Pedofilia tajnych współpracowników

Dzieło życia Tomasza Sekielskiego bije rekordy popularności, czego wyrazem są miliony (czy już dziesiątki milionów) wyświetleń, miliony "polubień" i prace nad wieloma wersjami językowymi. Nietrudno przewidzieć, że wkrótce na autorów spłynie deszcz nagród krajowych i międzynarodowych. Świat musi wiedzieć jaki jest polski Kościół!

Fachowcy podkreślają mistrzostwo warsztatowe i rzetelność w przedstawieniu porażających faktów, którym nie sposób zaprzeczyć. Jednak nade wszystko podziwiają odwagę autora za podjęcie trudnego i niebezpiecznego tematu. To dlatego Sekielski odszedł z TVN (amerykańska stacja nie odważyłaby się "zadrzeć z czarnymi") i musiał zbierać fundusze przez internet. Filantrop Soros, choć nigdy nie żałuje pieniędzy na zbożny cel, tym razem jednak stchórzył i nie dał. Jak niebezpieczne jest poruszanie problemu mafii w Kościele wie posłanka Scheuring Wielgus, która obawia się o swoje życie (wieczne?).
Kiedyś, w latach 90 ludzie byli odważniejsi. Pamiętam festiwal kabaretowy "PAKA" w Krakowie, gdzie absolutnie wszystkie kabarety "dowalały czarnym" ("ludzie rzucają niskie nominały i maszynka do liczenia pieniędzy zacina się wikaremu", "Przegląd sportowy: Komża Łomża – Dzwonnica Kruszwica 3:2").
Autor filmu "Tylko nie mów nikomu" nie poinformował widzów (przez przeoczenie?) , że najbardziej drastyczne przypadki dotyczyły tajnych współpracowników SB. Nasuwają się wątpliwości czyimi pracownikami byli ci konfidenci pedofile – Kościoła czy Kiszczaka? służyli Bogu czy szatanowi? Dlatego film może jednak budzić podejrzenia, że cała dokumentacja była zgromadzona i czekała tylko, żeby jakiś zdolny funkcjonariusz medialny "odpalił" temat w odpowiednim momencie.
Temat pedofilii wśród tajnych współpracowników SB z pewnością zasługuje na bardziej kompleksowe traktowanie. Może Sekielski zamierza rozszerzyć swoje zainteresowanie w przyszłych filmach także na inne niż kościelne środowiska?

Trzeba przyznać, że Kościół nie radzi sobie z przestępstwami na tle seksualnym. Sprawdzone procedury sprzed wieków zawarte w prawie kanonicznym wystarczały, gdy ludzie mieli bojaźń bożą, a takie przestępstwa stanowiły rzadkość. Grzesznik odprawiał pokutę i szedł na rekolekcje zamknięte, po czym bywał przenoszony do odległej parafii. Dziś, gdy najnowsze badania wykazały, że piekła nie ma, problem jest poważny i dotyczy ok. 2 % duchownych. Ciekawe, że ten procent jest identyczny w wypadku rabinów i pastorów (celibat nie ma tu żadnego związku), jednak media z jakiegoś powodu informują tylko o pedofilii wśród duchownych katolickich. Informacja, że pewien rabin z Nowego Yorku zostal skazany na 32 lata, nie przebiła się do mediów.

Problem nadużyć seksualnych w Kościele katolickim zaczął się w 2002 roku, gdy energiczny prokurator o nazwisku Shapiro zajął się sprawą pedofilii w kościołach Pensylwanii, a w miejscowej gazecie "Boston Globe" ukazał się głośny artykuł (autor otrzymał nagrodę Pulitzera) na ten temat. W oparciu o te materiały lokalny Sekielski bardzo szybko zrealizował film nagrodzony dwoma "Oskarami".
Prokurator Shapiro odszukał 300 duchownych, którzy molestowali ok. 1000 ofiar (w 80 procentach chłopców) na przestrzeni 70 lat. Choć udało się skazać tylko 2 osoby (część sprawców zmarła), akcja zakończyła się sukcesem – Kościół amerykański zapłacił 3 mld dolarów odszkodowań, sprzedano kilkadziesiąt kościołów, wiele diecezji zbankrutowało. Od tej pory w kościołach wprowadzono nadzwyczajne środki ostrożności (kontakt duchownego z dzieckiem tylko w obecności świadków), jednak sprawy sądowe dotyczą wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat. Mimo trudności w uzyskaniu dowodów (molestuje się zazwyczaj bez świadków) i licznych prób wyłudzeń, sądy na ogół dają wiarę ofiarom (rzekomym?), dlatego "epidemia" pedofilii, dobrze nagłośniona w mediach rozlewa się na cały świat i chyba właśnie dotarła do Polski.
Fundacja "Nie lękajcie się" zbiera dokumentację i fundusze na działania prawne i terapię psychologiczną dla ofiar. Według Gazety Polskiej założyciel fundacji złożył propozycję diecezji płockiej – chciał 200 tys. w zamian za milczenie. Kuria nie uległa szantażowi, więc koszty będą znacznie większe (w Polsce też są zdolni prawnicy).

