Psy

To będzie o ludziach i psach, choć niekoniecznie o "psach" Pasikowskiego.

O psach, może dlatego że wkrótce, w Noc Wigilijną, zwierzęta będą przemawiać głosem ludzkim. Może też z tego powodu, że niezbyt często myślimy o naszych przyjaciołach. A wreszcie - bo każdy z nas tęskni do wiernej przyjaźni.

W naszym domu psy były "od zawsze". Tatko wspominał wiernego Lorda z domu swych Rodziców, psa który zmarł na zawał serca.

Przed wojną Rodzice mieli Puska. Kundelka wyglądającego jak owczarek alzacki w miniaturze. Wojnę przeżywali razem. Wówczas piesek "dał się poznać" z innej strony. Dotychczas żaden ze znanych psów w rodzinie nie skrzywdził dziecka. A ja, ok. 1,5 roczna, zostałam przez psa chwycona zębami za rękę - gdy próbowałam "zamieszać" mu w misce. Psa przejęła wówczas Ciotka, która lubiła go bardzo, ale u niej nie doczekał końca wojny - wydaje się, że ktoś go "upolował".

Po wojnie "przyszła" Zorka. Miała być owczarkiem podhalańskim - była małą puchatą kuleczką i niewiele wyrosła, została malutka, niepodobna do owczarka. Nie przeżyła pierwszego porodu, szczeniaczki niestety także nie.  Był po niej Tarzan, owczarek niemiecki, który utonął w odkrytej studni.

Później długo nic - wspomnienia o psach bolały.

Wreszcie - nadszedł czas Boksia, oficjalnie Boxa. Z rodowodowego gniazda, płowy bokser, choć bez certyfikatu - piąty w miocie. Mieszkał dotychczas w małym mieszkaniu w Katowicach, z dwójką emerytowanych starszych nauczycieli. Spał w łazience. Genialnie ułożony przez nauczycielskiego syna, dzielny, mądry, obronny, inteligentny pies, któremu tylko mowy brakowało by być pełnoprawnym członkiem rodziny. Boksio "pocieszał strapionych", radował się - z radosnymi, bronił słabych, przynosił pantofle właścicielom, choć chciał się bawić z dziećmi w uciekanie i odbieranie ich pantofli. Dzieci mogły na nim jeździć jak na koniu, buszować w jego misce, wkładać mu palce w oczy, w uszy... Nigdy nie spotkała nikogo najmniejsza krzywda. Każde nowe dziecko w rodzinie Boksio musiał powitać - polizać. Wówczas bezbłędnie "przypisywał je" właściwym rodzicom. Jeśli dziecko zapłakało a rodzice nie regowali - Boksio natychmiast wzywał "odpowiedzialnych" do zajęcia się malcem. Pilnował gotującego się mleka - alarmował, wywoływał nas z ogrodu gdy w domu dzwonił telefon. W ogrodzie wyrywał chwasty razem z Mamusią. Do domu wejść mógł każdy, ale wyjście było możliwe jedynie za zgodą gospodarzy. Nigdy nie próbował chwycić nikogo za rękę - chwytał za nogę, przewracał, siadał na straży. 

To był pies, z którym "bałam się" chodzić na dalekie spacery. Boksio skakał przez płoty i żywopłoty - do wysokości ok. 1,6m, bawił się w pozorowany atak i unik, nie przeszkadzał mu wiatr, deszcz, śnieg. Miał tytuł psa - obrońcy. Świetnie pływał, nie znosił natomiast kąpieli higienicznych. Pachniał jak kostki maggi - grzybami. Zdarzało mu się wytarzać w jakichś śmierdzących świństwach. Musiał być wykąpany i kiedyś po takiej kąpieli wybiegł z domu tak szybko, że "po drodze" jak duch, "przeszedł" przez drzwi, rozbijając zbrojoną szybę i doznając jedynie niewielkiego zranienia skóry głowy. A mój strach powodowała jego "obronność". Jeśli uznał że wóz konny lub traktor może być zagrożeniem - nie wahał się natychmiast atakować nieprzyjaciela frontalnie. Tak więc musiałam rozpoznawać "zagrożenie" z odpowiednio dużej odległości i oczywiście owo zagrożenie omijać. Śmiałam się, że Boksio poszedłby nawet na czołg gdyby miał nas bronić.

