Trump w Warszawie - trudny orzech do zgryzienia

Kim trzeba być aby życzyć (z nienawiści do Trumpa) swojemu miastu płonących ulic, dewastowanych sklepów, moim zdaniem zwykłym durniem.

Takie pytanie stawia na twisterze Joachim Brudziński, dając zarazem odpowiedź, moim zdaniem nietrafną. Ja sądzę, że po prostu trzeba być Hołdysem. I nic w tym nowego, a tym bardziej dziwnego, gdyż w Polsce im ktoś mniej dokształcony, tym głośniej krzyczy i lansuje swoje „dzieła”. Hołdys! Po prostu, wypisz, wymaluj.

Amerykański tygodnik „The New Yorker”, podsumowując przemówienie prezydenta USA Donalda Trumpa na placu Krasińskich w Warszawie, nie ma wątpliwości co do tego, że było ono pochwałą i wsparciem polityki oraz sposobu rządzenia przez Prawo i Sprawiedliwość. To nie są dobre wieści dla tzw. totalnej opozycji i wspierającego ją kodziarstwa.

John O’Sullivan: National Review ]]>http://www.nationalreview.com/article/449328/trumps-poland-speech-provoc...]]>

Zamieścił artykuł p. t. Trump Defends the West in Warsaw, 8 VII 2917
”Dla większości zachodnich reporterów te zaskakujące treści nie do końca były zrozumiałe – nie licząc owej mniejszości czujnych lewaków, którzy instynktownie wprost je znienawidzili. Ale one były całkowicie jasne dla polskiego audytorium w Warszawie i w kraju. Biurokracja jest rodzajem rządu, który Bruksela stopniowo chce zaprowadzić na kontynencie z całą masą regulacji tak w dziedzinie ekonomicznej jak i moralnej, co w równym stopniu hamuje, co promuje rozwój, a brak cywilizacyjnej samoświadomości ukazywany jest w różny sposób poprzez to, jak Bruksela, Niemcy Merkel i większość zachodnioeuropejskich rządów odpowiada swą słabą i nieefektywną postawą na kryzys migracyjny, terroryzm i kryzys Euro. To jest kryzys wiary w Europę naszych dni, ale nie jest to kryzys wiary religijnej i tożsamości narodowej, co większość komentatorów zauważa. To jest kryzys europejskich rządów, a ukazuje się on poprzez fakt, że Bruksela ani nie dostarcza tych wartości, ani nie pozwala rządom narodowym sięgać po nie. Trump powiedział im, by mając do czynienia z większością życiowych problemów, bardziej polegali na własnych obywatelach, na własnej religijnej tradycji, na swych własnych zasobach energii gospodarczej.”

Ten sam autor uważa, iż nonsensem jest przypisywanie Trumpowi chęci promowania skrajnie prawicowych poglądów, natomiast nie ma wątpliwości, iż jego wystąpienie sygnalizuje przesunięcie punktu ciężkości polityki europejskiej na inną polityczną i geograficzną płaszczyznę, co jest zarazem swego rodzaju votum nieufności w stosunku do dotychczasowych liderów Europy.

W wypowiedzi Trumpa nie trudno doszukać się nutki zwątpienia w zdolność Zachodu do powstrzymania grożącej mu destrukcji,

O tym, jak można próbować zwekslować tak przecież ważne politycznie przesłanie prezydenta USA – o wadze jego wypowiedzi nie wątpi żaden poważny polityk ani dziennikarz – niech świadczy artykuł w Haaretz, w którym Ofer Aderet (7 VII 2017) pisze m. in.: „Prezydent Donald Trump, przywódca wolnego świata przyswoił sobie polską narrację o męczeństwie i jednostronną pretensję do braku winy w zastosowaniu do całości, udzielając prawicowemu konserwatywno-nacjonalistycznemu rządowi polskiemu pieczęci swego uznania, czego ten tak pilnie potrzebuje.

