Masowe Oszustwo o Masowej Przemocy: Kazus Serbów

Źródło:

]]>https://piotrbein.wordpress.com/2010/06/07/masowe-oszustwo-o-masowej-prz...]]>

 

07/06/2010

Masowe Oszustwo o Masowej Przemocy

Masowe Oszustwo o Masowej Przemocy: Kazus Serbów

Piotr Bein

Wersja autoryzowana przez autora. Tłumaczyli Ola Gordon i Piotr Bein, korekta Dorota oraz Piotr Bein. Praca dla Międzynarodowych badań porównawczych nad ludobójstwem (International Comparative Genocide Research) – Uniwersytet Miasta Hiroszima, 2009

]]>Oryginał referatu w jęz. angielskim]]>

…………………………

Prawa autorskie i Copyright Piotr Bein 2010

Dozwolone reprodukcje wstępu i wniosków we wszelkiej formie przekazu, z podaniem autora i źródła http. Żadnego innego fragmentu ani całości nie wolno kopiować, reprodukować ani przesyłać czy w jakikolwiek inny sposób użyć w celach komercyjnych. Zainteresowane wydawnictwa i blogi mogą zlinkować do artykułu w całości.

Wykorzystanie do edukacji indywidualnej dozwolone we wszelkich formach, z podaniem autora i źródła całego artykułu.

…………………………….

Wstęp

Chorwacja: tradycja ustaszy

Neo-ustasze

Operacje Błyskawica i Burza

Podwójny standard dla kwestionujących Holokaust

Islamizm bośniacki

Srebrenica

Naciski polityczne i NGO

250,000 “martwych”

“Zagłada płci”

Kosowo: stara nienawiść rasowa

Z Ilirii do Wielkiej Albanii

Operacja Siła Sojusznicza

Pogromy w marcu 2004 r.

Sprawiedliwość

Sprawiedliwość upolityczniona

Sądowe morderstwo

MTK i pojęcie ludobójstwa

Decyzje MTS

Wojna informacyjna

Operacje Informacyjne

Odczłowieczyć i kryminalizować

Skompromitowane dziennikarstwo

Stronniczy uczeni

Inne instrumenty

Skryte operacje i sankcje ekonomiczne

Wsparcie militarne

Holokaustianizm

Firmy PR i NGO

Wnioski

Sprawa bałkańska

Związane kazusy i badania

…………………………

Słowa kluczowe

Bośnia, Chorwacja, czystki etniczne, demonizacja, działania skryte, holokaustianizm, interwencjonizm, Jugosławia, Kosowo, ludobójstwo, zagłada płci, neokoni, organizacje pozarządowe, wojna prawem, Srebrenica, wojna informacyjna.

Uwagi

a. Układ dat: x.y.z, gdzie x = dzień, y = miesiąc, z = rok. Przykład: 24.3.1999 = 24 marca 1999 r.

b. Tytuły w przypisach są skrócone.

Skróty

BiH Bośnia i Hercegowina

BJRM  Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

BND wywiad niemiecki Bundesnachrichtendienst

D&FA publikacja Defense & Foreign Affairs Strategic Policy

ERPKiM Episkopat Raszki i Prizrenu, serwis informacyjny Kosowa i Metohji

HDZ Chorwacki Sojusz Demokratyczny (Hrvatska Demokratska Zajednica)

ISSA International Strategic Studies Association (Stowarzyszenie Międzynarodowych Badań Strategicznych)

JNA  Jugosłowiańska Armia Narodowa

KFOR Międzynarodowe siły okupujące Kosowo pod dowództwem NATO

KWJ Kompleks Władzy Judeocentrycznej (kompleks jot)

MTK Międzynarodowy Trybunał Karny dla b. Jugosławii (International Criminal Tribunal for Former Yugoslavia)

MTS Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (International Court of Justice)

NGO organizacja pozarządowa (non-governmental organization)

NYTNew York Times

OBWE Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie

PR Public Relations

RB ONZ  Rada Bezpieczeństwa ONZ

SANU Serbska Akademia Nauk i Umiejętności

SFOR Siły stabilizacyjne (siły ONZ-NATO w BiH)

SS niemiecka, nazistowska, polityczna, elitarna i paramilitarna grupa wojskowa (Schutzstaffel)

UNMIK Misja ONZ w Kosowie

WAK Wyzwoleńcza Armia Kosowa

Wstęp

Wszystkie strony konfliktu bałkańskiego dopuściły się zbrodni wojennych, lecz w przeciwieństwie do Chorwatów, muzułmanów bośniackich i Albańczyków kosowskich, Serbowie nie przeprowadzali czystek etnicznych na żadnej z ziem, jakie zamieszkiwali. Raczej walczyli o to, aby utrzymać swoje ojczyste ziemie bez prób ekspansji, typowych dla pozostałych walczących frakcji. Brzemienna w wypadki historia rozsypała Serbów po regionie, podczas gdy ich pragnieniem było żyć razem w jednym państwie. Takie rozwiązanie oferowała Jugosławia. Po II wojnie światowej, Serbowie na ogół żyli w pokoju z etnicznymi sąsiadami; do 1999 r. Serbia była jedyną b. republiką Jugosławii, gdzie grupy etniczne współistniały w pokoju.

Pomimo tych sprawdzalnych faktów, Serbowie, najmniej winni, otrzymali niezasłużoną złą sławę, zostali zbombardowani, a ich kolebkę Kosowo skradziono na rzecz państwa mafijnego. Jednocześnie jedna czwarta Serbów z b. Jugosławii znalazła się w nowych wrogich im państwach, bez prawa do samostanowienia, [1] mimo iż pragnęli oni pozostać razem w jednym państwie, Jugosławii. Protegowani ONZ-NATO – Chorwacja, Bośnia i Kosowo – praktykowały rasistowskie oczyszczanie, które wysiedliło ponad milion osób, głównie Serbów. Unikalne grupy ludzkie wyginęły jako gatunki w Zachodniej Sławonii, Krajinie, Sarajewie i Dubrowniku, a resztki Serbów z Kosowa usunięto.

Próby przedefiniowania serbskich zbrodni wojennych na ludobójstwo poprzez relatywizację tego pojęcia, czynione przez Międzynarodowy Trybunał Karny dla Byłej Jugosławii, ukazują problemy z koncepcją Konwencji Zapobiegania Zbrodni Ludobójstwa i jej sformułowaniem w 1948 r. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości oczyścił Serbię (26.2.2007) z oskarżeń o rzekome ludobójstwo i dążenie do ustanowienia Wielkiej Serbii, ale utrzymał werdykt MTK o ludobójstwie bośniackich Serbów w Srebrenicy. Wyrok MTS pośrednio odrzuca serbofobiczną nagonkę. Podczas gdy media demonizowały Serbów za ludobójstwo i czystki etniczne, dziesiątki tysięcy Chorwatów, Albańczyków i muzułmanów bośniackich żyły całe i zdrowe w Serbii. Sprawcy bałkańskiego konfliktu i sponsorzy nienawiści oraz przemocy względem Serbów powinni za to teraz odpowiedzieć przed sądem.

Dowody wskazują na najwyżej setki straconych bośniackich muzułmańskich więźniów wojennych w Srebrenicy, a niewielu, jeśli w ogóle, cywilów. Natomiast muzułmańskie siły zbrojne w chronionej przez ONZ Srebrenicy dokonały rzezi na tysiącach cywilów w systematycznych wypadach na serbskie wioski. Mimo że MTK oskarżył osoby ze wszystkich trzech grup etnicznych Bośni, to głównie prowadzi sprawy przeciwko Serbom. Ekstremistyczni przywódcy Chorwatów, muzułmanów bośniackich i kosowskich Albańczyków nie przeszli porównywalnych procesów sądowych, mimo że popełnili masowe zbrodnie, włącznie z podżeganiem do nienawiści.

Agresję USA-NATO na Bałkanach oficjalnie przedstawiano jako coś, czym w rzeczywistości nie była. Inna praca analizuje zewnętrznych i wewnętrznych uczestników konfliktu, stojących za masowymi zbrodniami “humanitarnej interwencji“ i “szerzenia demokracji“. [2] Wykorzystując materiał z mojej polskiej książki, [3] niniejsza praca bada bałkańskie antagonizmy, instrumenty władzy, odwracanie ról i demonizację jako preludium do interwencjonizmu, ze szczególnym uwzględnieniem agresji – największej zbrodni wojennej wg Trybunału w Norymberdze.

Aby usprawiedliwić antyserbskie interwencje, Kompleks Władzy Judeocentrycznej (KWJ) [4] ożywił animozje zagojone od czasu II wojny światowej. Przywódca sił ONZ w Bośni, gen. Morillon powiedział, że grupy etniczne Bośni i Hercegowiny nie tyle działały ze strachu przed dominacją przeciwnika, co z nienawiści. Drzemiące zarzewia nienawiści obudzono w Chorwacji, Bośni i Kosowie (rozdziały 1 – 3) i konsekwentnie używały środków militarnych, prawnych (rozdział 4), wojny informacyjnej (rozdział 5) i innych (rozdział 6) celem podboju Serbów. Praca [2] omawia instrumenty dyplomatyczne i zewnętrznych uczestników, a te wskazują na plan KWJ na Bałkanach.

Chorwacja: tradycja ustaszy

Serbowie mieli swój udział w obronie Europy przed Turkami i nazistami. W XVI w. dynastia Habsburgów zaprosiła Serbów do strefy buforowej (niemiecki: Militärgrenze; serbo-chorwacki: Vojna Krajina), ewakuowanej przed inwazją turecką. Chorwaccy i węgierscy ziemianie mieli pretensje, że cesarz Ferdynand wywłaszczył ich na rzecz Serbów, których zwolnił od płacenia dzierżawy w zamian za obronę. Chorwacki (i węgierski) antyserbizm, częściowo wywodzi się od tego zdarzenia. Po upadku Monarchii Austro-Węgier i przyłączeniu Pogranicza Wojskowego do Chorwacji w 1868 r., Serbowie stanowili jedną czwartą chorwackiej populacji, a w 1991 r. zaledwie 12%.

Założeni przez Ante Pawelicia w 1929 r. chorwaccy ekstremistyczni ustasze mordowali Serbów, opozycyjnych Chorwatów, Romów i Żydów podczas II wojny światowej metodami, które przerażały nazistów. [5] Osobisty asystent Hitlera ds. bałkańskich, Herman Naubacher oszacował na podstawie własnych raportów liczbę ofiar po stronie serbskiej na 750 tys., redukując sumę podawaną przez ustaszy, którzy chwalili się zabiciem miliona Serbów (w tym dzieci, kobiet i starszych). [6] Edmond Paris pisze o ok. 750 tys. Serbów, 60 tys. Żydów i 26 tys. Romów zabitych w l. 1941-1945 w “gigantycznym holokauście”, “największym ludobójstwie” II wojny światowej, licząc w proporcji do ogółu narodu serbskiego. [7] Allan Ryan Jr. zacytował Pawelicia w książce Quiet Neighbours (Cisi sąsiedzi): “Dobry ustasza to taki, który potrafi nożem wyciąć dziecko z łona jego matki.” Ustasze przyjęli idee XIX-wiecznego “chorwackiego ojca narodu”, Ante Starczewicia, który wykrystalizował pojęcie serbofobii: “Chorwacki naród uznaje słowiańską krew Serbów za obcą […] Serbów trzeba zlikwidować.”

Dwa rozdziały ocenzurowane przez władze Tito w książce o zbrodniach ustaszy [8] dokumentują antyjugosłowiańską, profaszystowską postawę Kościoła Rzymskokatolickiego na początku XX w. [9] Chorwaccy katoliccy hierarchowie i kler nakłaniali świeckich do ustaszowskiego ludobójstwa oraz brali w nim udział. Rasa i religia splotły “rasistowski nacjonalizm, którego dążeniem było 100% czyste etnicznie państwo, z równolegle faszystowską polityką Kościoła chorwackiego, dążącego do stworzenia 100% czystej religijnie, katolickiej Chorwacji.” [10] Katolickie i protestanckie gazety publikowały prawa aryjskie, opisy masowego przymusowego nawracania, zdjęcia Pawelicia wizytującego seminaria i klasztory oraz mowy powitalne. Wysłannik Himmlera, Reinhard Heydrich pisał (17.2.1942) o Słowianach zabitych przez Chorwatów “najbardziej sadystycznymi metodami”: “chorwacko-serbski stan napięcia nie w mniejszym stopniu jest walką Kościoła Katolickiego przeciw Kościołowi Prawosławnemu.” [11]

Hubert Butler [12] oskarża ustaszy i chorwacki Kościół Katolicki. W 1950 r. trzech bałkańskich polityków na uchodźstwie poprosiło członków ONZ o aresztowanie ok. 120 chorwackich nacjonalistów, w tym wielu franciszkanów twierdząc, że franciszkański komendant obozu Jasenowac mordował więźniów, a przymusowe nawracanie i rzezie miały miejsce we franciszkańskim monastyrze w Hercegowinie. Student prawa z organizacji katolickiej wygrał w 1942 r. zawody, podcinając gardła 1360 Serbom. Francuski kardynał Tisserant powiedział w marcu 1942 r. ambasadorowi Pawelicia w Watykanie, Ruszinowiciowi: “nawet franciszkanie w Bośni i Hercegowinie zachowywali się bestialsko. Ojciec Szimić z rewolwerem w ręku prowadził uzbrojony gang i niszczył cerkwie.” Pawelić odznaczył później przełożonego franciszkańskiego monastyru w Kninie za działalność militarną. Tisserant zdemaskował kłamstwo Ruszinowicia o tym, że 200 tys. Serbów dobrowolnie powróciło do Kościoła Katolickiego: “Niemcy pomogli wam zabić wszystkich kapłanów, a wy pozbyliście się 350 tys. Serbów jeszcze przed ustanowieniem Chorwackiego Kościoła Prawosławnego.” Przeciwko Turkom Tisserant przypomniał, że Serbowie przysłużyli się tak samo katolicyzmowi jak Chorwaci, ale ci ostatni otrzymali tytuł Przedmurza Chrześcijaństwa.

Watykan pomógł ustaszom zidentyfikowanym przez CIA ukryć się, zbiec i wywieźć kosztowności zabrane ofiarom. Andrija Artukowić, [13] “Himmler Jugosławii”, któremu Watykan pomógł ukryć się w Irlandii przed wyjazdem do USA, konsultował się z abpem Zagrzebia, Alojzijem Stepinaciem ws. moralnych aspektów każdej akcji, którą przedsiębrał. Stepinać był niechętny prawosławiu i widział ustaszowskie ludobójstwo jako “dzieło ręki boskiej”. Został skazany za dowodzenie w zbrodniach wojennych i masowe morderstwa, ponieważ “odgrywał rolę w zarządzaniu marionetkowego, chorwackiego, nazistowskiego rządu”, a “wielu członków jego duchowieństwa brało aktywny udział w bestialstwach i masowych morderstwach” i współpracowało z nazistami. [14] Watykańska i zachodnia propaganda przedstawia uwięzienie Stepinacia na 5 lat i areszt domowy aż do jego śmierci w 1960 r., jako komunistyczne przedstawienie.

Neo-ustasze

Okrucieństwo i jego franciszkańskie wsparcie powróciły. Senator Joseph Biden (teraz wiceprezydent USA) złapał zajadły antyserbizm od chorwackiego, franciszkańskiego duchownego Iliji Żiwkowicia we wczesnych l. 1980-ych. Ingorując rolę Watykanu i Chorwacji podczas II wojny światowej, katolicki Biden zainicjował senackie, serbofobiczne uchwały i inicjatywy oraz przemawiał nienawistnie i udzielał antyserbskich wywiadów. Powiedział podczas debaty w 1999 r. nt. agresji NATO: “wszystkich Serbów należy umieścić w obozach koncentracyjnych podobnych do hilerowskich”. W programie Larry King Live stacji CNN, Biden powiedział: “Serbowie to niepiśmienni analfabeci, mordercy dzieci, rzeźnicy i gwałciciele”. Żiwkowić chwalił się, że Biden był w kontakcie z ultranacjonalistycznymi chorwackimi ugrupowaniami, ale “to, co zainspirowało go najbardziej, to moje przemówienie, które wygłosiłem […] przed świeżo wybranym prezydentem Clintonem […] wyjaśniałem, dlaczego mosty w Belgradzie trzeba zbombardować, jak zatrzymać serbskie siły w BiH […] To było dla nich oczywiste, ponieważ zaangażowaliśmy jednego z b. kongresmenów, by lobbował za Chorwacją już w 1987 r.”, tzn. długo przed rozpadem Jugosławii. Żiwkowić żalił się senatorowi Bidenowi, że już w 1985 r. “serbscy redaktorzy wycięliby wszystko, co chorwackie”. [15] Tymczasem w 1985 r. nie było państwa Chorwacja, a w Jugosławii nie tolerowano nostalgii ustaszy ani chorwackiego fanatyzmu.

W 1990 r. chorwaccy neofaszyści zorganizowali demonstracje, zastraszanie i ataki na Serbów, nawołujące do obalenia federacji i ich wygnania. Chorwaccy narodowi ekstremiści, prowadzeni przez partię HDZ przyszłego prezydenta Franjo Tudźmana, uzyskali kontrolę nad chorwackim parlamentem (30.5.1990). HDZ miało neo-ustaszowskie skrzydło militarne. Nieobecne na Bałkanach od końca II wojny światowej prawicowe organizacje z Zachodu, teraz kierowały fundusze, broń i najemników dla separatystów i terrorystów. Międzynarodowi faszyści CFIVA (Croatian Forces International Volunteers Association) dostarczyli 2800 najemników. [16] Niemieckie i austriackie tajne neonazistowskie publikacje [17] apelowały: “pomóż naszym chorwackim braciom bronić białej rasy”. [18] Bojąc się powtórki okrucieństw II wojny światowej, Serbowie w Chorwacji zaczęli wzmacniać obronę.

Chorwacki parlament przyjął konstytucję (22.12.1990), która pozbawiła etnicznych Serbów ich podstawowych praw. Podobnie jak w 1941 r., kiedy naziści ustanowili narodowy rząd chorwacki, konstytucja ta nadała Serbom, Żydom, Romom i muzułmanom status ludzi drugiej kategorii. Serbowie stracili pracę w rządzie oraz przedsiębiorstwa i domy. Zamknięto serbską prasę. Wprowadzono podatek od nieruchomości tylko dla Serbów, a milicja splądrowała i zamknęła serbskie sklepy. Serbowie otrzymali naznaczone karty tożsamości. Europa zażądała (luty 1991), aby Jugosławia zorganizowała wybory. Chorwacki rząd zaatakował serbskich cywilów w Plitwicach (31.3.1991), zaczynając konflikt zbrojny z udziałem armii Jugosłowii, JNA. Jeszcze przed uzyskaniem przez Chorwację niepodległości, jej minister spraw wewnętrznych, Martin Szpegelj potwierdził wojnę przeciw JNA i Serbom (“zabijcie ich wszystkich na ulicach, w ich domach, granatami ręcznymi, wycelujcie pistolety w ich brzuchy, kobiety, dzieci”), obiecał rozprawić się z serbskim miastem Knin “poprzez wyrżnięcie” jego mieszkańców. W terminie (5.5.1991) wyznaczonym przez Kongres USA uchwałą 101-513 o sankcjach ekonomicznych jako ultimatum dla wprowadzenia “demokratycznych reform”, chorwackie bojówki zaatakowały bazę JNA. Nowe przywództwo chciało “zainicjować konflikt przeciwko Belgradowi i Serbom, by rozpocząć proces przesuwania granic z Serbią i BiH do stanu z II wojny światowej i przejąć mienie militarne JNA.” [19]

HDZ wygrało pierwsze wielopartyjne wybory. Słowenia i Chorwacja ogłosiły niepodległość (25.6.1991). Europa odmówiła uznania rozłamu. Trwały negocjacje Traktatu z Maastricht, a Niemcy zgodziły się na decyzję W. Brytanii o nieprzyjęciu waluty euro pod warunkiem, że inne państwa członkowskie zatwierdzą rozpad Jugosławii. Do grudnia 1991 r. Wspólnota Europejska poparła secesje i zachęciła pozostałe republiki do separacji. Niemcy i Watykan były pierwszymi, które zaakceptowały nowe państwa. Chorwackie radio (29.10.1991) dało mniejszości serbskiej 48 godzin na opuszczenie domów. 1.11.1991 r. zabito 225 Serbów, zniszczono 36 serbskich cerkwi, zrównano z ziemią 250 serbskich wiosek i wygnano 58 tys. Serbów. Ta pierwsza poważna zbrodnia wojenna konfliktu zapoczątkowała kolejne. [20]

Ataki chorwackie na zamieszkałe przez Serbów “strefy chronione przez ONZ” w Zachodniej Sławonii (Operacja Błyskawica, maj 1995) i Krajinie (Operacja Burza, sierpień 1995) [21] to najgorsze czystki etniczne podczas wojen bałkańskich. [22] USA wspierało planowanie, przygotowanie nadzór i walki. [23] Brytyjski dziennikarz krytykował te chorwackie “brutalne akcje militarne”: “dzisiejsze państwo chorwackie podziela priorytety ustaszy z II wojny światowej – rasistowską obsesję, aby stworzyć 100% czystą etnicznie, katolicką Chorwację.” [24] Świętując Burzę, która przepędziła 250 tys. Serbów z Krajiny, Tudźman powiedział Chorwatom: “nie ma powrotu do przeszłości, do czasów kiedy oni, Serbowie, roztaczali raka w sercu Chorwacji.” [25]

Operacje Błyskawica i Burza

Chorwackie represje od 1990 r. wraz z Błyskawicą i Burzą (1995) zabiły kilka tysięcy cywilów i brutalnie wysiedliły setki tysięcy Serbów. Ekipy Misji Obserwacyjnej Wspólnoty Europejskiej zauważyły (7-22.8.1995) niszczenie przez podpalenie ok. 60-80% własności Serbów z Krajiny przez chorwackie grupy militarne w miejscach o dostępie kontrolowanym przez Chorwatów. Systematyczne palenie całych wiosek było koordynowaną etniczną czystką, zatwierdzoną na najwyższym szczeblu, by zapobiec powrotom Serbów. Pozostali na miejscu Serbowie w Krajinie (głównie osoby starsze) stanowili ok. 2-5% populacji sprzed konfliktu. [26] Przeciętnie na 6 znalezionych ciał dziennie, w większości osób starszych, wiele było okaleczonych, postrzelonych w tył głowy lub z podciętymi gardłami. [27] Systematycznie niszczono serbskie wsie, miasteczka i gospodarstwa, by wyeliminować “każdy ślad serbskiej okupacji”; “rok po tych wydarzeniach, tortury, nękanie i rzezie tych zbyt starych, słabych lub tylko zbyt upartych aby odejść, wciąż trwają” z pełną wiedzą społeczności międzynarodowej. [28]

MTK stwierdziło, że chorwackie siły działały w “brygadach podpalaczy”, pozostawiających za sobą kompletne zniszczenie, aby zapobiec powrotom Serbów. Setki Serbów z Krajiny zostało zamordowanych lub zniknęło po Burzy. [29] Mimo to MTK nie ścigało przywódców Chorwatów zbyt energicznie. Kosowski Albańczyk, gen. Agim Czeku, dowodził Burzą. Kanadyjskie wojsko niosące pokój było świadkiem barbarzyństwa żołnierzy Czeku w Operacji Medak Pocket (Chorwacja, 1993), gdzie zamordowano ponad 200 serbskich cywilów. MTK musiało oskarżyć Czeku, głównie na mocy kanadyjskiego zeznania. [30] Siły Czeku zmmasakrowały kolumnę serbskich uchodźców we wsi Nowi Warosz (2.5.1995) oraz zaatakowały “zabezpieczone” przez ONZ miasto Knin. [31] Później, z błogosławieństwem departamentu stanu USA, Czeku został głównym dowodzącym WAK w konflikcie kosowskim w l. 1998-1999. Podczas całej Operacji Sojusznicza Siła (Allied Force, 24.3.1999 – 11.7.1999), przedstawiano Czeku jako lojalnego sojusznika i brał on udział w instruktażach z czołowymi generałami NATO. Albańczycy w Kosowie i Macedonii uważali go za bohatera. Przed wyborem na ministra Kosowa (10.3.2006), powiedział: “Wiem, że nigdy nie brałem udziału, nie widziałem, nie rozkazywałem, ani nie robiłem czegoś, co łamałoby zwyczaje wojenne.”

Po śmierci Tudźmana, Chorwacja ścigała 811 osób ws. domniemanych zbrodni popełnionych podczas i po Burzy. Kilkudziesięciu, włączając Serbów, skazano nawet na 20 lat więzienia. Amnestia Międzynarodowa (Amnesty International) krytykowała Chorwację za niedostateczne śledztwa i tolerancję bezkarności. MTK oskarżyło starszych dowódców chorwackich: Iwana Czermaka, Mladena Markacza i Ante Gotowinę, którzy osobiście i przywódczo odpowiadali za zbrodnie wojenne przeciw Serbom z Krajiny. Czermaka i Markacza przekazano do MTK. Hiszpańska policja zatrzymała Gotowinę na Wyspach Kanaryjskich (8.12.2005) i ekstradowała go do MTK, na process Gotowiny, Markacza i Rahima Ademi, dotyczący “zbiorowej, zbrodniczej działalności” i planowanej militarnej ofensywy celem etnicznego wyczyszczenia całej populacji Serbów z Krajiny.

Żałując swoich wcześniejszych kłamstw o Burzy w procesie Miloszewicia, b. ambasador USA w Chorwacji, Peter Galbraith zeznawał przed MTK (23.6.2008), że Burzę dostosowano do chorwackiej polityki. Podczas licznych spotkań z Galbraithem przed Burzą, Tudźman nazwał chorwackich Serbów “strategicznym zagrożeniem”, a jego doradca Hrwoje Szarinić – “rakiem na brzuchu Chorwacji”. Dla czystego etnicznie kraju, Tudźman planował, że “do 10% Serbów może pozostać w Chorwacji”, a Krajina trzeba zasiedlić Chorwatami z diaspory. Popierał także “przesunięcie populacji” i podział BiH. Galbraith był świadkiem Burzy; zbrodnie nie były “sporadycznymi przypadkami”, jak to określają Chorwaci, ale masową akcją planowaną przez chorwackie dowództwo. Człowiek z departamentu stanu USA, siedzący za oskarżycielem MTK nadzorował zeznania Galbraitha, aby zapobiec ujawnieniu roli USA w zbrodniach Chorwatów.