Kościół polski jest oswojony z trudnymi sytuacjami, bo od 1945 roku jest niszczony i rozkładany od wewnątrz przez wyspecjalizowane służby. W 1962 roku został wydzielony specjalny Departament IV SB, który zajmował się "walką z wrogą antypaństwową działalnością kościołów i związków wyznaniowych, ewidencjonowaniem i dokumentowaniem działalności kleru katolickiego i innych wyznań."
Każdy kleryk wstępujący do seminarium miał zakładany "TEOK" (Teczka Ewidencji Operacyjnej na Księdza), gdzie zbierano wszelkie informacje o kandydacie na duchownego. Klerycy obciążeni pewnymi słabościami byli szczególnie cenni dla SB. W myśl wytycznych kościelnych wszelkie kontakty z SB musiały być zgłaszane przełożonemu (proboszczowi, biskupowi), natomiast osoby uwikłane (ok. 10 procent wszystkich księży) podpisywały zobowiązanie do zachowania rozmów z funkcjonariuszem w tajemnicy ("tylko nie mów nikomu"). Upadli duchowni mieli ułatwioną ścieżkę kariery – poznański dziennikarz śledczy K. Kaźmierczak opisuje w swojej książce rozmowę z pewnym biskupem, który poinformował go, że o nominacji na biskupa dowiedział się od swojego oficera prowadzącego.
W latach 89 – 90 zniszczono ("wybrakowano") większość dokumentów Departamentu IV – zachowały się tylko nieliczne "teoki", ponieważ „dokumentacja ta nie miała znaczenia historycznego, archiwalnego ani naukowego”. Jednak nawet zachowane materiały dotyczące Kościoła nie są bezpieczne - pierwsza kradzież z IPN miała miejsce w Lublinie. Śledztwo umorzono – sprawcy nie wykryto. Materiały dotyczyły arcybiskupa Życińskiego (TW „Filozof”).

Jeden z bohaterów filmu Sekielskich – Franciszek Cybula (zawód wyuczony - ksiądz) jako kapelan prezydenta Polski niestety odegrał pewną rolę w naszej historii.

O agenturalności Wałęsy wiedzieli przywódcy PRL, gdyż minister SW Kowalczyk poinformował o tym odpoczywającego na Krymie E. Gierka natychmiast po wybuchu sierpniowego strajku („na czele stoi nasz człowiek”). Wiedza o Wałęsie znana była funkcjonariuszom SB, a także przywódcom Wolnych Związków Zawodowych.

"Myśmy byli w takiej fatalnej sytuacji, że od trzeciego dnia strajku nie mieliśmy cienia wątpliwości, że Wałęsa jest agentem, ale nie mieliśmy na to żadnego dowodu. Komisja Porozumiewawcza nie mianowała go przewodniczącym związku, tylko przewodniczącym Krajowej Komisji Porozumiewawczej co jest zasadniczą różnicą.Wałęsa nie miał prawa podpisywać żadnych dokumentów – żeby dokument był ważny musiał podpisać wraz z jednym z wiceprzewodniczących. To świadczy o daleko posuniętym braku zaufania" (Andrzej Gwiazda)

Na początku września 1980 roku odbyło się dramatyczne zebranie WZZ, na którym głosowano czy należy zdemaskować Wałęsę. Ponieważ istniała obawa, że taka szokująca informacja może grozić rozpadem świeżo powstałego związku, postanowiono minimalizować zagrożenie otaczając przewodniczącego kordonem sanitarnym. Gdy przydzielono dla związku samochód służbowy Fiat 125p - jako jego kierowca pojawił się M. Wachowski, którego jeden z działaczy WZZ – Sylwester Niezgoda – rozpoznał jako funkcjonariusza, który kiedyś go przesłuchiwał. Wałęsa przyznał, że wie, kim jest Wachowski, ale woli takiego, o którym wie, niż innego, którego nie zna. Zadeklarował także, że będzie Wachowskiemu płacił z własnej kieszeni, jeśli nie zostanie on zatrudniony (relacja L. Zborowskiego).

Wałęsa ostentacyjnie afiszował się ze swoją pobożnością, dlatego wkrótce pojawił się w biurze jego osobisty spowiednik – ks. Cybula. Ludzie WZZ na okrągło sprawowali nadzór nad Wałęsą dbając, żeby wszelkie kontakty z nim odbywały się w obecności świadków. Tylko codzienna spowiedź przewodniczącego odbywała się w samotności, więc prawdopodobnie tą drogą przewodniczący utrzymywał kontakt ze swoim "organem założycielskim" (relacja A. Kołodzieja).

Prezydent Wałęsa, mieszkając już w Belwederze, nakazał jedno z pomieszczeń przerobić na kaplicę, w której codziennie rano TW "Franek" odprawiał mszę (nieświętą), a prezydent i minister stanu Wachowski przyjmowali komunię. A my dawaliśmy się na to nabrać...

Dla Polaków chrześcijan problemy gmin żydowskich są kompletnie obojętne - np. spory rabinów o prawa do wydawania certyfikatów koszerności nikogo nie interesują Natomiast dziennikarze, artyści, pisarze i politycy pochodzenia żydowskiego pochylają się z troską nad problemami polskiego Kościoła. Mam nadzieję, że kierują się troską o Polskę, gdyż jak twierdzi A. Michnik "jaki będzie Kościół w Polsce, taka będzie Polska".
A może mają inne cele?
Amerykański naukowiec badający wpływ judaizmu na kulturę współczesną - Kevin MacDonald - wyodrębnił cele zwiększające szanse Żydów w rywalizacji o władzę i wpływy:
1. Wzbudzić poczucie winy za niechęć do Żydów umożliwiającą Holocaust.
2. Ośmieszać i zwalczać Kościół katolicki jako instytucję winną wpojenia masom antysemityzmu.
3. Oczyścić z chrześcijaństwa przestrzeń publiczną.

Zapomniał dodać, że na pedofilii w Kościele można też zarobić.
Miejmy nadzieję, że dotyczy to tylko Ameryki.