Co napędza totalną opozycję?

Na zdrowy rozum biorąc, po roku rządów opartych na formacji pisowskiej, dodajmy,  rządów pomyślnych, mimo sztucznie generowanej przez rodzime antypolskie i antynarodowe  jawnej nagonki lewicowych liberałów w skali światowej, powinien zwyciężyć, jeśli nie zdrowy rozsądek, to w braku takowego, zwykły pragmatyzm, nieobcy nawet wielu zwierzętom, u których źródłem jego jest instynkt. Wiemy dobrze, że krowy na pastwisku, jeśli raz, czy drugi dotkną drutu pod napięciem, to go potem nie ruszają. Opozycja totalna – potworek semantyczny wywodzący się z klik przegranych w ostatnich polskich wyborach, tak prezydenckich jak parlamentarnych – pozbawiona jest wprawdzie instynktu owych krów, ale tworzą ją, jak by nie było, także animalia, a każde z nich jest nawet animal rationale. Tego nie można zanegować, nawet biorąc pod uwagę wszystkie ich poczynania temu przeczące.

            Czyż więc nie wypada zapytać, skąd bierze się siła, która napędza ten totalny furor opozycyjny? Ktoś powie, że  sprawa jest jasna, bo przecież ciąg na koryto wydaje się być racją wystarczającą. Niby tak, ale przecież taka pani Maja Komorowska czy pani Holland, produkujące się w scenerii kodowskiej, na koryto chyba nie liczą, co najwyżej na jakieś beneficja. A te biedule, na tle których one się produkowały, na co one mogą liczyć? Jeśli nie były w SB i podobnych służbach, to nawet nie dla nich (aż do listopada 2017 r. niestety) sute emerytury i renty. A zwykły TW czy zasłużony ormowiec, im też nic z tego nie skapnie. Więc dlaczego paskudzi się tylu ewidentnie chcąc szkodzić krajowi, w którym żyją, piłować gałąź, na której siedzą?

            Takie myśli nawiedzają mnie zawsze, kiedy spoglądam n. p. na spiżową twarz pana Rzeplińskiego, mniej wyraziste fizjognomie panów liderów różnych gabinetów, cieni i takich pleno corpore, pań na czarno i na kolorowo, słowem tych „totalnych” – wystarczy przymiotnik, a odpowiedni rzeczownik niech sobie czytelnik dopowie.

            I nagle coś mi zaświtało, wczoraj (5 XII 2016) podczas oglądania Wtylewizji. Zatelefonował pewien pan, który wspominając swe studia prawnicze w czasach PRL, przypomniał, że w każdej grupie ćwiczeniowej musiało być co najmniej 2 konfidentów. Dopóki takowych nie zwerbowano, grupy nie tworzono. Nas było na Wydziale, snuł swą opowieść,  (a może na roku), około tysiąca. Można sobie wyobrazić ilu było szpicli. I co ważniejsze, znaliśmy wielu z nich, opowiadał telewidz, i rozpoznawałem ich w palestrze III RP i na eksponowanych stanowiskach. Mówił to w związku ze sławetnym kongresem, czy po prostu  zebraniem adwokatury, ostatnio odbytym. Oczywiście, wielu, nie wszyscy na szczęście, kauzyperdów ma się czego lękać, rzecz jasna, o ile znowu ktoś pod dywan nie zamiecie ich „zasług”. Ktoś w innym programie zapytał: kto będzie bronił mecenasów w przekrętach zbyt skutecznych (rzecz jasna nie na rzecz prawa)?   Odpowiedź padła ciekawa i chyba słuszna. Po prostu, bronić ich będą sędziowie. Czyli totalne pomieszanie z poplątaniem, mącenie wody i łowienie ryb.

            W tych, niestety, wyżej przytoczonych wcale nie dowcipach, tkwi głęboka prawda. Ona stanowi odpowiedź na pytanie zawarte w tytule. Otóż siłą napędową destrukcji Kraju, zwanej totalną opozycją jest kompromis. On niszczy Polskę od Okrągłego Stołu aż po dzień dzisiejszy. Kompromis, to była gruba kreska, to byli ludzie dawnego reżimu uwłaszczeni i obdarowani władzą, przywilejami, orderami, emeryturami, rentami, a przede wszystkim bezkarnością za to, co robili w przeszłości i  czym napychali sobie kiesy, oszukując naród wytartymi frazesami o demokracji i podobnych wartościach, powiedzmy europejskich.

            Dlatego nie dziwmy się różnym wałęsającym się po ulicach, przeważnie zresztą nieświadomym tego co wyczyniają, w gruncie rzeczy biednym i uwiedzionym ludziom. Nie dziwmy się prominentom, którzy się nerwowo zbierają  po to, by radzić, jak uniknąć zasłużonego państwowego wiktu. Jedno powinniśmy sobie zakonotować. Kompromis nie popłaca, kiedy na wadze leży najwyższe dobro. Jest nim Polska, Naród, tożsamość. I jeszcze jedno. Te wartości nic nie znaczą dla totalnej opozycji.                              Zygmunt Zieliński.