Podwójny standard dla negujących Holokaust

Tudźman bronił ustaszowskiego ludobójstwa w The Wasteland of Historical Reality (1989), uważając Serbów za “dzikusów”, którzy “trzeba eksterminować”. Umniejszył dużą liczbę ofiar ustaszy. Dla niego ludobójstwo było uniwersalną cechą ludzkości, zgodne z “harmonią świata Boga”, “zalecane i przykazane słowem Wszechmogącego”. Chorwacja ukryła ludobójstwa ustaszowskie oraz późniejsze, dokonane na muzułmanach w 1990r., jako że kontrolowała wychodzące drogą satelitarną obrazy TV. Obrazy martwych, opisanych jako “Chorwaci lub muzułmanie z BiH”, w rzeczywistości ukazywały ciała etnicznych Serbów. [32]

Na początku rządzenia, Tudźman zadeklarował: “Cieszę się, że moja żona nie jest Żydówką albo Serbką”. Zmienił nazwy ulic noszące nazwiska działaczy antyfaszystowskich, przywrócił pieniądz i flagę ludobójczego faszystowskiego reżimu oraz zmienił konstytucję tak, by pozbyć się Serbów. Zakwestionował Holokaust, lecz mimo to Zachód pomógł mu “zdobyć własne państwo i dokonać czystki etnicznej 560 tys. Serbów”. Był “zaproszony do W. Brytanii na rocznicę pokonania nazizmu w Europie. Tak jak są różne Holokausty i jedne wolno negować, a drugich nie, wyraźnie istnieją zaakceptowani i niezaakceptowani naziści.” [33]

Reżim Tudźmana rozebrał ponad 3 tys. antyfaszystowskich pomników, w tym jeden w ustaszowskim obozie zagłady w Jasenowacu. Usunięto tam stałą wystawę i zredukowano liczbę ofiar z setek tysięcy do dziesiątek tysięcy. [34] Jednakże liczba żydowskich ofiar pozostała na poziomie około 17 tys. Podobne trendy, poparte przez Jad Waszem, obserwujemy odnośnie Oświęcimia. [35]

W 1991 r. armia nowej Chorwacji zniszczyła XVIII-wieczną serbską cerkiew Św. Jana Chrzciciela w okolicach Jasenowaca. Odbudowany w 1984 r. z gruzów, jakie pozostawili ustasze w 1941 r., cerkiew ponownie zniszczyły oficjalne faszystowskie siły Chorwacji. W 1995 r. najazd sił Tudźmana w Jasenowacu zbezcześcił, splądrował i zniszczył cerkiew, muzeum obozu zagłady i ośrodek pamięci.

W styczniu 1996 r. Tudźman zaproponował, aby szczątki ustaszy ekshumować i złożyć w Jasenowacu pomiędzy grobami ich ofiar – na “znak pojednania”. [36] Tym samym miejsce to stałoby się jedynym w Europie, gdzie ofiary Holokaustu byłyby pochowane z ich prześladowcami. Żydowski publicysta, Slawko Goldstein, który stracił pięciu członków rodziny w ustaszowskich eksterminacjach, przekonywał Tudźmana, by zostawił ofiary w spokoju. Tudźman zmarł w 1999 r., oskarżony o “zbiorową, kryminalną dzialalność” wespół z Gojkiem Szuszakiem (zmarłym w 1998 r.) oraz z HDZ-owskimi członkami rządu i czołówką oficjeli wojskowych i policyjnych.

Islamizm bośniacki

Komunista i Chorwat Tito prowadził politykę osłabiania serbskiej władzy. Na ten cel stworzył narodowość “muzułmańską“. Jugosłowiańscy muzułmanie to głównie Słowianie (Serbowie, nieco Chorwatów), których przodkowie przeszli na islam. Kiedy należący do radykalnej, muzułmańskiej mniejszości, Alija Izetbegowić przyłączył się do Chorwatów przeciwko Serbom i jednostronnie ogłosił niepodległość (6.3.1992), skład społeczności BiH był się następująco: muzułmanie (43%), Serbowie (31%), Chorwaci (17%) i “Jugosłowianie” (7%).

Radykalna, islamistyczna mniejszość opanowała umiarkowanych muzułmanów i pomocą z zewnątrz dążyła do secesji. Izetbegowić stworzył bojową, ultranacjonalistyczną, islamską Partię Akcji Demokratycznej (Stranka Demokratske Akcije, SDA) w 1990 r. Wspomagany przez USA, w sierpniu 1994 r. zaatakował umiarkowanych muzułmanów w mieście Bihac. Z jej mieszaną populacją, podział Bośni był absurdalny. [37] Muzułmanie w większości byli mieszkańcami miast, podczas gdy Serbowie i Chorwaci zamieszkiwali wsie. Bośniaccy Serbowie nie najeżdżali innych terytoriów, ale próbowali bronić własnych ziem i ustanowić korytarze transportowe. Bośnia nie mogła być podzielona bez wojny domowej i tą właśnie sprowokowali uczestnicy konfliktu z zewnątrz. Bezpieczne strefy ONZ w Bośni nie były bezpieczne dla Serbów ani muzułmanów. Według danych Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców, prawie wszystkich Serbów zabito lub wywieziono do 1993 r. Zasiedlone przez muzułmanów ONZ-owskie enklawy dawały schronienie muzułmańskim grupom wojskowym, które atakowały otaczające je serbskie wioski, prowokując odwety.

“Porozumienia” w Dayton w 1995 r. narzuciły podziały polityczne wieloetnicznej składance narodowościowej BiH oraz powierzyły los tych grup siłom z zewnątrz. Dominacja islamistycznej mniejszości nad umiarkowanymi muzułmanami Bośni była zapowiedzią roli WAK w Ramboulliet i kosowskiej “niepodległości”. Izetbegowić miał poparcie USA od 1992 r., kiedy to za uwagą amerykańskiego ambasadora Warrena Zimmermanna (“Dlaczego podpisywać coś, co ci się nie podoba?”), odstąpił od serbsko-muzułmańsko-chorwackiego porozumienia w Lizbonie. [38] Problem bośniacki mógłby zostać rozwiązany pokojowo, gdyby nie USA.

Porozumienie w Dayton zinstytucjonalizowało poparcie USA dla celu wypędzenia Serbów – fizycznie z części terytorium Bośni i jako grupy spod ochrony prawa międzynarodowego. USA wymanewrowało reprezentantów Serbów bośniackich z porozumień daytońskich, a prezydenta Serbii, Miloszewicia – do negocjacji na ich rzecz. Poprzez MTK, USA oskarżały “zbrodniarzy wojennych” o ludobójstwo, jako zabezpieczenie przeciw Serbom, którzy domagali się przestrzegania ich praw. Procesy MTK gwarantowały, że publika odbierze wojnę NATO jako usprawiedliwioną interwencję humanitarną. Od momentu podważenia porozumień w Lizbonie, architekci układu w Dayton wiedzieli, że Bośnia nie może być państwem wieloetnicznym. Serbowie pragną przyłączenia do Serbii, Chorwaci do Chorwacji, ale to bośniaccy islamiści dominują do dziś. Kiedy Chorwaci bośniaccy opuściliby Bośnię, “muzułmańska większość zatopiłaby” Serbów. [39]

Zgodnie z ambicjami islamistów, KWJ był zainteresowany Zielonym Korytarzem, ciągłym muzułmański regionem, od Bośni, przez Albanię, Sandżak i Kosowo do Turcji. Już armia ottomańska dotarła do Wiednia w 1683 r. w planie takiego korytarza. Znaleziona w antykwariacie w Ankarze propaganda z kręgu albańskich emigrantów “ukazywała wielką zieloną strzałę, wychodzącą z Turcji, ciągnącą się poprzez zaludnione przez muzułmanów części Bałkanów […] zwycięsko prowadząc […] do centrum Europy”. [40]

Holenderski raport [41] ośmiesza sarajewski magazyn satyryczny Vox, jakoby był jedynym źródłem wiedzy Miloszevicia o Zielonym Korytarzu. Pierwsze wydanie fundamentalistycznego Vox wyraziło nienawiść do Serbów w Serbii, a później pogróżki i nadzieje na masakrę Serbów bośniackich. Vox opublikował też dokumenty na podstawie Islamskiej Deklaracji Izetbegowicia. Ten pochodzący z 1970 r. islamistyczny manifest odkurzono, by podżegać do nienawiści i wojny domowej. Vox przedrukował Deklarację Niepodległej Bośni-Hercegowiny z okazji oczekiwanej secesji Słowenii na początku rozpadu Jugosławii. Podobnie jak w Islamskiej Deklaracji, radykałowie dążyli do “odtworzenia status quo sprzed 1878 r.”, [42] kiedy to Bośnia była prowincją rządzoną przez szariat, a jej chrześcijańską większość podporządkowywano w nieustannej udręce. Życie w świeckiej Jugosławii było nie do przyjęcia dla islamistów, dla których niepodległość od władzy niewiernych była nakazem religijnym.

W muzułmańskim państwie BiH, “dobry Serb, to martwy Serb lub posłuszny Serb, albo taki, który przeszedł na islam”, “wiarę jego praojców”. Za każdy zniszczony muzułmański dom, miało być zburzonych 10 serbskich domów, za każdą śmierć muzułmanina – 100 Serbów zabitych i za każdego zranionego – 10 do 15 Serbów. Serbowie mieli pracować 12 godzin dziennie za wynagrodzenie mniejsze o 30% niż wynagrodzenie muzułmanina i zależne od lojalności całej grupy. Serbowie traciliby pracę na rzecz muzułmanów oraz jedliby racjonowaną żywność z wyznaczonych dla nich sklepów. Nie wolno byłoby im mieć narodowych partii i straciliby prawo do zrzeszania się i głosowania w przypadku nieposłuszeństwa. Inicjatorzy islamistycznej Bośni planowali też bronić muzułmańskich interesów w Sandżaku, Kosowie, Macedonii, Czarnogórze, Chorwacji i Serbii.

Kiedy wybuchła wojna we wschodniej Bośni (kwiecień 1992), a muzułmańska większość stanęła w opozycji do radykałów (jak wcześniej w mieście Bihac), broń i mundury zaczęły napływać do lokali SDA, partii Izetbegowicia. [43] Aby zastraszyć Serbów i sprowokować konflikt, Vox opublikował listę likwidacyjną serbskich “zbrodniarzy wojennych”, b. partyzantów Tity, którzy walczyli z bośniacką dywizją SS Handżar. Rok wcześniej, przebrane za serbskie grupy paramilitarne Arkana (Arkan – Żeljko Rażnjatowić), muzułmańskie gangi (np. Liga Patriotyczna w rejonie Srebrenicy) zagroziły muzułmańskiej większości, zaogniając konflikt i doprowadzając do obustronnego strachu. [44] Serbów wyrzucano wtedy z pracy, podobnie jak w Chorwacji. W Vox (październik 1991) znalazły się artykuły o Handżarze i przyszłej IV Rzeszy, a na jego okładce – muzułmanin w tureckim nakryciu głowy, z jedną nogą na odciętych głowach Serbów. Podobna fotografia, ale nie opublikowana w Vox, ukazywała stopę na odciętych głowach Brana Duricia, Nenada Petkowicia i Blagoje Blagojewicia. Trzymający głowę Blagojewicia, pokazany na innej fotografii złoczyńca, był ciemnoskórym mudżahedinem. W l. 1990-ych w Kosowie łowcami głów byli “żołnierze” WAK Sadik Cuflaj i jego nastoletni syn Walon, których pokazanła serbska prasa, trzymających odciętą głowę Bojana Cwetkowicia, podczas gdy ich towarzysz trzymał drugą.

Ok. 20 muzułmańskich imamów w Handżarze zaszczepiło politykę eksterminacji prawosławnych Serbów (“komunistów”) i Żydów. W październiku 1943 r. imam Abdulah Muhasilowić mówił o dwóch obozach “światowych”:

“Jeden stoi pod dowództwem Żydów, o których Bóg mówi w Koranie, „Oni są twoimi wrogami i wrogami Boga.” Są to Anglicy, Amerykanie i bolszewicy, którzy walczyli przeciwko wierze, przeciwko Bogu, przeciwko moralności i przeciw właściwemu porządkowi. Po drugiej stronie stoją nazistowskie Niemcy z sojusznikami, pod dowództwem Adolfa Hitlera, które walczą dla Boga, wiary, moralności i dla sprawiedliwszego i lepszego porządku na świecie.” [45]

Srebrenica

W 1993 r. muzułmańscy żołnierze z chronionej przez ONZ “bezpiecznej strefy” Srebrenica, najechali serbskie wioski w noc prawosławnego Bożego Narodzenia. Gen. Morillon opisał to: “Tam były pościnane głowy, okropna masakra dokonana przez siły Nasera Oricia we wszystkich okolicznych wioskach.” [46] Ludźmi Oricia kierowała nienawiść, więc wyrżnęli wszystkich napotkanych cywilów i serbskich więźniów wojennych, pochodzących z Bośni. Morillon relacjonuje, co mówił Orić: “Nie możemy zaprzątać sobie głowy więźniami.” Orić pokazał taśmy wideo zmasakrowanych Serbów. [47] Serbskie organizacje zestawiły nazwiska ponad 3 tys. Serbów bośniackich, zabitych w rejonie Srebrenicy w l. 1992-1995. [48]

Wojsko Oricia wycofało się z bezpiecznej strefy ONZ Srebrenica tydzień przed masakrą przez siły serbskie (lipiec 1995). Francuski gen. Germanos mówił: “Orić powszechnie deklarował, że opuścili Srebrenicę, bo [Izetbegowić chciał], by Srebrenica upadła.” Morillon dodał, że siły Izetbegowicia “sprzeciwiły się ewakuacji wszystkich tych, którzy prosili o wyprowadzenie z miasta […] Mladić wpadł w pułapkę”. [49] Masakrę planowano rok wcześniej, kiedy ONZ-owski raport Kofi Annana stwierdził: “Izetbegowić dowiedział się, że interwencja NATO w Bośni była możliwa, ale tylko gdyby Serbowie wtragnęli do Srebrenicy i zmasakrowali co najmniej 5000 osób.” [50] W 1999 r. ONZ-owski raport uzupełnił to: “Prezydent Izetbegowić stanowczo zaprzeczył, jakoby wydał takie oświadczenie.” [51] W ramach wybielania NATO, pominięto dowody zaplanowanych strat. [52] Od początku administracja Clintona powoływała się na zdjęcia szpiegowskie jako dowód masakry w Srebrenicy. Kiedy zaś zdjęcia nie napłynęły, Biały Dom wykręciL się wymówką tajemnicy tej informacji. Aby przeszkodzić dochodzeniu sprawiedliwości, decyzją stałych członków RB ONZ: USA, Francji i W. Brytanii, dokumenty w kwaterze głównej ONZ ws. Srebrenicy nie były dostępne dla MTK.

Wyolbrzymione twierdzenia o liczbie ofiar kłócą się z dowodami śledczymi w decyzji MTK, opiewającymi na 2028 ciał. [53] “8 tys. muzułmańskich ofiar” egzekucji oszacował Czerwony Krzyż, włączając “5 tys. ‘zaginionych’, z czego później okazało się, że tysiące dostało się w bezpieczne miejsca lub zginęło podczas walk” z Armią Republiki Serbskiej. Zbrodnie srebrenickie dotyczyły “setek egzekucji, ale nie więcej”. Zabici “cywile” to 5500 żołnierzy w “pełnym uzbrojeniu z 28 dywizji Bośniackiej Muzułmańskiej Armii” pod dowództwem “oskarżonego o zbrodnie wojenne Nasera Oricia”. Wg szefa negocjatorów UE, Lorda Davida Owena, “główną wadą pomysłu “bezpiecznych stref” z perspektywy wojsk ONZ było to, że RB ONZ pozwalała muzułmanom wymigać się z dotrzymania warunków demilitaryzacji.” Do maja 1992 r. siły Oricia dopuściły się największych okrucieństw w tej wojnie, “mordując 1200 – 2500 Serbów ze Srebrenicy”, a liczba serbskich ofiar z okolic Srebrenicy była “nie mniejsza, a prawdopodobnie większa niż liczba ofiar po stronie muzułmańskiej”. Przywódcy bośniackich muzułmanów, w tym założyciel rządzącej partii SDA ze Srebrenicy, Ibran Mustafić, “twierdzili, że bośniacka prezydentura i głównodowodzący rozmyślnie poświęcili miasto, by stymulować NATO do interwencji”. Polityka USA osłabiła ONZ-owskie i europejskie ustanowienia pokojowe, “aby wcielić rozwiązanie militarne” poprzez ułatwianie dostaw nielegalnej broni muzułmanom. To pomogło zamienić bezpieczne strefy w “bazy wypadowe pod konflikt i punkty zapalne, mające wieść do interwencji NATO”. [54] Wiadomości w BBC wspierały tezę o tym, że jedynymi ofiarami byli żołnierze:

“Niektórzy z 3000 żołnierzy, którym udało się dziś dotrzeć do Tuzli po utorowaniu sobie drogi przez linie wroga, twierdzą, że Serbowie złapali w pułapkę ich wycofującą się kolumnę, zabijając setki, jeśli nie tysiące żołnierzy.” [55]

Nie udowodniwszy serbskich zamiarów czy działań ludobójczych ani masowych zbrodni, mocarstwa kłamały nt. Srebrenicy. Nawet sędziowie MTK przesadzili, ponieważ dowody jedynie “sugerowały”, że “większość” z 7 – 8 tys. “zaginionych” stracono, a nie że zginęli w boju. [56] Propaganda i MTK są pewni, że męskie ofiary muzułmańskie to nieuzbrojeni cywile, ale kwestionują status cywila, ofiary serbskiej. Jak w postawie KWJ odnośnie negujących Holokaust, tak każdy, kto kwestionuje Srebrenicę (“największe okrucieństwo Europy od czasu II wojny światowej”), jest “negatem holokaustu” i “rewizjonistą”. Brak określenia jako ludobójstwa gorszych okrucieństw chorwackich na Serbach, jeszcze bardziej podważa niezależność MTK. Podczas konfliktu w Chorwacji, administracja Clintona zawyżyła straty ludzkie w Srebrenicy i odwróciła uwagę od chorwackich ataków na zamieszkałe przez Serbów “obszary chronione przez ONZ” w Zachodniej SLawonii i Krajinie.

Naciski polityczne a NGO

Kiedy potrzebne były pojednanie i gojenie ran ertnicznych, MTK zaszokował opinię publiczną wideo pt. “Srebrenica” (1.6.2005), przedstawiającym Skorpionów – prywatną paramilitarną serbską ochronę, zabijających sześciu muzułmanów bośniackich. MTK promował nienawiść poprzez demonizację całego narodu. Ocenzurował i wygłuszył zbrodnie wojenne i okrucieństwa dokonane przez muzułmanów bośniackich i wojska Chorwatów przeciw Serbom bośniackim. [57] Uchwała USA, HR 199 (27.6.2005) zbiorowo obwiniła Serbów bośniackich za Srebrenicę. Zaś w dniu ataków terrorystycznych w Londynie (7.7.2005), które później powiązano [58] z bałkańskim dżihadem, rezolucja UE obchodziła X rocznicę “aktu ludobójstwa”, dokonanego na “ponad 7 tys. nieuzbrojonych bośniackich muzułmanów, których przypuszczalnie zamordowali Serbowie bośniaccy”. [59] Rezolucja UE postanawiała, że Serbia musi przyznać się do ludobójstwa, oddać Karadżicia i Mladicia do MTK oraz zgłosić swoją kandydaturę do członkowstwa w UE. Opublikowanie nagrania ze Srebrenicy, pozbawionego rzeczywistych dowodów, stało się narzędziem wymuszenia tych żądań. Parlament Europejski także działał przeciw pojednaniu; żaden naród bowiem nie przyzna się do nieistniejącego ludobójstwa. Emerytowany profesor historii z Uniwersytetu Berkeley zauważył: “obecnie szeroko w mediach już od dekady mamy do czynienia z intelektualnym terroryzmem lub demonizacją ‘Serbów’, co także kwalifikuje się jako akt ludobójstwa, jako ‘szkoda mentalna’, wymieniona w Artykule 2 konwencji przeciw ludobójstwu z 1948 roku.” [60] Ropowszechnienie owego nagrania sugeruje powiązania NGO z polityką. “Koszmarem dla serbskich nacjonalistów”, “wiodącą aktywistką praw człowieka” w “pogoni za sprawiedliwością”, [61] jest Natasza Kandić. Pracując dla sponsorowanego przez Sorosa Ośrodka Prawa Humanitarnego, zorganizowała ona ww. emisję “dowodzącą”, że Serbowie odpowiadają za ludobójstwo w Srebrenicy. Jednak Kandić ani MTK nie dowiedli powiązań Skorpionów z władzami serbskimi. Nie dowiedli też, że te sześć ofiar było wśród “8 tys.” zaginionych. Możliwe więc, że Skorpiony były brygadą śmierci NATO. [62] Gardząca Serbami Kandić poparła naloty NATO, a kiedy NATO chciało ekstradycji Miloszewicia, była wmieszana w globalne swym zasięgiem oszustwo o rzekomej ciężarówce-chłodni wypełnionej martwymi Albańczykami z Kosowa,. [63]

Dla mediów i z-cy głównego oskarżyciela w MTK, pana Nice (po ang. znaczy “grzeczny, przyjemny” co jest zaprzeczeniem jego postępowania w MYKJ), Ośrodek Prawa Humanitarnego jest “b. solidną organizacją broniącą praw człowieka”. Kolega Kandić, serbofobiczny socjolog Eric Gordy przemawiał na konferencji organizacji pozarządowych w Serbii (27.6.2005) nt. ww. wideo: “Jakiekolwiek ograniczenia dowodowe może mieć ten film, ma on potężną wartość nagłaśniającą.” Emisja nagrania uświadomiła Serbom, że rocznica stała się okazją do “zhitleryzowania” ich i “podpięcia im winy zbiorowej”, żeby “czuli się winni za wszystko, co zdarzyło się na Bałkanach.” [64] Tymczasem OBWE zganiło (grudzień 2004) serbskie media za publikację fotografii zbrodni dokonanej przez Haradinaja, ponieważ przypominanie zbrodni dokonanych na Serbach rzekomo miało siać nienawiść i nietolerancję. Tuby propagandowe Sorosa – B92, Danas i Vreme, jednakże ciągle wzywały Serbów do “skruchy” podczas publikowania nagrań ze Skorpionami, podobnie jak media zachodnie.

Pod zewnątrzną groźbą wymiany posłów, rząd Republiki Serbskiej (BiH) “przyznał”, że zaginęło (nie zostało zamordowanych) 7,8 tys. osób ze Srebrenicy. W porozumieniu z RB ONZ, Carla del Ponte z MTK wykoślawiła owe oświadczenie jako przyznanie się do tysięcy zamordowanych przez Serbów. Obserwatorzy ostrzegli serbski rząd, że przyjęcie serbskiej winy doprowadzi do żądań rekompensat pieniężnych, które w kosztach dalece przekroczą możliwe korzyści polityczne z niej płynące. Przygotowania do procesu ws. ludobójstwa na muzułmanach bośniackich, złożonego przeciw Serbom w MTS, rozważały 100 mld $ rekompensaty. [65]

250 tys. “martwych”

Izetbegowić przyznał na łożu śmierci, że twierdzenia muzułmanów bośniackich o prowadzonych przez Serbów obozach zagłady były oszustwem, obliczonym na wywołanie bombardowania Serbów. [66] Opowieść w ITN (sierpień 1992) o serbskim “obozie koncentracyjnym” Trnopolje, media KWJ pokazywały jako dowód na serbski Oświęcim. Dając podstawę moralną dla zaistnienia MTK, NATO potępiło Trnopolje, właściwie ośrodek dla uchodźców. “250 tys. zabitych w Bośni”, wymyślone, żeby usprawiedliwić oskarżenie o ludobójstwo na muzułmanach, pozostało niezmieniona, mimo że obie strony doznały strat. Do sierpnia 1992 roku, w wyniku oszustwa pt. Trnopolje, ONZ zatwierdziło [67] użycie siły w Bośni i obiecało sprawiedliwość. Rozpoczęto międzynarodową okupację i zainicjowano MTK.

Wyedytowane nagranie ITN oraz sfałszowane stop-klatki z Trnopolje oszukały świat. Margolaine Martin z Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Zagrzebiu zaprzeczyła oskarżeniom. [68] Kiedy magazyn LM zdemaskował oszustwo, [69] ITN pozwało go o zniesławienie. Sąd ustalił, że nawet jeśli fotografie nie były prawdziwe, to zniesławieniem było sugerować, że ITN zrobiło to umyślnie. [70] Obrońcy bałkańskiej polityki USA i NATO cytują ten werdykt jako dowód na istnienie obozów śmierci. Worldwide Television News, powiązane z ITN, sprzedało nagranie z wraz z interpretacją, [71] po klatce z uściskiem dłoni szczupłego mężczyzny z reporterką Penny Marshal z ITN, że brytyjscy reporterzy odnaleźli “pierwszy niezależny dowód na obozy śmierci”, prowadzone przez władze serbskie w BiH. Materiały serbskiej TV, nagrywane zza pleców ekipy brytyjskiej, ukazują brytyjskie nagranie wewnątrz rachitycznej zagrody, ściskających dłonie grupy mężczyzn ponad tym niskim ogrodzeniem. Tylko jeden mężczyzna jest wychudzony. Mężczyźni kilkakrotnie korygują Marshall, która sugeruje, że nie są dobrze traktowani w obozie. [72]

Ufundowany przez Norwegię i Bośnię, Mirsad Tokacza kierownik Ośrodka Badań i Dokumentacji w Sarajewie udowodnił, że liczba 250 tys. ofiar cywilnych w Bośni jest nieprawidłowa. Pentagon raportował od czasu prezentacji Tokacza (16.12.2005) 94 tys. zidentyfikowanych ofiar, [73] tj. o 4 tys. więcej niż w lipcu 2005 r., kiedy Tokacza naliczył 70% muzułmanów, 23% Serbów, 5-6% Chorwatów i 1-2% innych. [74] Spis ludności w 1991 r. zliczył 4,3 mln obywateli w BiH: 44% muzułmanów, 17% Chorwatów, 31% Serbów i 8% innych. [75] Pozornie duże straty muzułmańskie wynikł z trzech ich konfliktów: z Chorwatami przeciw Serbom, przeciw Chorwatom i przeciw innym muzułmanom. Wysokie muzułmańskie straty wojskowe wynikły z tego, że Izetbegowić poświęcił swe wojsko przeciwko ciężkozbrojnemu nieprzyjacielowi. Dwoje badaczy na kontrakcie dla MTK oszacowało 55 tys. zabitych cywili (54% ogólnej liczby 102 tys.), w tym ponad 16 tys. Serbów. [76] Mimo to przez pierwsze 11 dni po śmierci Miloszewicia, liczbę ofiar z wojen w BiH lub w b. Jugosławii określano na 200 tys. lub więcej w co najmniej 202 różnych doniesieniach medialnych, a 100 tys. jedynie w 13. [77]

Emisja w SkyNews [78] nagrania produkcji bośniackich muzułmanów z ok. 1995 r. ukazała Serbów otaczanych, torturowanych i zastrzelonych. Podobnie w Bośni z czasu II wojny światowej 20 tys. hitlerowsko-muzułmańskich żołnierzy, zlikwidowało dziesiątki tys. Serbów, Żydów i Cyganów. Była to nadzwyczajna emisja po latach “męczennictwa” muzułmanów bośniackich. Muzułmańskie siły reżyserowały spektakularne masakry muzułmanów, aby obwiniać za nie Serbów. W oblężeniu Sarajewa serbskie siły również dopuściły się zbrodni wojennych, ale to siły Izetbegowicia zatrzymywały cywilów, którzy chcieli ujść z miasta, a snajperzy regularnie zabijali serbskich mieszkańców. W Mostarze, po wydaleniu z niego Serbów, chorwackie i muzułmańskie siły kontynuowały śmiertelne walki, lecz media obwiniały wyłącznie Serbów. Zachodni korespondent oglądał “w kompletnej rezygnacji” zdjęcie serbskiej babci “ubranej w czarny szal i trzymającej prawosławny krzyż, za łzami grzebiącej swego ukochanego wnuka, ofiarę ‘serbskich’ pocisków na przedmieściach Sarajewa”. Podpis mówił: “Bośniackie dziecko, bośniacka kobieta, typowa muzułmańska posługa pogrzebowa.” [79]

Obrazy serbskich prawosławnych grobów były “muzułmańskimi cmentarzami”. W Kosowie uczestniczące w pogrzebie serbskie kobiety ubrane na czarno to “albańskie kobiety”, a serbskie pogrzeby – “rozpaczający uchodźcy albańscy”. [80] Rzeczywistość Sarajewa, gdzie serbscy i chorwaccy mieszkańcy ucierpieli w dzielnicach kontrolowanych przez muzułmanów, była inna od tej, w którą uwierzyła opinia publiczna: [81] “inne Sarajewo, to, o którym nikt nie mówi, także było ostrzeliwane […] cywile wpadali w zasadzki i byli zabijani przez snajperów, granaty i inną broń.” [82] Autor raportu, przewodniczący stowarzyszenia dziennikarzy w BiH, musiał opuścić Sarajewo, ponieważ trzy wojujące grupy zagroziły jego życiu.

