A może sportowcy zastąpią część posłów polskich w Parlamencie Europejskim?

Zwykle nie śledzę spraw związanych ze sportem, gdyż sport w obecnym wydaniu wydaje mi się być raczej dziedziną z pogranicza aktorstwa i akrobatyki. Dobrze to, czy źle? Niech inni osądzą. Niekiedy wszakże ludzie sportu dają nam coś więcej niż pokazy zręcznościowe i medale. Pokazują, kim człowiek winien być.

Dziś wyczytałem, że Taras Romańczuk pochodzący z Ukrainy uzyskał obywatelstwo polskie i zasili naszą kadrę narodową w piłce nożnej. Nie od dziś jest w Polsce. Grał w kilku klubach, i co tu mówić, okazał talent, a dziś tacy ludzie stają się własnością międzynarodową. Nic więc dziwnego, że zadomowi on się w naszej reprezentacji. To, co mnie w szczególny sposób tą sprawą zainteresowało dotyczy rozmowy jaką odbył z nim telefonicznie prezes PZPN, Zbigniew Boniek. Jak wyznaje Taras Romańczuk, przytaczając fragment tej rozmowy: „Mogę jednak powiedzieć, że prezes Boniek zapytał mnie, czy czuję się Polakiem i czy, jeśli zajdzie taka potrzeba, to będę gotowy godnie reprezentować Polskę. Powiedziałem, że tak, że byłby to dla mnie wielki honor i czułbym się zaszczycony, mogąc zagrać w biało-czerwonej koszulce”.

Czy mógłbym się spodziewać po Zbigniewie Bońku innego pytania? Zapewne. Ale rzecz w tym, że mimo, iż Boniek zapewne o mnie nigdy nie słyszał, to jednak ja znałem jego rodzinę, ojca, stryja, też piłkarzy „Czarnych” Nakło n. Not. On sam jest już bydgoszczaninem, ale tam są jego korzenie. I są to dobre korzenie, tak jak on jest ich naturalną odroślą. Może wypada zapytać, czy to aż takie dziwne, że trzeba o tym pisać? Dziwne nie jest, ale pisać trzeba, zwłaszcza dziś, kiedy część polskich posłów w PE zobowiązanych do reprezentowania interesów Polski, a nie sfrustrowanej paczki totalnej opozycji, szkodzi Polsce gdzie tylko może swym nieodpowiedzialnym i każdego uczciwego człowieka zawstydzającym postępowaniem.

Nie tylko Zbigniew Boniek, ale nasi sportowcy, jak ostatnie zawody międzynarodowe pokazują, posiadają wysokie morale obywatelskie i wielu politykom daleko do tego. Mogą oni, wyznając jakąś swoją nową wiarę, warczeć na sportowców, żegnających się przed trudnymi wyczynami, ale o jednym to tylko świadczy: o ile nasza kadra narodowa zadziwia dziś świat swą postawą, gdyż za granicą bywa po to, by Polsce chwały przysparzać, o tyle wielu ludzi mieniących się politykami bywa tam tylko po to, by jej przynosić wstyd.

Oto, dlaczego trzeba pisać o Zbigniewie Bońku, Kamilu Stochu i wielu innych, a także o Tarasie Romańczuku, który nie wyrósł w Polsce, ale nauczył się ją cenić. Szkoda, ze wielu wykarmionych na polskim chlebie tego nie potrafi.

Zygmunt Zieliński.