Jeśli zapomnę o Nich…

1 marca: Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych.

Wewnątrz mżącej mgły, w środku miasta w głębi przestronnego placu, staliśmy w oczekiwaniu na rozpoczęcie spotkania, w wyjątkowy dzień – święto, którego powinno nie być.

Święto – pośmiertne zadośćuczynienie, gorzkie podwójnie. Tak późno ustanowione, tyle czekali bliscy Bohaterów i Ci ostatni z Nich jeszcze żyjący na te okruszki jawnej pamięci. Święto – ledwie zaistniałe a już, jak wcześniej Oni, brane na celownik przez nieszczęsną, żałosną ekipę programowo zwalczającą i zawistnie nienawidzącą Polskiego Ducha, któremu najwznioślejsze i niepowtarzalne świadectwo dali właśnie Oni – Żołnierze Wyklęci w czasach najczarniejszych.

Ale i święto pełne nadziei. W dzisiejszym spodlonym świecie gdy coś wzbudza nienawiść jego architektów – tam nasze miejsce. Pamięć o dawnych Polakach jak drogowskaz prowadzi ku pewności, przypomina, budzi, podtrzymuje, wyjaśnia.

Tylko trudno zrozumieć, dlaczego musimy dziś mieć to święto. Dlaczego tak musiały dziać się Ich życiorysy? Jakaż niewyobrażalnie nie-ludzka podłość opadła naszą ziemię, nasze od setek i tysięcy lat miejsce, i zmusiła Ich do, dziś już mniej zatajonych, bohaterskich i bezlitosnych dla Nich wyborów! Stałam tam na Placu Piłsudskiego i czułam się chwilami jak wieczna wdowa, która bezpowrotnie utraciła najdroższego ale nigdy nie pozwoliła mu odejść. Nieświątecznie rozpylana mżawka i nisko nawisłe chmury wzmagały nastrój determinacji. Musieliśmy przyjść.

Było mokro ale dość ciepło. Zajmowaliśmy miejsca tworząc w miarę mijania czasu wielorzędowy szpaler po obu stronach Grobu Nieznanego Żołnierza. Pierwsze szeregi uczestników zaopatrzono w około półmetrowej wielkości czarno-białe reprodukcje z wizerunkami Wyklętych. Dodatkowego splendoru dodawali umundurowani i pod sztandarami strzelcy i grupy rekonstrukcyjne. Wielu obecnych przybyło z narodowymi flagami, nie zabrakło transparentów eksponujących wyrazy hołdu dla Wyklętych. Solidarni 2010 przygotowali wielki baner z hasłem „Chwała Żołnierzom Wyklętym. Podziemna Armia powraca”.

Po inaugurującym uroczystość wystąpieniu pana Jana Żaryna ze Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza (nie mylić z partią-hubą!) odmówiliśmy modlitwę za zmarłych poprowadzoną przez kapłana a następnie pani Katarzyna Łaniewska i pan Adam Borowski przystąpili do deklamowania apelu poległych. Wymieniali imiona i nazwiska, pseudonimy, stopnie wojskowe, funkcje, okoliczności walki i prześladowania przez zainstalowaną w Polsce władzę, daty i miejsca śmierci. Wzywali: „Stańcie do apelu!”. Grała trąbka a zebrani odpowiadali: „Cześć Ich pamięci!”. Dwustutysięczna armia. Przeszło sześć tysięcy wykonanych wyroków. Żelazny, Grot, Cietrzew, Ogień, Warszyc, Łupaszka, Niedźwiadek, Nil, Inka, Basia, Drągal, Zapora, zastępy znanych i nieznanych... Zabity, ujęty, więziony, torturowany, zamęczony, sądzony, powieszony, zastrzelony, zamordowany, zamordowany, zamordowany, pochowany w nieznanym miejscu...

Znaki są wokół nas. W połowie apelu mgła w zadziwiającym tempie uniosła się odsłaniając nocne niebo i barwnie oświetlony PeKiN – dar od przyjaciół ze wschodu, deszczyk ustał.

Złożono kilkanaście wieńców i wiązanek – od kombatantów, od PiS-u (był obecny Jarosław Kaczyński), od Solidarnej Polski, od Solidarności Walczącej, od Strzelców, od parlamentarzystów, od środowisk Gazety Polskiej i akademickich, i jeszcze kilku, nie zapamiętałam. Delegacje nagradzano brawami. Zaśpiewaliśmy Hymn państwowy a potem nam zaśpiewał Leszek Czajkowski z taśmy i przy tych dźwiękach rozpoczął się przemarsz do Katedry Św. Jana na mszę o godzinie 21. Nie było to tak widoczne przy Grobie, ale okazało się, że jest nas naprawdę pokaźna reprezentacja. Na moje oko Krakowskim Przedmieściem przeszło około dwa tysiące osób. Przez całą drogę towarzyszyły nam energetyczne wojskowe werble. Zdjęcia Żołnierzy Wyklętych stanowiły jednoznaczny akcent na tle tłumu.

No dobrze, jeszcze trochę pokąsam na koniec. Nasze media cała-prawda-całą-dobę były chyba bardzo dobrze zakamuflowane, albo niezainteresowane. Dostrzec można było między uczestnikami reporterów z mikrofonami i fotoreporterów ze środowisk opozycyjnych/drugiego obiegu ale żadnego wozu transmisyjnego „poważnych” stacji, albo przegapiłam. Natomiast niezawodna TVN nie omieszkała wysłać funkcjonariuszy do kościoła w celu nagrania kazania arcybiskupa Kazimierza Nycza. Równo z końcem homilii wymaszerowała trójka mieszana z kamerą i zaciętymi minami funkcjonariuszy na służbie śledczej. Było to o tyle zabawne, że metropolita miał naprawdę dobre kazanie, we właściwych proporcjach łączące wymiar religijny z patriotycznym i społecznym, do którego nie sposób „przyczepić” się recenzentom po obu stronach podziału.