Kicz pojednania

Nagłośnienie sprawy reparacji wojennych, których Niemcy nigdy nie wypłaciły Polsce jako największej ofierze rozpętanej przez Hitlera drugiej wojny światowej, wśród przytłaczającej większości polskiego społeczeństwa spotkało się z bardzo pozytywnym odzewem. Nie ma jednak czemu się dziwić, skoro trudno w Polsce naleźć rodzinę, która w wyniku zbrodniczej niemieckiej agresji i późniejszej okupacji nie poniosła jakichś strat wśród bliskich. Oczywiście natychmiast jak po uderzeniu w stół odezwały się niemieckie nożyce reprezentowane przez bardzo silne w Polsce stronnictwo pruskie składające się armii folksdojczów oraz niemieckich mediów zainstalowanych w Polsce. Nie spodziewałem się jednak, że do tego chóru dołączy polski episkopat, a konkretnie jego Zespół ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec.

Ten list uważam za kuriozalny, a nawet oburzający, bo czytamy w nim między innymi: „Pojednanie to słowo, które od ponad ćwierćwiecza określa relacje polsko-niemieckie. To wielka wartość, którą udało się osiągnąć i którą podtrzymujemy dzięki wysiłkowi nie tylko polityków, ale licznych ludzi dobrej woli po obu stronach granicy. Mamy jednak świadomość, że łatwo można ją utracić przez nieprzemyślane decyzje, a nawet przez zbyt pochopnie wypowiadane słowa. Równocześnie pamiętamy, że patriotycznym obowiązkiem jest „angażowanie się w dzieło społecznego pojednania poprzez przypominanie prawdy o godności każdego człowieka, łagodzenie nadmiernych politycznych emocji, wskazywanie i poszerzanie pól możliwej i niezbędnej dla Polski współpracy ponad podziałami oraz ochronę życia publicznego przed zbędnym upolitycznianiem” („Chrześcijański kształt patriotyzmu”)”.

Identyczne słowa hierarchowie mogli wydobyć z siebie już dawno temu widząc jak zza naszej zachodniej granicy dochodziły i ciągle dochodzą głosy o „polskich obozach koncentracyjnych” i rzekomym współudziale narodu polskiego w Holokauście, ale jakoś nigdy nie przyszło im do głowy napisanie listu w tej sprawie do niemieckich braci biskupów i narodu niemieckiego. Nie ubierali w formę listu oburzenia, kiedy Niemcy w niezwykle prymitywny i barbarzyński sposób szydzili z polskich najwyższych władz, w sposób do złudzenia przypominający antysemickie napady na Żydów hitlerowskiego tygodnika „Der Stürmer”. Czy nasi hierarchowie są głusi i ślepi pisząc w liście: „W minionych dziesięcioleciach również ze strony niemieckiej doświadczyliśmy wielu gestów zmierzających do pojednania obydwu narodów oraz przezwyciężenia skutków tragicznych i pełnych cierpienia wydarzeń, wypełniających historię obu narodów”.

Czcigodni biskupi, pojednanie i wybaczenie to piękne chrześcijańskie cnoty, ale wymagają one od tego, który czynił zło dokonania zadośćuczynienia i podjęcia niezbędnych środków, aby tego zła nie czynić w przyszłości. Jednym słowem nauka płynąca z Przykazań i „Kazania na górze” nie nakłania chrześcijan do dziecinnej naiwności, ale domaga się, aby cnoty widoczne były w czynach, a nie tylko w pustych słowach. Jak zatem potraktować fakt, że Niemcy dokonały zadośćuczynienia, czyli wypłaciły reparacje innym napadniętym państwom, a nie uczyniły tego wobec swojej największej ofiary? Czy bez tego zadośćuczynienia wypada hierarchom pisać o dowodach na pojednanie i „przezwyciężeniu skutków tragicznych i pełnych cierpienia wydarzeń, wypełniających historię obu narodów”?

Pod listem zamieszczonym na stronie episkopatu i cytowanym z lubością przez „Gazetę Wyborczą i te wszystkie newsweeki, onety i tefałeny podpisali się: abp Henryk Muszyński
współprzewodniczący Zespołu w latach 1994-2005, bp Jan Kopiec, współprzewodniczący Zespołu, abp Wiktor Skworc, współprzewodniczący Zespołu w latach 2005-2016, kard. Kazimierz Nycz, członek Zespołu i bp Tadeusz Lityński, członek Zespołu.

Bardzo przepraszam, ale moim zdaniem szczerość i wiarygodność tego listu mocno podważa fakt, że abp Henryk Muszyński to były tajny współpracownik komunistycznej Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Henryk”. Abp Wiktor Skowrc to TW „Dąbrowski” i „Wiktor”, za którym zdaniem ks. Tadeusza Sakowicza-Zaleskiego ciągną się tajemnicze samobójcze śmierci kilku jego podwładnych. Z kolei kardynał Nycz to protektor znanego kapelana TVN i miłośnika drogich cygar, księdza Kazimierza Sowy znanego ze słynnych „taśm kelnerów” z restauracji Sowa&Przyjaciele. Dlatego wszystkim podpisanym pod listem biskupom zachwyconych kiczem, a nie cudem niemiecko-polskiego pojednania dedykuję te sparafrazowane słowa mistrza Herberta: „Nie przebaczajcie zaiste nie w waszej mocy przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie”.

Artykuł opublikowany w tygodniku „Polska Niepodległa”