ROZPŁAKAŁA SIĘ WE MNIE BIAŁA BRZOZA SMUTKU...

I

rozpłakała się we mnie osika niepokoju

listopadowe wszystkich świętych zawołanie

knoty klękają z bólu poczerniałe w zniczach

w płomieniach życia nasze kruche trwanie

rozpłakała się we mnie biała brzoza smutku

już nie ważne są nasze dole i niedole

już nie będzie skrzyżowań zaułków i błądzeń

wzdłuż alei co wiedzie przez cmentarne pole

ci jeszcze się płomieniem bawią…to ich prawo

dopóki czas boleśnie dłoni im nie sparzy

każdy jeszcze do końca wierzy w swoją gwiazdę

i znaki z piasku buduje choć ma śmierć na twarzy

II

podarte moje znaki i żagle na wietrze

tyle burz przechodziło ponad naszym domem

niczym drzewo odarte po same korzenie

mocuje się śmiertelnie porażony gromem

ptaki kołują z lękiem przestrzelone trwogą

czekam póki nie wrócą w gniazda moich dłoni

echo gaśnie daleko gdzieś za siódmą górą

cisza tylko wysoko w studni serca dzwoni

serce jeszcze wciąż puka w ciepły werbel ciała

i nierównym rytmem śmiertelnie się słania

by wypisać raz ostatni w białej karcie życia

chłodny jak śmierć ostatni swój znak zapytania…

III

teraz gdy już rozumiem że życie jest bólem

ciągłą walką o prawo do nowej nadziei

proszę jeszcze o siły dla słabego serca

gdy zmęczone przystaje wśród życia zawiei

teraz gdy już rozumiem że życie jest walką

pomiędzy murem mroku i kłującym światłem

daj oczom obolałym jeszcze tyle siły

by w życiu odnalazły prawdy wąską kładkę

teraz gdy już mi bliżej do Ciebie niż dalej

gdy przeniosłem przez życie ciążki tobół wiary

pozwól dojrzeć mi jeszcze w zmiętej bluzie ciała

to co składasz na wadze swej sędziowskiej miary…