W jakimś momencie do Boksia dołączył następny płowy - Ajas, czyli Ajasek. Arystokrata, z rodowodem. Gdy był szczeniakiem - Boksio opiekował się nim, później - musieliśmy psy rozdzielać. Ajasek - "francuski piesek" - próbował zostać "przywódcą stada", choć nie miał po temu żadnych kwalifikacji. Nie lubił deszczu, wiatru, mokrej trawy. Po mokrej łące "stąpał na paluszkach", wyprowdzony natychmiast uciekał do domu. Nie skakał przez płot, wdrapywał sie po siatce jak po drabinie. Bał się burzy. Z trudem, po szkoleniu, zdobył tytuł psa-towarzysza. A gdy się czegoś bał - po prostu śmierdział.

Boksio doczekał sędziwego wieku - blisko 18 lat. Chorował w ostatnim roku - jakieś rozsiane zmiany nowotworowe. Z bólem serca i płaczem zapadła decyzja o uśpieniu. W drodze do weterynarza Boksio płakał. Siostra - oficjalnie jego Pani - towarzyszyła mu do końca - zasnął w Jej objęciach. Wcześniej Boksio trafiał do weterynarza albo na szczepienie, albo na ogólne kontrole, jak też na "zabieg". Ponieważ Boksio był waleczny - zaczepiały go różne psy. Małych "szczekaczy" dosłownie, nie przenośnie, "olewał". Owczarka alzackiego poszczutego przez sąsiada - chwycił za gardło. Usłyszałam wówczas cichutki sygnał - jak odgłos dalekiej burzy. Po tamtym doświadczeniu wiem, że wszystkie historie o szczękościsku bokserów to fantazja. Boksio trzymał "sąsiada" za gardło i co chwilkę luzował uchwyt, aby pochwycić głębiej.  "Pomogło" oblanie zimną wodą - puścił psa gdy woda zalała mu nos. Pies sąsiadów zginął zaraz potem, prawdopodobnie na zawał serca. 

Miał Boksio też innego sąsiada - setera irlandzkiego. A ten, wbrew normalnym cechom tej rasy - wciąż "zaczepiał" Boksia. Boksio, swoim zwyczajem - "wziął go na klatę" czyli powalił w ataku frontalnym. Pies natychmiast poddał się leżąc brzuchem i łapami do góry. Gdy jednak Box tryumfalnie opuszczał miejsce potyczki - seter poderwał się i w podły sposób, od tyłu, zaatakował Boksia, raniąc go w okolicę pachwiny. Ranę zeszył i zaopatrzył weterynarz, Boksio dziękował - liżąc mu rękę. Wychodząc z kliniki - miał spuszczony łebek, szedł wolno, krok za krokiem. Nagle po przeciwnej stronie ulicy pojawił się jakiś "alzatczyk". Wówczas nasz chory wyprostował się i defiladowym krokiem minął tamtego, "trzymając fason" do momentu gdy obcy zniknął z pola widzenia. Potem już był znów mały i słaby. Gdy dostawał zastrzyk - musiał również dostać coś na pocieszenie - kawałek mięsa, ryby, ostatecznie sera. Później - gdy zastrzyki otrzymywała Mamusia - Boksio też dostawał swoją "pociechę". Zawsze na nią czekał. Boksio "zaliczył też" pewne "wpadki" - zjadł kiedyś cały makowiec świąteczny, a Siostra martwiła się, że "piesek" nie ma apetytu, a potem - że stolec jakiś taki czarny. Zresztą Siostra miała do Boksia zaufanie; na ogół - nie był łasuchem i nie zjadał niczego bez pozwolenia. Chyba że był to ów makowiec, czy ciasto na makaron - zrobione wyłącznie z mąki i jaj...

Zdarzyło się, po latach, że wrócił jego pierwszy Pan. Przeszedł wraz z Boksiem, wszystkie wyuczone dawniej komendy, sprawności. Boksio niczego nie zapomniał. Ostatnią komendą był atak - "weź". Na komendę, gdy Pan wskazał Siostrę - Boksio nie zareagował. Komendę wówczas wydała Siostra - wskazując Pana. Boksio też nie zareagował - usiadł i zaczął "skarżyć się" cichutko warcząc. Wtedy oboje poczęli psa chwalić, głaskać, dostał też zasłużoną nagrodę. I był szczęśliwy.

