Słowotok czyli Bełkot Namaszczony

Zanurzeni w słowotoku czyli pierwszy powód do wyjścia z UE. Mam na myśli nie tyle niektórych zdolnych mówców z trybuny sejmowej, co słowotok prawodawstwa, nakazodawstwa i inwigilodawstwa unijnego, a w ślad za nim krajowego. Jak rozwinięto tę zdolność, a poniekąd sztukę, wskazuje przegląd klasycznych tekstów naszej cywilizacji na przestrzeni ok. 2000 lat. Przytoczę kilka, by zachwyconymi tym stanem rzeczywistości wstrząsnąć.

Twierdzenie Pitagorasa - sformułowane zwięźle, stanowiące fundament wielu poczynań, niezmienne w czasie – można rzec uniwersalne – zawiera tylko 15 słów.

Brzmi tak: W dowolnym trójkącie prostokątnym suma kwadratów długości przyprostokątnych jest równa kwadratowi długości przeciwprostokątnej tego trójkąta.

Prawo Archimedesa – zawiera 20 słów

Stara wersja prawa: Ciało zanurzone w cieczy lub gazie traci pozornie na ciężarze tyle, ile waży ciecz lub gaz wyparty przez to ciało.

Modlitwa Ojcze Nasz – zawiera 52 słowa

Dziesięć przykazań – 50 słów

Amerykańska Deklaracja Niepodległości – ok. 1100 słów (mówimy o języku polskim)

Amerykańska Konstytucja z wszystkimi 27 poprawkami – ponoć 7818 słów, jak ktoś obliczył (chyba język angielski)

Dowolny przepis (rozporządzenie) UE coś regulujący lub ustanawiający to już ogrom słów, na przykład ten:

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2226 z dnia 30 listopada 2017 r. ustanawiające system wjazdu/wyjazdu (EES) w celu rejestrowania danych dotyczących wjazdu i wyjazdu obywateli państw trzecich przekraczających granice zewnętrzne państw członkowskich i danych dotyczących odmowy wjazdu w odniesieniu do takich obywateli oraz określające warunki dostępu do EES na potrzeby ochrony porządku publicznego i zmieniające konwencję wykonawczą do układu z Schengen i rozporządzenia (WE) nr 767/2008 i (UE) nr 1077/2011,

który składa się z 33.454 (trzydzieści trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt cztery) wyrazów, a sam tytuł ma ich 58.

Traktaty TUE i TFUE regulujące funkcjonowanie Unii Europejskiej – zawierają… zrezygnujmy z określenia ilości słów, mówmy raczej o – z przekąsem – ryzach papieru lub kilogramach.

Różnica pomiędzy dziesięcioma przykazaniami i bełkotem Tue-Tfue jest porażająca. Okazuje się, że przy pomocy 50-ciu prostych i czytelnych słów, odpowiedniego wychowania i konsekwencji można było organizować dobrze funkcjonujące społeczeństwa. Tak samo jak przy pomocy prostego systemu podatkowego bez furtek, bram, regulacji, delegacji i lichwy bankowej.

Kto wie, czy w najbliższym czasie (dla nas żyjących), znajdując się w strefie funkcjonowania Tue-Tfue – lub jak kto woli, takiego tereferekuku – nie doczekamy tego, że najprostsze z przytoczonych wyżej praw czyli twierdzenie Pitagorasa w nowym sformułowaniu będzie składało się z tysiąca (1000) słów, albo jego zasada nie zostanie całkowicie odwrócona i wypaczona.

Taka definicja ma szanse stać się definicją uniwersalną, na której opierają się podstawowe filary unijne, to jest: swoboda przepływu kapitału (pieniądz, towar i ludzie), przestrzeganie praw kapitału ludzkiego – ale tego o rodowodzie bankierskim, bo jakżeby inaczej – i ciągły rozwój demokracji.

Według niej można i tak… w dowolnym trójkącie unijnym suma kwadratów swobody partnerskiej i kwadratu praw kapitału ludzkiego równa jest kwadratowi unijnego burdelu. Śmieszne?

Wcale nie, to się już dzieje. Każdy akt zaczyna mieć na początku definicję pojęć. Następnie wracamy do źródeł, czyli do prawodawstwa EWG, potem do setek późniejszych aktów, rozporządzeń, sprostowań, zakazów, nakazów i dopiero następuje podanie definicji w taki sposób, że z braku logiki tego sformułowania lub takiej komplikacji słownej trzeba je przyjąć na wiarę.

A to jest tym co w Unii już prawie wypleniono – wiarą.

Z wiary, która kształtowała Europę zostały nam tylko złote gwiazdki na niebieskim tle.

Pewnie zmartwi to ortodoksów ateizmu, ale jednak jest nadzieja dla Europy i wkrótce stanie się ona znowu – jeśli można użyć tego sformułowania z wyprzedzeniem – wielojęzycznym państwem wyznaniowym, gdyż będziemy mieli teraz nową wiarę i nowy Kościół; i nie będzie to islam - będziemy mieli Spinelizm i Święty Kościół Rozporządzeń ze stolicą w Brukseli.

Na początku napisałem: zanurzeni w słowotoku czyli pierwszy powód do wyjścia z UE. To mógłby być pierwszy powód do wyjścia, ale nim nie będzie, bo wyjścia z Unii nie będzie. Dlaczego? Dlatego, że nowy premier w swoim expose powiedział tak: będziemy kontynuować projekt Europa.

A fragment z Breugel′a ilustruje to znakomicie.

Ta deklaracja nie zostawia złudzeń i w związku z tym zapowiadany jakiś czas temu na tym forum cykl artykułów o Polexicie – traci rację bytu.

Przydałby się raczej cykl Siedząc w Unii po uszy, który byłby wskazówką czego mamy unikać w codziennym życiu, by nie zostać zjedzonym przez wszystkie koszmary Świętego Kościoła Rozporządzeń.