Mały podręcznik partyzantki miejskiej - egzekucje i porwania

skoro bycie wielkim artystą grozi śmiercią?
Jak to możliwe, że pozwoliliśmy na to, by barbaria wzięła władzę? Krok po kroku, niezauważalnie, w małych rzeczach, godziliśmy się na moralne ustępstwa.
Każdy z nas widział co się dzieje, ale nie zorganizowaliśmy oporu. Byliśmy zbyt leniwi i zadufani z sobie, nie chcieliśmy poświęcić naszych małych przyjemności, chwil spokoju.
Bóg dopuścił to zło, bo osiedliśmy na laurach.
Dawał nam znaki, ale nie chcieliśmy ich widzieć, nasz rozum spał.
http://pl.youtube.com/watch?v=SwHhCtahKW0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=cAHvdJX1GIg&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=NlPHHl0AjZk&feature=related

My, nie, nam nie wolno się zniżać. Trzeba to inaczej zorganizować. Obejrzyj do końca.
http://pl.youtube.com/watch?v=LNezy9OaDsA&feature=related

cyt. Z książki pt. „Obrazki Syberii”(1875r.) Ludwika Niemojewskiego. O losach Powstańców Polskich na Syberii. Autor zwał zesłańca (S+++ ) parał się on na zesłaniu robieniem butów, i miał współpracownika Zulczyna, dzięki któremu znamy szczegóły:
„Pewnego dnia wybrali się oni kilkanaście wiorst za Bałchatę, w celu narznięcia pręcikow drewnianych, potrzebnych im na sztyfciki, jakiemi zwykle szewcy zbijają skóry na podeszwę. Doszedłszy do zarośli, rozłączyli się na chwilę, a każdy ze swej strony zajął się zrzynaniem gałązek. Nieszczęście chciało, że właśnie w tym czasie partia zbiegłych z katorgi zbrodniarzy, w liczbie dwunastu przechodziła tamtędy.
Bradiagi ujrzawszy S+++, otoczyli go dookoła. Zulczyn, który się o kilkanaście kroków w gęstwinie znajdował – ukrywszy się w krzakach był świadkiem wszystkiego. Nie mógł on w niczym pomóc swojemu towarzyszowi, a wiedział bardzo dobrze, że ukazanie się byłoby hasłem jego śmierci. Drżąc ze strachu, wstrzymując przyspieszony oddech, przyczaił się w gęstwinie, patrząc z przerażeniem na dramat, którego miał by mimowolnym świadkiem.
- Zdrawstwujtie , batiuszka!... – wyrzekły bradiagi, uchylając swe czapki .- Nie w porę ci przyszło spotkać się z nami, ale cóż robić, takie już widać przeznaczenie boże. A naprzód, wiele masz przy sobie pieniędzy?
- Pięć rubli, które wam wszystkie oddam, nie rachując odzienia, tylko mi darujcie życie.
- Nam z życia twojego nic nie przyjdzie, a nawet z serca pragnęlibyśmy puścić ciebie na wolność, ale widzisz miły bracie, my mamy swoje prawa, od których nam odstępować nie wolno. Gdybyś wyszedł stąd żywcem, podałbyś na nas skargę, a może nastąpiłoby śledztwo i pogoń. Dlatego przebacz nam, grzesznym ludziom, ale umrzeć musisz.
- Przysięgam wam że skargi nie podam.
- To się zawsze tak mówi pod wpływem obawy, a potem zapomina się o przyrzeczeniu. Znane rzeczy. Dlatego nie trać tu czasu na próżne gawędy, lepiej pomódl się jak
prawdziwy chrześcijanin. My zresztą ciebie męczyć nie chcemy, umrzesz śmiercią jaką sam sobie wybierzesz.
Wszystko to było powiedziane przez włóczęgę cichym i łagodnym tonem dobrodusznej perswazji. Postacie zabójców nie miały w sobie żadnych cech gniewu, złości, szyderstwa, przystępowali oni do tego aktu jako do rzeczy zwyczajnej, codziennie przytrafiającej się, która nie była warta zastanowienia.
S+++ próbował jeszcze zmiękczyć ich swoimi prośbami, ale jeden z bradiagów, który zdawał się być hersztem bandy, wziął go za ręce, i pocałowawszy po obu policzkach, rzekł tonem braterskiej poufałości:
- Dobry człowieku, nie bądź dzieckiem, napierając się życia, którego ci dać nie możemy. I ty, i my wszyscy jesteśmy synami jednego Boga, skończmy lepiej ten interes po przyjacielsku. Opierając się, powiększyłbyś tylko niepotrzebne męczarnie przy gwałtownym przejściu z życia do śmierci. Wybieraj więc, co wolisz, czy nóż, czy pałkę, czy zatopienie w tej rzece, która jest bardzo głęboka. A może sam chcesz zadać sobie śmierć, my i na to przystaniem.
- Nieszczęśliwy wiedział, iż nic go ocalić nie zdoła, a jako człowiek z charakterem i odwagą, poddał się smutnej konieczności.
- Sam sobie życia odbierać nie będę – rzekł. –Bóg mi je dał, więc nie mam prawa targać się na nie. Do noża mam wstręt nieprzezwyciężony, topienie jest połączone z wielkimi męczarniami, zabijcie więc pałkami, ale proszę was, zabijcie od razu.
- Bądż spokojny my w tym wprawni, ani poczujesz śmierci.
- Teraz dajcie zmówić pacierz.
- Słusznie. Lecz pozwól nam wprzódy pożegna się z tobą. I bradiagi podchodzili kolejno do niego, całując w twarz i mówiąc:
- Daruj nam ojcze kochany.
Po czym ukląkł i w gorącej ostatniej modlitwie polecił swą duszę Najwyższemu. Gdy skończył, obejrzał się na stojących w milczeniu wokół niego zbójców.
- Czyś gotowy? – zapytał herszt.
- Gotowy! – odpowiedział cichym głosem.
Było to już ostatnie słowo jakie wymówił. Kilka uderzeń pałką w skroń powaliło go bez czucia na ziemię .Potem zdjęto z trupa odzienie, a przywiązawszy kamień do szyi, wrzucono ciało w rzekę, i bradiagi oddaliły się powolnym krokiem w swoją stronę”. Koniec cytatu.
http://www.forum.michalkiewicz.pl/viewtopic.php?f=5&t=8970&p=132663#p132663