Polska Trumpa, to naród wojowników o wolność i sprawiedliwość, który stał się ofiarą dyktatury zaborców rujnującej kraj – ale który przetrwał dzięki jego przywiązaniu do wartości, jaką jest wolność i umiłowaniu życia. W Polsce Trumpa nie ma śladu po Polakach, którzy prześladowali, zdradzali i mordowali tysiące Żydów w całym kraju przed, w czasie i po okupacji nazistowskiej”.

]]>http://www.haaretz.com/us-news/1.800025]]>

Trudno się dziwić dziennikowi izraelskiemu, gdyż artykuł tu cytowany wpisuje się całkowicie w lansowaną od pewnego czasu wersję holokaustu, w której Polscy są przedstawiani jako „gapie” i „współsprawcy”. Gdyby autor trochę pochodził po ulicach Warszawy i poczytał tablice z zabitymi w egzekucjach ulicznych może zmieniłby zdanie, choć mała na to nadzieja, gdyż jest ono tezą oderwaną od rzeczywistości i taka jest jej istota.

Z kolei “Rzeczpospolita”, jak wiadomo gazeta polskojęzyczna, widocznie nie mając zaufania do żadnego z polskich dziennikarzy, najęła sobie Francuza Eugene Chapelier, specjalizującego się w oświecania Francuzów wiadomościami z Polski i o Polsce. Oto wyjątki z jego artykułu. Oszczędzamy czytelnikowi całości, dość długiej i poświęconej Trumpowi, bo wystarczy prolog, który mówi sam za siebie, jak to „obiektywnie” spogląda monsieur Eugene na Polskę i jej sprawy,

„W listopadzie zeszłego roku, jeszcze przed wyborami prezydenckimi w USA, napisałem na łamach „Więzi", że „Donald Trump i dzisiejsza wersja PiS mają ideologicznie wiele wspólnego. Widać u nich przejawy bezkompromisowości w sprawie aborcji, pogardy wobec kobiet [np. wobec Szydlo???], rasizmu i islamofobii. Dodatkowo uważają się za odnowicieli »wielkości« narodu, zniszczonej przez układy elit przeciw białemu, biednemu ludowi. Gospodarczo są też o wiele bardziej państwowi i antyliberalni, niż by na to wskazywały ich partyjne rodowody".

Potwierdzenie tej tezy znajdujemy nie tylko w decyzjach nowego lokatora Białego Domu – wymieńmy choćby zakaz wjazdu na terytorium USA obywateli siedmiu krajów tylko na podstawie ich narodowości czy wstrzymanie wsparcia finansowego dla organizacji pozarządowych udzielających informacji za granicą na temat aborcji, ale i w samych wypowiedziach prominentnych polityków obozu władzy w Polsce. Minister Antoni Macierewicz zauważył bowiem w niedawnym felietonie dla Radia Maryja, że „te same wartości przyświecają nowym rządom w USA i w Polsce".

]]>http://www.rp.pl/Rzecz-o-polityce/307049893-Bardziej--realistyczni-niz-r...]]>

Szereg dzienników zagranicznych nie okazało tak daleko idącej finezji, jak wyżej cytowane.

Na przykład: „Wall Street Journal” pisał:

„Wizyta Donalda Trumpa w Polsce odbiła się szerokim echem w światowych mediach. "Prezydent USA Donald Trump w Warszawie zwrócił się do Zachodu, by bronił swoich wartości, takich jak wiara i wolność. Przemówienie zdefiniowało prezydenturę Trumpa i zawierało stanowcze stwierdzenia w sprawie polityki zagranicznej”.

Według dziennika "przemówienie Trumpa było skierowane do wszystkich narodów świata", a nie jedynie do Polaków. „Sześć miesięcy po objęciu stanowiska, Trump w końcu przedstawił rdzeń tego, co może stać się jego filozofią rządzenia. To zdecydowana i afirmatywna obrona tradycji Zachodu"..

