenberga, który bywał na posiedzeniach rządu republikańskiego mając wpływ na wiele decyzji.

Mimo tych braków książka prof.Chodakiewicza oddaje prawdę o tej wojnie, wykorzystanej przez Stalina do uzyskania rewolucyjnego frontu w Europie, na co Moskwa nie szczędziła środków ( inkasując jednak złoto z hiszpańskiego skarbca!). Franco musiał więc korzystać z pomocy włoskiej i niemieckiej. Z Rosji słano setki samolotów, czołgów, wojskowych doradców czy ekspertów NKWD, którzy kontrolowali potem hiszpańskie służby oraz Brygady Międzynarodowe, dokonując czystek i egzekucji. O perfidii Stalina świadczy też los Hiszpanów niby trenowanych w Rosji na pilotów, a w istocie zamęczonych na ziemi nieludzkiej. Niestety, ten epizod również pominięto, nawet w wydaniu drugim, uzupełnionym, z r.2010. Dlatego znakomita książka prof. Chodakiewicza domaga się uzupełnień, by zbliżyć się do stanu doskonałości, do bardziej wszechstronnego obrazu prawdy.

Dobrze za to przedstawione są prześladowania Kościoła, który nie brał udziału w spisku generałów, a zawsze zajmował się pracą charytatywną. W Madrycie księża lub zakonnice prowadzą kilka jadłodajni dla ubogich, a niektóre działają od kilku stuleci. Tymczasem zamordowano blisko 7 tysięcy księży ( w tym 283 zakonnice ), zniszczono 20 tysięcy świątyń, profanowano trumny ( ilustrują to dołączone zdjęcia). Kilkaset z tych ofiar beatyfikował Jan Paweł II. Chodakiewicz pisze też o ofiarach terroru czerwonych jak np. o pobiciu cepami i zepchnięciu w przepaść 512 osób ( w tym kobiet i dzieci) w miasteczku Ronda, o śmierci 800 nieszczęśników wrzuconych do szybu kopalni w rejonie Ciudad Real czy o masakrze więźniów w Madrycie. W tym omówieniu nie zdołam przedstawić tylu innych spraw, pozostawiając to już czytelnikom, a mogą zamówić tę ważną książkę w wydawnictwie Fronda ( fronda@ fronda.pl). Książkę, która obala fałszywe mity lewicy.

Marek Baterowicz