Kraje Bałtyckie to wielka zagadka dla Polaków

Do niniejszej notatki nakłonił mnie problem z którym próbuję się zmierzyć od 2 tygodni. Rok temu, pojechaliśmy we dwójkę, w tzw. ciemno na tydzień do Rumunii. Pomimo wciąż wysokiej egzotyki tego kraju, okazało się, że przygotowanie planu przejazdu (w oparciu o Internet i przewodniki) nie nastraja żadnych trudności. Wszystko się udało znakomicie, a opis podróży umieściłem jako jedne z pierwszych tekstów „Łażącego Łazarza”.

http://lazacy-lazarz.salon24.pl/75361.html

W tym roku wpadliśmy z Agnieszką na pomysł, by przełom kwietnia i mają poświęcić na 9 dniową wycieczkę samochodową do Litwy, Łotwy i Estonii. Po doświadczeniach z przygotowywaniem „Rumunii” wydawało się, że opracowanie planu wyjazdu to będzie bułka z masłem. Wszak Litwa to jeden z mateczników naszej tradycji, państwowości i kultury a Inflanty to wielki sentyment Polaków, nasza historia i wielkie nazwiska. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że albo jesteśmy kopalnią informacji encyklopedycznych, których zweryfikowanie organoleptyczne zabrałoby pół roku albo nie wiemy o tych krajach nic poza Trokami, Ostrą Bramą, Rosą, Tallinem i Rygą. Czyli komunały i deptaki. Jednak gdy chce się zaplanować wyjazd na ponad tydzień, i zaplanować sobie taką trasę podróży by łyknąć trochę atmosfery tych krajów, obejrzeć to co warto (choć może niekoniecznie nazywa się „Kowno”) i łyknąć naszej polskiej historii i zostawić w pamięci niezapomniane obrazy oraz krajobrazy – to wszyscy rozkładają ręce a Internet zawala nas szumem informacyjnym. Generalnie, wychodzi na to, że tak naprawdę, my dzisiejsi Polacy nic o Litwie, Łotwie, Estonii tak naprawdę nie wiemy. Bliższa stała się nam Majorka, Minorka, Kanary, Paryż a nawet Egipt niż nasza rodzima tradycja, nasze byłe kresy, kraje naszych antenatów i najbliższych sąsiadów. To równie przykre co niedopuszczalne. Więc może, pomyślałem poproszę brać blogerską o pomoc a także, o zachętę dla innych i łyk wiedzy o tym co jeszcze tam zostało i powinniśmy ocalić od zapomnienia. A w zamian podzielę się potem moimi doświadczeniami z podróży i spostrzeżeniami trochę innego rodzaju, niż te banały z przewodników Pascala.

To jak, co warto zobaczyć w „Pribałtyce”?