Kiedy wybuchła wojna w Bośni, 160 tys. sarajewskich imigrantów z Sandżaku stało się napędem działań Izetbegowicia, pogłębiając antagonizmy pomiędzy miejscowymi i napływowymi muzułmanami. Obraz Sarajewa jako “europejskiej i światowej stolicy, wielokulturowej i wielonarodowościowej” (przedstawiany przez media i intelektualistówi rodzaju Bernard-Henri Lévy) rozsypał się w mowie Izetbegowicia (marzec 1994), mającej znaczny wpływ na publikę BiH, lecz nieznaną Zachodowi: “Jesteśmy samowystarczalni! […] więc to, że nasi żołnierze giną za wielonarodowe współistnienie […] jest kłamstwem!” [83]

“Zagłada płci”

Systematyczne masowe gwałty, rzekomo usankcjonowane przez serbskie władze, emerytowany profesor John-Peter Maher skomentował w odpowiedzi na “rasistowskie matactwo” w brytyjskim Guardianie (11.10.2000).Podczas ataku NATO na Jugosławię w 1999 r., kiedy propaganda nagłaśniała “serbskie gwałty” w Kosowie, albańska mafia porywała do europejskich burdeli dziewczynki i młode kobiety z obozów uchodźców. Opierające się ofiary zabijano, co widzieli niejednokrotnie zachodni reporterzy. [84]

Pomysł masowych gwałtów wyszedł od ministra BiH, Harisa Silajdzicia, który oskarżył siły serbskie o zgwałcenie 30 tys. muzułmanek. Kobiecy magazyn Ms opublikował artykuł o serbskich gwałtach, przedstawianych w filmach porno (nigdy nie odnalezionych), ale Helsinki Watch i Human Rights Watch nie mogły potwierdzić tych domniemań. Historie medialne “niezbicie zawierały dobrze przygotowane scenki z nie-muzułmanami przebranymi za muzułmanów”. Gwałt (obecny po każdej z wojujących stron) jest produktem konfliktu, ale chorwackie inscenizowanie tych wydarzeń “było znaczące”. [85]

Roger Boyls (NYT 23.12.1992) nie zweryfikował anonimowych wywiadów Światowej Rady Kościołów, ale wezwał do oskarżenia “gwałcicieli”. Boyls zacytował śledczą ŚRK Brendę Fitzpatrick przekonaną, że tylko strona serbska miała “politykę gwałtu i zapładniania muzułmańskich kobiet”, mimo że wszystkie strony komfliktu dopuściły się gwałtów. Rzekomo mówiono ofiarom, że będą gwałcone aż zajdą w ciążę i urodzą “etniczne serbskie dziecko”, celem stworzenia “pokolenia nienawistych dzieci”. Inna historia, również oparta na spekulacjach, dotyczyła obozu gwałtu, gdzie podobno wykorzystywano 70 kobiet. Po zabiciu jednej, przyprowadzano następną, nieświadomą niczego. Przypuszczalnie przyjemność dla oprawców nie była jedynym przeznaczeniem obozu, w przeciwieństwie do podobnych placówek japońskich czy hitlerowskich podczas II wojny światowej. Kiedy muzułmaka zaszła w ciążę spodziewając się “serbskiego” dziecka, Serbowie rzekomo uznawali to za “taktyczne zwycięstwo”. [86] Ottomańscy Turcy zabierali serbskie dzieci na janczarów, uczyli je nienawiści do Słowian. Później uczniowie przewyższali okrucieństwem swych nauczycieli. Podczas II wojny światowej muzułmańscy ekstremiści w Bośni i chorwaccy ustasze czynili podobnie. Kilku z największych złoczyńców wychowano w ten właśnie sposób.

Bez wzmianki o ofiarach serbskich, media zagłuszyły wcześniejsze serbskie oskarżenia Chorwtów i muzułmańów o gwałty, doniosząc o serbskich implantacjach psich płodów kobietom muzułmańskim. Członek Bundestagu, Stefan Schwarz powiedział, że Serbowie kopiowali działania “hitlerowskiego potwora, Josefa Mengele”. Domniemania te wyszły od chorwackich lekarek, które opiekowały się uchodzącymi muzułmankami i zażądały “zatrzymania tego ludobójstwa”. [87] Wywiady z 28 kobietami sugerowały 50 tys. gwałtów na muzułmankach bośniackich. [88] Liczbę ekstrapolowano z udowodnionych przypadków, uwzględniając ułamek raportowanej do rzeczywistej liczby gwałtów, ponieważ często ofiary nie zgłaszają zdarzenia. 119 udokumentowanych przypadków przed komisją ONZ zredukowało szacowaną liczbę do 2,4 tys. zgwałconych, ale nie muzułmanek, tylko Serbek i Chorwatek.

15.1.1993 r., miesiące zanim wojna w Bośni miała 9 miesięcy, NYT napisało o 2-miesięcznym dziecku muzułmańskiej nastolatki, rzekomo zgwałconej w serbskim więzieniu. Także w styczniu 1993 r. Raport Warburtona, zatwierdzony przez Wspólnotę Europejską i cytowany jako miarodajny i niezależny, oszacował liczbę muzułmanek zgwałconych przez Serbów na 20 tys. Simone Veil z grupy śledczej, b. francuska minister i przewodnicząca Parlamentu Europejskiego ujawniła, że raport oparł się na zeznaniach jedynie 4 kobiet.

Brytyjski Lord Hylton zaapelował o stosowne środki dla przywrócenia podstawowych prawa i swobód w Bośni, gdzie “rząd Serbii” był winny okrucieństw “gorszych niż cokolwiek znanego w Europie od 1945 r.”, tj. “ludobójstwa”: “celowe zabijanie młodych mężczyzn, gwałty i wypędzanie starszych”. Sześć lat przed kampanią NATO w 1999 r., Hylton przypomniał mocarstwom o obowiązku zapobiegania przejścia tych “okrucieństw do Kosowa”. Ludzie KWJ znali z wyprzedzeniem plany dla regionu.

Jedna z aktywistek wskazała na doniosły proces przed MTK, który “po raz pierwszy” w historii ONZ poświęcono zbrodniom wojennym gwałtu i seksualnego niewolnictwa. [89] Aktywistka odniosła się do dziesiątek wojennych, seksualnych fabryk, po każdej stronie konfliktu w Bośni i cytowała starą, do tego czasu zdemaskowaną propagandę liczb 20-50 tys. żeńskich ofiar. Postulowała traktować systematyczne gwałty jako zbrodnie przeciw ludzkości, cytując amerykańską prawniczkę i autorkę War Crimes Against Women, Kelly Askin, która uważała proces MTK za wielki, legislacyjny postęp, dzięki obecności kobiet w prokuraturze i w obronie. Propagandyści KWJ wykorzystali więc kobiety jako podmiot swego nawijania i przedmiot swoich fabrykacji.

Domniemana ofiara serbskich gwałtów, Jadranka Cigelj miała zeznawać przed Senatem USA (7.5.1997). Była z-cą przywódcy partii Tudźmana HDZ i członkinią International Society for Human Rights (ISHR). Poprzednika ISHR powiązano z hitlerowską władzą. Później ISHR ze słoweńskimi i chorwackimi separatystami oraz BND pracowały nad rozpadem Jugosławii. MTK odrzucił zeznania Cigelj, bo miała wiele tożsamości i dała niespójne oświadczenia. Następnie serbski Amerykanin dostarczył Kongresowi 800 zeznań sądowych [90] żeńskich i męskich serbskich ofiar gwałtów i przypomniał, że wielu “senatorów i kongresmenów nadal ukrywa homoseksualne gwałty na tysiącach serbskich więźniów wojennych”. [91] “Serbskich więźniów zmuszano, by torturowali swoich serbskich współwięźniów obrzezywaniem”, [92] co doprowadziło do późniejszych zaburzeń seksualnych. Oprawcy wkladali Serbom do odbytu kije od miotły i swoje pięści, co uszkadzało organy wewnętrzne ofiar. Udokumentowała to dr Ljubica Toholj, profesor ginekologii Uniwersytetu Belgradzkiego i dyrektor Jugosłowiańskiej Komisji ds. Zbrodni Wojennych. Nie pozwolono jej jednak zeznawać przed Senatem USA.

Zachodnie zmyślenia medialne o masowych serbskich gwałtach i obozach śmierci wyszły od Roya Gutmana. W prośbie o wizytę w Obozie Omarska powołał się on na Jadrankę Siget (jedna z fałszywych tożsamości Cigelj). W swym artykule 10 dni później nazwał ją Cigelj. Broszura ISHR God’s Forgotten Children (Zapomniane Dzieci Boga) zawierała świadectwo niejakiej Jadranki C., bez wątpienia Cigelj, ponieważ było ono identyczne jak w artykule Gutmana.

W styczniu 1993 r. brytyjski najemnik Robert Allen Lofthouse został zatrzymany przez serbskie siły w północnej Bośni. Przyznał, że dostarczał Gutmanowi, US Newsday i BBC fałszywych informacji o obozach koncentracyjnych, gwałtach, czystkach etnicznych i podobnych “serbskich okrucieństwach”. Lofthouse kontynuował wysyłanie fałszywych raportów i nagrań telewizyjnych. W 1993 r. Gutman otrzymał nagrodę Pulitzera wespół z Johnem Burnsem. Te same media nigdy nie opublikowały odkryć o tysiącach serbskich więźniów wojennych, udokumentowanych przez Toholj.

Kosowo: stara nienawiść rasowa

Kosowo jest kolebką Serbów z ponad tysiącem cerkwi i monastyrów (niektóre są na liście UNESCO). Albańczycy widzą Kosowo jako etnicznie czyste preludium do Wielkiej Albanii. Zainicjowane za czasów Hitlera, państwo to zawierałoby dziś 8 mln Albańczyków w Albanii, serbskich Kosowie i Dolinie Preszewskiej, greckiej Chamerii, południowowschodniej Czarnogórze i zachodniej BJRM. [93] Albańscy ekstremiści w Kosowie zniszczyli chrześcijańskie kościoły na oczach NATO, ONZ i UE. Na suwerennych ziemiach Serbii trwa dążenie do “niepodległości” Kosowa dla społeczności, która już posiada swoje państwo i chroni zorganizowaną przestępczość o zasięgu globalnym. W książce The Hunt b. prokurator MTK, del Ponte opisuje Kosowo pod zwierzchnictwem WAK-KFOR-UNMIK ziemię wendety, rządzoną przez mafię, która prezentuje się jako bohaterów “cierpiącego albańskiego ludu”. Urzędnicy UNMIK, KFOR, a nawet MTK boją się o swoje życie, jeśli są związani ze sporadycznymi śledztwami, które natrafiają na trudności niedopokonania. Pośród Serbów zaginionych od 1998 r. (i innych narodowości, w tym niewolnice seksualne), są setki zabitych w makabrycznym procederze pobierania żywych organów i handlu nimi. UNMIK udaremnił próby śledztwa (np. przez del Ponte, Radę Europy). Zamieszani w to mogliby być wysokiej rangi przedstawiciele (Kouchner, gen. Clark, Javier Solana), [94] co wiązałoby handel organami ludzkimi, na wzór transferu afgańskiego opium przez Camp Bondsteel, do KWJ i mafii Koszer Nostra, która kontroluje światową zorganizowaną przestępczość. [95]

“Kosowski Ben-Gurion” Thaczi podziwiał Izrael i określił zbrodniarza wojennego Ariela Szarona jako “wielkiego przywódcę”, [96] lecz Haaretz nie wymienił połączenia mafijnego ani islamistycznego w Kosowie. Ben-Gurion autoryzował (lipiec 1954 r.) fałszywej flagi ataki bombowe w Egipcie, aby zniszczyć relacje Zachód – Egipt. [97] Izrael obwinił za te ataki egipską islamistyczną Brać Muzułmańską, [98] ale w marcu 2005 r. oficjalnie uhonorował dziewięciu egipskich Żydów, ktorzy brali udział w zamachach w Egipcie. [99] Gang Thacziego tworzy Wielką Albanię terrorem, choć Thaczi zapewnił, że Kosowo nie będzie islamistyczne. Podobnie jak syjonistyczny terror czynił pod zbrodniczymi przywódcamiw Palestynie, pod przywództwem Thaczi i wspomagane przez KWJ, WAK mordowało cywilów serbskich, terroryzując setki tysięcy do uchodźstwa. Po linii partii Thaczi zabił umiarkowanych Albańczyków i zamordował liderów opozycyji politycznej. Po “rozbrojeniu” przez NATO-ONZ od czerwca 1999 r., WAK kontynuowało niszczenie cerkwi i klasztorów. Haaretz tłumaczył, że wypowiedź Thaczi była znacząca dla tych Izraelczyków, którzy obawiali się, czy niepodległość Kosowa i potencjalna Wielka Albania nie stałyby się islamskim przyczółkiem – powód poparcia Miloszewicia przez Izrael podczas nalotów NATO w 1999 r. [100]

Plan specjalnego wysłannika ONZ Martti Ahtisaari (2.2.2007) dla ostatecznego statusu Kosowa otrzymał bezwarunkowe posparcie 4 z 15 członków RB ONZ (4.4.2007). Chiny i kilku niestałych członków ONZ podzieliło obawy Rosji. Działając pod legalnym i politycznie bezprecedensowym mandatem, stworzonym przez siebie i opartym na nieudanym planie Ahtissari, UE próbowało narzucić Eulex, misję 2 tys. policjantów, celników i personelu sądowego w miejsce UNMIK. W upadłych państwach rządy “nie mogą już dłużej świadczyć mieszkańcom adekwatnych usług publicznych, zapewnić fizycznego bezpieczeństwa ani ekonomicznych środków do życia”, przyciągając “organizacje terrorystyczne w bezpieczne schronienie i miejsce wypadowe do ataków”. [101] Mafia Albańczyków kosowskich handluje narkotykami, niewolnicami seksualnymi i bronią oraz pierze pieniądze. [102] Niepodległość Kosowa wyklucza nawet minimalną ingerencję w to, co dzieje się w kryminalnym, muzułmańskim kraju w Europie – kpina z globalnej “wojny z terrorem”. [103]

Z Ilirii do Wielkiej Albanii

Koncepcja Wielkiej Albanii opiera się na aksjomacie narodowych korzeni Albańczyków w starożytnej Ilirii, ale nie ma na to archeologicznego dowodu w Kosowie. Oświadczenia, że cerkwie stoją na iliryjskich fundamentach są bezpodstawne, a etnologia i historiografia odrzucają korzenie iliryjskie. Przed Wielką Wędrówką Ludów, nawet największe i najstarsze europejskie narody jeszcze się nie ukształtowały. [104] Jednolita populacja Słowian zamieszkiwała Kosowo od wczesnego średniowiecza. Słowianie przejęli te ziemie od Cesarstwa Bizantyjskiego i miekscowych, zromanizowanych mieszkańcow, a nie od Albańczyków. Kosowo było częścią państwa serbskiego od XIII w. do podboju przez Ottomanów w XV w. W średniowiecznym Kosowie żyła bardzo mała populacja Albańczyków, głównie w jego zachodniej części. Ówczesne serbskie dokumenty nie ujawniają negatywnych stereotypów nt. Albańczyków, greckie natomiast tak.

Tureckie panowanie stworzyło muzułmańską, albańską większość w Kosowie. Proklamacja państwa albańskiego przez mocarstwa Europy w 1913 r. miała ograniczyć powroty Serbów i Czarnogórców na ziemie ojczyste. Albańczycy stanowili wtedy co najmniej połowę z 497 tys. mieszkańców Kosowa. Spis ludności z 1929 r. ukazał zmniejszenie populacji o 58 tys. z powodu wojny (głównie Serbów) i relokacje muzułmanów do Turcji i Albanii. Przez pięć wieków panowania tureckiego nie powstało państwo albańskie, mimo że nawróceni na islam Albańczycy byli “żelazną pięścią” Ottomanów w “świętej wojnie przeciwko niewiernym”. Wielu kosowskich Serbów wycofało się przed islamizacją, uszło tureckiej zemście po wielu buntach lub też uciekło od albańskiego terroru. Albańczycy przeniknęli do serbskich wiosek, a za nimi podążała fala ich krewnych. Narzucona albanizacja i islamizacja jeszcze bardziej zredukowała serbską populację Kosowa. Islamskie, tureckie państwo tolerowało albańskich rozbójników. Tylko od 1878 r.  do wyzwolenia w 1912 r. ok. 150 tys. Serbów uszło z Kosowa.

Kiedy na początku XIX w. zapanował narodotwórczy radykalizm, Edith Durham wyjaśniła w 1905 r. albański cel w Kosowie: “Chrześcijanin [którego] Albańczyk prześladuje, jest chrześcijaninem słowiańskim i jest to stara, stara rasowa nienawiść.” [105] Albańczyk kosowski, polityk Isa Boletini powiedział w 1913 r.: “Kiedy nadejdzie wiosna, użyźnimy ziemie Kosowa kośćmi Serbów.” [106] Mustafa Kruja, nazifaszystowski minister Wielkiej Albanii, powiedział (czerwiec 1942): “Serbską populację Kosowa należy usunąć jaknajszybciej. Serbskich osadników należy zabić.” Nazifaszystowski muzułmański kosowski polityk Ferat-bey Draga powiedział (1943): “Nadszedł czas zagłady Serbów.” [107] Hasło “wiosny“ i rasizm powróciły w marcu 2004 r. w pogromach Serbów.

Nazistowscy Albańczycy usunęli ponad 150 tys. Serbów z Kosowa. W 1945 r. Tito zakazał im powrotu, a ich ziemie dał Albańczykom. Kiedy Albańczycy otrzymali autonomię w 1974 r., zaczęli czystkę od zakazu używania cyrylicy. Usunęli serbskie książki nt. historii, religii i muzyki ze szkół i bibliotek. Albańskie władze spaliły ok. 2 mln książek. Serbskie mniszki i dziewczyny gwałcono setkami. Farmy i zbiory spalono, zmuszając ponad 120 tys. Serbów do ucieczki. W 1939 r. muzułmanie stanowili 65,6% z 645 tys. kosowskiej populacji, Serbowie i Czarnogórcy resztę. Albańska populacja wzrosła z 498 tys. (1948) do prawie 1,6 mln (1991), zaś populacja Serbów i Czarnogórców z 200 tys. do 214 tys. [108] Albańczycy posiadali 2/3 kosowskiej ziemi prywatnej w 1999 r. Od czerwca 1999 r. milion nielegalnych Albańczyków wkroczyło do Kosowa, a ćwierć miliona kosowskiej ludności niealbańskiej, głównie Serbów, uszło przed terrorem WAK, podczas gdy KFOR i UNMIK przychylnie przyglądało się “albańskiej zemście”. Ok. 3 tys. cywilów zamordowano lub zaginęli. Dla porównania, 12 miesięcy walk WAK z siłami Jugosłowii poskutkowało 2 tys. zabitych, głównie wojska i policji, ale nie cywilów. [109]

Antyserbska propaganda stworzyła nową narodowość, Kosowarów, ale celem polityki USA było stworzenie Wielkiej Albanii. [110] Media uczyniły nielegalną WAK “bojownikami o wolność”, a Zachód wspierał WAK finansowo, dyplomatycznie i wojskowo. Kiedy siły Jugosłowii pokonały WAK, wymyślono “ludobójstwo i czystki etniczne na Albańczykach kosowskich”. Jedyną czystką, jakiej dopuściły się siły Jugosłowii, to likwidacja terroryzmu w Kosowie. Operacja Siła Sojusznicza wypchnęła cywilów albańskich z Kosowa na rozkaz WAK, [111] by upozorować ucieczkę przed terrorem jugosłowiańskim. Jako reakcja na 2 tys. zabitych w Kosowie, interwencjonizm USA-NATO jest niewiarygodny wobec bezczynności ws. ludobójstwa w Ruandzie. Prawa mniejszości, gwarantowane rezolucją 1244 RB ONZ stały się kpiną, zagrażając czystką etniczną, a nawet ludobójstwem. [112] Podobnie jak Bośnia, Kosowo jest siedliskiem globalnego dżihadu, powstającym społeczeństwem muzułmańskim, zdecydowanym wytępić chrześcijaństwo:

“Rzecznik UE chwalił tą muzułmańską kolonizację jako zjednoczenie dwóch światów, europejskiego i muzułmańskiego, ignorując jej zupełną jednostronność. Krytykę podobnych trendów hamuje się i tępi jako ‘rasizm’”. [113]

Operacja Siła Sojusznicza

B. oskarżyciel norymberski, Walter Rockler nazwał Operację Siła Sojusznicza, tj. naloty NATO w 1999 r., “najbardziej cyniczną agresją od hitlerowskiego ataku na Polskę, który miał zapobiec polskim okrucieństwom”. Naloty NATO zabiły więcej cywilów, niż łącznie padło cywilów i mundurowych po obu stronach 18-miesięcznych walk sił Jugosłowii z WAK. Dyrektor ds. upubliczniania w departamencie stanu USA przyznał, że wojna NATO wybuchła, ponieważ “Jugosławia opierała się szerszym trendom reform politycznych i ekonomicznych, a nie wskutek sytuacji Albańczyków kosowskich.” [114] B. ambasador Kanady, James Bisset zeznawał przed MTK, że wojna z Jugosławią “nie stanowiącą zagrożenia dla sąsiadów” była nielegalna. [115] Statut NATO zobowiązuje sojuszników do pokojowego rozwiązywania konfliktów. Podobnie jak w bombardowaniu Bośni przez NATO, Operacja Siła Sojusznicza naruszyła statuty ONZ i NATO oraz konstytucje państw-członków NATO.

Operacja Siła Sojusznicza “zbombardowała serbską wolną wolę”, by można było ustanowić reżim przyjazny USA. Naloty przypomniały Serbom hitlerowskie bombardowania Belgradu pod hasłem “szok i zgroza” (6.4.1941). Senator związany z lubawiczeramir, Joseph Lieberman powiedział po dwóch miesiącach nalotów: “Poprzez kampanię powietrzną próbujemy złamać wolę Serbów.” [116] Dowódca sił powietrznych NATO, Michael Short zaprzeczył generałom NATO, którzy przedstawiali wojnę jako “przeciw Miloszewiciowi” i cywilom (“most, na którym urządzaliście swoje koncerty rockowe […] musi zniknąć o 3-ej rano”). [117] Laureat nagrody Pulitzera, Thomas Friedman zaproponował po 12 dniach “chirurgicznych bombardowań”, aby pokazać “co może uczynić 12 tygodni mniej niż chirurgicznych bombardowań”, nawołując NATO do zbrodni wojennych i naciskając rząd Jugosłowii (“Za każdy tydzień, w którym pustoszycie Kosowo, pchniemy wasz kraj dekadę wstecz, niszcząc was”). NATO zniszczyło infrastrukturę kraju (“Dziś NATO rozpoczęło drugi miesiąc bombardowania Jugosławii, nowymi uderzeniami w cele wojskowe, przerywając cywolne dostawy prądu i wody”). [118]

Niektórzy komentatorzy ogłosili “humanitarne naloty” porażką, wskutek kryzysu albańskich uchodźców, ale media dalej koncentrowały się na serbskich nadużyciach. Zignorowano serbski exodus pod presją terroru WAK. Zabitych przez bomby NATO nie wspomniano lub odnotowano jako pomyłki. Porażka dyplomacji jako przyczyna humanitarnego bombardowania też była kłamstwem: rzekomo Serbowie odmówili negocjacji w Ramboulliet, gdzie NATO skutecznie narzuciło prawa do okupacji Kosowa i Jugosławii, a potem ogłosiło ultimatum, jakiego nie przyjęłoby żadne suwerenne państwo.

Jedynie zagrażające ludobójstwo mogłoby usprawiedliwić kampanię nalotów, których nawet nie poddano dyskusji w RB ONZ. James Rubin powiedział na konferencji departamentu stanu (19.4.1999), że ponad 500 tys. zaginionych Albańczyków kosowskich płci męskiej mogło zostać zabitych. Sekretarz obrony William Cohen mówił o rzekomych 100 tys. zabitych (16.5.1999), a Clinton o dziesiątkach tysięcy (25.5.1999). Tony Blair spodziewał się niepodważalnych dowodów “jeszcze nie znanej” liczby torturowanych i zabitych. Ostatecznie zatrzymano się na 11 tys. Wyścigi do masowych grobów zaczęły się tuż po nalotach. Reprezentanci USA i NATO ogłosili, że wiele ciał ukryto w szybach kopalni Trepcza lub rozpuszczono w kwasie. Tu szacunki liczby ofiar zaczęto od 1000, lecz śledztwo MTK nie wykryło żadnych ciał.

Sfrustrowane i rozgniewane matactwem, zachodnie ekipy śledczych znalazły jedynie ok. 4000 ciał, przy nieznanym podziale na bojowników i ofiar działań NATO i WAK. Dodawszy 2400 zaginionych, [119] w tym uprowadzonych przez WAK, suma ofiar nie sięgnęła jednak postulowanych 11 tys. Media nie kwestionowały tego faktu ani powstałej histerii.

Wstępnie MTK oskarżył Miloszewicia o “najwyższe przewodnictwo” i “odpowiedzialność dowódczą”, związane z 344 zabitymi w Kosowie, z których wszyscy, poza 45, polegli po rozpoczęciu bombardowań NATO. [120] Liczba ciał znalezionych w Kosowie nie wystarczyła jednak, aby oskarżać o “ludobójstwo”.

Pogromy w marcu 2004 r.