Ajasek, gdy już został sam, nie wykazywał wcale większej odwagi: w razie niebezpieczeństwa potrafił chować się pod nasze spódniczki. Czekał też na pieszczoty - próbował wchodzić Siostrze na kolana. W wieku 14 lat zmarł nagle - krwawił z przewodu pokarmowego.

Była później Besia - czarna suczka, śliczna, nierasowa i niezbyt mądra. Wyglądała jak skrzyżowanie setera z labradorem. Lubiła pływać, biegać, bawić się. Pomagałyśmy właścicielce, starszej pani, opiekować się Besią. Wprowadziłam zwyczaj gotowania jedzenia dla psa - zamiast odpadków z sąsiedniej restauracji. Gdyśmy się wyprowadziły - Pani oddała suczkę do innego domu, gdzie właściciel zdumiewał się, że "mądra" suczka nie wchodzi do kuchni (bo tak ją nauczylyśmy). Dalszych losów Besi nie znam.

Znów - długo nie było psa. Wreszcie - wierna Kama. Kama była czarną labradorką. Dunką. Po śmierci swojej Pani - przez cały rok płakała. Gdy ją spotkałam - zachowywała się z godnością - i z dystansem. Szanowałam jej uczucia. A gdy Kama okazała radość wobec wnuków przyjaciółki swej Pani - została przez nich zabrana i u nich doczekała końca swych dni.

Teraz jest Kolejny Pies - Bury. To pies dziki, nierasowy, choć z wyglądu - owczarek alzacki. Przybłąkał się do rodziny - do mojej Siostry. Zauważyła kiedyś w pobliżu domu wychudzonego psa, z zerwaną "obrożą" ze sznurka, z przetrąconą łapą. Wystawiła mu jedzenie, próbowała znaleźć właściciela. Pies był niezwykle nerwowy (teraz są poradnie psychologiczne dla psów) i wyglądało, że był źle traktowany, bity. Siostry już nie opuścił. Do domu nie wszedł i nie wchodzi, ma swoją budę, swoje miski - na jedzenie i na wodę. Przestał się bać mężczyzn, a gdy ktoś nieproszony wejdzie na posesję - musi się mieć na baczności, o czym przekonał się również jeden z miejscowych policjantów. Pilnuje domu Siostry, domu naszego, nie umie polować - nie goni zajęcy ani saren, nie reaguje na dziki... Bury jest właśnie na zdjęciu.

Gdy Siostra lub my wyjeżdżamy - jest smutny, gdy wracamy - wita nas radosnym szczekaniem, tańcem, podskokami. Bury pozwala dzieciom aby jeździły na nim konno, mogą wkładać mu palce do oczu i uszu, ubierać na głowę wiaderko, grzebać w misce. Bury je jak arystokrata - "posila się". Przysmki z ręki wybiera delikatnie, nie rzuca się na jedzenie - od tamtego czasu gdy bardzo głodny, wychudzony przygarnięty został przez Siostrę. Oczywiście łapę mu wyleczyła, pies jest szczepiony, odrobaczony, wyczesany, zadbany. Niestety - tresować się nie da - ma teraz ok. pięciu lat i dwakroć w ciągu roku ugania się "za panienkami". Znika wówczas na kilka dni, czasami przyprowadza "panienki" aby się najadły (na wsi niewielu wlaścicieli troszczy się o jedzenie psów) i wówczas Bury - dżentelmen - staje w pobliżu aby nikt "panienkom" nie przeszkadzał.

Poza tym "ma dobre serce" - z jego miski pożywiała się nawet mysz polna. Bury zastępuje nam alarm - szczeka, gdy pojawia się ktoś obcy, nieznajomy. Po dłuższej naszej nieobecności - zawsze przychodzi aby się przywitać. Dopiero poźniej oczekuje "gościńca".

Każdy z naszych psów miał charakter. Każdy - "zmuszał" do miłości. Ale Boksio - po tylu już latach - nadal mi się śni. I mam nadzieję, że kiedyś, w niebie, spotkam go znowu. Myślę również, że teraz chodzi na niebieskie spacery - razem z moim Tatką. A Mamusia - daje mu znów jakieś przysmaki. Pożyjemy, zobaczymy.