Nawet „New York Times” inaczej niż poprzednio wymienieni ocenia wizytę Trumpa w Warszawie.

„Europa Wschodnia rośnie w siłę, niektóre małe kraje, jak Czechy, wysuwają się na czoło tego peletonu, ale Polska jest tuż za nimi i może stać się bardzo ważną gospodarką – pisze komentator „New York Times”. To o tyle ciekawe, że dziennik ten jest bliższy liberałom i niechętnie nastawiony jest zarówno do Donalda Trumpa, jak i obecnej władzy w Polsce.

Polska, która ma blisko 40 mln mieszkańców i gospodarkę wartą około pół biliona dolarów, staje się na tyle dużą gospodarką, by „na globalnej mapie gospodarczej umiejscowić całą Europę Wschodnią” – Tak pisał w NYT Ruchir Sharma.
 

Można mieć wątpliwości do sprawdzalności niektórych ocen Sharmy, ale niewątpliwie ma on rację pisząc: „Ostatnim państwem, które zdołało się przebić – 20 lat temu – do ligi państw zaawansowanych była Korea Południowa. „Następnym krajem, który mógłby prawdopodobnie dołączyć do tego klubu, mogłaby być Polska, gospodarcza gwiazda poza zasięgiem radarów” .
 

O pewnym realizmie w ocenach tego dziennikarza świadczy także jego stwierdzenie, że podczas gdy w rząd PIS był uradowany wizytą Trumpa w Polsce przed Niemcami i Francją, to:
„Inni europejscy przywódcy są zdenerwowani tym, że populizm Tumpa jest echem prawicowego nacjonalizmu jego polskich gospodarzy – jedni i drudzy byli krytykowani jako nieliberalne zagrożenie dla powojennego porządku (politycznego) na Zachodzie” I dalej: „dwa lata populizmu nie wykoleiły trwającego ćwierć stulecia systematycznego postępu w Polsce”.

"Washington Post" jak zawsze po stronie „demokracji i postępu” ?!:

Gazeta oceniła przemówienie Trumpa jako "mroczne i prowokujące" i "o zabarwieniu nacjonalistycznym", a jako jego myśl przewodnią wskazał "fundamentalne pytanie", czy "Zachód ma wystarczająco silną wolę by przetrwać i bronić swoich zasad" przed terroryzmem i ekstremizmem.

Dziennik przypomina, że polski rząd pozostaje w konflikcie z kanclerz Niemiec Angelą Merkel i większością przywódców krajów UE, krytykujących jego postępowanie wobec mediów oraz zasad demokracji. Zauważa, że obecny prezydent USA nie wspomniał o problemach polskiej demokracji, w przeciwieństwie do swojego poprzednika Baracka Obamy, który uczynił to rok wcześniej na szczycie NATO.

Dziwne to jest, ale jakże odpowiada temu, czym „Washington Post” karmi na co dzień sowich czytelników, nie zawsze dbając o o świeżość serwowanego pokarmu. N. P. pisząc o skłóceniu rządu Polski z „większością” państw UE mija się z prawdą. To większość tych państw ma dosyć szarogęsienia się satrapów unijnych.

Można zrozumieć konsternację, a nawet wściekłość z powodu, najpierw obecności, a następnie wypowiedzi prezydenta Donalda Trumpa w Warszawie u lewacko-liberalnych Amerykanów, u Niemców i Francuzów, nawet o zgoła innych opcjach polityczno-ideologicznych, u Żydów w sposób szczególny, bo w końcu, to oni zawsze chcieli i chcą pisać nam historię na swój benefis. Ale ktoś kto się uważa za Polaka, albo za takowego chce uchodzić, powinien jednak zastanowić się na tym co na temat poruszony w Warszawie przez Donalda Trumpa mówi. Już wielu odsłoniło w tej sprawie swą goliznę, ale poczekajmy jeszcze na tych przyczajonych. Trump, to dziś papierek lakmusowy. Dla wszystkich.