Każdej wiosny albańscy ekstremiści mówią o rozpoczęciu “sezonu polowań” na Serbów. Wiosną 2004 r. doszło do pogromów Serbów kosowskich. Tłum umieścił graffiti: UCK! [WAK] Allah Akbar! [Allach jest wielki] Morto Serbi! [Śmierć Serbom] i UNMIK go home! [UNMIK do domu] na ruinach serbskich kościołów i domów. Pod ochroną UNMIK, KFOR i policji, dowożone autobusami albańskie hordy niszczyły i paliły wszystko co serbskie, w tym ponad 30 cerkwi i monastyrów (podnosząc ogólną liczbę zniszczonych do ponad 150 od rozpoczęcia okupacji). Grupy zasilano tacami kanapek i koktajlami Mołotowa, dowożonymi ciężarówkami. Zazwyczaj tłum maszerował w kierunku serbskiego obiektu lub wioski, KFOR zapewniało ochronę, Służba Policyjna Kosowa (KPS) przybywała i ewakuowała Serbów do oczekujących autobusów, pokazowo chroniąc ich. KFOR wycofywało się “bezradnie” pod naporem hord. Wtedy tłum kończył szaber i palenie. Kobiety i dzieci z kijami i kamieniami osłaniały tłum przed siłami ONZ-NATO. Wg cyber-mnichów z Monastyru Wisoki Deczani, wypartych Serbów umieszczano w schroniskach KFOR. Dowódca policji zapytany przez starszego Serba, czy mógłby cokolwiek uczynić, by Serbowie mogli powrócić do domów, odpowiedział: “Nie mogę nic zrobić, nawet jeśli zabijanoby was jak zwierzęta”. [121]

Przed pogromami, przywódca Albańczyków kosowskich Haszim Thaczi witał Serbów powracających do Kosowa. [122] Cztery miesiące później jego hordy podpaliły domy przygotowane dla powracających Serbów, ufundowane z podatków i prywatnych datków obywateli Zachodu. W przeddzień pogromów (16.3.2004), w Parlamencie Europejskim odbywały się przesłuchania nt. ogromnych pogwałceń praw człowieka przez kosowskich ekstremistów. Zgodnie z ówczesnym doniesieniem UNMIK, Thaczi odwiedził z-cę pod-sekretarza USA ds. Europy i Eurazji, Kathleen Stephens, która doceniła jego “wysiłek utworzenia niezbędnych warunków dla dobrobytu obywateli w dziedzinach takich jak praworządność, walka z przestępstwami i korupcją, dialog, powroty, wolność przemieszczania się, rozwój gospodarczy i prywatyzacja”. Po tej wizycie Thaczi, udając zaskoczenie, zaapelował do swoich zwolenników, by wstrzymali “protesty i przemoc”. Jednak dziennik jego reżimu, Epoka e re, opublikował artykuł pt. Serbowie utopili troje albańskich dzieci, rozpoczynając tym samym pogromy. Łgarstwo zapoczątkowało albańskie demonstracje w Mitrowicy, z pewnością nie tak spontaniczne jak sugerowały media.

Władze kosowskiego Serbskiej Cerkwi Prawosławnej uznały (17.3.2004), że opowieści międzynarodowej społeczności o wieloetniczności i demokracji albańskich przywódców “były i są czystym matactwem”, mającym na celu pozyskanie czasu dla “zakończenia ponownego uzbrojenia i utworzenia sił paramilitarnych”. “Międzynarodowa społeczność” miała długą listę zbrodniarzy wojennych WAK – przywódców i osób pokroju żołnierzy, ale niewiele zrobiła, by ich ścigać. Na podstawie własnego wywiadu, po próbach dokonania pogromu w miejscowości Czeglawica, władze Cerkwi zdemaskowały “będącą w toku, ogólną kampanię Albańczykow kosowskich zorganizowaną przez ekstremistów, której celem jest destabilizacja Prowincji i wygnanie pozostałej części serbskiej populacji”. [123]

Niektórzy zachodni rzecznicy, źródła wywiadowcze i analitycy strategiczni, również z NATO i ONZ, podzielili to zdanie. Wojsko USA siedziało w Camp Bondsteel podczas pogromów. Albańsko-kosowski dziennikarz Veton Surroi z dziennika Koha Ditore powiedział, że Albańczycy zorganizowali “zaaranżowaną fazę” przemocy w Kosowie, celem pozbycia się Serbów. To wymagało współpracy z KFOR i UNMIK, współwinnych “serii niepokojów, partyzanckich walk i dzialalności terrorystycznej, planowanych przez radykalnych przywódców islamistycznych z Bośni, Albanii, Iranu i z islamistycznych rejonów Serbii, bezpośrednio połączonych z mudżahedinami powiązanymi z Al Kaidą i komórkami terrorystycznymi w regionie.” [124]

W przygotowywaniu do pogromów, Albańska Narodowa Rada Amerykańska (NAAC) wezwała do “uznania niepodległości” albańskiego Kosowa i “zadecydowaniu o ostatecznym statusie Kosowa zgodnie z wolą obywateli”. NAAC z góry obwinił Belgrad o zaistniałą sytuację. [125] Po pogromach, NAAC oskarżyło serbski wywiad. Przemoc odzwierciedlała rosnącą niecierpliwość Albańczyków, których liderzy i parlamentarzyści użyli wywołanej przez siebie “okazji”, by wezwać do ogłoszenia niepodległości. Neokon amerykański Morton Abramowitz, antyserbski od początku rozpadu Jugosławii, obwinił Serbię, NATO i UE o opóźnianie ogłoszenia niepodległości i przez to spowodowanie przemocy. [126] “Umiarkowany” prezydent Ibrahim Rugova wierzył, że tylko ogłoszenie niepodległości uleczy ekstremizm.

Odpowiedzialny za służby wywiadowcze gen. armii Serbii-Czarnogóry, Mladen Cirkowić oskarżył ONZ i NATO o zignorowanie jego ostrzeżeń o nadchodzących pogromach. Sekretarze generalni NATO i ONZ potępili pogromy, jakby KFOR i UNMIK o nich nie wiedziały. Na podstawie informacji serbskiego wywiadu, Kosztunica mógł wskazać przestępców, włączając weteranów WAK i ich towarzyszy w południowej Serbii, wszystkich ich powiązanych z KFOR, UNMIK, KPS, paramilitarnym Korpusem Ochrony Kosowa (KPC) i partiami politycznymi. [127] Te organizacje, odpowiedzialne za bezpieczeństwo w Kosowie, wiedziały o patologicznej nienawiści Albańczyków do Serbów, ale nie interweniowały. Ochrona KFOR sprawiała nawet wrażenie zrelaksowanej na punktach kontrolnych w serbskich miejscowościach i w Prawosławnym Serbskim Patriarchacie w Peciu, jakby tym samym zachęcając ekstremistów. Siły KFOR-UNMIK nie były w stanie zapewnić tak podstawowych usług, jak czasowe udostępnienie drogi dla ambulansu wiozącego umierające dziecko do szpitala.

Sprawiedliwość

Konflikty bałkańskie ukazały upolitycznienie wymiaru sprawiedliwości, dla wsparcia celów głównych, zewnętrznych aktorów. Dzieląc Jugosławię i wspierając prawa wybranych grup wewnętrznych, aktorzy ci złamali prawa Serbów. Twór mocarstw NATO, MTK wymyśliło reguły, procedury i koncepcje w procesach nieproporcjonalnie większej liczby Serbów niż innych. Sprawy MTK objęły (do 14.4.2008): oskarżonych 93 Serbów, 31 Chorwatów, 14 muzułmanów bośniackich, 8 Albańczyków i 3 Macedończyków oraz skazanych 699 Serbów, 36 Chorwatów, 8 muzułmanów bośniackich i 3 Albańczyków. [128] USA odmówiło uznania Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS), rzekomo z powodu jego “upolitycznienia”. Tymczasem upolitycznienie MTK obejmowało jego organizację, obsadzanie stanowisk, fundusze i prześwietlanie najwyższego personelu przez NATO, które także kontrolowało informacje i było policjną MTK. KWJ wpływało więc na każde pole działania MTK. MTK nie oskarżyło przywódców muzułmanów bośniackich, zbrodniarzy wojennych Izetbegowicia i Ejupa Ganicia, ale gorączkowo domagało się aresztowania i wysłania do Hagi Karadżicia i Mladicia, jeszcze przed wyborami. Aresztowania były demonstracją “ścięcia głów” przywództwa Serbów bośniackich, a ogólnie dokładały się do dehumanizacji narodu.

David Owen opisał, jak ustępujący sekretarz stanu USA, Lawrence Eagelburger osiągnął światowy rozgłos medialny (16.12.1994), nazwawszy Karadżicia, Mladicia i Miloszewicia “zbrodniarzami wojennymi” siedem miesięcy zanim Serbowie przejęli Srebrenicę, zanim mogłyby zaistnieć dowody na zdjęciach z satelity. Oskarżenie o ludobójstwo w Srebrenicy skutecznie uciszyło Karadżicia i Mladicia. Kosztem interesów Serbów bośniackich, a ostatecznie wszystkich Serbów, Miloszewić podporządkował się żądaniom USA z obawy o oskarżenie o ludobójstwo. Mimo to porwano go wbrew prawu Jugosławii i dostarczono do Hagi oskarżonego o przestępstwa, których liczba rosła wraz z postępem kampanii antyserbskiej. Inny twór zależny od KWJ, MTS przyjęło wykreowane przez MTK ludobójstwo w Srebrenicy, bez niezależnego śledztwa, bo mogłoby ono zrujnować czynienie Serbów bałkańskim kozłem ofiarnym przez KWJ.

Sprawiedliwość upolityczniona

MTK ustanowiła nielegalnie RB ONZ, której stali członkowie mogli wetować śledztwa dotyczące zbrodni własnych lub dokonanych przez kraje będące pod ich opieką. Madeleine Albright była najbardziej aktywna podczas tworzenia MTK i blokowała rezolucje ONZ, potępiające okrucieństwa Chorwatów i muzułmanów. NYT przedstawił MTK jako “wzór zachodniej sprawiedliwości”, a punkt widzenia śledczych jako punkt widzenia NATO i “jego amerykańskiego przywództwa.” [129] Członkowie NATO zapewnili “środki finansowe na zorganizowanie Trybunału […] chcemy widzieć zbrodniarzy wojennych przed obliczem sprawiedliwości […] gdy Sędzina Arbour pojedzie do Kosowa i spojrzy na fakty, będzie oskarżała Jugosłowian i ja nie przewiduję żadnych innych na tym etapie.” [130] Soros współfinansował MTK, wspólnie z Time Warner Corporation i Disney, które miały dostarczyć ekspertyzy nt. formowania opinii społecznej wg wymogów MTK. Sorosowski Human Rights Watch dostarczył “dowodów” przeciwko “Miloszewiciowi”. Soros sponsorował opozycyjne Miloszewiciowi i “niezależne” media i partie polityczne od 1991 r. na sumę 100 mln dolarów rocznie. [131] Wg b. prawnika departamentu stanu USA, MTK był “troszkę więcej niż tylko narzędziem PR,” użytecznym dla “izolowania zagrażających przywódców” i “umacniania międzynarodowej woli do użycia sankcji ekonomicznych bądź siły”. [132]

MTK sprzeciwiał się procesowi pokojowemu i usprawiedliwiał interwencje wojskowe. Przedstawiciele USA posłużyli się rzekomymi zbrodniami Serbów, by zniszczyć plany osiągnięcia pokoju w 1992 i 1993 r. oraz “usprawiedliwić swą wolę pójścia na wojnę, szkód ubocznych itd. poprzez określenie ich wrogów jako nazistów”. [133] USA z Izetbegowiciem odrzucili umowę pokojową w Lizbonie i poprzez inicjatywy Vance-Owen i Owen-Stoltenberg zniweczyły pokój. [134] MTK zbagatelizował wewnętrzny raport o chorwackich masakrach Serbów w Krajinie, który wyciekł kilka dni przed nalotami NATO w 1999 r. MTK w końcu zamordowało [135] Miloszewicia, bo jego oskarżyciele rozpoczęli konflikt bałkański, najwyższą zbrodnię wojenną. B. oskarżyciel z Procesów Norymberskich, Walter Rockler cytował prokuratora generalnego USA, Roberta Jacksona: “rozpoczęcie agresji wojennej jest zbrodnią” i “żadna polityczna czy ekonomiczna sytuacja nie może jej usprawiedliwić”. [136]

W lipcu 1995 r. MTK oskarżyło Mladicia i Karadżicia, włącznie z zarzutem ludobójstwa za zachowanie się podwładnych w obozach w 1992 r. W listopadzie, rzekome ludobójstwo w Srebrenicy skutecznie wykluczyło ich z rozmów pokojowych w Dayton, długo zanim MTK zweryfikowało zarzuty. Przewodniczący MTK, Antonio Cassese ujawnił cel polityczny: “Zobaczmy teraz, kto zechce usiąść przy stole negocjacyjnym z oskarżonym o ludobójstwo.” [137] W obawie o zarzut ludobójstwa, Miloszewić dostosował się do żądań USA. Jednak nawet po Srebrenicy, MTK nie znalazło dowodów zbrodni wojennych przeciw Miloszewiciowi, kluczowemu uczestnikowi porozumień w Dayton, które zakończyły wojnę. W czerwcu 1998 r. wg planu ONZ-NATO w kampanii kosowskiej, MTK potępiło działania Serbów w Kosowie. [138] Główny oskarżyciel MTK, Louise Arbour określiła “zabójstwa” w Raczaku (15.1.1999) jako “zbrodnię wojenną”, która przyśpieszyła naloty NATO na Jugosławię. Tydzień po rozpoczęciu nalotów, Arbour opublikowała utajnione, oskarżenie Arkana z września 1997 r. Ale oskarżenie Miloszewicia i czterech innych ukazało się 22.5.1999 r., odwracając uwagę opinii publicznej od bombardowań. Według Albright, oskarżenie “dało znać światu i społeczeństwom w naszych krajach, że [polityka NATO] jest usprawiedliwiona dokonanymi zbrodniami.” [139]

Arbour zapewniła, że MTK nie będzie polegać na “niepotwierdzonych, nieudowodnionych, niezweryfikowanych domniemaniach.” [140] Mimo to, oskarżenie przygotowano w oparciu o niezweryfikowane informacje z USA i W. Brytanii. Arbour wykazała upolitycznienie: “Dowody, na podstawie których potwierdzono to oskarżenie, budzą poważne pytania o stosowność [oskarżonych] jako poręczycieli jakiejkolwiek umowy, nie mówiąc o umowie pokojowej.” [141] Arbour bez zwłoki zaczęła działać ws. niezweryfikowanej zbrodni w Raczaku, ale zajęło jej i jej następczyni Carli del Ponte rok, aby zainteresować się zbrodniami NATO. Del Ponte ostatecznie zadeklarowała, że nie ma podstaw do wszczęcia śledztwa; 495 martwych ofiar NATO było “niewystarczającym dowodem zbrodni, aby stanowić podstawę dla oskarżenia o ludobójstwo lub zbrodnię przeciwko ludzkości”, jednakże było dowodem 45 zabitych z Raczaka. [142] Ekspert Del Ponte orzekający o porzucaniu śledztwa polegał na doniesieniach prasowych jako “ogólnie wiarygodnych”, [143] przeciwnie do zapewnień Arbour.

NATO wyciszyło kryminalne śledztwo fińskie w Raczaku, jak tylko wykryto oszustwo. Zadzwoniłem do kierowniczki fińskiego zespołu śledczego, dr Heleny Ranty (3.5.2000). Powiedziała mi, że właśnie wróciła ze spotkania w NATO w Brukseli, które kazało jej utajnić raport. Przecieki z jej wyciszonego raportu [144] wskazywały na konkluzje podobne do przedstawionych na jej konferencji prasowej, [145] gdzie, jak mi powiedziała, czuła takie same naciski, żeby świadczyć przeciw Jugosławii, jak podczas spotkania w Brukseli. Zespół Ranty stwierdził, że “rozstrzelanych” przeniesiono z innych miejsc i mieli rany postrzałowe z różnych kierunków, mogli więc być żołnierzami. Uszkodzenia ciał (“bestialstwo serbskie”) były wynikiem żerowania zwierząt. [146] Oczywiście, badania medycyny sądowej nie mogły zrekonstruować wydarzeń ani też potwierdzić, czy ofiary były cywilami, czy żołnierzami. Stwierdzono jedynie, że ciała przenoszono z różnych miejsc przed złożeniem na miejscu odnalezienia. Serbskie media, serbskie i białoruskie zespoły śledcze, [147] obserwatorzy OBWE [148] i reporterzy [149] mieli rację.

Sądowe morderstwo

Po upadku kosowskiego oskarżenia z 1999 r. wskutek niewystarczających dowodów i kilka miesięcy po uprowadzeniu Miloszewicia (28.6.2001), MTK oskarżyło go o Bośnię i Chorwację, [150] aby podtrzymać konieczność “humanitarnych interwencji”. Media nie zadawały pytań, dlaczego to się stało kilka lat po uznaniu jego pozytywnej roli w Dayton. Krytycy wywnioskowali, że MTK, “dobrze naoliwiona machina propagandy”, było zależne politycznie, bo “nawet nie wszczęło śledztwa ws. zbrodni wojennych NATO”. [151] Zabójstwo Miloszewicia (11.3.2006) dodatkowo obciążyło MTK. Wycofanie (sierpień 2005) zarzutu o dążenie do “Wielkiej Serbii” oznaczało, że proces odwrócił się przeciw oskarżycielom [152] i wmieszanym przywódcom państw NATO. Wiedza Miloszewicia o ich zbrodniach stała się zagrożeniem, ale KWJ wciąż utrzymywało oskarżenia go o rzekomy nacjonalizm i wzywanie do wojen etnicznych. Jego “powszechnie znana” mowa na Kosowym Polu akcentowała “równość i harmonijne relacje pośród narodów Jugosławii,” jako konieczne dla egzystencji Jugosławii:

“Serbia nigdy nie była zamieszkała jedynie przez Serbów […] Jugosławia jest społeczeństwem wielonarodowościowym i może przetrwać jedynie w warunkach pełnej równości dla wszystkich narodów ją zamieszkujących.” [153]

Media KWJ nazwały tę mowę “pobudzającą zajadłych nacjonalistów”, “płomienną mową, wzniecającą pasje nacjonalistów, którzy dwa lata później rozpalili bałkański konflikt”. [154] Holbrooke nazwał przemówienie “rasistowskim” i “podżegającym”, a Miloszewica kłamcą za zaprzeczanie kłamstwom mediów. [155] W swej walce o równe prawa dla Serbii wewnątrz federalnej Jugosławii, Miloszewić “odmówił nadania autonomii Kosowa” w 1999 r., wg polityków takich jak Holbrooke. Tymczasem Kosowo miało jedną z najbardziej rozległych autonomii europejskich od l. 1970-tych, ale ekstremiści albańscy chcieli osiągnąć niepodległość poprzez terror. Miloszewić próbował bronić Serbów, którzy utknęli we wrogich, secesjonistycznych państwach. Chciał utrzymać federację Jugosławii wraz ze wszystkimi Serbami. To nazywano “wielkoserbianizmem” – “orwellowską retoryką polityczną, która przekształca słabą (i nieskuteczną) obronę w zuchwały i agresywny atak”. [156]

Za niemieckiego przewodnictwa UE, proponowana dyrektywa zabroniła zaprzeczać masowym zbrodniom. [157] Wykazując interesy Niemiec, projekt dyrektywy dotyczył zbrodni z ostatnich 20 lat, w tym zbrodnie wojenne i rzekome ludobójstwo w Jugosławii i Ruandzie. Projekt rozszerzył ideę negacji Holokaustu do “rażącego umniejszania ludobójstwa z pobudek rasistowskich i ksenofobicznych”, ale pominął zbrodnię nadużywania terminu “ludobójstwo” i opartej na niej demonizacji dla interwencjonizmu. Antywojenny prawnik  Christopher Black przyrównał trybunały ds. Ruandy i Jugosławii; przywódców reżimu Hutu okrzyknięto zbrodniarzami wojennymi, aby usprawiedliwić dyktaturę Tutsi i ukryć amerykańską, brytyjską, belgijską i ugandyjską rolę w ludobójstwie.

Podobnie jak Miloszewić, Karadżić – najbardziej poszukiwany w Europie przez ponad 10 lat, zanim złapano go w lipcu 2008 r., reprezentował siebie samego przed MTK. Odmówił odpowiadać przed sądem na postawione zarzuty, w tym ludobójstwo w Srebrenicy i zbrodnie przeciwko ludzkości, gdyż oskarżyciel nie miał aktu oskarżenia. B. doradca Miloszewicia nazwał MTK “maszyną do zabijania” z powodu zabójstw dokonanych na kilkunastu Serbach; Miloszewiciowi “odmówiono leczenia w czasie, gdy pilnie potrzebował opieki medycznej”, tak więc każdy Serb, który się tam dostanie, “powinien się obawiać o swoje życie”, także Karadżić. [158] Potajemna umowa z Holbrookem [159] oferowała Karadżiciowi nietykalność za zniknięcie po wojnie, co on uczynił, ale Amerykanie nie dotrzymali obietnicy. Ekstradycja Karadżicia była warunkiem członkostwa Serbii w UE, ale Serbowie oczekiwali jedynie poniżenia.

MTK i pojęcie ludobójstwa

MTK zrelatywizowało pojęcie ludobójstwa, a więc zdegradowało je, zaprzeczając wydarzeniom II wojny światowej, dla których Lemkin to pojęcie utworzył oraz raniąc pamięć ofiar; “żaden narodowy system prawa […] nie wytrzyma presji takiego totalitarnego systemu sprawiedliwości”. [160] Grupa Badawcza Srebrenicy (Srebrenica Research Group) napisała kilka lat później:

“Żeby uzasadnić oskarżenia poprzedzające każde poważne śledztwo nt. przejęcia Srebrenicy, MTK zmanipulowało pojęcie ludobójstwa, kiedyś zarezerwowane dla najbardziej okropnych zbrodni – planowanej zagłady konkretnej grupy.”[161]

MTK uznało Serba bośniackiego, gen. Radislawa Krsticia, winnym ludobójstwa na podstawie sprzecznych dowodów. Jeśli Serbowie mieli zamiar ludobójstwa w Srebrenicy, to dlaczego transportowali kobiety i dzieci muzułmanów bośniackich w bezpieczne miejsca autobusami” Dlaczego nie otoczyli miasta zanim je przejęli, aby zapobiec ucieczce w bezpieczne miejsca tysiącom mężczyzn? Dlaczego muzułmańscy żołnierze dobrowolnie opuścili swoje kobiety i dzieci oraz rannych, zdając się na litość Serbów i dlaczego 10 tys. głównie muzułmańskich mieszkańców miasta Zwornik uszło do Serbii? [162]

MTK sugerowało, że autobusy dla kobiet i dzieci były serbską samoreklamą. Grupa Badawcza Srebrenicy skomentowała: “niepowodzenie w dokonaniu jakiejś zbrodni pomimo chęci dokonania jej, nazywamy ‘niepopełnieniem zbrodni.” Zabicie wielu mężczyzn z danej grupy, aby zmniejszyć jej przyszłą populację, zagraża jej utrzymaniu się przy życiu na danym obszarze, tzn. jest ludobójstwem – orzekło MTK. Sędziowie mogą zrobić ludobójstwo z każdego przypadku zabicia żołnierzy wroga. Serbowie zabili muzułmańskich wojskowych zbrodniarzy wojennych, by zapobiec przyszłym morderstwom na Serbach. Po oddzieleniu zbrodniarzy, serbskie siły uwolniły tysiące zatrzymanych żołnierzy i podejrzanych przebranych po cywilnemu. Tych mężczyzn przewieziono do bezpiecznych stref muzułmańskich. Serbska zbrodnia likwidacji zbrodniarzy wojennych byłaby “zbrodnią dokonaną dla ochrony ludzkości”, ale najpierw należałoby osądzić dowódców morderczych sił BiH.

Czy Serbowie próbowali wyeliminować wszystkich muzułmanów w Srebrenicy i Bośni? Sędziowie MTK zrównali ludobójstwo z czystką etniczną, gdy zasugerowali, że wypchnięcie muzułmanów z rejonu Srebrenicy było ludobójstwem. W takim razie, czystki etniczne Serbów z Bośni, Chorwacji i Kosowa powinny być osądzone w ten sam sposób. Arbitralna interpretacja MTK utworzyła “nowy precedens i nowe standardy […oraz] nową międzynarodową definicję ludobójstwa.” [163] Kluczem do tego, czy zaistnieniało ludobójstwo, są identyfikacja grupy ofiar, intencja zbrodniarzy i skala zbrodni. MTK dopasowało te czynniki do definicji ludobójstwa: [164]

– Grupa ofiar: “Muzułmanie bośniaccy w wieku wojskowym w Srebrenicy” (§197) byli żołnierzami 28-ej dywizji bośniackiej muzułmańskiej armii i pod bronią opuścili Srebrenicę zanim nadciągnęła Armia Republiki Serbskiej (VRS). Serbowie bośniaccy odwieźli autobusami w bezpieczne miejsca kobiety i dzieci, najłatwiejszy cel ludobójstwa, ale MTK zignorowało ten fakt i wybrało niejednoznaczne określenie mężczyzn w wieku wojskowym. MTS czuł się w obowiązku usprawiedliwić przedefiniowanie dokonane przez MTK: “Sąd zauważa, że […] MTK rzeczywiście wskazało potrzebę ostrożności, żeby to podejście nie zaburzyło definicji ludobójstwa” (§199).

– Intencje: Nie znalazłszy intencji ludobójstwa, MTK postulowało późniejsze wykrystalizowanie się planu (§292). To jest przedefiniowanie pojęcia, tzn. ludobójstwo może zajść spontanicznie. Fakt, że kobiety i dzieci oszczędzono (przeciwieństwo założeń ludobójstwa) było dla MTK dowodem, że “niektórzy członkowie Dowództwa VRS mieli zamiar zniszczyć muzułmanów bośniackich w Srebrenicy”. Stąd zabicie uzbrojonych żołnierzy muzułmańskich było “aktem ludobójstwa”. Osąd MTK, że VRS “przeznaczyło na zagładę” 40 tys. muzułmanów w Srebrenicy, grupy “symbolizującej muzułmanów bośniackich ogólnie” (§293), było również sprzeczne, gdyż przeniesienie muzułmanów z podbitych przez Serbów “bezpiecznych obszarów ONZ”, Gorażde i Zepa, nie stworzyło domniemań o ludobójstwie.

– Skala: MTK ograniczyło domniemany teren ludobójstwa do miasta Srebrenicy (§199), gniazda sił muzułmanów bośniackich. Bez względu na to, jak żołnierze stracili życie, założenie MTK wyolbrzymiło liczbę zabitych względem populacji Srebrenicy sprzed ataku, zamiast względem całej populacji muzułmanów w Bośni.

Po raz pierwszy SFOR aresztowało Oricia w Tuzli, gdzie mieszkał od czasu swej ewakuacji ze Srebrenicy w 1995 r. Wielu muzułmanów bośniackich uważa go za bohatera. Oricia oskarżono w 2003 r. o zabicie 7 osób, bestialstwa na 10 osobach oraz niszczenie i plądrowanie “co najmniej 50 wiosek i przysiółków z etniczną większością serbską”. [165] Liczba morderstw Oricia przekracza 3 tys. osób. [166] Komunał MTK o ofiarach pośród muzułmanów bośniackich dowodzi istnienia podwójnego standardu: militarnych i cywilnych strat w ludziach. W 1996 r. Republika Serbska (BiH) przedłożyła dowody zbrodni Oricia, ale dla MTK angażował się on w “obronę” i “samoobronę”, podczas gdy VRS zabiło muzułmańskich żołnierzy w walce i rozstrzelało uwięzionych wojskowych – zbrodniarzy wojennych, co było dla MTK ludobójstwem. W jej reakcji na publikacje z 2005 r., dotyczącej liczby Serbów bośniackich zabitych przez siły Oricia, Florence Hartmann z Biura Oskarżyciela MTK nazwała cywilne ofiary “militarnymi lub policyjnymi ofiarami walk”. [167] Dla MTK, chorwackie czystki etniczne dokonane na 250 tys. Serbach z Krajiny to też nie ludobójstwo, mimo że kobiety, dzieci, starców i niedołężnych zabijano w czystkach na znacznie większą skalę.

