Majowy pucz Piłsudskiego w 1926 roku.

Motto: Aby nie zatracić godności syna własnego narodu jego praw, trzeba rozkoszując się owocami dobra, poznać meandry własnej historii i korzenie zła. Jaki to gospodarz pod własny dom ogień podkłada? Który dla próżnej ambicji, szkód nie licząc wywołuje w 1926 roku w zamachu majowym wojnę z własnym narodem. Jakby tego draństwa było za mało zamiast okazać wdzięczność bohaterom zbawcom narodu - nakaże wyeliminować najlepszych polskich generałów. Gdzie się znajdzie taki kłamca drugi który za ocalenie przed bolszewicką nawałą, sobie przypisuje zasługi. Przewrót majowy - był puczem wojskowym, ale także wojną domową. Niczym innym. Zdrada Kaina która plutonem egzekucyjnym, skończyć się dla spiskowców powinna. Gnębienie ledwo żywej Polski ciąg dalszy w jednym celu przejęcia dyktatorskiej władzy nad polskim folwarkiem. Walka rewolucyjnej hałastry, masońskiego lewactwa z narodem słowian. Ludem gościnnym, nader życzliwym obcym, z krajem chrześcijańskim. Watażka Ziuk urodzony eserowiec, dyktator i anarchista widząc że traci swoją władzę, wszystko na jedną kartę postawił. Ruszyła po przewrocie majowym, błyskotliwych karier zgrai awanturników, jego przydupasów karuzela. Brutalna eliminacja z życia publicznego wspaniałych polskich dowódców, genialnych strategów oraz żarliwych patriotów: - generałów Rozwadowskiego, Zagórskiego, Szeptyckiego, Sikorskiego i gen. Hallera. Premier Witos wiedział o tym, że Anglicy przekazali Piłsudskiemu na „warszawska awanturę” - kilka milionów złotych. Bo bystry Angol się dopatrzył że doszła u nas do głosu koalicja sił narodowych. Otrąbiło po całym świecie zatroskane o pokój i demokrację lokalne lewactwo, jakżeby inaczej jako śmiertelne zagrożenie dla kondycji europejskiej demokracji. Zamach majowy nie zakończyłby się powodzeniem - gdyby nie sabotaż wiernych marszałkowi kolejarzy. Blokada transportu wojsk szczerych Polaków idących z odsieczą zagrożonej stolicy - powodowanych serca porywem i patriotycznym uniesieniem. Spieszących z odsieczą miastu całkiem zdezorientowanej, wzburzonej przez lewackie siły Warszawie. Kolej ostatecznie przesądziła, o sukcesie puczystów. Rządzona twardą ręką przez masona Moraczewskiego - który za swój wyczyn wyrósł potem na premiera z ministra. Blokada ważnego węzła kolejowego w Ożarowie uniemożliwiła dotarcie na czas kilku wielkopolskich pułków do stolicy. Po przewrocie majowym - nastąpiły w wojsku polskim gruntowne czystki. Gen. Sikorski zesłany do Lwowa zmuszony do rezygnacji gen Szeptycki. Także generała Zagórskiego czym prędzej z linii dyktator wyeliminował. Jakże tragiczne były losy dzielnego generała!. Najpierw Rozwadowski stolicy przed bolszewicką nawałą bronił. A potem przyszło mu opędzać się od sfory czerwonych, od kundli podwórzowych, nikczemnych zdrajców swoich. Trzeba o znamiennym fakcie tutaj pamiętać, tak wtedy jak teraz był to czas dla chrześcijańskiego narodu błogosławiony, Maryjne święto. Dla arcyważnej wiadomości potomnych - wykonawcami owej z 1936 roku, „majowej zbrodni” byli zacni generałowie: Żeligowski i Dreszer-Orlicz. Potem marszałek dążąc do całkowitego rozbrojenia armii wobec groźby zbliżającej się szybkimi krokami apokalipsy mego kraju, puścił w kanał bohaterskich od pamiętnego zwycięstwa z dwudziestego roku generałów. Trzeba w tym miejscu jasno i wyraźnie prawdę wyartykułować - rzecz całą nazywając po imieniu, bez ogródków, że stokroć groźniejszym od wroga zewnętrznego - był własny miejscowy dywersant - Józef Piłsudski. Rewolucyjny dyktator - Marszałkiem tytułowany, rozpędził pamiętnego 12 maja 1926 roku, na cztery wiatry obrońców legalnej władzy. Czynił Ziuk wszystko aby potem brutalnie wdeptać w ziemię najlepszych synów polskiej ziemi, szczerych patriotów, watażki osobistych opozycjonistów. "Wtedy samozwańczy marszałek „Piłsudski, stanął przed narodem przed historią poza prawem. Dlatego winien głównej zdrady”. Powyższy tekst odezwy Senatu Uniwersytetu Poznańskiego najdokładniej definiuje tamtej rebelii sprawę. Zachodzi pewne podejrzenie że Prezydent Wojciechowski wcześniej znał zawiłej majowej intrygi sploty. Choć udawał świętoszka na warszawskim moście odgrywając wobec świadków tamtych zdarzeń idiotę. Nawet wobec groźby napaści Hitlera, nasz naczelny wódz Rydz-Śmigły - odmówił przywrócenia do czynnej służby - dowódcę „błękitnej armii” dzielnego generała Hallera. Bój o Warszawę 1926 to nie było tłumienie „buntu garstki rebeliantów” jak piszą na zakłamanej historii kartach. Ale walka z toczącą Ojczyznę anarchią. To rozpaczliwy bój o tonącą Polskę. Ojczyznę wolną od szajki groźnych szkodników zdrajców. Na podstawie książki Henryka Pająka „Ponura prawda o Piłsudskim”