Decyzje MTS

MTS oczyścił Serbię ze wszystkich zarzutów wniesionych przez muzułmanów bośniackich ws. “popełnienia, spiskowania, pomagania, podburzania i współpracy w ludobójstwie” podczas wojny w Bośni (1992-1995). Sąd bezapelacyjnie orzekł (26.2.2007), że Serbia nie odpowiada za akty ludobójcze, [168] co oczyściło Serbię z oskarżeń o dokonanie masakry w Srebrenicy i zwolniło z wypłaty odszkodowań dla Bośni. Czy zachodni przywódcy i media, którzy postąpili nieuczciwie, ze wściekłą serbofobią i źle od 1992 r., odpowiedzą za podburzanie do nienawiści i wojen? MTS tym samym oczyścił z winy b. prezydenta Miloszewicia, który utrzymywał aż do śmierci, że Jugosławia ani Serbia nie dowodziły armią Serbów bośniackich, ani nie dążyły do utworzenia “Wielkiej Serbii” (zarzut, który MTK uchylił w 2005 r. z braku dowodów). Orzeczenie MTS rozbija rację bytu pokazowego procesu MTK. Orzeczenie zadaje kłam militarnym interwencjom na Bałkanach jako skutecznym przeciw ludobójstwu, pośrednio winiąc za wojny domowe pozostałe strony konfliktu, zewnętrzne i wewnętrzne. Podkeślany brak interwencji z odpowiednią mocą na Bałkanach, częściowo usprawiedliwił interwencje w innych regionach; orzeczenie MTS jednak podważa interwencjonizm. Sąd Procesów Norymberskich orzekł, iż inicjacja agresji wojennej jest “największą międzynarodową zbrodnią, ustępującą innym wojennym zbrodniom w tym, że zawiera w sobie zakumulowane zło ich wszystkich.” B. oskarżyciel z Norymbergii zacytował sędziego Roberta Jacksona, kierownika oskarżycieli amerykańskich w Norymberdze, że “zapoczątkowanie agresji wojennej jest zbrodnią” i “żadna polityczna czy ekonomiczna sytuacja nie może jej usprawiedliwić.” [169]

MTK skazało oficerów armii Serbów bośniackich Krsticia i Blagojewicia za ludobójstwo w Srebrenicy poprzez redefinicję pojęcia. [170] Bez niezależnego śledztwa, MTS skopiowało decyzję MTK i obwiniło Republikę Serbską, Karadżicia i Mladicia za “akt ludobójstwa”, zachęcając tym samym do przeklasyfikowania większości konfliktów jako “ludobójstwo” lub gdzie “doszło do aktów ludobójczych”. Równie irracjonalne orzeczenie MTS uznało Serbię winną nieukarania i niedoprowadzenia do ekstradycji rzekomych przestępców, jakby Serbia miała wiedzę o ich miejscach pobytu i środki na to. MTS uznało, że Belgrad jest winny “niezapobieżenia” przejęcia Srebrenicy przez Serbów bośniackich i dokonania tam ludobójstwa. Siły Szybkiego Reagowania NATO i UNPROFOR były na lepszej pozycji, by wiedzieć i działać w tej sprawie, ale MTS zignorowało to. Na tej podstawie muzułmanie bośniaccy pozwali Holandię o 1,3 mld dolarów, ponieważ “żołnierze holenderscy aktywnie pomagali” jednostkom VRS. [171] Kiedy Jugosławia zakwestionowała (1996) władzę sądową MTS nad sprawą muzułmanów bośniackich, MTS wyjaśniło, że brakowało mu mocy orzekającej. Gdy Jugosławia prosiła, by nakazać państwom NATO “natychmiast zaprzestać” bombardowań w 1999 r. i “powstrzymać się od wszelkiego aktu groźby czy użycia siły”, MTS odrzuciło sprawę z braku “władzy sądowej, na pierwszy rzut oka,” nad ośmiu członkami NATO, ale też odwołało się do braku pozwolenia USA i Hiszpanii, jakby powyższe uzasadnienie nie wystarczało. [172] Czy sąd ONZ nie może orzekać ws. pogwałcenia Karty Narodów ONZ?

MTS uznało masowe morderstwa na obszarze BiH jako będące poza jej orzecznictwem, ponieważ intencja ludobójstwa nie została udowodniona. Dla kontrastu, rozciągnięte w czasie eksterminacje wiosek serbskich wokół Srebrenicy (“grupa chroniona”) przez siły Oricia wskazują na intencję. Ochrona oddziałów Oricia w “bezpiecznej strefie ONZ” i zbrojenie ich, obciąża “międzynarodową społeczność” jako pomagającą i współpracującą w ludobójstwie lub niezdolną jemu zapobiec. Na dobrą speawę, wszystkie walczące strony mogłyby pozwać swoich przeciwników, włącznie z nieradykalną większośią muzułmanów bośniackich przeciwną reżimowi Izetbegowicia.

MTS przyjęło wnioski MTK “jako wysoce przekonujące”, bez niezależnego śledztwa rzekomego ludobójstwa w Srebrenicy i poluzowało w standardy dowodów. Natomiast ws. rzekomego ludobójstwa przez Serbię w Bośni, MTS wymagało “w pełni miarodajnych” dowodów, a ws. ww. zapobieżenia ludobójstwu oraz ukarania i ekstradycji przestępców – “wysoce pewnego dowodu, stosownie do powagi zarzutów”. Potwierdzenie ludobójstwa w Srebrenicy i orzeczenie ws. nalotów NATO przez MTS dowodzą upolitycznienia poprzez szeroki wachlarz metod, od samowolnego ustalenia bazy orzecznictwa, po wybiórcze standardy dowodowe. Spośród wszystkich powojennych masowych morderstw, MTS skoncentrowało się na Bałkanach, podobnie jak KWJ. Inne konflikty doprowadziły do milionów ofiar cywilnych, a MTS skupia się na Bośni, gdzie ok. 50 tys. cywilów zginęło po obu stronach, z czego na Srebrenicę uwagę przyciągnęła liczba znacznie mniejsza niż rzekome 7 tys.

MTS rewizjonistycznie zaakceptowało osądy MTK, w czasie gdy Niemcy zaproponowały utworzenie europejskiego prawa przeciw zaprzeczaniu ludobójstwu. Jeden z analityków zapytał:

“Kim będą strażnicy “oficjalnej prawdy” i co ich powstrzyma (jak widać na przykładzie orzeczeń MTK i MTS) od skutecznego rewidowania przez nich historii? Będzie to polityczne pole minowe, nie mówiąc o zagrożeniu dla historyków, którzy nie mają uprzedzeń w badaniach wydarzeń.” [173]

Wyniki MTS z historycznie pierwszego orzeczenia z zastosowaniem Konwencji Zapobiegania Zbrodni Ludobójstwa do zbrodni wojennych, nie wspierają kontroli ani ścigania ludobójstwa. Wina może być arbitralnie przypisana przez wybiórczą sprawiedliwość. Równie jasno jak MTS i MTK dostarczyły przykrywki dla “największej międzynarodowej zbrodni”, tj. miltarne interwencje, te same trybunały sfabrykowały “ludobójstwo” tam, gdzie niektóre interesy potrzebowały go dla poparcia interwencjonizmu i przykrycia własnych zbrodni. To jest odmianą politycznej eksploatacji holokaustianizmu przez KWJ.

Wojna informacyjna

Ekstremiści muzułmańscy, chorwaccy i albańscy popełnili okrucieństwa i zbrodnie wojenne, ale oskarżyli o to ich serbskie ofiary. Chorwaci i Albańczycy chcieli spiskami przejąć terytorium serbskie, a wraz ze Słoweńcami oskarżyli serbskich przywódców o “Wielko-Serbizm”. Media współtworzyły “zatwierdzoną przez elity, fałszywą ‘rzeczywistość’, skrojoną specjalnie dla mas”, zatajając fakty sprzeczne z wersją “politycznie poprawną”, “używając określeń bez precyzyjnych definicji i polegając na jakichś ‘autoryzowanych’ wersjach wydarzeń historycznych, często niepotwierdzonych faktami.” [174]

Zachodni dziennikarze naruszyli kodeks etyczny w czasie kampanii USA-NATO, nie weryfikowali informacji i rzadko raportowali ze strony serbskiej. Oznacza to kontrolę mediów przez wojskowe Operacje Informacyjne. Emerytowany profesor historii na Uniwersytecie Berkeley nawiązał do kontroli przez interwencjonistów w “dekadzie pieczołowicie podsycanej serbofobii”, tj. “patriotycznej zgodności” rządu i mediów “nigdy nie widzianej w tak wielkim rozmiarze w czasie pokoju, jak podczas ostatniej dekady”. [175] Utrzymywanie pozorów jest częścią tego oszustwa. Z małymi stratami własnymi, [176] Jugosławia oparła się atakowi USA-NATO w Kosowie oraz zadała znaczne straty agresorowi, [177] który odmówił Serbom uznania jakiegokolwiek zwycięstwa. NATO przechwalało się o “zestrzeleniach” migów-29. Zaraz przed wycofaniem się i dwa dni po oświadczeniu NATO, że tylko cztery migi-21 przetrwały, 12 migów-29 i 29 migów-21 wyłoniło się z bunkrów. Wcześniejsze doniesienie o ocalałych 11 migach-29, NATO zmieniło na 11 mniej zaawansowanych migów-21. Rzeczywista liczba ocalałych samolotów zgadza się z jugosłowiańskimi raportami z czasów wojny. [178]

Operacje Informacyjne

Wykorzystując nauki behawioralne i media, Operacje Informacyjne[179] celują w obce narody, grupy i rządy. Działania Pentagonu “przekazują i/lub zaprzeczają wybranym informacjom i wskaźnikom, by wpłynąć na emocje, motywy i obiektywne rozumowanie zagranicznej publiczności, systemów wywiadowczych i przywódców na wszystkich poziomach”.[180] Zarządzanie percepcją “łączy projekcję prawdy, bezpieczeństwo operacji, zatajanie i zmyłki oraz operacje psychologiczne.” PsyOps w NATO to “planowane działania psychologiczne w czasie pokoju i wojny, kierowane do wrogiej, przyjaznej i neutralnej publiczności, celem wpływu na nastawienia i zachowania, które wpływają na osiągnięcie priorytetów politycznych i militarnych”. Medialny wydział PsyOps dostarcza “obiektywnych raportów bez intencji propagandyzowania” poprzez rozpowszechnianie informacji drogą doniesień, konferencji i oświadczeń prasowych. [181] Rzecznik NATO ds. konfliktu w Kosowie, Jamie Shea powiedział szwajcarskiemu forum, że “wygrał wojnę” dzięki codziennym konferencjom prasowym w stylu Public Relations (PR). [182] Agencje prasowe wysyłały tak spreparowane informacje do mediów, gdzie infowojenne operacje subtelnie kontrolowały redaktorów naczelnych.

Serbo- i islamofobia to wytwory PsyOps. Domena KWJ, głęboka kontrola mediów globalnych dla demonizacji Serbów stanowiła chyba najbardziej “udany” aspekt wojen na Bałkanach. Propaganda przygotowała do wojen USA i NATO na Bliskim Wsch. i Bałkanach przez demonizację przywódców i ich narodów, “w oparciu o projekcję prawd i wiarygodnych informacji [które służą obaleniu] propagandy przeciwnika lub dezinformacji przeciw operacjom USA i sił koalicji, krytycznym w podtrzymaniu przychylnej opinii publicznej.” [183]

Operacje Specjalne USA to wspólne dowództwo, zdolne tworzyć zespoły ekspertów w różnych dziedzinach zgodnie z wymaganiami misji: PsyOp, jednostki specjalne (np. Delta) i dokooptowani bojownicy, np. WAK w inscenizacji masakry w Raczaku. Podobnie jak w antyserbskich kampaniach muzułmanów bośniackich, Pentagon i NATO w zmowie z oficjalnymi mediami skutecznie ukształtowały opinię publiczną. Zredukowane do garstki konglomeratów, sprzedajne [184] media modelują umysł zbiorowy. Z wyjątkiem kilku wystaczająco dużych, by mieć własnych reporterów, media biorą informacje od agencji prasowych, więc mówią jednym głosem. Gazety ustalają trendy i wytyczne oraz wiadomości do kopiowania przez innych. Washington Post wspólnie z NYT publikują International Herald Tribune, najszerzej dystrybuowany angielskojęzyczny dziennik w wersjach regionalnych i krajowych. Jeśli media się z nimi nie zgadzają, bankierzy cofają im pożyczki. Praca przeciw systemowi może zaważyć na czyjejś karierze. [185]

Odnośniki do “źródeł wojskowych”, “starszych przedstawicieli administracji” i “analityków Pentagonu” wskazują, żeWashington Post ma ludzi wewnątrz rządu. Standardowe zwroty w prasie zgadzają się z oficjalnym stanowiskiem. Cenzorzy wojskowi sprawdzają artykuł przed publikacją w prasie: “Ten artykuł był ostatnio szeroko dyskutowany z kilkoma starszymi cywilnymi i wojskowymi przedstawicielami departamentu pbrony.” [186] Badania opinii publicznej są fabrykowane tak, by zagadzały się ze stanowiskiem rządu. Doradcy Białego Domu ujawnili, że media użyczają się do “sprzedaży” wojny Amerykanom. Kontrola militarna mediów obejmuje miejsca działań wojennych. Danego dnia, kilku wybranych z setek reporterów udaje się pod eskortą do miejsc uznanych za nadające się do publikacji. Po zatwierdzeniu przez władze wojskowe, reportaże idą do ogółu dziennikarzy, a globalne media rozpowszechniają tę jedyną wersję. Takie “uwięzienie” (ang. embedding) reporterów podczas II wojny nad Zatoką Perską naraziło na szwank etykę dziennikarską. [187] Informacje prasowe Pentagonu zaciemniają lub przeinaczają każdy obciążający przeciek od niezależnych dziennikarzy. Kiedy niezależne źródła informacji nie przestrzegają tej cenzury, ich studia i anteny padają od precyzyjnie nakierowywanych amerykańskich pocisków, jak miało to miejsce w przypadku Serbskiego Radia i TV, zgodnie z integracją służb Operacji Specjalnych.

Odczłowieczyć i kryminalizować

Okładka Newsweeka (19.4.1999) pokazała “Twarz Zła” Miloszewicia, a Time (5.4.1999) ukazał ją ze snajperskimi celowniczym krzyżykiem wypośrodkowanym między oczami. Urzędnik amerykańskiego departamentu stanu potwierdził, że “demonizacja Miloszewicia jest konieczna do utrzymania nalotów”. [188] Określenie Miloszewicia jako “rzeźnika Bałkanów”, “bałkańskiego Hitlera” i “europejskiego Saddama Husajna” przypomina demonizację Husajna, którego w I wojnie nad Zatoką Perską media nazwały “rzeźnikiem Bagdadu”, “gwałcicielem Kuwejtu” i “Hitlerem Bliskiego Wschodu”, [189] by Amerykanie wsparli interwencjonizm USA. Po śmierci Miloszewicia (11.3.2006) demonizujące wyrażenia pojawiły się “setki razy w samych tylko mediach USA”. [190] Śmierć Miloszewicia ponagliła do ścigania Karadżicia i Mladicia. Jednak izraelski Szaron, którego inwazję i morderstwa w Libanie (1982) MTK określiło “ludobójstwem”, [191] jest szanowanym “człowiekiem pokoju”.

Media redukują strony konfliktów za granicą do komunału “dobrzy – źli”. Ataki personalne na liderów wroga stają się stereotypem o całym narodzie, zupełnie deformując rzeczywistość i wywołując nienawiść. Wezwania do “bombardowania Miloszewicia” przekształciły się w “bombarduj Serbów”, a “zbombarduj Saddama” – “zbombarduj Bagdad”. Trybunał Norymberski zaliczył do zbrodni wojennych nazistowską propagandę, która pchnęła Niemców do wojny. USA i NATO rozsiały propagandę interwencjonizmu, by “usprawiedliwić” naloty na cywilów, embargo i szantaż polityczny.

Kryminalizacja i odczłowieczenie Serbów zakorzeniły się w masowej psychologii ze skojarzeniem, że Serbowie są pośledniejsi. Infowojna zafałszowała wizerunek Serbów, upodobniając ich do nazistowskich oprawców:

“odwracanie ról wciąż trwa, gdy państwo chorwackie i wielu jego obywateli twierdzą, że byli prawdziwymi sojusznikami Zachodu, a Serbowie – sojusznikami i kolaborantami nazistów.” [192]

Niemieckie media przyłączyły się do chorwackiej propagandy: “cywilizowany świat” musi “powstrzymać niecywilizowanych Serbów środkami wojskowymi”, ponieważ

“wiadomości przeciekły z Chorwacji, od katolickich biskupów i duchownych, że armia serbska […] popełnia brutalne masowe morderstwa na terytoriach przez nią kontrolowanych.” [193]

Media nabrały publiczność, że Jugosławia była zamieszana wojskowo w konflikt w Bośni. Serbowie bośniaccy, muzułmanie i Chorwaci przejęli broń od rozpadających się jednostek JNA. Armia JNA wycofała się z BiH (19.5.1992), ale “media na Zachodzie ciągle oskarżają nas o uczestnictwo w konflikcie zbrojnym poza naszym krajem.” [194] Historyk uchwycił medialne przygotowania do udziału USA: “opowieść o ‘ludobójstwie w Bośni’ (i później w Kosowie) była sfabrykowana ze szczątkowych faktów, które miały bardzo wątły związek z prawdą.” [195]

Zachodnia publika przyjęła rzekome “serbskie” zbrodnie jako pewnik. Kryminalizacja Serbów wymagała wyciszenia dowodów zbrodni na Serbach, pozbawiając ich możliwości dochodzenia swych praw. Pomimo dowodów, media rzadko wspominały masowe zbrodnie dokonane przez inne strony konfliktu. [196] Organizacje praw człowieka mówiły o “odzyskiwaniu” i “wyzwoleniu” Krajiny i Zachodniej Slawonii przez Chorwację, tak jakby Serbowie przybyli tam niedawno. Mówiły też, że Serbowie “przejęli ziemie należące do większości muzułmańskiej”. Serbowie bośniaccy, w większości rolnicy, zamieszkiwali ponad 60% obszaru Bośni. Muzułmanie byli mieszkańcami miast, więc Serbowie “okupowali” więcej terytorium.

U podstaw masowych zbrodni niemieckich nazistów leżał koncept germańskiej i nordyckiej rasy nadludzi (Übermensch), który przewyższał podludzi (Untermensch): Słowian, Cyganów i Żydów. [197] Dzisiejsi demonizatorzy utrzymują czyste sumienie odczłowieczając ofiarę i przekierowując nań winę za planowane ujarzmianie czy ludobójstwo. Pośród antyserbskich cytatów, [198] Peter Ustinov porównał Serbów (“kryminaliści i odszczepieńcy” potrzebujący “wrogów raczej niż przyjaciół”) do istot, które mają zaległości względem “rasy ludzkiej”. Byli tak nisko, że kontakty z nimi narażały na szwank własny “honor”, “przyzwoitość” i “szacunek do samego siebie”. [199]

W Brytyjskiej Izbie Lordów fantazje o masowych gwałtach i niewiarygodne okrucieństwa podsycały rasistowską retorykę. W kwietniu 1993 r. Lord McNair wysnuł domniemanie, że serbscy psychiatrzy manipulowali emocjami Serbów, badali kultury grup-ofiar i wypracowali “psychologię terroru”. Następnie rzekomo siły serbskie dokonywały oblężenia muzułmańskiego regionu i publicznie gwałciły, by zhańbić miejscowe kobiety. Zwieńczając tę fikcję McNair dodał, że społeczność muzułmańska czuła się upokorzona i ochoczo odchodziła do odległego obozu gwałtów i in. złego traktowania.

Skompromitowane dziennikarstwo

MTK oskarżyło Serbów o dążenie do utworzenia Wielkiej Serbii, spreparowane przez bałkańskie i zachodnie media na podst. Memorandum (1986), tj. szkicu z SANU, który ostrzegał przed wojnami domowymi. Dziewięć lat po publikacji, SANU skomentowało [200] sfałszowanie sprawy serbskiej dla ukrycia nielegalnych secesji Słowenii i Chorwacji oraz ich i zbrodni. Porównania Memorandum z Mein Kampf nie zdołały dowieść nacjonalizmu Miloszewicia. Podobnie, niewielu czytało jego przemówienia, nawet to najczęściej przytaczane (ale nie cytowane) z 1989 r. na Kosowym Polu, [201] w którym Miloszewić miał na myśli równe prawa dla Serbii w federalnej Jugosławii. W 1999 r. “odmówił przyznania autonomii Kosowu”, ale Kosowo już miało jedną z najlepszych autonomii w Europie od l. 1970-ych. Ekstremiści albańscy nadużyli tego i dążyli do niepodległość zbrojnie. Miloszewić próbował bronić Serbów, którzy utknęli w secesjonistycznych państwach, a także “chciał, ale nie walczył wystarczająco mocno, by ocalić kurczącą się federację Jugosławii, która mogłaby utrzymać wszystkich Serbów w jednym państwie”. Określanie tego Wielko-Serbizmem jest “orwellowską retoryką polityczną, która przekształca słabą i nieskuteczną obronę w zuchwały i agresywny atak”. [202]

Wydawcy i dziennikarze poddali się polityce, [203] traktując zachodnią pomoc dla muzułmanów bośniackich jako niekwestionowaną korzyść. Odgrywali główną rolę w apelach o zbrojenie muzułmanów bośniackich i o interwencję Zachodu. Reporterzy pominęli rolę Iranu i mudżahedinów w Bośni. “Jeden z holenderskich dziennikarzy odkrył dostawy broni na lotnisku w Zagrzebiu, lecz mając ciepłe odczucia względem muzułmanów bośniackich, zdecydował nie zgłaszać tego.” [204] Międzynarodowy zbiór 15 krytyk [205] ujawnił wiele przeinaczonych i nieprawdziwych wiadomości z wojny w Bośni. Artykuł Petera Brocka w American Foreign Policy “uważa się za zaczątek dyskusji nt. jakości zachodniego raportowania z Bałkanów.” Wydawca tomu, Klaus Bittermann zdiagnozował, że Serbom przypisano metody nazistów, “secesjonistyczną wojnę przyrównano do Auschwitz”, “fakty podrobiono, wypuszczono fikcje o masakrach, a wydarzenia przedstawiono błędnie”. [206]

Wielu dziennikarzy znalazło misję w pisaniu o wojnie w Bośni. Przyjęli oni wersje rządów Bośni i USA “zamiast niezależnie weryfikować dowody”. Oficer wywiadu armii USA w Sarajewie od kwietnia do sierpnia 1994 r., John Sray nazwał ich (październik 1995) “pionkami w strukturze propagandy”, dla których utrzymanie pracy zależało od “pozyskiwaniu 30 sekund dobrego nagrania video z krótkimi wypowiedziami muzułmańskich przedstawicieli lub ludności.”Wg Sraya, europejscy sojusznicy USA mieli “bardziej dogłębne, profesjonalne i badawcze dziennikarstwo oraz lepsze raporty ze swoich ambasad” i ignorowali propagandę muzułmańskiego rządu w Bośni oraz firm PR. [207]

“Elity decydentów, znawcy mediów oraz wielu naukowców” pokazało “stronniczość ws. bałkańskich wykraczającą poza jakąkolwiek zamierzoną politykę, poza parametry racjonalnej debaty.” [208] Nie ma żadnej analizy, jak media rozpowszechniają “polityczne dążenia rządów”. [209] Amerykańscy eksperci ds. Bałkanów, William Dorich, [210] Alex Dragnich [211] i David Binder [212] przemawiali w National Press Club (17.3.2006). Kiedy Peter Brock chciał opublikować u Doritcha Media Cleansing: Dirty Reporting, Doritch wiedział, że tekst ten “był otrzymał lecz następnie odrzucił każdy większy wydawca” w USA. Dragnich przesłał 42 artykuły do NYT w szczycie wojny w Bośni, a ani jeden nie ukazał się. Doritchowi grożono śmiercią, bo odważył się bronić i publikować serbskie poglądy. Powiedział, że podczas rozbiorów Jugosławii główne gazety USA nie opublikowały ani jednego artykułu serbskiego intelektualisty czy polityka:

“Serbom po prostu nałożono wyciszający kaganiec. Dzięki Madeleine Albright i Richardowi Holbrooke, Serbowie zostali także persona non grata na Kapitolu; odmówiono im prawa wystąpienia na przesłuchaniach Izby Reprezentantów i Senatu nt. Bośni i w Radzie Stosunków Zagranicznych, CFR.”

Binder doniósł o masakrze na rynku w Sarajewie (28.8.1995), pretekście do wtedy największej europejskiej operacji wojennej po II wojnie światowej. Pozbawiony prawa do publikacji w NYT, Binder napisał w Nation (2.10.1995), że eksplozja miała miejsce dzień po tym, jak Holbrooke ogłosił eskalację nalotów. Doritch przysłuchiwał się panelowi dyskusyjnemu, gdzie Merlino powiedział:

“Wszyscy dziennikarze w Bośni muszą przedkladać artykuły do bośniackim cenzorom w Sarajewie […] każde odniesienie do konfliktów między Chorwatami a siłami muzułmanów jest gruntownie edytowane, a grafika przedstawiająca ten konflikt jest zakazana.”

Wydawca pracy Brocka pt. Dateline Yugoslavia zorganizował sesję wyjaśniającą, wypełnioną medialnymi “pit bullami”. Brock (i Binder) ponownie ogłosił swoje odkrycia o zmowie zachodniego dziennikarstwa. Krytycy długo atakowali Brocka, “negata Holokaustu”. Przygotowując Media Cleansing Brock konfrontował swoich kolegów, a oni skarżyli się do jego zwierzchników w gazecie, w której publikował, a nawet grozili mu procesami sądowymi. Za pisanie o ujawnieniu sprzedajnego dziennikarstwa przez Bindera i Brocka, [213] reportera CNS zwolniono z pracy po skardze przedstawiciela rządu.

Stronniczy uczeni

Niektórzy badacze ludobójstwa wierzą w zmyłki, co wymaga przyjrzenia się w świetle orzeczenia MTS (26.2.2007) ws. rzekomego ludobójstwa serbskiego w Bośni. Profesor historii z Uniwersytetu Yale, Benedict Kiernan potwierdził “serbską winę za ludobójstwa w Bośni”. [214] Kieruje on uniwersyteckim Programem Studiów nad Ludobójstwem, współfinansownym przez Instytut Społeczeństwa Otwartego Sorosa, który także opłaca MTK oraz organizacje pozarządowe wyznające antyserbizm. Odnosząc się do Genocide in Bośnia Normana Cigara, Kiernan napisał (s. 88):

“Inne ludobójcze reżimy również przedstawiały się jako obrońcy wiejskiego życia przeciw mieszkańcom miast i rywalom wsi. Sprawcy bośniackiego ludobójstwa z l. 1992-1994 widzieli w muzułmańskich ofiarach mieszkańców miast, przeciwstawnych serbskiemu chłopstwu na wsi.”

“Sprawcy” “widzieli” to, co rzeczywiście istniało: Serbowie żyli na wsi, a ich przeciwnicy w miastach. Równie absurdalnie Cigar i Kiernan zarzucili mieszankę ekspansjonizmu z motywami rasistowskimi i religijnymi (s. 92):

“Jak w ludobójstwie Ormian, Holokauście, Kambodży, Bośni i Ruandzie, tragedia Wsch. Timoru ukazuje jadowitą, pełną przemocy mieszankę rasizmu, uprzedzeń religijnych, ekspansjonizmu i idealizacji rolnictwa […] ta śmiercionośna kombinacja jest stałą cechą ludobójstwa XX w.”

W jednym zdaniu Kiernan wymienia nieudowodnione ludobójstwo w Bośni, przypisuje Serbom szowinizm ich przeciwników oraz myli ekspansjonizm z ochroną Serbów przed przymusowym wcieleniem do serbofobicznych państw. Bośniaccy Serbowie z pewnością nie najechali spornych terytoriów wraz z upadkiem Jugosławii, a ich obrona miała niewiele wspólnego z “idealizacją rolnictwa”. Kiernan przytoczył podwójne kłamstwo (s. 82) za słoweńsko-chorwackim nawijaniem:

“Serbskie Memorandum z 1986 r. przygotowało sporo z ideologicznej bazy dla ludobójstwa w Bośni, nagliło ‘ustanowienie pełnej narodowej integralności Serbów, bez względu na to, którą republikę czy prowincję zamieszkiwali.”

MTS oczyściło Serbię ze wszystkich oskarżeń o ludobójstwo w Bośni. W 2005 r. MTK musiało porzucić oskarżenie o “Wielko-Serbizm” z braku dowodów. Muzułmanie bośniaccy rzeczywiście stanęli przed widmem “zaginięcia”, gdy zmarł Tito. Utworzył on nową, opartą na religii “narodowość”, by zredukować procentowo liczbę Serbów bośniackich (prawosławni i muzułmanie). Tito wytyczył granice republik, aby osłabić Serbów (“im słabsi Serbowie, tym silniejsza Jugosławia”), celowo dzieląc Serbów pomiędzy 5 republik. Dwie nielegalne secesje w 1991 r. pogwałciły prawa Serbów do pozostania razem w federacji Jugosławii. Serbscy przywódcy słusznie agitowali za zjednoczeniem ponad podziałem federacji.

Współpracownik badawczy Akademii Brytyjskiej, członek departamentu historii Uniwersytetu Cambridge, Marko Attila Hoare napisał nonsens nt. późnych działań Miloszewicia:

“rozmyślnie lansował rozpad Jugosławii i niepodległość Chorwacji i Słowenii […] prowadził wojny przeciw suwerennym niepodległym państwom bez poparcia ze strony RB ONZ […] wiódł secesjonistyczną serbską rebelię przeciw Jugosławii Tito, który trzymał Serbię pod kontrolą.” [215]

Hoare współprojektował oskarżenie MTK przeciw Miloszewiciowi. Wydawca jego zmyłkowego tekstu, OpenDemocracy.net jest tubą “alternatywnych mediów” ufundowanych przez Open Trust Sorosa, Fundację Rockefellera i in. [216] Odpowiedzialnymi za portal OpenDemocracy.net są wielcy menadżerowie biznesu, popierający działania wojenne, profesor Uniwersytetu Nowego Jorku oraz filozof znany z artykułu Advocating Tobacco, On the Payroll of Tobacco (Promuje tytoń, opłacony przez kompleks tytoniowy). [217]

Badacze zapomnieli wspomnieć o Chorwacji. Jeśli uwzględnili czystki etniczne w Bośni, dlaczego nie zbrodnie chorwackie? Zdobywanie ziem i posiadłości przez wypędzanie mieszkańców było celem Operacji Błyskawica i Burza, podobnie jak wcześniej zastraszanie i terror w Chorwacji. Perwersją jest przypinanie cytowanych cech obrońcom swych ziem. Co warte są badania ludobójstwa, jeśli polityka i uprzedzenia tak łatwo na nie wpływają?

Wg Adama Jonesa z Uniwersytetu Yale, media Miloszewicia były “pod najbardziej efektywną kontrolą”, “dobrze znany” przypadek obok oropagandy Hilera. [218] Jednakże,

“administracja Chorwacji oczyściła wszystkie chorwackie media z elementu opozycyjnego (nie tylko serbskiego), podczas gdy zmylała zachodnie media, że Miloszewić wszechstronnie kontrolował serbskie media […] Mimo to w Serbii większość stacji TV i prasy uważałaby się za wolne, opozycyjne lub przynajmniej krytyczne wobec przywództwa.” [219]

Dla Jonesa, ostrzeżenia z serbskich mediów o masowej przemocy to “ekstremizm”. Serbowie obawiali się neo-ustaszy, a Jones potwierdził to w kontekście Operacji Błyskawica. Przewidując masową przemoc, serbskie media i uczeni spisali się lepiej niż “badacze ludobójstwa”. Wikipedia odpiera tezę Jonesa, jakoby wykorzystanie muzyki folk dowodzi ideologii Volk Miloszewicia (s. 148). “Turbofolkowa taktyka” nie jest adresowana w “chłopstwo” (s. 140), bo miała “pokaźne poparcie pośród młodzieży z miast, bezkonkurencyjne względem jej bałkańskiego poprzednika, folku komercyjnego”:

“turbo-folk był równie popularny wśród Płd. Słowian podczas brutalnych wojen l. 1990-ych, być może odzwierciedlając wspólne kulturalne sentymenty wojujących stron. Miloszewić “wykorzystał” turbo-folk nie bardziej niż reżimy po Miloszewiciu, za których turbo-folk powrócił jako pop-folk”. [220]

“Tradycyjnych percepcji folku” na pewno nie “zaprzęgnięto celem wsparcia serbskiej hegemoni” w Kosowie (s. 140). Każdy może przejrzeć najczęściej cytowaną, ale najmniej czytaną mowę Miloszewicia. [221] Równie absurdalnie, Jones (s. 188, 194) oskarża o “ludobójstwo ze względu na płeć przeciwko cywilom płci męskiej” w Srebrenicy. Dowody nie wskazują na ludobójstwo ani na ludobójstwo ze względu na płeć. Egzekucje zbrodniarzy wojennych tonie ludobójstwo ze względu na płeć, ponieważ żołnierze są zazwyczaj mężczyznami (od wieku 15 lat w muzułmańskich armiach).

Ignorując fakt, że masowe serbskie gwałty to zmyłka, profesor historii Uniwerystetu Miasta Hiroszima, Yuki Tanaka porównał “ofiary gwałtów w BiH” z prześladowaniami na tle seksualnym “kobiet do towarzystwa” wojskowych. [222] Ponad 10 lat po antyserbskich insynuacjach, raport Amnestii Międzynarodowej [223] nie wymienił żadnych gwałtów przez Serbów w Bośni. Tanaka nie zauważył, że Serbki w Bośni i Kosowie padły ofiarą terroru gwałtu, [224] a NATO, ONZ oraz personel pomocy międzynarodowej, klientela bałkańskiego przemysłu niewolników seksualnych, byli współsprawcami masowej przemocy zorientowanej na płeć. [225]

Inne instrumenty

Na Bałkanach, jak w Iraku oraz Pakistanie, skryte operacje, terror oraz skorumpowana dyplomacja i sprawiedliwość towarzyszyły sankcjom gospodarczym, podczas gdy infowojna dorównała zajadłym atakom USA-NATO na cywilów Jugosławii wobec braku szybkiego sukcesu militarnego. “Wojny domowe” skrycie wspierały separatystów w Bośni, Kosowie i Macedonii, by spowodować “zmianę reżimu”. Sankcje, aczkolwiek nie tak ludobójcze jak w Iraku, przyczyniły się do rozpadu Jugosławii, dewastując Serbów.

Skryte operacje i sankcje ekonomiczne

W 1984 r., trzy lata zanim Miloszewić doszedł do władzy i sześć lat przed rozpadem Jugosławii, Biały Dom wydał Amerykańską strategię dla Jugosławii (US Policy Towards Yugoslavia), plan nowego porządku na Bałkanach. W 1986 r. Jugosławia zaczęła badać wykorzystanie przez CIA nacjonalistycznych emocji młodzieży słoweńskiej do podziału państwa. Potem CIA zintensyfikowało swoją działalność. Po kampanii USA-NATO w Kosowie, CIA działało niemal otwarcie. [226] W 1990 r. Narodowa Ocena Wywiadowcza (US National Intelligence Estimate, NIE) odniosła się do bałkańskich praw człowieka, przewidując rozpad Jugosławii w ciągu 18 miesięcy i wojnę domową. “Proroczo” NIE obwiniło prezydenta Serbii, Miloszewicia, jako prowokatora. Wg NYT (28.11.1990) regulacje prawne zablokowały pożyczki i kredyty USA dla Jugosławii z wyjątkiem republiki, “która zorganizowała wolne, uczciwe wybory i nie łamie systematycznie praw człowieka.” Przewidziany moment rozpadu Jugosławii zbiegł się potem z militarnymi działaniami chorwackich ekstremistów inicjujących secesję Chorwacji.

Podczas gdy wojskowi USA wspierali chorwackie i muzułmańskie siły, sekretarz obrony William Perry skłamał (czerwiec 1995) przed Kongresem o bezstronności USA w Bośni. Miesiąc wcześniej, bezzałogowe samolociki (UAV) startowały w Brac w Chorwacji, by szpiegować serbskie wojsko. Chorwacki atak na rejony zamieszkałe przez Serbów i chronione przez ONZ w Sektorze Zachodnim, uśmiercił 5 tys. serbskich cywilów wg danych Serbskiej Cerkwi Prawosławnej, (1 tys. wg ONZ), w tym kilku żołnierzy ONZ. USA było w to zaangażowane i nie wyraziło żadnej krytyki.

Albright zablokowała francuskie i brytyjskie starania o embargo dla Chorwacji, ale departamenty obrony i stanu zatwierdziły (listopad 1994) kontrakt MPRI (Military Professional Resources Inc.) z Chorwacją. “Emerytowani” generałowie – b. szef Agencji Wywiadowczej Obrony (DIA) Edward Shoister, b. z-ca szefa ds. operacji w Europie Śr. Richard Grifit i Carl Vuono – doradzali Chorwatom czystkę etniczną w chronionej przez ONZ Krajinie. Operacja Burza zablokowała telekomunikację Serbów za pomocą sprzętu amerykańskiego. Samoloty Marynarki Wojennej USA z bazy Aviano w Italii, zniszczyły instalacje wojskowe Serbów w Krajinie. Dyrektor wywiadu NATO, Charles Boyd potwierdził pomoc USA w Burzy. Vuono spotkał się przedtem z chorwackim odpowiednikiem, a Burza zastosowała szybki atak na wielu frontach, tak jak Pustynna Burza w Iraku. Pełnomocnik UE ds. uchodźców, Emma Bonino ogłosiła brak 10 tys. serbskich cywilów wśród uchodźców po Burzy, a 90 % masowych grobów było bezimiennych. Trzy źródła z departamentu stanu podały Davidowi Binderowiz NYT, że wysłannik USA Holbrooke poleciał do Zagrzebia, by spotkać się z Tudźmanem pod pretekstem zapobieżenia Burzy, a dał jej zielone światło. We wspomnieniach przyznał się, że zachęcał do niej.

Aby wypędzić Serbów bośniackich, administracja Clintona wyhodowała wojskową chorwacko-muzułmańską ofensywę podobną do Burzy, pomimo dążeń ONZ i UE do pokoju. Wg planu Holbrooke`a, miasteczka Serbów bośniackich zaatakowano jeszcze przed porozumieniem w Dayton, skutkując nieznaną liczbą masowych grobów i falą uchodźców, jak Burza. Największy serbski masowy grób z wojny w Bośni odnaleziono (1996) w Mrkonjic Gral. 90% pomocy finansowanej USA trafiło do muzułmanów bośniackich, podczas gdy zdominowany przez USA personel MTK ścigał Serbów. Agencja Informacyjna USA doniosła (grudzień 1995), że Serbowie byli tymi, którzy z największym prawdopodobieństwem stracili jakiegoś członka rodziny.

NIE w 2005 r. przewidziało dla Pakistanu los podobny jugosłowiańskiemu, wynikły ze “złego zarządzania gospodarką”, tzn. z przepisu Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego, [227] które niewzruszenie przyśpieszyły hiperinflację. MFW narzucił (grudzień 1989) utrudnienia na znajdującą się już i tak w kłopotach Jugosławię. Bank Światowy zdemontował system bankowy, zwolnił ponad pół mln pracowników i zarządził likwidację 2/3 miejsc pracy. Jak w Pakistanie, MFW zamroził transfer funduszy federalnych (styczeń 1990), pozostawiając republiki Jugosławii na finansowym lodzie. Doprowadziło to do masowego ubożenia, wzmocniło podziały społeczne oraz podsyciło “tendencje secesjonistyczne, które karmiły się czynnikami ekonomicznymi na równi z podziałami etnicznym, dosłownie gwarantując de facto secesję republik”. [228] Rezolucja 101-513 (5.11.1990) Kongresu USA groziła odcięciem wszelkiej pomocy, stosunków handlowych, kredytów i pożyczek dla Jugosławii, jeśli każda z jej republik nie przeprowadzi wolnych wyborów w ciągu sześciu miesięcy. Polityce USA na Bałkanach przewodziły “proroctwo” NIE z 1990 r. i ustawa 101-513 “pieniądze za demokrację”. “Wojna gospodarcza” wyzwoliła ekstremizm i nacjonalistyczną nienawiść pomiędzy przywódcami republik, których federalny rząd nie mógł już dłużej finansować i których obwinili Jugosłowianie. Embargo poszerzono podczas wojny domowej w Bośni, po porozumieniach w Dayton i znowu po nalotach 1999 r. Aby wzmóc proamerykańską opozycję, Albright powiedziała, że wolne i uczciwe wybory w Serbii zakończyłyby większość sankcji. [229]

Masakra pod fałszywą flagą na sarajewskim rynku Markale oszukała świat trzy razy, ogłaszając Serbów winnymi za poświęcenie muzułmanów przez Izetbegowicia, czym on chciał zyskać pomoc Zachodu. Każda z eksplozji na Markale miała miejsce przed ważnym spotkaniem, usprawiedliwiając: antyserbskie embargo (1992), naloty NATO na serbskie wojska i cywilów (1994-1995) oraz ostateczną ofensywę USA-NATO (1995). Francuskie [230] i brytyjskie dochodzenia potwierdziły winę muzułmanów bośniackich w ostatniej z masakr, ale oficer USA odrzucił te wnioski. Lotnictwo USA zaczęło naloty na Serbów. Omijając RB ONZ, dowództwo sił USA miało już listę celów bośniackich Serbów, wybranych z pomocą muzułmanów. Media wytworzyły tolerancję, jeśli nie entuzjazm dla interwencji.

Borisa Starowić raportował w Chronicles, że u ofiar pierwszego ataku znalazł jedynie obrażenia kończyn dolnych, tj. z powodu podłożonych ładunków wybuchowych, spisku celem obwinienia Serbów – wg raportu amerykańskiego dowódcy Satishy Nambijara, wyciekłego do brytyjskiej gazety Independent. Holbrooke zaprzeczył, jakoby USA było wmieszane. Kolejna eksplozja zabiła 68 osób. Albright i senator Dole ogłosili winę Serbów, Dole odwiedził Markale, ale ONZ i NATO uzyskało dowody winy muzułmanów. Reprezentujący NATO Boyd i nowy dowódca w Sarajewie, Michael Rose, wywnioskowali muzułmańską zmyłkę w celu aktywizowania nalotów NATO na Serbów. Owen w Balkan Oddysey napisał, że pociski nadeszły z pozycji muzułmańskich. Dwa miesiące po masakrze, muzułmanie bośniaccy skłonili NATO do interwencji w Gorażde. Z doradztwem USA, siły muzułmańskie zaatakowały serbskie wioski. Aby wypędzić 12,5 tys. cywilów serbskich z Gorażde, muzułmanie sfałszowali amatorskie raporty radiowe, które podała potem telewizja USA.

Media USA ukazały serbską reakcję jako niesprowokowany atak na chronioną przez ONZ strefę Gorażde. Waszyngton i Sarajewo ponaglały ONZ do autoryzacji nalotów, ale Rose odwołał je, bo muzułmanie zmanipulowali raporty o poniesionych stratach. Do grudnia 1992 r. rząd muzułmanów bośniackich oszacował liczbę zabitych na 17 tys., dwa miesiące później na 200 tys. mimo że walki praktycznie ustały. Jesienią 1994 r. w NYTSunday Magazine b. członek departamentu stanu George Kenney skrytykował rozdmuchane przez media liczby, podczas gdy Międzynarodowy Czerwony Krzyż szacował je na 20-35 tys. (1994), a armia USA na 60-80 tys. Brytyjski wywiad oskarżył CIA o antyserbską stronniczość. Studium CIA ograniczone do terytoriów Serbów bośniackich, raportowało winę Serbów w Bośni za 90% czystek etnicznych. Pominięto Serbów wypartych z Bośni i Chorwacji, którzy wg CIA byli dobrowolnymi uchodźcami, natomiast wg międzynarodowych agencji 40% uchodźców było Serbami. Podobnie twierdzenia Sarajewa o 30-50 tys. muzułmanek zgwałconych przez Serbów, skurczyły się do 2,4 tys. zgwałconych łącznie po wszystkich stronach konfliktu, wg śledztwa ONZ.

Wsparcie militarne

Od niesprawiedliwości wobec Palestyńczyków i muzułmanów jest wyjątek we wsparciu KWJ dla bałkańskich islamistów. Rezolucja ONZ nr 713 (25.9.1991) zawiesiła dostawy wszelkiej broni i wojskowego sprzętu do Jugosławii. Zniesienie embarga dla muzułmanów i Chorwatów przeciw Serbom było w kampanii prezydenckiej Clintona (1992) i USA przystąpiło do wojny po jego inauguracji. USA pozwoliło Iranowi na dostarczanie broni i mudżahedinów, przyczyniając się do utworzenia islamistycznego państwa BiH i dając Iranowi większy wpływ na Bałkanach. Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego, Anthony Lake, zarysował politykę USA: “broń dla Chorwatów bośniackich i muzułmanów oraz naloty do zatrzymania serbskiej ingerencji w te dostawy”. Saudyjski wywiad ponaglił Clintona, by skierować pomoc militarną do Bośni, a ambasador USA w Niemczech, Holbrooke, nakreślił skryte plany. [231] Jako asystent sekretarza stanu, przekonał (sierpień 1994) swój departament, aby dać licencję MPRI na szkolenie armii chorwackiej. [232] Ponaglani przez USA muzułmanie bośniaccy i Chorwaci przestali walczyć i utworzyli federację (13.3.1994). Naciskano na CIA, by obwiniło Serbów bośniackich o czystki etniczne. Raport o tym (1995) dowodzi przeinaczeń: używając różnych “stylów, podejść do tematu i podkreśleń”, firmy PR zatrudnione przez Bośnię, medialni luminarze oraz “życzliwe elementy departamentu stanu USA” zaatakowały przeciwników interwencji jako pro-serbskich lub pro-nazistowskich. [233]

Kluczowy personel wojskowy i ONZ, uprzednio stacjonujący w Chorwacji i Bośni, przeniósł się do Kosowa. MPRI miało także kontrakt z WAK. Gen. Jackson dowodząc siłami IFOR w Chorwacji nie naglił do powrotu Serbów, pod pozorem unikania konfliktów serbsko-chorwackich i zagrożenia minami w terenie. [234] Jako dowódca KFOR, Jackson tolerował terror WAK, który dawał efekt “miny lądowej” względem Serbów. Zbrodniarza wojennego z chorwackich krwawych czystek etnicznych, gen. Czeku mianowano później dowódcą WAK. Przedstawiciele NATO, głowy państw Zachodu oraz przedstawiciele ONZ i MTK wiedzieli o zbrodniach wojennych Czeku.

Iran rozpoczął tajne dostawy broni drogą powietrzną do Bośni przez Chorwację. Do końca 1993 r. Iran i Turcja uzbroiły i wyposażyły 30 tys. żołnierzy BiH, a Chorwacja otrzymała aż do 50% importu jako zapłatę za tranzyt, podczas gdy USA przyjęło politykę “przymykania oczu”. Po utworzeniu federacji chorwacko-bośniackiej, ambasador Galbraith przekazał z-cy sekretarza stanu Strobe Talbottowi i doradcy bezpieczeństwa narodowego Anthony Lake, chorwackie zapytanie, jak USA odpowiedziałoby na wznowienie przemytu. Świadomi wpływu Iranu na Bałkanach, zadecydowali (27.4.1994) z Clintonem “dać zielone światło dla dostaw broni z Iranu do Chorwacji”, widząc korzyści w dozbrajaniu muzułmanów. [235] Administracja USA oficjalnie była wtedy wrogo nastawiona do Iranu, często krytykowała go za “sponsorowanie radykalnych grup politycznych i terrorystów na całym świecie” oraz za zbrojenie Hezbollahu i Hamasu. [236] Mimo to, z początkiem 1995 r. “irański transport lądował w Zagrzebiu trzy razy tygodniowo”; [237]

“Turcja i Arabia Saudyjska bardzo ochoczo dostarczały broni i odciągały Izetbegowicia od Iranu, lecz bośniacki rząd orientował się o wiele mocniej na Iran.” [238]

Obserwatorzy ONZ i inni zarzucali (luty-marzec 1995), że dochodzi do częstych dostaw powietrznych broni z Turcji do Bośni “za zgodą rządu USA”. [239] Tim Ripley z Jane’s Intelligence Review obwinił Radę Bezpieczeństwa Narodowego USA oraz “skrytych wojowników” w departamencie stanu i “agentów” sprowadzonych przez starszych członków administracji Clintona. Admirał NATO, Leighton Smith ostrożnie i wieloznacznie zaprzeczył wojskowemu uczestnictwu USA. Oficerowie USA zagrozili przedstawicielowi ONZ, by go uciszyć. Z polecenia departamentu stanu, ambasada USA naciskała na reporterów i groziła im. Dwulicowość administracji szokowała starszych wojskowych USA oraz urzędników CIA. Wg Wiebesa, CIA czy DIA nie były zamieszane, a środki pochodziły z budżetu operacji specjalnych Pentagonu “przy całkowitej zgodzie Białego Domu”.

Zachodnie służby bezpieczeństwa i wywiadu wspierały terrorystyczne secesje Bośni i Kosowa. Serbowie zwalczali tysiące mudżahedinów, którzy utworzyli bazy na Bałkanach. [240] Iran i in. państwa muzułmańskie sprowadziły (1992 – styczeń 1996) mudżahedinów z Afganistanu, Czeczenii, Jemenu, Arabii Saudyjskiej i Algierii, niektórych podejrzanych o powiązania z Al Kaidą. Wg Sraya 4 tys. mudżahedinów “wspieranych przez irańskie siły specjalne, bezustannie wzmagały aktywność w środkowej Bośni przez ponad dwa lata”. ONZ określiło ich liczbę na ok. 600. Po 1995 r. USA twierdziło, że było ich 1,2-1,4 tys. [241] Obozy szkoleniowe utworzono “może dla setek wolontariuszy”. [242] Utrzymywani z dala od frontu, odgrywali ważną rolę jako oddziały szturmowe, w atakach z zaskoczenia itp., lecz miejscowi muzułmanie uważali ich za aroganckich i skrajnych. Wg Wiebesa “wszyscy wiedzieli” o obecności mudżahedinów w Bośni, “bo wcześniej zabili oni brytyjskiego żołnierza”.

W 1994 r. prezydent Albanii, Sali Berisha pomógł bin Ladenowi utworzyć sieć pod przykrywką saudyjskiej działalności charytatywnej. Albańscy terroryści i mafia stali się dominującą siłą w regionalnej gospodarce, polityce i wojsku. Po upadku jego reżimu w 1997 r. Berisha przeistoczył farmę rodzinną w bazę WAK. Al Kaida i in. kryminaliści splądrowali wtedy 10 tys. sztuk ciężkiej broni oraz 100 tys. paszportów. Tysiące Albańczyków musiało się ukrywać, uciekać od zemsty, a policja i armia nie mogły interweniować. Berisha został premierem Albanii w 2005 r. [243]

Albańczycy otrzymali wsparcie państw islamu, Niemiec i USA. BND odgrywało kluczową rolę w przygotowaniach do rozpadu Jugosławii, ale od wczesnych l. 1990-ych Niemcy i USA współpracowały w podziale Bałkanów. Marionetki KWJ – USA, Niemcy i W. Brytania wywołały narodowe islamskie ruchy wyzwoleńcze w Bośni i Kosowie oraz wspierały tam międzynarodowy dżihad. Obserwator parlamentu Niemiec zbadał medialne oskarżenia, że BND zinfiltrowało misję obserwacyjną UE, której celem było zawieszenie broni i pomoc humanitarna. Kierownik niemieckiej misji obserwacyjnej UE w Zagrzebiu, Christoph von Bezold podobno szmuglował uzbrojenie przez linię wroga do kontrolowanego przez muzułmanów rejonu Bihac. Departament stanu USA wykreślił ze swej listy organizacje terrorystyczne takie jak Hezbollah, by operowały w Bośni. [244] Sam ten fakt podważa wiarygodność “wojny z terrorem”.

W połowie l. 1990-ych CIA, BND oraz MI6 dostarczały już tajnej pomocy dla WAK wspieranego przez Al Kaidę. W 1998 r. departament stanu USA usunął WAK ze swej oficjalnej listy grup terrorystycznych, łamiąc tym rezolucję 1160 RB ONZ (31.3.1998). Islamska konferencja w Pakistanie (październik 1998) nazwała walkę WAK “dżihadem”. [245] Specjalny wysłannik USA w Bośni, Robert Gelbard nazwał (Dnia 23 II 1998 r.) WAK islamską organizacją terrorystyczną. [246] Islamska organizacja nie może wyrażać wartości świeckich. Mimo to USA i NATO zapewniły WAK broń i szkolenie. Do 1999 r. specjalne siły USA i brytyjskie oraz MPRI szkoliły WAK w jego północnoalbańskich bazach. [247]

Ze zmieniona nazwą Korpus Ochrony Kosowa (KPC), w początkowych momentach wojny 1999 r. WAK otrzymało status ONZ gwarantujący źródła finansowania, w tym bezpośrednią pomoc wojskową USA. Używając środków i wyposażenia ONZ, KPC i WAK wspólnie napadały na płd. Serbię i Macedonię, gdzie islamscy bojownicy o NATO połączyli siły w l. 2000-2001. Po raz kolejny zaprzeczyło to oficjalnym twierdzeniom, że narzędzie wywiadu zachodniego dżihad “obrócił się przeciw swym sponsorom!”500 WAK-owców przejęło Aracinowo (czerwiec 2001), ale siły BJRM odcięły ich i mogły ich zabić. NATO wynegocjowało uwolnienie WAK-owców pod groźbą sankcji gospodarczych. NATO (w tym 16 członków MPRI) ewakuowało uwięzionych WAK-owców i wypuściło ich do dalszej walki. [248] Na imprezie kampanii prezydenckiej wyborczej dla Kerry’ego, jego starszy doradca ds. polityki zagranicznej od 2004 r. Holbrooke i Wesley Clark nawiązali kontakt z przemytnikiem broni i dostawcą funduszy dla WAK, Florinem Krasniqi, nielegalnym albańskim imigrantem w USA. [249]

Holokaustianizm

Propaganda KWJ zasłania wszelkie powiązania syjonizmu z nazizmem oraz ignoruje ludobójstwa inne niż Szoa, które KWJ rozumie jako unikalny Holokaust Narodu Wybranego. Na straży dogmatów holokaustianizmu KWJ stoją: łatki “antysemity”, “nienawistnika” czy też “zwolennika nazizmu”, osobista ruina, umieszczenie w więzieniu… Wielu ortodoksyjnych i świeckich Żydów odrzuca holokaustianizm jako skorumpowaną podstawę Przemysłu Holokaustu.

Serbsko-amerykański historyk Carl Savich wykazał, że KWJ, aby dalej wspierać secesję Kosowa poprzez terroryzm (który KWJ nienawidzi u palestyńskich “islamofaszystów”), wykorzystał poprzez polsko-amerykańskiego Żyda, Harveya Sarnera, krętactwo dotyczące rzekomego uratowania wszystkich Żydów albańskich, zamieszczone w Rescue in Albania (1997). [250] Krętactwo to poparł sławny, ocalały z Holokaustu żydowski Węgier, kongresman USA, Tom Lantos. Książka pomija fakt, że Hitler włączył Kosowo do Wielkiej Albanii, lecz próbuje wybielić likwidację tysięcy Serbów, Cyganów oraz Żydów i wygnanie co najmniej 100 tys. Serbów z Kosowa przez albańską jednostkę SS. “Ratowanie Żydów” polegało na małej ich liczby oraz odmowie włoskiego okupanta, by zastosować ludobójstwo. Setki tys. Polaków uratowały tysiące Żydów, mimo że sami doświadczali terroru, głodu i unicestwienia, włączając dzieci oraz kler katolicki, a za ratowanie groziła hitlerowska kara śmierci.

Lantos ukrył się za holokaustianizmem, przykrywką niszczenia i zabijania cudzymi rękami. Przed i w czasie II wojny światowej, syjonistyczne elity niszczyły narody, w tym swój własny rękoma hitlerowców. W przeciwieństwie jednak do nazistów, Lantos miał do swojej dyspozycji religię Holokaustu. W 1992 r. po upadku komunizmu Envera Hoxha i po tym, jak Żydzi z Albanii wyemigrowali do Izraela, Sarner opublikował broszurę i odegrał znaczącą rolę w diasporze. Wg Savicha, broszura była swoistym “dziękuję” dla Albanii za 300 żydowskich emigrantów.

Do 1997 r. Albańsko-Amerykańska Liga Obywatelska (AACL), założona przez Joe DioGuardi, wykorzystywała książkę Sarnera dla propagandy przed sterroryzowaniem Kosowa. Odrzucony przez wyborców w jego ponownym ubieganiu się o wejście do Kongresu USA w 1998 r., DioGuardi zwrócił się do Albańczyków kosowskich, obywateli obcego państwa Jugosławii. Założone w 1989 r. AACL dąży do odnowienia XIX-wiecznej idei rasowo czystej Wielkiej Albanii, którą naziści utworzyli w 1943 r. AACL wspiera kampanię “wyzwolenia 7 mln Albańczyków na Bałkanach spod wrogiej słowiańskiej dominacji”. Co Hitler oraz albańskie SS rozpoczęło, to KWJ i WAK zakończy. W powiązaniach z bałkańską, faszystowską mafią,

“przeciw Serbii i Serbom są ci, którzy otrzymują pieniądze od Komitetu Akcji Politycznej (PAC) DioGuardi […po] obu stronach Kongresu, ale w znacznej większości członkowie Izby Reprezentantów i senackich komisji spraw zagranicznych: Joseph Lieberman i Jesse Helms, Benjamin Gillman i Tom Lantos”. [251]

Na prośbę AACL, Gillman i Lantos zaaprobowali Rescue in Albania, w ten sposób umniejszając cześć setek tys. prawdziwych ratowników i depcząc pamięć o kosowskich Żydach i milionach in. ofiar Holokaustu. To uczyniło żartem pretensjonalne ocalenie Lantosa z Szoa i jego monopol na orędownictwo za prawami człowieka. Syjonistyczne elity pomogły nazistom unicestwić braci Lantosa. AACL rozprowadziło 10 tys. kopii propagandy Sarnera do wpływowych Żydów w USA. Kongresman Gillman i James Traficant wysłali kopie książki wraz z listem do wszystkich kongresmenów, ale z osobistymi listami do każdego z nich pochodzenia żydowskiego. Traficanta uznano później winnym przekupstwa oraz korupcji, a panel Izby Reprezentantów zagłosował o wykluczeniu go z Kongresu. Wg Savicha,

“albańscy apologeci powiedzą i zrobią wszystko, by wesprzeć Wielką Albanię, nawet złamią prawo […] Łapówki może kupić im wiele propagandy, PR czy nawijania. Celem jest, by ludzie zabijali innych ludzi, by potem przejąć ich ziemie.”[252]

DioGuardi ogłosił, że w 1998 r., “kiedy mieliśmy problem z Miloszewiciem”, John McCain, kandydat na prezydenta w wyborach 2008 r. i odbiorca “Bałkańskiej Nagrody Pokoju” z AACL, musi zostać wsparty, ponieważ “robił wszystko, o co go poprosiliśmy”, tzn. wspierał WAK oraz secesję Kosowa. W projekcie rezolucji Senatu, napisanej przez McCaina, podziękował on Albańczykom za “uratowanie wszystkich Żydów, którzy żyli w Albanii i szukali tam schronienia podczas nazistowskiego Holokaustu”. W trzecim tygodniu nalotów (kwiecień 1999) oznajmił, że USA może grozić przegrana wojny z serbską armią (która miała “przestarzałą maszynerię” i “absolutny brak sił powietrznych”), jeśli masywnie niezaatakować infrastruktury (“Wszyscy ubolewamy nad ofiarami cywilnymi, a także własnymi, ale są one nieuniknione”). [253] McCain, pionek KWJ w wyborach 2008, orędował też za nuklearną wojną z Iranem.

Czy pozyskanie kilku setek Izraelczyków byłoby warte wsparcia krwawych wojen bałkańskich? Albańczycy “kupili sobie” propagandę i krętactwo, co skłoniło Julię Gorin [254] do krycia neokonów, jak przedtem. [255] Nieprzekonywująco narzekała w holokaustiańskim stylu: “znowu wykorzystuje się Żydów!”. Albańczycy “nauczyli się wcześniej – poczynając od wojen w Bośni i Chorwacji, potem w wojnie w Kosowie – że przekonanie Żydów do własnej wersji etnicznej rywalizacji może otworzyć im drzwi dotąd zamknięte”. Nawet bałkańscy islamiści nie mogliby “przekonać Żydów”. Izrael jest wspólnikiem w kwestii, w której skarży się Gorin. Wg Wikipedii, Jad Waszem jest “oficjalnym memoriałem Izraela dla żydowskich ofiar Holokaustu”. Albańskie lobby oraz Jad Waszem dążyły do rewizji historii poprzez ogłoszenie, że wszystkich Żydów ocalono w Albanii podczas II wojny światowej.

Firmy PR i organizacje NGO

Chorwaccy faszyści, bośniaccy islamiści i skrajni Albańczycy kosowscy zapłacili amerykańskiej firmie PR, Ruder Finn, by demonizowała Serbów, używając oszustwa pt. “obozy śmierci”. Firma zalała media opowieściami o serbskim ludobójstwie i masowych zbrodniach. Interwencja USA po irakijskiej inwazji na Kuwejt zatrudniła firmę PR, Hill & Knowlton, z ich oszustwem “kuwejckiego dziecka”.[256] 15-letnia córka kuwejckiego ambasadora w USA skłamała przed Kongresem, że widziała irackich żołnierzy, jak odcinali rurki z pożywienie i tlenem dzieciom w szpitalu, zabijając ich w ten sposób dziesiątki. Prezydent Bush cytował to wielokrotnie, zabiegając o wsparcie społeczne dla I wojny nad Zatoką Preską, zanim stacja CBS ujawniła oszustwo, które przygotował Lantos [257] z Obywatelami dla Wolnego Kuwejtu i Kongresową Fundacją Praw Człowieka pod jego przewodnictwem. Obie organizacje założyła firma Hill & Knowlton, agenci brutalnych dyktatorów Indonezji i Turcji. Później firma pracowała dla Saudyjczyków przy neutralizowaniu krytycyzmu sponsorów bin Ladena.

Firma Ruder Finn wykorzystała matactwo z Trnopolje, by “sprzedać” bośniacką historię żydowskim organizacjom w USA, po czym nastąpiło zrównanie Serbów z nazistami oraz ich ludobójcza wojna w Bośni. Kiedy żydostwo zaprotestowało, reszta świata uwierzyła. W wywiadzie (kwiecień 1993) z dyrektorem Ruder Finn, Jamesem Harffem, z-ca dyrektora telewizji French TV 2 Jacques Merlino wytłumaczył, że firma służyła Republice Chorwacji, Republice BiH oraz parlamentarnej opozycji w Kosowie, “aby postawić opinię Żydów po naszej stronie.” Znając zabójczy antysemityzm na Bałkanach II wojny światowej, Harff przewidział wrogość intelektualistów i organizacji żydowskich względem Chorwatów i muzułmanów bośniackim, których obecni liderzy także byli rasistami. Firma to odwróciła, wykorzystując zmyłkę o serbskich obozach w Newsday (2-5.8.1992), by zmoblizować główne organizacje żydowskie. Harff zasugerował, by rozreklamowały sprawę w NYT i demonstrowały przed ONZ, powodując w publicznej opinii skojarzenie Serbów z nazistami:

“Wyraźna zmiana miała miejsce w języku prasowym, ponieważ pojawiły się emocjonalne wyrażenia czystka etniczna oraz obozy koncentracyjne, przywołujące na myśl hitlerowskie Niemcy, komory gazowe w Auschwitz […] nikt nie mógłby się temu przeciwstawić bez posądzenia o rewizjonizm.” [258]

Nie było dowodów na istnienie obozów śmierci, a jednak celem było “przyspieszyć cyrkulację wiadomości sprzyjających naszemu zadaniu i celować je w starannie dobrane grupy odbiorcze.” Odpowiedzialność za ten czyn nie wpisuje się w świadomość Harffa. Wg raportu departamentu sprawiedliwości, kampania Rudder Finn “służyła silnej dezinformacji administracji Busha”. Nagłówek USA Today mówił: “Faks i dolary bronią wojenną, użytą przez firmy PR”. Dla plemienności, pieniędzy lub obydwu, żydowski [259] prezydent firmy Ruder Finn, David Finn wsparł KWJ w podżeganiu do wojny poprzez holokaustianizm. Wg Harffa, z listy kilkuset nazwisk, komputer podłączony do faksu wybrał tych dziennikarzy, polityków, organizacje humanitarne i naukowców, którzy z największym prawdopodobieństwem mogli zareagować na kwestię:

“Nasza profesja polega na rozsiewaniu informacji […] jak można najszybciej, aby opinie przychylne naszej sprawie były wyrażone w pierwszej kolejności […] pierwsze twierdzenie naprawdę się liczy. Wszystkie zaprzeczenia są wtedy całkowicie bezskuteczne.” [260]

Kiedy ujawniono matactwo, społeczność żydowska w USA odmówiła sprostowania zapisu. Aktywistka z Uniwersytetu Florydy [261] bezskutecznie poszukiwała wsparcia Ligi Antydefamacyjnej (ADL) przeciw antyserbskiej książce. [262] Amerykański profesor nauk politycznych zauważył: “Używając żydowskiego Holokaustu jako ich wyłącznej domeny oraz zapominając o holokauście Serbów, Amerykański Kongres Żydów (AJC) posunął się za daleko we wzywaniu do bombardowania Serbów.” [263] Do czasu ekspozycji matactwa, żydowska społeczność odmawiała zaprzestania wspierania fałszywej sprawy. Jest nieprawdopodobnym, że KWJ o tym nie wiedziało. W czasie bombardowania Serbskiej Republiki w BiH (1995) przez USA-NATO, naczelny rabin Jugosławii, Cadik Danon przemawiał do AJC, że nawet amerykańscy Żydzi nie byli w stanie oprzeć się “nieopanowanej antyserbskiej propagandzie” ani “rozpoznać nazistowskiej i rasistowskiej natury serbofobicznej dogmy […ani] zidentyfikować serbofobii jako bliźniaczej siostry antysemityzmu.” [264]

Grupa Bilderberg omawiała (2005) możliwość wzrastającej roli NGO w rządzie światowym.[265] Jest to zachętę dla prezesów NGO, którzy mogliby manipulować oddolnymi ruchami oraz społeczeństwem. Niektóre NGO wspierają politykę KWJ. American Enterprise Institute, Instytut Społeczeństwa Otwartego, European Policy Center, International Crisis Group i in. pozyskiwały zwolenników odcięcia części terytorium Serbii. Powiązane z departamentem stanu USA i CIA, NGO nie są instytucjami pozarządowymi. Amerykański Instytut Pokoju (USIP) rozmywa i manipuluje faktami bałkańskimi: “etniczni nacjonaliści powodowali wojny”, nacjonalistyczne siły Tudźmana, Karadżicia i Miloszewicia “uczyniły sytuację trudną […] jeszcze gorszą”, ale nie lider Słowenii czy Izetbegowić, którego “program faworyzował modernizację przez oddanie się islamowi i etykę pracy, która wg niego miała przysporzyć Zachodowi sukcesu.” [266]

Islamistyczną stronniczość widać w nazywaniu “wrogością” pokojowej reakcji ONZ względem rządu bośniackiego, dyskutowaniu udowodnionych twierdzeń, “że Bośniacy sami się ostrzeliwali” i obarczaniu winą VRS za ataki dokonane pod fałszywą bośniacką flagą. Jednocześnie pro-islamska propaganda utrzymuje mit Srebrenicy, w której “jednostki VRS zmasakrowały do 7,8 tys. mężczyzn i chłopców w dobrze skoordynowanej operacji, kierowanej przez gen. Ratko Mladicia”. Oświadczenie USIP od ponad 250 międzynarodowych badaczy, nie przedstawia rzekomych zbrodni ze Srebrenicy, natomiast dla dobrze udokumentowanych zbrodni na serbskich cywilach “potrzeba dalszych badań”. O Kosowie, gdzie “wiara [sic], że Belgrad zamierzał wykonać rozległą kampanię czystek etnicznych w swej południowej prowincji, umotywowała zachodnią interwencję w 1999 r.gdzie ”, USIP milczy, że rzekoma Operacja Podkowa mająca na celu etnicznie wyczyścić Kosowo, była fabrykacją. [267] Wg niemieckiego wywiadu [268] i zeznań przed MTK, WAK doprowadziło do exodusu uchodźców poprzez wypędzanie Albańczyków. NATO zrzuciło bomby na kilka konwojów uchodźców, którzy postanowili wrócić do domów; to nie mogła być pomyłka. [269]

W komunikacie USIP, “wiara” także zwyciężyła nad nielegalnością agresji NATO w Kosowie: “Sojusznicy NATO byli wyraźne przekonani, że interwencja była legalna, ale nie była zgody co do jakiejkolwiek podstawy prawnej.” Członkowie NATO złamali jego statuty, prawo międzynarodowe oraz konstytucje i prawo państw członkowskich. MTK “trafnie rozpatrzyło i odrzuciło” “wszystkie pytania odnośnie działań NATO”, ale kryminaliści nie będą oskarżać samych siebie, nie poprzez instytucje, które sami utworzyli. MTK odrzuciło przypadki łamania praw i zwyczajów wojennych podczas nalotów NATO.[270]

Wnioski

Sprawa bałkańska

Wszystkie strony ostatnich konfliktów na Bałkanach popełniły masowe zbrodnie, ale propaganda żeruje tylko na Serbach. To głównie Serbowie stracili ojczyste ziemie, w tym kolebkę Kosowo. Żadna z grup nie mogła żądać wyłącznej, terytorialnej jurysdykcji, więc Słowenia, Chorwacja oraz Bośnia złamały konstytucyjne zapisy legalnej secesji. Wypędzono milion Serbów z Chorwacji, Sarajewa, Dubrownika, Kosowa i in. miejsc, a znacznie mniej osób po innych stronach konfliktu. Spośród wszystkich wojujących grup, Serbowie również doznali największych strat religijnych. Meczety zbudowano na terytoriach podbitych przez muzułmanów bośniackich i albańskich. Uszkodzone i zniszczone cerkwie przekształcono w kościoły katolickie w Chorwacji. Ciągle nie ukarane, masowe antyserbskie zbrodnie są bardziej poważne, niż zbrodnie dokonane przez Serbów. Dziesiątki tysięcy cywilów zginęły po wszystkich stronach. Cywilne oraz wojskowe straty pośród muzułmanów bośniackich były największe, gdyż walczyli oni z ciężko uzbrojonymi Serbami i Chorwatami, a także z innymi muzułmanami. Radykalny muzułmański reżim poświęcił własnych cywilów w militarnych dzialaniach fałszywej flagi, by pozyskać wsparcie Zachodu. Wojski muzułmanów bośniackich dopuściło się znacznie więcej przemocy na serbskich cywilach, niż wojsko Serbów bośniackich na cywilach muzułmańskich, częściowo przez wcielenie mudżahedinów oraz milczenie mediów KWJ.

Zewnętrzni uczestnicy (USA, Europa Zach., globalny radykalny islam i Watykan) ukrywali konflikty, które skrycie wsparli i sterowali sankcjami ekonomicznymi oraz zaprojektowanymi na niepowodzenie dyplomacją i wymiarem sprawiedliwości. Pomogali pobudzić przytłumioną nienawiść, dostarczyli potajemnie wojskową pomoc mimo embarga i podsycili konfrontacje, przypominające politykę szwadronów śmierci w in. regionach. Jakby wskrzeszone z czasów II wojny światowej, neofaszyzm, radykalny nacjonalizm oraz bojowniczy dżihad zwrócono przeciw Serbom, aczkolwiek z mniejszą liczbą ofiar. Nie ma porównywalnej ideologii, którą by można przypisać serbskiej przemocy. “Wielko-Serbizm” jest fabrykacją; Serbowie bronili swoich praw na ojczystych ziemiach, ale zostali zmuszeni do przyznania się do ludobójstwa.

Kierowane przez KWJ zachodnie, militarne interwencje i selektywne wsparcie dla wrogów Serbów było testem “bałkanizacji globu”. Zachód nie wygrał bałkańskich “humanitarnych interwencji”, ale dyplomatyczne, ekonomiczne oraz propagandowe instrumenty wojny skutecznie wykorzystały fałszywe humanitarne preteksty: obozy śmierci (Trnopolje), masowe gwałty, rozdmuchane (Srebrenica) i sfałszowane (Raczak) masakry, nie istniejące czystki etniczne (kosowscy Albańczycy) oraz fikcyjne zagrożenie dla własnego narodu (czystki etniczne w Krajinie i Zachodniej Slavonii). Jako że wszystkie inne oszustwa upadły, “ludobójstwo” w Srebrenicy jest najczęściej eksploatowanym przykładem zbrodni Serbów.

Upolitycznione procesy MTK bezskutecznie oskarżyły Serbów o ludobójstwo i czystki etniczne. Sprawcy i poplecznicy manipulowali dowodami oraz utrudniali dojście do sprawiedliwości, uniemożliwiając pojednanie stron konfliktów. Z braku dowodów dla innych oskarżeń, “międzynarodowa społeczność” naciskała na Serbów, by przyznali się do Srebrenicy. Muzułmańskie “ofiary” żądały rekompensaty poprzez MTS, którego orzeczenie (26.2.2007) oczyściło Serbię z zarzutów ludobójstwa i czystek etnicznych, unieważniając argumentacje interwencjonistów. Pro-interwencjonistyczni politycy oraz profesjonaliści, którzy demonizowali ofiary oraz ukrywali oprawców, powinni być oskarżeni, także za skrzywdzenie mentalności narodu serbskiego poprzez demonizację i pośrednio przez ataki na cywilów. Wypędzeni Serbowie mogą procesować się za straty osobiste oraz utratę własności, kiedy kraje bałkańskie wstąpią do UE, która może odpowiedzieć rewizjonizmem i manipulacją sprawiedliwości.

Infowojna zdemonizowała Serbów, stłumiła debatę i oczerniła opozycyję, legitymizując zbrodnie. Odwróciła role ofiara-sprawca i przekierowała winę, by ukryć własne przestępstwa, uciec sprawiedliwości, osiągnąć korzyści materialne (terytorium, pieniądze) i moralne oraz przygotować do dalszej przemocy. Międzynarodowe instytucje dla pokoju i sprawiedliwości uczestniczyły w tym: MTK, ONZ, OBWE i NGO, wszystkie fundowane przez KWJ i pomniejsze grupy interesu. Propaganda odsunęła na bok antyserbskie zbrodnie masowe: wielokrotne czystki etniczne w Chorwacji, wygnanie z Sarajewa, masakry Oricia wokół Srebrenicy, bombardowanie serbskich cywilów i infrastruktury, użycie przez NATO broni radioaktywnej [271] i in. nielegalnej [272] (niszczyciele bunkrów, [273] bomby kasetowe, [274] bomby grafitowe [275]), a także wsparcie czystek etnicznych w Kosowie przez NATO-ONZ-UE oraz nieuchronienie populacji Kosowa przez UNMIK-KFOR-Eulex, w tym pozyskiwanie i handel narządami pobranymi od uprowadzonych mieszkańców Kosowa i niewolników seksualnych. Obszerne i wyraźne dowody ukazują intencję, plan oraz wykonanie masowych zbrodni w operacjach Sojusznicza Siła (NATO) oraz Błyskawica i Burza (Chorwacja) oraz w oczyszczeniu Kosowa z nie-Albańczyków. Pogromy oraz wypędzanie Serbów, naloty NATO, by cofnąć “do epoki kamienia łupanego”, wypuszczanie chemikaliów oraz użycie nielegalnej broni podlega prawu humanitarnemu [276] oraz Artykułowi 2 (c) (Umyślne oddziaływanie na warunki życia danej grupy, wykalkulowane na jej fizyczne zniszczenie w całości lub części) oraz (d) (Stosowanie środków mających na celu zapobieżenie urodzeń wewnątrz danej grupy).

Związane kazusy i badania

Zaprojektowana i wspierana przez KWJ bałkańska polityka zaszkodziła Serbom i ich prawosławiu tak samo, jak zachodniemu chrześcijaństwu i cywilizacji. Wsparcie dżihadu wbrew polityce “wojny z terrorem”, utworzenie islamistycznych państw oraz szkodzenie prawosławiu na Bałkanach, zagraża regionalnej stabilności i przygotowuje do destabilizacji Europy, podobnie jak stronnicza polityka emigracyjna, podburzanie muzułmańskich rozruchów oraz Operacja Duńskie Karykatury. [277] Okruchy chrześcijaństwa wciąż wolnego od korupcji KWJ, prawosławie jest celem judeocentrycznych ataków od czasu bolszewickiego ludobójstwa na Rosjanach i Ukraińcach oraz ludobójstwa Ormian, Asyryjczyków i Greków przez Młodych Turków. To odzwierciedla nienawiść do ortodoksyjnych Żydów w czasie II wojny światowej, których syjoniści unicestwili w Szoa rękami nazistów.

Zalecenia MFW oraz Banku Światowego poprzedzają destabilizację kraju-ofiary, wywołując hiperinflację, co prowadzi do jeszcze większego ubóstwa i zwyżki międzygrupowych napięć. Następnie, skryte selektywne dozbrajanie, szwadrony śmierci oraz terror fałszywej flagi prowadzą do przyspieszenia wojny domowej. Ideologia wyższości oraz nienawiść, którą ona niesie, podbudowuje masową przemoc. Odczłowieczenie oraz demonizacja legitymizują zbrodnie przy przyzwoleniu opinii publicznej, a po dokonanej zbrodni odwracają role ofiara-oprawca, aby ukryć własne zbrodnie, uciec od odpowiedzialności, osiągnąć materialne oraz moralne korzyści, a także aby przygotować podłoże pod dalsze zbrodnie.

Środowisko akademickie oraz profesjonaliści publicznej informacji, administracji, egzekwowania prawa oraz sprawiedliwości odpowiadają etycznie za utrzymywanie prawdy, ale oni wspierają zbrodniczą politykę. Podejmując decyzje na podstawie oszustw, politycy działają jako rewizjoniści i podżegacze masowej przemocy. Międzynarodowe instytucje promują pokój oraz sprawiedliwość, bazując jednak na oszustwach, które utrudniają, jeśli nie zamykają, możliwości pojednania. Młode pokolenie nie pozbędzie się nienawiści, jeśli jest karmione kłamstwami oraz negatywnymi rewizjami ich własnej historii, albo jeśli otrzymuje pozytywne wsparcie odnośnie popełnionych zbrodni. Infowojna i polityczna manipulacja zakorzeniają z góry wyrobione opinie oraz stronniczość. Granty i procesy recenzji publikacji czynią środowisko akademickie podatnym na stosowanie się do nakazów odgórnych. Badania nad ludobójstwem potrzebują wdrożeń obiektywizmu. Badanie zewn. czynników kontroli i wspierania przez ośrodki władzy takie jak KWJ, jest kluczowe w zapobieganiu masowej przemocy. Ci, którzy mają wpływ na media oraz dowody, stoją za masową przemocą, jej planowaniem i wsparciem.

Negatywny rewizjonizm skutkuje, gdy b. sprawcy są u władzy i gdy nazywają mówiącego prawdę “rewizjonistą” czy “negatem”. Zmiany w regionalnych i globalnych strukturach władzy przywołują historyczny rewizjonizm. Zmiany reżimu rearanżują struktury władzy, często redefiniując problemy masowej przemocy z przeszłości. Niektóre z nich (odwracanie roli ofiara-sprawca, negatywny rewizjonizm, restytucjonizm oraz retrybucjonizm) wymagają do ponownego rozpatrzenia procesów i struktury Międzynarodowych Porównawczych Badań nad Ludobójstwem. Obiektywny obserwator masowych zbrodni musi monitorować dyplomację oraz rozwój propagandy, ponieważ obecna polityka KWJ kreuje przyszłe konflikty potencjał masowej przemocy globalnie, lecz środowisko akademickie oraz aktywiści są bezsilni wobec KWJ. Masowa przemoc potrzebuje lepszego zdefiniowania, rozpoznania i stosownych kroków prokuratorskich. Czy obejmuje ona: (a) materialne, religijne oraz instytucjonalne podboje oraz podporządkowanie; (b) wielopokoleniowe napiętnowanie grupy skrzywdzonej fizycznie; (c) moralną oraz psychologiczną przemoc narzuconą narodowi ofiar przez rewizjonizm oraz odwracanie ról oraz (d) “legalistyczną przemoc” poprzez upolitycznienie instytucji sprawiedliwości, takich jak MTK i MTS?

[1] Konstytucyjna klauzula dot. legalnej secesji: Ministerstwo Informacji Republiki Serbskiej, The Creation and Changes of the Internal Borders of Yugoslavia 1994

[2] Bein, Piotr: “Judeocentrics and Mass Crimes” w Scherrer, Christian (red.) Genocide and Mass Violence in Eurasia. Comparative Genocide Studies 3. Mores: IFEK-IRECOR 2009

[3] Bein, Piotr NATO na Bałkanach publikacja własna 2005 ISBN 0-9780543-0-X

[4] “Judeocentrics and Mass Crimes” powyżej

[5] Dedijer, Vladimir The Yugoslav Auschwitz and the Vatican NY: Prometheus 1988; (zakazane przez Watykan) Manhattan, Avro The Vatican’s Holocaust Springfield: Ozark Books 1986 ]]>http://www.srpska-mreza.com/library/facts/manhattan-vatican.html]]>

[6] Naubacher, Herman Sonderauftrag Südosten 1940 – 1945 Gottingen 1956 s. 31

[7] Naubacher, Herman Genocide in Satellite Croatia 1941 – 1945

[8] Novak, Victor Magnum Crimen Zagrzeb 1948

[9] Politika 12.2.2006

[10] Byrne, Johnny ]]>http://www]]>. srpska-mreza.com/Croatia/great-Nazis.html

[11] Savich, Carl “Another Side of the Pope” ]]>http://www.balkanalysis.com/modules.php?name=News&file=print&sid=523]]>

[12] Butler, Hubert Independent Spirit NY: Farrar Straus & Giroux 1996 ]]>http://www.archipelago.org/vol1-2/butler.htm]]>

[13] Gaffney, Starchevitch i McHugh cyt. przez Butler powyżej

[14] “The Case of Archbishop Stepinac” Waszyngton: Ambasada Jugosławii 1947 cyt. w Carl Savich “Another Side of the Pope” 9.4.2005 ]]>http://www.balkanalysis.com/modules.php?name=News&file=print&sid=523]]>

[15] 27.8.2008 ]]>http://www.bizantinesacredart.com/blog/general]]>

[16] ]]>http://www.cfiva.org/cfiva/history/index.cfm]]>

[17] np. Der Freiwillige ]]>http://www.vho.org/D/Freiwillige]]>

[18] San Francisco Chronicie 5.4.1994

[19] Copley, Gregory w ISSA Balkan Strategic Studies Special Report 31.12.1992

[20] Dorich, William dla Washington Post15.2.2002  ]]>http://www.mailarchive.com/news@antic.org/msg02232.html]]>

[21] ]]>http://www.veritas.org.yu]]>

[22] Byrne powyżej

[23] D&FA lipiec-sierpień 1995; Independent8.8.1995;Daily News 5.8.1995; Ivo Pukanić w Nacional 24.5.2005 ]]>http://cryptome.org/us-op-storm.htm]]>

[24] Byrne powyżej

[25] Transmisja w chorwackim radiu 28.8.1995

[26] Liborius, Soren w Victims of Croat Agression to the Republic of Serb Krayina ]]>http://www.veritas.org.yu/publikacije/Oluja/Tekstovi/oluja.htm]]>

[27] Tajny raport z wczesnego września 1995 cyt. przez Fisk, Robert w Independent 4.9.1995

[28] Byrne powyżej

[29] ]]>http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Storm]]>

[30] Taylor, Scott w Halifax Herald 10.9.2001

[31] Operation Storm ]]>http://www.veritas.org.yu]]>

[32] Copley, Gregory w ISSA Balkan Strategic Studies Special Report 31.12.1992

[33] Craig, Neil do Scotsman 24.2.2006

[34] BBC Monitoring 21.12.2005 z Radia Chorwackiego 19.12.2005

[35] Bein, Piotr i Pągowski, Stefan “Revisonism, Rolereversal and Restitutions” w Scherrer powyżej

[36] Washington Post 10.3.1996

[37] austrowęgierska mapa etniczna z 1910 r. ]]>http://lazarus.elte.hu/hun/maps/1910/nepek.gif]]>

[38] wywiad z b. ambasadorem kanadyjskim Bissett, Joe 5.5.2006 ]]>http://www.electricpolitics.com/podcast/2006/05/peace_pracitioner.html]]>

[39] ]]>http://www.serbianna.com/columns/Joksimovich/002.shtml]]>

[40] Trifkovic, Srdja ]]>http://www.pogledi.co.yu/english/192.php]]>

[41] Netherlands Institute for War Documentation „Srebrenica” 2002 ]]>http://193.173.80.81/srebrenica/]]>

[42] Sherman, Alfred międzynarodowa konferencja America’s Intervention in the Balkans, Chicago 1997 ]]>http://www.srpska-mreza.com/library/hague/sherman-97.html]]>

[43] Ljiljan 21.8.1996

[44] De Groene Amsterdammer 13.3.1996; Ibisević, Hata zeznanie w “Report about Case Srebrenica” Banja Luka: Biuro Rządu Republiki Serbskiej do Kontaktów z MTK wrzesień 2002 s. 14

[45] cyt. w Savich, Carl „Srebrenica” ]]>http://www.serbianna.com/columns/savich/065.shtml]]>

[46] French National Assembly Srebrenica tom 2 s. 140-154 w Collon, Michel ]]>http://news.serbianunity.net/bydate/2006/March_13/29.html]]>

[47] Washington Post 16.2.1994; Toronto Star 16.7.1995

[48] Večernje Novosti 30.6.2005

[49] oba cyt. French National Assembly powyżej

[50] raport ONZ 28-29.11.1993 cyt. przez Collon powyżej

[51] Report of the Secretary General Pursuant to General Assembly Resolution 53/35, A/54/549, 15.11.1999 s. 33

[52] Netherlands Institute for War Documentation powyżej Part III Chapter 7 Section 16

[53] MTK, IT-98-33-T 2.8.2001 s. 25

[54] Srebenica Research Group Srebrenica and the Politics of War Crimes 11.7.2005  ]]>http://www.srebrenicareport.com/conclusions.htm]]>

[55] ]]>http://www.yugofile.co.uk/qt/1995071-_22Bull.mov]]>

[56] Mandel, Michael How America Gets Away With Murder Pluto Press 2004 s. 152-160; ]]>http://www.electricpolitics.com/2006/05/milosevics_death_in_the_propag.html]]> s. 155-156

[57] Savich “Srebrenica” powyżej

[58] Petković, Milan, Federation of American Scientists 1998  ]]>http://www.fas.org/irp/world/para/docs/980000klapetkovicterror.htm]]> ; D&FA 2.5.2005, 20.6.2005, 11.7.2005; D&FA Special Report lipiec 2005

[59] ]]>http://europa-eu-un.org/articles/lv/article_4886_lv.htm]]>

[60] Kent, Raymond list otwarty do Kongresu USA 5.7.2005

[61] Associated Press 26.6.2005

[62] Wilcoxson, Andy 5.6.2005 ]]>http://www.slobodan-Milosevic.org]]>

[63] Johnson, Ian czerwiec 2005 ]]>http://www.artel.co.yu/en/izbor/jugoslavija/2005-07-05.html]]>

[64] Borojević, Boba „Srebrenica” ]]>http://www.serbianna.com/columns/borojevic/023.shtml]]>

[65] Politika 27-28.2.2006. Na 20 tys. cywilnych muzułmanów bośniackich zabitych przez Serbów (90 tys. zabitych, 70% muzułmanie, 1/3 w rękach Serbów), przeciętnie roszczenia wyniosłyby kilka mln USD od ofiary.

[66] Kouchner, Bernard Les Guerriers de la Paix Paris: Grasset 2004

[67] rezolucje RB ONZ 770 i 771 13.8.1992

[68] Profil 10.8.1992

[69] LM (97) 1997

[70] Guardian 31.2.2000

[71] LM (102) lipiec/sierpień 1997

[72] ]]>http://www.emperors-clothes.com/film/judgement.htm]]>

[73] ]]>http://usinfo.state.gov/eur/Archive/2006/Jan/03-735048.html]]>; łącznie ok. 98 tys. od początku 2007

[74] Scherrer, Christian “Options for Transitional Justice in Bosnia-Herzegovina” 2005 s. 46

[75] ISSA Balkan Strategic Studies Special Report 31.12.1992

[76] Tabeau, Ewa i Bijak, Jakub w European J. of Population tom 21, czerwiec 2005 s. 187-215

[77] Herman, Edward i Peterson, David “Milosevic’s Death” ]]>http://www.electricpolitics.com/2006/05/milosevics_death_in_the_propag.html]]>

[78] ]]>http://www.sky.com/skynews/video/videoplayer/0]]>,,91134-bosnia_p3705,00.html

[79] Razumovsky, Dorothea w Bittermann, Klaus (red.) Serbia Must Die Belgrad 1996 s. 91

[80] muzułmańskie kobiety noszą białe szale na pogrzebach

[81] Wypaczone doniesienia nazwano Sarajewem Potiomkina. XVIII-wieczny rosyjski marszałek Potiomkin organizował inspekcję ziem przez Katarzynę II. Wioski były dekoracjami przenoszonymi przed świtą cesarzowej.

[82]Vuković, Żeljkow w Serbia Must Die powyżej s. 159-160

[83] cyt. w Vuković powyżej s.158

[84] Ridder, Knight z Reutersa (22.5.1999) doniósł o 10 łodziach nocą opuszczających albański port Vlore do Włoch z dziennym łupem kosowskich kobiet.

[85] „Hiding Genocide“ powyżej

[86] Mail on Sunday 3.1.1993

[87] Daily Mirror 4.1.1993

[88] Newsweek 4.1.1993

[89] Alexander, Shanna w Capital Times 23.3.2000

[90] dokument ONZ S24491 18.12.1992

[91] Dorich, William list otwarty do senator Dianne Feinstein 30.4.1997 ]]>http://www.balkan-archive.org.yu/kosta/pisma/dorich.30iv97a.html]]>

[92] Olsen, Jane w Santa Monica College, Kalifornia 31.3.1993

[93] Albańska opinia: Vesilind, Pritt w National Geographic luty 2000. Serbska opinia: Terzić, Slavenko “Kosovo, Serbian Issue and the Greater Albania Project” SANU

[94] Sprawa handlu organami ]]>http://www.byzantinesacredart.com/blog/general/]]> i ]]>http://de-construct.net]]>

[95] Johnson, Raphael w Culture Wars styczeń 2009

[96] Haaretz 17.2.2008

[97] ]]>http://ariwatch.com/OurAlly/TheLavonAffair.htm]]>

[98] NYT 11.12.1954, 30.3.1975; Hirst, David The Gun and the Olive Branch

[99] Reuters 30.3.2005

[100] ]]>http://blogforeignpolicy.com/node/8172]]>

[101] Bissett, James na konferencji SANU Kosovo and Metohija 16-18.3.2006, podsumował Boba Borojević ]]>http://www.serbianna.com/columns/borojevic/029.shtml]]>

[102] Limanowska, Barbara „Trafficking in Human Beings in South Eastern Europe“ UNDP marzec 2005; National Criminal Intelligence Service (W. Brytania) 2003 Report; Urząd ds. Narkotyków i Przestępczości ONZ World Drug Report 2005; Sunday Times 9.4.2006

[103] Admiral Lyons, James w Washington Times 9.5.2006

[104] Luković, Miloš Kryzys kosowski oczyma Serbów Belgrad: Todra 2000 s. 44-45

[105] Durham, Edith The Burden of the Balkans Edward Arnold: Londyn 1905, cyt. w Savich, Carl „Kosovo and the Holocaust“ ]]>http://www.serbianna.com/columns/savich/]]>

[106] Savich, Carl ]]>http://www.serbianna.com/columns/savich/]]>

[107] tamże

[108] Luković powyżej

[109] Chomsky, Noam w Al Ahram 18-24.5.2000 na podst. danych NATO, OBWE oraz raportøw ONZ

[110] Savich, Carl ]]>http://www.serbianna.com/columns/savich/073.shtml]]>

[111] Junge Welt 24.4.1999

[112] Baldwin, Clive „Minority Rights in Kosovo under International Rule“ Minority Rights Group International 2006

[113] Sherman powyżej

[114] Norris, John Collision Course Praeger 2005,cyt. przez Deliso, Chris ]]>http://www.balkanalysis.com/modules.php?name=News&file=article&sid=540]]>

[115] Dow Jones Newswires 23.2.2006

[116] Fox News 23.5.1999

[117] oświadczenie Shorta 12.5.1999 w International Herald Tribune 14.5.1999 po 7 tygodniach nalotów

[118] NYT 6.4.1999, 9.4.1999, 23.4.1999, 4.5.1999, 11.5.1999

[119] ICRC News 9.3.2006

[120] MTK, IT9937I Kosovo Schedules A–G, 22.5.1999

[121] ERPKiM 20.3.2004, 10.4.2004

[122] Christian Science Monitor 17.11.2003

[123] ERPKiM 4.11.2003

[124] Copley, Gregory w D&FA19.3.2004, D&FA15.10.2003

[125] D&FA15.10.2003

[126] NYT 18.3.2004; Reuters 18.3.2004; Washington Times 19.3.2004; Tanjug 5.4.2004

[127] Beta 27.3.2004; Glas Javnosti 27.3.2004

[128] http:/blogsrpskinacionalisti.com/2008/08/icty-reconciliation

[129] Herman, Edward i Peterson, David ]]>http://www.coldtype.net/Assets.04/Essays.04/YugoTrib.pdf]]>

[130] rzecznik NATO Shea, Jamie w Federal News Service 17.5.1999

[131] ]]>http://globalresearch.ca/articles/TAL307A.html]]>

[132] Scharf, Michael w Washington Post 3.10.1999

[133] Mandel, Michael How America Gets Away With Murder Pluto Press 2004 s. 126, 152-160

[134] Owen, David Balkan Odyssey NY: Harcourt Brace 1995 s. 112-120

[135] Collins, Mick ]]>http://cirqueminime.blogcollective.com/blog/_archives/2006/5/3/1930975.html]]> ; ]]>http://www.prisonplanet.com/articles/march2006/140306_b_Milosevic.htm]]>

[136] Chicago Tribune 23.5.1999

[137] ANP English News Bulletin 27.7.1995

[138] Mandel powyżej s.132-134

[139] transkrypcja CNN 99052703V54 27.5.1999

[140] informacje Ministerstwa Obrony W. Brytanii 20.4.1999

[141] MTK, JL/PIU/404-E, 27.5.1999

[142] MTK, PR/P.I.S./510-e, 13.6.2000

[143] Mandel powyżej s. 189-190

[144] Berliner Zeitung 17.1.2001

[145] Ranta, Helena, Ministerstwo Spraw Zagranicznych Finlandii 17.3.1999 ]]>http://usinfo.state.gov/regional/eur/balkans/kosovo/racak.htm]]>

[146] Rainio et al. w Forensic Science Internarional (116) 15.2.2001

[147] np.: LID (wydanie specjalne) ]]>http://www.srpskamreza.com/ddj/Racak/Tiker/RacakFile.html;Dunjić]]>, D. w podsumowaniu 26.4.1999 Serbian Anthropological Society and Belgrade CityLibrary ]]>http://www.computecint.com/bsc/war/archives/victims.htm#abuse]]>

[148] Guardian 21.1.1999

[149] Le Figaro 20.1.1999; Le Monde 21.1.1999

[150] MTK IT-01-50-I Chorwacja 8.10.2001; ICTY IT-01-51-I Bośnia i Hercegowina 22.11.2001

[151] „Milosevic’s Death“ powyżej

[152] Widell, Jonathan i Steijnen, Nico ]]>http://www.serbianna.com/columns/widell/004.shtml]]>; MTK transkrypt procesu Miloszewicia s. 43227 ]]>http://www.un.org/icty/transe54/050825IT.htm]]>

[153] „Speech by Slobodan Milosevich“ NTIS, US Department of Commerce ]]>http://www.balkanpeace.org/cib/kam/kams/kams19.shtml]]>

[154] Economist 5.6.1999; NYT 28.7.2006

[155] Holbrooke, Richard To End a War 1999 s. 29

[156] „Milosevic’s Death“ powyżej

[157] Telegraph 2.2.2007

[158] Russia Today 29.8.2008

[159] ]]>http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=65316&sectionid=351020606]]> ; ]]>http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/july/19/newsid_4521000/4521063.stm]]> ; ]]>http://www.slobodan-milosevic.org/news/kurir080108.htm]]> ; ]]>http://de-construct.net/?p=6919]]>

[160] Pumphrey, George ]]>http://globalresistance.com/articles/pumphrey/Srebrenica.html]]>

[161] ]]>http://www.srebrenica-report.com/conclusions.htm]]>

[162] Świadek w śledztwie MTK Jovi, Borisav

[163] Pumphrey powyżej

[164] orzeczenie MTS 26.2.2007 ]]>http://www.icjcij.org/icjwww/idocket/ibhy/ibhyjudgment/ibhy_ijudgment_20070226_frame.htm]]>

[165] MTK IT-03-68-I

[166] ONZ A/46/171 S/25635, 2.6.1993  ]]>http://srpskamreza.com/Bosnia/Srebrenica/UN.html]]>

[167] cyt. w Savich „Srebrenica“ powyżej

[168] doniesienia prasowe MTS 2007/8  ]]>http://www.icjcij.org/icjwww/ipresscom/ipress2007/ipresscom_20078_bhy_200702026.htm]]>

[169] Rockler, Walter w Chicago Tribune 23.5.1999

[170] zob. rozdział MTK i pojęcie ludobójstwa

[171] SRNA 2.3.2007 w BBC Monitoring ]]>http://serbblog.blogspot.com/2007/03/bosnianstosuehollandfor13bn.html]]>

[172] komunikat prasowy MTS 99/23 2.6.1999 ]]>http://www.converge.org.nz/pma/icj.htm]]>

[173] ]]>http://byzantinesacredart.com/blog/2007/03/serbia-cleared6.html]]>

[174] Strachan, Graham ]]>http://www.wealth4freedom.com/truth/14/reality.htm]]>

[175] Kent, Raymond „Nationalisms and the absolute corruptibility of imagined absolute power“ 7.10.2000

[176] Newsweek 8.5.2000

[177] dane Jugosławii: NATO straciło 61 samolotów, 7 helikopterów, 30 samolocików bezzałogowych i 238 pocisków samonaprowadzających,nie licząc maszyn utraconych poza Jugosławią, np. transportowy samolot RAF C130K Hercules rozbity w Albanii(11.6.1999) z jednostką brytyjskiej SAS na pokładzie, mających uprzedzić rosyjskich spadochroniarzy w Slatinie:  ]]>http://www.aeronautics.ru/nws002/natolossesreview01.htm]]> ; obserwacje zestrzelonych maszyn NATO, oficjalne oświadczenia NATO i Jugosławii oraz związane ze stratami, utajnione i niepotwierdzone raporty: ]]>http://www.aeronautics.ru/analysispdf.htm]]>

[178] ]]>http://www.aeronautics.ru/nws001/countingmigs.htm]]>

[179] Headquarters, Department of the Army Field Manual 100-6: Information Operations Washington: USGPO 27.8.1996

[180] Joint Chiefs of Staff JCS Publication 1, Glossary Department of Defense Military and Associated Terms, Departament Obrony 1987

[181] Office of the Chairman of the Joint Chiefs of Staff Joint Publication 3-53, Joint Doctrine for Psychological Operations Washington DC: USGPO 10.7.1996

[182] Neue Zürcher Zeitung 30.3.2000

[183] Joint Chiefs of Staff powyżej

[184] ]]>http://www.heall.com/medicalfreedom/mediablackout.html]]>

[185] ]]>http://www.wealth4freedom.com/truth/chapter14.htm]]>

[186] Washington Post 10.11.2002

[187] “War Spin” w serii CBC With Passionate Eye 25.5.2003

[188] San Francisco Chronicle 30.3.1999

[189] Kellner, Douglas cyt. przez Kesić, Obrad w Bittermann, Klaus (red.) Serbia Must Die Belgrad 1996 s. 99

[190] “Milosevic’s Death” powyżej

[191] sprawa MTK IT-98-33 versus Krstić, Radislav

[192] Byrne powyżej

[193] Frankfurter Allgemeine Zeitung 18.1.1992

[194] Gen. Panić, szef personelu militarnego Jugosławii, w ISSA powyżej

[195] Malic, Nebojsa ]]>http://www.antiwar.com/Malic/?articleid=8179]]>

[196] wypieranie Serbów z Chorwacji: Serb Western Slavonia and Serb Krayina Cetinje: Svetigora 1998; Ivić, Pavle and Krestić, Vasilje (red.) Persecution of Serbs and Ethnic Cleansing in Croatia 1991-1998 Belgrad: Serbian Council Info. Centre 1998; ]]>http://www.veritas.org.yu]]>

[197] Broszura z 1942 r. dla odpowiedzialnych za selekcję, przez Główny Urząd Rasy i Zasiedlania III Rzeszy

[198] Zbiór: Piročanac, Zoran Petrović, spora część po polsku ]]>http://www.gavagai.pl/nato/zniszczy.htm]]>

[199] European 10.6.1993

[200] Mihailović, Kosta i Krestić, Vasilije Answers to Criticisms Belgrad: SANU 1995 ]]>http://www.balkanarchive.org.yu/kosta/memorandum/contents.html]]>

[201] „Speech by Slobodan Milosevich“ powyżej

[202] “Milosevic’s Death” powyżej

[203] Hammond, Philip i Herman, Edward (red.) Degraded Capability London and Sterling: Pluto Press 2000

[204] Wiebes, Cess cyt. przez O’Neil, Brendan 23.1.2004 ]]>http://www.spiked-online.com/Articles/0000000CA374.htm]]>

[205] Serbia Must Die powyżej

[206] Deichmann tamże s. 198, 202

[207] Srebrenica Research Group powyżej

[208] Trifković, Srdja Ustaša Londyn: Lord Byron Foundation for Balkan Studies 1998 s. 6

[209] Serbia Must Die powyżej s. 199-200

[210] autor 5 książek o Bałkanach, wydawca GMBooks (które publikowały Media Cleansing: Dirty Reporting Petera Brocka)

[211] Laureat Nagrody Tomasza Jeffersona w dziedzinie nauki na Uniwersytecie Vanderbilt, gdzie uczył przez kilka dziesięcioleci, dyplomata w Belgradzie po Holokauście oraz autor 10 książek o Bałkanach.

[212] W waszyngtońskim biurze NYT od 1973 r., emerytowany w 1996 r., raportował nt. Bałkanów do 2004 r. W 1989 r. finalista nominacji do otrzymania Nagrody Pulitzera za służbę społeczeństwu – Public Service, Southern Journalism Award for Investigative Reporting (Duke University), nagroda Washington Journalism Center’s Thomas L. Stokes Award za raportowanie ekologiczne oraz 15 innych wyróżnień.

[213] Gossett, Sherrie w CNSNews.com 22.3.2006

[214] Kierman, Benedict w Scherrer, Christian (red.) Genocide and Mass Violence in the 20th and 21st Centuries. An Introduction Hiroshima/Moers: IRECOR 2005

[215] Hoare, Marko Attila ]]>http://www.opendemocracy.net/debates/article.jsp?id=2&debateId=42&articleId=3355]]>

[216] ]]>http://archives.econ.edu/archives/pen-1/2002m05.3/msg00040.htm]]>

[217] tamże i NYT 23.3.2002

[218] Jones, Adam w Scherrer (red.) powyżej s. 138

[219] „Hiding Genocide“ powyżej

[220] ]]>http://en.wikipedia.org/wiki/Turbofolk]]>

[221] „Speech by Slobodan Milosevich“ powyżej

[222] Tanaka, Yuki w Scherrer powyżej s. 207-208, 212

[223] ]]>http://web.amnesty.org/library/index/ENGACT770752004]]>

[224] Serbian Council Information Center 15.1.1993 ]]>http://www.balkan-archive.org.yu/kosta/bosna/b-rape_of_serbs-150193-Serbian_council.html]]>

[225] Mendenhall, Preston ]]>http://www.msnbc.com/news/667790.asp]]>; National Criminal Intelligence Service 2003 Report Section 4.30; Guardian 23.12.2002; BBC 14.6.2002; Insight Magazine 14.1.2002; Washington Post 24.2.2000; Seattle Times 24.3.2000

[226] Lopusina, Marko ]]>http://www.serbianna.com/columns/lopusina/084.shtml]]>

[227] Perkins, John Confessions of an Economic Hit Man

[228] Chossudovsky, Michel ]]>http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=7705]]>

[229] NYT 3.11.1999

[230] Le Nouvel Observatuer 31.8.1995

[231] Wiebes, Cees Intelligence and the War in Bosnia Lit Verlag 2003

[232] Scotsman 2.3.2001

[233] Sray, John w Daily Telegraph 2.6.1995

[234] Jane’s Defence Weekly 14.2.1996

[235] Wiebes powyżej s. 159-162, 166-167

[236] US House Republican Policy Committee 26.4.1996

[237] Wiebes powyżej s. 176

[238] Wiebes cyt. przez O’Neill powyżej

[239] Holenderski Instytut Dokumentacji Wojennej powyżej

[240] Chossudovsky, Michel ]]>http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid-8055]]>; National Post 15.3.2002; Wall Street Journal 1.11.2001; BBC Monitoring International Reports 17.1.2005 after Dani 14.1.2005; Kohlman, Evan Al Qaida’s Jihad in Europe 2004; Times 31.8.2000; AFP 24.9.1999; Tanjug 16.12.1997; US Senate Republican Policy Committee,16.1.1997; Bodansky, Yossef i Forrest,Vaughn, Task Force on Terrorism and Unconventional Warfare, House Republican Research Committee 1.9.1992

[241] Wiebes powyżej s. 207

[242] Wiebes cyt. przez O’Neill powyżej

[243] NYT 9.6.1998; Ottawa Citizen 15.12.2001

[244] Holenderski Instytut Dokumentacji Wojennej powyżej

[245] Wall Street Journal Europe 1.11.2001

[246] BBC 28.6.1998

[247] Daily Telegraph 18.4.1999

[248] Taylor, Scott Diary of an Uncivil War Esprit de Corps 2002 s. 120-121

[249] Scotland on Sunday 24.10.2004; Washington Post 26.5.1998

[250] „Kosovo and the Holocaust“ powyżej

[251] Works, Ben ]]>http://www.FreeRepublic.com/forum/a377cf8ed23c1.htm]]>

[252] „Kosovo and the Holocaust“ powyżej

[253] Michaletos, Ioannis ]]>http://serbianna.com/blogs/michaletos/?p=270]]>

[254] Front Page Magazine 31.1.2008

[255] Raimondo, Justin ]]>http://www.antiwar.com/justin/?articleid=3669]]>

[256] USA Today 16.6.1992

[257] Madsen, Wayne w CounterPunch 15.2.2003

[258] Merlino, Jacques w Serbia Must Die powyżej

[259] National Post 23.11.1998

[260] Tamże

[261] LaPorte, Erin ]]>http://www.agitprop.org.au/stopnato/20000105criminalpo.php]]>

[262] Stover, Eric i Peress, Gilles The Graves: Srebrenica and Vukovar Berlin: Scalo 1998

[263] Thomas, Raju ]]>http://www.srpska-mreza.com/WarCrime/dehumanizing.html]]>

[264] ]]>http://en.wikipedia.org/wiki/Serbophobia]]>

[265] Estulin, Daniel w CounterPunch 27.5.2005

[266] ]]>http://www.usip.org/newsmedia/releases/2006/0105_narrative.html]]>

[267] niemiecki generał w stanie spoczynku, doradca w OBWE, Loquai D. Heinz w swej książce The Kosovo Conflict

[268] „Keine Anhaltspunkte für Verfolgung“ powyżej

[269] “The Dakovica Case” ]]>http://www.aeronautics.ru/archive/ekke]]>

[270] np. orzeczenie MTK cyt. ]]>http://www.aeronautics.ru/archive/ekke]]>

[271] Bein, Piotr i Zorić, Predrag konferencja międzynarodowa Facts about Depleted Uranium, Praga 24-25.11.2001 ]]>http://groups.yahoo.com/group/duwatch/files/DUPraha.doc]]>

[272] Morales, Jose Luis w Articulo 20 14.6.1999

[273] co najmniej jeden typ bomb z metalowymi, uranowymi osłonami testowano w Czarnogórze: Williams, Dai ]]>http://www.eoslifework.co.uk/du2012.htm]]>

[274] NATO zrzucało przeciwosobowe bombki BLU-97B na cywilów w Niszu i w innych miejscach; bombki prawdopodobnie zawierały uran; ]]>http://www.fas.org/man/dod-101/sys/dumb/cbu-87.htm]]>

[275] bombka BLU-114B wywołuje spięcia w instalacjach elektrycznych za pomocą włókien grafitowych; ]]>http://www.fas.org/man/dod-101/sys/dumb/blu-114.htm]]>

[276] w kontekście broni uranowych: Bein, Piotr i Parker, Kaeren w Politics and Environmental Policy in the 21st Century Faculty of Political Sciences, Uniwersytet Belgradzki ]]>http://groups.yahoo.com/group/du-watch/files/Belgrad6.rtf]]>

[277] Bein, Piotr „Operation Danish Cartoons“ ]]>http://www.wirtualnapolonia.com/kresy/opinie.asp?opinia=322]]>